Heimilispósturinn - 16.02.1951, Síða 21

CARL HOFF :
Á heljar þremi
Sönn saga.
Við konan mín vorum í brúðkaups-
ferð okkar, er atburður þessi gerðist.
Eftir nokkurra vikna yndislegt ferða-
lag í Sviss og nokkurra vikna dvöl
í Miinchen, höfðum við ákveðið að
hverfa aftur til Dússeldorf, því að
frídagar mínir voru að enda og mér
var áhugamál að ljúka við nokkrar
myndir á vetrarsýninguna. Konan
mín lét þó í ljós mikla löngun til að
halda áfram suður til Bæheims-há-
lendis, og þar eð henni tókst auð-
veldlega að telja mig á mál sitt,
héldum við fagran septembermorgun
til Salzburg og þaðan til Berchtes-
gaden, yndislegs fjallaþorps nærri
hinu fagra Konungsvatni (Königs-
See).
Fyrsti dagurinn í Berchtesgaden
varð okkur mikil vonbrigði, allt var
hulið í þoku og skýjum og það rigndi
mikið. En þegar við opnuðum glugga-
hlerana næsta morgun, blöstu fjöllin
við sjónum okkar í tæru morgun-
loftinu. Það var hrífandi sjón, og að
morgunverði afloknum lögðum við
af stað niður að Konungsvatni, í
fjaðralausum léttivagni. Ekillinn var
piltur úr þorpinu, skemmtilegur og
sí-masandi. Hann þekkti alla stað-
háttu, örnefni og munnmæli í ná-
grenninu. Konan mín hafði nýlesið
mjög rómantíska skáldsðgu, er nefnd-
ist „Uppi í hálendinu", og var áköf
í að fræðast um ,,Alm‘‘-kofann (sel-
ið), sem höfundurinn hafði valið að
leiksviði fyrir síðasta atriðið í bók
sinni. Drengurinn benti með svipu-
skaftinu á lítinn depil, hátt uppi í
fjallshlíðinni, er virtist vera á efstu
takmörkum gróðurbeltisins, þar sem
■"blikandi hvítur snjórinn tók við og
bar við blátt loftið. „Hann er hátt
uppi,“ sagði hann, „5000 fet yfir
sjávarmáli." Hann fræddi okkur um
margt fleira í þessu sambandi, og
við afréðum að ganga upp að selinu
daginn eftir. Við réðum okkur því
fylgdarmann, keyptum mat í nestið,
létum það niður í körfu, sem Bæ-
heimsbúar spenna á bak sér og
bera eins og bakpoka. Að þessu loknu
gengum við til svefns og báðum for-
sjónina að gefa okkur gott veður
daginn eftir.
Við fengum bænheyrslu; veðrið var
ljómandi fagurt og ökuförin út að
vatninu, í svölu og tæru morgun-
loftinu, ákaflega hressandi. Þetta var
rétt fyrir sólarupprás. Þegar við
komum nær vatninu, varð útlitið þó
fjarri því að vera upplífgandi. Vatn-
ið er langt og mjótt og umlukt há-
um og bröttum fjöllum, svo að sólar-
geislarnir ná ekki niður á það fyrr
en sól er komin hátt á loft, og svona
snemma dags var vatnið dimmt og
illúðlegt.
Morgunkælan fyrir sólarupprásina
kom konu minni til að skjálfa, og
hún var föl og guggin þegar við stig-
um upp í bátinn, þar sem fylgdar-
maðurinn beið okkar, ásamt ræðar-
anum, sem ætlaði að róa með okk-
ur að staðnum, þar sem uppgöngu-
leiðin hófst.
„Hvað er að þér, — ertu hrædd?“
spurði ég konu mína, því að hvert
HEIMILISPÓSTURINN
19