Heimilispósturinn - 16.02.1951, Side 13

Það er ljóst af því, sem áður er
sagt, að Ingibjörg var talin ram-
göldrótt fyrir norðan, en einkum fór
þó orð af fjölkynngi hennar á Aust-
fjörðum. Eru þar enn í dag ýmsar
sagnir um hana, og hafa sumar ver-
ið prentaðar í þjóðsagnasöfnum (Ó-
lafs Daviðssonar, Sigfúsar Sigfússon-
ar, Magnúsar Bjamasonar). Hafa
menn haldið áfram að búa til sög-
ur um hana eftir hennar dag, og
tengt stundum við menn, sem uppi
voru löngu síðar en hún. Fróðlegt
er t. d. að bera sagnirnar um flótta
séra Árna undan konu sinni við það,
sem hér hefur verið sagt um flótta
hans undan galdraáburði, er hann
gat ekki af sér borið. Verður nokk-
urra sagna um Ingibjörgu getið hér.
Tvær sagnir um Galdra-Imbu eru
einstæðar að því leyti, að þær hafa
verið komnar á loft og skrásettar
nálega samtímis því, er atburðirnir
gerðust, er þær lýsa. Þær eru í Mæli-
fellsannál, sem áður hefur verið vitn-
að til.
Galdra-Imbu sinnaðist eitt sinn við
presta tvo og „hleypti vanheilsu" á
þá, „er hún fékk eigi það hún um-
bað“. Annar þeirra var Halldór prest-
ur Eiríksson á Hjaltastað, „lifði viku,
andaðist síðan af þeim verk, hann
fékk í fótinn. En hinum prestinum
batnaði aftur, eftir það hann hafði
legið þeilt ár, þvi Ingibjörgu voru
boðnir tveir kostir: annað hvort fara
I eldinn eða láta presti batna“.
Þessi sögn er merkileg að því leyti,
að sjá má með nokkurri vissi, hvern-
ig hún er komin til séra Ara á Mæli-
felli. Séra Halldór dó 1698, Ingibjörg
hefur dáið áður en manntalið var
tekið, árið 1703, en séra Ari and-
ast 1707. Annáll séra Ara hefur byrj-
að á árinu 1672; hvenær hann byrj-
aði að rita annálinn ,vita menn ekki,
en hann er ekki kominn að árinu
1679, þar sem þessi frásögn stendur,
fyrr en eftir dauða séra Halldórs,
1698, og þegar hann deyr, nær ann-
állinn til ársloka 1702. Þetta er því
skrifað skömmu eftir atburðinn, sem
lýst er, ef til vill að Ingibjörgu lif-
andi eða þá nýlátinni. Nú var kona
séra Halldórs Þorbjörg, dóttir séra
Hallgríms Jónssonar í Glaumbæ, er
prófástur var í Skagafirði næstur á
undan séra Ara á Mælifelli og ná-
grannaprestur hans; hefur séra Ari
því verið nákunnugur séra Hallgrími
og heimili hans. Það er auðséð, að
Þorbjörg hefur kennt Ingibjörgu um
dauða manns síns, og hefur hún skrif-
að ættingjum og vinum í Skagafirði
um það, hvernig dauða hans hafi
að borið. En varla hefði séra Ari
borið lifandi eða nýlátna konu svo
voðalegum sökum, ef hann hefði ekki
þótzt hafa örugga heimild. Á þetta
bendir og, að séra Halldór er nafn-
greindur, en hinn presturinn ekki.
Hin sögnin í Mælifellsannál er á
þessa leið:
„Eitt sinn falaði hún kú snemm-
bæra að manni þar (þ. e. eystra),
hverja hann mátti eigi missa, en bauð
henni að taka einhverja af hinum
sex, sem hann átti, fyrir ekkert; það
vildi hún eigi, en um morguninn eftir
lágu þær allar dauðar."
Hér skal að lokum getið nokkurra
sagna um Galdra-Imbu, er gengið
hafa á Austurlandi.
Þau Ingibjörg og séra Árni áttu
dóttur, er Þuríður hét; hún var væn
kona og kvenskörungur. Þuríður var (
jafnsnjöll foreldrum sínum i kunn-
áttu, en neytti þess aldrei illa. Sagt
er, að séra Árni hafi strokið frá
Imbu til þess að forða lífi sínu, en
þær mæðgur eltu hann austur í Loð-
mundarfjörð, að Nesi, og dvöldust
þar, en hann að Seljamýri, næsta
bæ. Séra Árni leitaði fulltingis Árna
prests Sigurðssonar að Skorrastað,
HEIMILISPÓSTURINN
11