Heimilispósturinn - 15.12.1950, Blaðsíða 28

þóknun. Mæðgurnar voru orðnar ein-
ar. Þú fylgist ennþá með?“
„Ágætlega,“ svaraði ég.
John Chester horfði upp í loftið.
„Jæja þá. Hérna höfum við tvær
fyrirmyndarkonur, sem koma til óað-
finnanlegs gistihúss í París að kvöldi
dags og fá þar gistingu í tveim her-
bergjum, þar sem annað er uppi yfir
hinni. Gott.
Ungfrú Parringham var stundar-
korn hjá móður sinni og hjálpaði
henni að taka eitthvað smávegis upp
úr töskunum. Að því loknu stakk hún
upp á því að þær færu að hátta, því
að hún var þreytt.
„Strax?“ sagði móðirin. „Klukkan
er ekki enn orðin níu.“
„Jæja,“ sagði stúlkan. „Ég ætla
að halla mér út af í hálftíma uppi
i herberginu mínu og svo kem ég nið-
ur til þess að hjálpa þér að hátta
Þig-“
Og hún fór upp í herbergið sitt
á fimmtu hæð.
Hún var afar dösuð. Maður verður
dasaður á því að ferðast viðstöðulaust
1 tvo daga með járnbraut. Hún lagði
sig fyrir í öllum fötunum og var sam-
stundis sofnuð.
Enn þagnaði sögumaður minn, í
þetta sinn til þess að hella í glas
sitt. „Ósköp algeng saga, er það
ekki?“ sagði hann og deplaði til mín
augunum.
Ég hafði vit á að láta spurningunni
ósvarað.
„Já,“ hélt hann áfram, „stúlkan lá
í rúminu sínu og svaf. Þegar hún
vaknaði, vantaði klukkuna tíu mínút-
ur í tólf. Hún fór niður á fjörðu hæð
og barði að dyrum á herbergi móð-
ur sinnar. Enginn anzaði. Hún fór
inn. Það var myrkur í herberginu.
Hún kveikti á rafljósinu. Rúmið var
autt. Það leit meira að segja út fyr-
ir, að enginn byggi í herberginu. Það
beið eftir að gestur flytti í það.
Auðvitað hlaut henni að hafa
skjátlast. Hún fór fram á ganginn.
Herbergi móður hennar hlaut að vera
við hliðina. En öðru megin við auða
herbergið var baðherbergi, og fyrir
utan dyr hins stóðu karlmannsskór.
Samt var hún þess nærri fullviss, að
hún myndi herbergisnúmerið rétt.
Hún hringdi á þjónustustúlkuna.
„Ég er hrædd um að mér hafi
skjátlazt,“ sagði hún. „Ég hélt að
þetta væri herbergi móður minnar,
en — þetta er fjórða hæð, er það
ekki ?“
Stúlkan horfði einkennilega á hana.
„Jú, ungfrú, þetta er fjórða hæð, en
hvað á ungfrúin við? Það kom engin
kona með ungfrúnni til gistihússins.
Ungfrúin kom ein síns liðs.“
*
John Chester horfði á mig yfir
borðið á sama hátt og ég ímyndaði
mér að þjónustustúlkan hafi starað
á ungfrú Farringham. Það leið næst-
um mínúta áður en hann tók aftur til
máls. Ég hafði ekki hugmynd um
hvað kæmi næst, en mér fannst ein-
hvernveginn að ég sæti ekki lengur
í borðsal þinghússins. Ég hallaði mér
yfir borðið. „Gerðu það fyrir mig að
halda áfram!“
„Ungfrúin kom ein síns liðs,“ end-
urtók hann. „Já, það sagði þjónustu-
stúlkan, og ungfrú Parringham starði
á hana. „Yður skjátlast hrapallega,"
sagði hún. „Það voruð einmitt þér,
sem báruð pokann hennar móður
minnar upp — sfcóran, grænan poka.
Við komum saman, um klukkan hálf
átta.“
Þjónustustúlkan virtist ekki botna
neitt í neinu. „Á ég að hringja á dyra-
vörðinn ?“ spurði hún.
Ungfrú Farringham kinkaði kolli.
Henni var farið að líða illa.
Dyravörðurinn kom upp, og stúlkan
þekkti hann, Hún endurtók spurning-
una. Maðurinn gapti af undrun. Hann
26
HEIMILISPÓSTURINN
9 2$