Heimilispósturinn - 16.02.1951, Qupperneq 17

hafsins“, sem var nokkuð við-
eigandi, eftir atvikum. Þegar
síðustu hljómarnir voru að
deyja út og áhorfendurnir að
búa sig undir að hrópa fagnað-
arópin, fossaði vatnið fram úr
leiðslunni í stríðum straum og
með miklum beljanda. En í öld-
um hins beljandi vatnsflaums
gat að líta líkama hvíts manns,
í rifnum og tættum lörfum, er
kastaðist hingað og þangað í
löðrinu.
Það var ógerningur, að loka
fyrir leiðsluna í snatri, því að
ef það hefði verið gert, hefði
það að líkindum sprengt pípurn-
ar í allri leiðslunni. En nokkrir
hugaðir menn tóku höndum
saman og óðu út í beljandi
flauminn, sem fór sí-hækkandi,
og tókst að ná hinum meðvit-
undarlausa og hálf-drukknaða
manni á þurrt land.
Þegar búið var að lífga mann-
inn, kom í ljós, að þetta var
Joseph Metcalf, múraraverk-
stjóri, er unnið hafði við Sandár-
vatnsveituna frá því að stíflu-
byggingin hófst. Eftirfarandi
frásögn er lýsing Metcalfs sjálfs
á því, hvernig það atvikaðist,
að hann birtist borgurum Port
Elizabeth á svo óvæntan og á-
hrifamikinn hátt.
Starf mitt við hið hátíðlega
tækifæri, er vatninu skyldi
hleypt í leiðsluna í fyrsta sinn,
var að gæta aðal eftirlits-opsins
á stífluveggnum, — þar var
þrýstingsmælirinn líka staðsett-
ur — svo engir af svertingj-
unrnn kæmu þarna nær en ör-
uggt mætti teljast. Veggurinn
er alltaf sleipur á þessum stað,
og dálítil regnskúr, sem kom
rétt um leið og flóðgáttin var
opnuð, gerði svæði það, er ég
gætti, mjög hættulegt, af því að
ég varð líka að hafa augun ým-
ist á þrýstingsmælinum eða
mannþyrpingunni í kringum
mig. Eg var á járnuðum stígvél-
um, sem voru hál á sléttri steyp-
unni. Allt í einu og áður en ég
áttaði mig, skrikaði ég til, missti
fótanna og kastaðist niður um
opið í stífluveggnum. Ég reyndi
í ofboði að ná taki á járnkengj-
unum í veggstiganum, sem ligg-
ur frá brún stíflunnar og niður
að botni á eftirlits-opinu, en fing-
urnir megnuðu ekki að stöðva
fall mitt; til þess var hraðinn
of mikill, og ég stakkst niður
í sex feta djúpan vatnsflauminn
með fæturna á undan, og hreifst
með ógurlegum hraða og krafti
burt frá ljósi og lofti inn í myrk-
ur og kulda vatnsleiðslunnar.
Enginn hafði séð, þegar þetta
varð — það er að segja, enginn
hvítur maður — og þótt svo
hefði verið, gat enginn mann-
legur máttur bjargað mér úr
þessu ginnungagapi.
Til allrar hamingju fyllti vatn-
ið ekki alveg leiðsluna; það var
nærri því sex þumlunga loftrúm
fráyfirborðivatnsins upp í mæn-
inn á leiðslunni. Ég hugsaði því
fyrst um sinn ekki um annað
en að halda mér á floti. Ég ótt-
aðist samt mjög hvað gerast
myndi, þegar leiðslan mjókkaði
og fimm feta leiðsla tæki við
af byrjunar-víddinni, og þó enn
meira síðustu fimm kílómetr-
ana, þar sem leiðslan var að-
eins f jögur fet í þvermál — það
er að segja, ef ég lifði þá svo
lengi. Ég vissi, að menn þeir,
er gættu rennslisjöfnunartækj-
anna, höfðu fengið strangar fyr-
irskipanir um að láta leiðslurn-
HEIMILISPÓSTURINN
15