Heimilispósturinn - 15.12.1950, Blaðsíða 21

dagspóstinum á veggjunum. Það
var einkennilegt og undursam-
legt að vera einhversstaðar í
heiminum. Vera á lífi, geta
hreyfst gegnum tíma og rúm,
morgunn, miðdegi og nótt: að
anda og borða og hlæja og
tala og sofa og vaxa. Að sjá og
heyra og þreifa á. Að ganga um
jörðina undir sólinni. Að vera
á staðnum. I heiminum.
Ég var feginn að heimurinn
skyldi vera til, svo að ég gæti
líka verið til. Ég var aleinn, og
þess vegna var ég hryggur út
af öllu, en ég var líka glaður.
Það er hvort sem er það sama.
Ég var svo glaður út af öllu að
ég var hryggur. Ég var svo
glaður og hryggur út af öllu,
að mig langaði til að láta mig
dreyma um það: um staðina,
sem ég hafði aldrei augum lit-
ið. Töfraborgir heimsins: New
York, London, París, Vín, Kon-
stantinopel, Róm, Kairo. Stræt-
in, húsin, lifandi fólkið. Dyrn-
ar og gluggana allsstaðar. Og
járnbrautarlestirnar á nóttunni,
og skipin á hafinu á nóttunni.
Myrkt, þungbúið hafið. Og björt
augnablik allra liðnu áranna,
borgirnar, sem lágu grafnar
undir tímanum, staðina, sem
voru máðir og orðnir að engu:
hina forðum lifandi og eilíflega
dánu og eilíft lifandi, af því að
lífið á jörðinni er eilíft. — Ó,
Jesús, grjð 1919 dreymdi mig
draum einn dag: mig dreymdi
að hinir lifandi lifðu eilíflega.
Mig dreymdi endalok hringrás-
arinnar og hrörnun og dauða.
Mig dreymdi hið eilífa augna-
blik sólarinnar á himninum og
hlýjunnar í heiminum.
Þá flaug spörfuglinn ofan úr
trénu og settist á höfuð mitt og
reyndi að gera sér hreiður í
hárinu, og ég vaknaði. Ég opn-
aði augun, en hreyfði mig ekki.
Ég hafði enga hugmynd um að
spörfuglinn var í hárinu fyrr
en hann fór að syngja. Aldrei
á ævi minni hafði ég heyrt
fuglasöng svona greinilega, og
það sem ég heyrði var mjög
óvænt og nýtt, en jafnframt
mjög eðlilegt og gamalt. Fugl-
inn söng bara, en það sem mér
heyrðist hann syngja var,
gráttu, gráttu, gráttu, ó, gráttu,
það er ekkert annað að gera en
gráta. Og samt flutti fuglinn
þessi sorglegu skilaboð með
mesta gáska. Það hafði verið
þögn og kyrrð í heiminum og
allt í einu heyrði ég söng og tal
spörfuglsins. Andartak, meðan
ég var í svefnrofunum, virtist
þetta allt harla eðlilegt: fugl-
inn í hári mínu, sem talaði til
mín, og hin kynlega mótsögn
milli efnis skilaboðanna og
flutnings þeirra. Á annan bóg-
inn sorg, á hinn bóginn gleði.
Þá varð mér ljóst, að það var
eitthvað bogið við þetta. Það
var ekki eðlilegt, að smáfugl
væri að róta í hári manns.
Ég spratt því upp og flýtti
mér niður í bæinn, og spörfugl-
inn, sem varð skelkaður, flaug
eitthvað út í buskann.
Heimurinn hafði rétt fyrir
sér. Ungfrú Gamma hafði rétt
fyrir sér. Krikor bróðir minn
hafði rétt fyrir sér. Það sem
mér bar að gera, var að láta
klippa mig, svo að spörfuglar
reyndu ekki að gera sér hreið-
ur í hári mínu.
I Mariposastræti var arme-
niskur rakari að nafni Aram,
sem var eiginlega bóndi, eða
ef til vill járnsmiður eða ef til
$ $ ?
HEIMILISPÖSTURINN
19