Vinnan - 01.02.1948, Blaðsíða 27

eftirspurð og með þeini fremstu. Nú . . . skollinn sjálf-
ur. kvenmaður getur þó ekki sífellt haldið áfram að
vera jafn grannvaxinn. Neytið þess á meðan það helzt
og gleymið því síðan. Það sagði Lísa.
En hún gat þó aldrei að fullu gleymt grannvöxnum
líkama sínum frá duggarabandsárunum, því að myndir
af honum héngu ennþá í ýmsum listasöfnum í New
York, og hún fór þangað stundum þegar allar aðrar
afþreyingar brugðust.
„Verð að ná mér í nál og enda,“ tautaði Aspirín
Lísa, „og gera eitthvað við þetta nærhald áður en allur
skollans flóðgarðurinn brestur. Sniðugur snáði, þessi
strákur. Hann hlýtur að hafa notað fótinn.“
6
Þegar Arthur litli var búinn að bylta sér fram úr
rúmfatahrúgunni og risinn á fætur, þá var einn af
sniðugustu vasaþjófum New York borgar enn einu
sinni kominn á lappir. En hann þurfti ekki að leita að
nærbuxunum sínum eins og herra Pétur Duane Van
Dyck. Hann var ætíð í þeim. Arthur litli hafði sofið
í nærbuxunum sínum þessa nótt eins og allar aðrar.
Mönnum, sem stunda sömu átvinnu og Arthur litli,
finnst hyggilegast að sofa þannig. Jafnvel vasaþjófum
finnst ógeðfellt að verða máske snögglega að leggja á
flótta klæddir í ekki neitt. Afbrotamenn eru vissulega
gerðir af sómakærara efni en þeir, sem leita sér öryggis
innan takmarka laganna. Miklu frekar hefði Arthur
litli kosið handtöku og langa fangavist en að þurfa að
flýja með beran bakhlutann undan hlæjandi hópi af
vörðum laganna.
En þrátt fyrir það, þó að Arthur litli svæfi æfinlega
í nærbuxunum, var ekki hægt að segja að hann hefði
aldrei neinar áhyggjur af þeim. Er hann rölti um her-
bergið sitt þennan morgun, þá var hann að hugsa með
hryggum huga um það, hve þær væru orðnar lasburða.
Þær voru ljótar, svo að ekki væri of mikið sagt. Arthur
litli fann til þess, að þær hæfðu honum ekki. Þessi flík,
sem hann var í, hafði aldrei verið gerð til þess að hæfa
neinum manni. Þó voru þær hlægilegar, er maður hafði
náð sér eftir áhrifin af því að sjá þær á manninum.
Þrátt fyrir þetta voru þessar nærbuxur eiganda sínum
ómetanlegar. Það er bókstaflega satt. Samt er það sann-
ast sagt, að þetta voru alls ekki nærbuxur. Þær voru
alklæðnaður, sem minnti dálítið á vinnubuxur og
huldu öll sannindi viðkomandi Arthur litla allt frá mjó-
um hálsinum niður á spóaleggina. Gestur frá Mars
myndi hafa átt bágt með að trúa því, að líkaminn
innan í þessu væri mannlegur.
Samt var það af Arthur litla, sem var sýnilegt, ekki
allt saman fráhrindandi. Augu hans voru blá, blíðleg
og fjörleg. Arthur litli fór oft með þessi augu á kvik-
myndasýningar og þar grétu þau yfir hryggilegum
hlutum myndanna og glömpuðu af ánægju er dyggðin
sigraði og hlaut sín laun.
Hugsanir Arthurs litla snerust nú um nærbuxur.
Hann var óánægður með sínar eigin. Hann taldi sig
eiga skilið að fá nýjar. „Ekki svo auðvelt að hnupla
þeim af lærunum á viðskiptamönnum sínum,“ hugsaði
hann gremjufullur. „Skrítið nokkuð. Auðveldara að
stela af mönnum buddunni en buxunum.“
Venjulegir hrifsarar voru heppnir. Þeir gátu stolið
öllum þeim nærbuxum, sem þeir þurftu á að halda —
jafnvel fleiri nærbuxum en nokkur maður gat haft not
fyrir. Allt annað með vasaþjófa. Vasaþjófi var alger-
lega fyrirmunað að útvega sér nærbuxur á heiðarlegan
hátt — með atvinnu sinni. Ojæja, enginn getur heldur
búizt við að fá alla hluti. Hann var ánægður með hlut-
skipti sitt. Bezt fyrir hvern að halda sér að þeirri iðn,
sem hann er hneigðastur fyrir, en vera ekki að þjóta
úr einu í annað. Aldrei skylduð þér haga yður þannig.
Hrollur fór um Arthur litla, er honum varð hugsað um
slík reköld. Hann hét á sjálfan sig að gefa sér nýjar
nærbuxur, ef honum gengi vel í dag.
Með áheit þetta á bak við eyrað þreif þessi púkalegi
peðlingur blaðið frá í gærkvöldi upp af gólfinu og
renndi augunum í snatri yfir fréttirnar.
Sigurður Kristjánsson íslenzkaði.
Gísli forstjóri var í góðu skapi, þegar hann kom frá
hádegisverðinum, svo hann kallaði starjsfólkið inn á
einkaskrifstofu sína, til að segja því brandara, sem hann
hafði heyrt. Allt starfsjólkið hló hástöfum, nema Jórunti
bókhaldari, sem stóð grafalvarleg, og horfði rneð með-
aumkvun á forstjórann.
„Hvað gengur að yður?“ þrumaði forstjórinn. „Hafið
þér ekkert vit á kýmni?“
„Eg þarf ekki að hlœja,“ svaraði Jórunn, „því ég hœtti
að vinna hér á morgun.“
Skýrgreining
Skömmtun er minna og minna af meiru og
meiru oftar og oftar.
Heimspeki mannætunnar
Ekkert skil ég í, hvers vegna svona margir
menn eru drepnir í stríðinu, því að það sér hver
heilvita mannæta, að ekki er hægt að komast
yfir að éta þá alla.
VIN N A N
17