Heimilispósturinn - 15.12.1950, Blaðsíða 20

WILLIAM SAROYAN:
Frœndi rakarans.
UNGFRÚ Gamma sagði að
ég þyrfti að láta klippa mig,
móðir mín sagði, að ég þyrfti að
láta klippa mig, Krikor bróðir
minn sagði, að ég þyrfti að láta
klippa mig: allir vildu að ég léti
klippa mig. Höfuð mitt var of
stórt í augum heimsins, sjö og
sjö áttundu, ef til vill átta og
sjö áttundu. Of mikið svart hár,
sagði heimurinn.
Allir sögðu: Hvenær ætlar þú
að fá þér klippingu?
I bænum okkar bjó burgeis að
nafni Huntington, sem var van-
ur að kaupa kvöldblaðið af mér
á hverjum degi. Hann var tvö
hundruð og fjörutíu pund að
þyngd, átti tvo Cadillac-bíla,
sex hundruð ekrur af vínviði og
yfir milljón dollara í bankanum,
og auk þess var hann með lítið,
bersköllótt höfuð efst á sér, þar
sem allir gátu séð það. Hann var
vanur að sýna utanbæjarmönn-
um höfuðið á mér. Þarna getið
þið séð Kaliforníu, var hann
vanur að segja. Þarna sézt hvað
loftslagið er heilnæmt. Þarna
er nú hár á höfði, var hann van-
ur að öskra.
Ungfrú Gamma var gröm út
af því hve höfuðið á mér var
stórt.
Ég nefni engin nöfn, sagði
hún einn dag, en ef viss piltur
í þessum bekk fer ekki til rak-
ara á næstunni og lætur klippa
sig, verður hann sendur í betr-
unarskóla.
Hún nefndi engin nöfn. Hún
leit bara til mín.
Hvað á þetta að þýða? sagði
Krikor bróðir minn.
Mundu eftir Samson, sagði
ég. Mundu eftir hvað Samson
varð reiður, þegar þeir sviptu
hann hárinu.
Það er annað mál, sagði
Krikor bróðir minn. Þú ert eng-
inn Samson.
Ekki það? sagði ég. Hvemig
veiztu, að ég er það ekki ?
Hversvegna heldurðu, að ég sé
það ekki?
Mér þótti gaman að því að
heimurinn var gramur út í mig,
en dag nokkurn reyndi spörfugl
að gera sér hreiður í hárinu á
mér, og þá flýtti ég mér til rak-
ara. Ég lá sofandi í grasinu und-
ir valhnotutré í garðinum okk-
ar, þegar spörfugl flögraði of-
an úr trénu og fór að grafa sig
inn í hárið á mér. Þetta var á
hlýjum vetrardegi og heimur-
inn var í svefni. Það ríkti þögn
um gervallan heiminn. Enginn
þaut framhjá í bifreið, og það
eina sem maður heyrði, var hlý
og svöl, fagnandi og þunglynd-
isleg kyrrð veruleikans. Heims-
ins. Ó, guð, það vár sælt að vera
lifandi einhversstaðar. Það var
dásamlegt að eiga lítið hús í
heiminum: stórar svalir, þar
sem hægt var að sitja langa
sumardaga. Herbergi með borð-
um og stólum og rúmum. Slag-
harpa. Ofn. Myndir úr Laugar-
18
HEIMILISPÖSTURINN
9 9 9