Heimilispósturinn - 16.02.1951, Qupperneq 23

upp á klettana þarna, myndum við
fá ágætt útsýni yfir vatnið, held ég.
Við skulum fara og reyna.“
Svo lögðum við af stað niður hlíð-
ina og stukkum stein af steini og
yfir læk, sem kom hoppandi niður
hlíðina, gengum upp grasbrekkuna
hinum megin, þar til við komum
að rótum klettanna, sem við ætluð-
um að klífa. Við nærsýn reyndust
þeir talsvert hærri og brattari en
við höfðum gert ráð fyrir. En þrátt
fyrir það héldum við ótrauð áfram
og hentum gaman að byltum og
skrámum, sem við fengum af þyrn-
óttum gróðri, er óx í klettunum.
Loks komumst við upp, en sáum þá,
að enn hærri klettar byrgðu útsýn
niður á vatnið, langt fyrir neðan.
En loftið var svo hressandi, að við
fundum ekki til þreytu og við héld-
um lengra og lengra áfram og tókst
að síðustu að komst upp á litla há-
sléttu. En ennþá urðum við fyrir
vonbrigðum, því við sáum aðeins
mjóa ræmu af vatninu og fjöllin hin-
um megin. Sléttan tók brátt enda,
en nokkrum fetum neðar sáum við
syllu, sem teygðist fram i áttina til
yatnsins.
Það virtist sjálfgerður hlutur, að
stökkva niður á sylluna, og það gerð-
um við, eins og tvö glöð börn að
leik. og við hlupum eftir flötu kletta-
riðinu, sem smátt og smátt mjókk-
aði, svo að ég stöðvaði konuna mína.
„Það getur verið hættulegt fyrir þig
að fara lengra," sagði ég. „Seztu
hérna niður, meðan ég athuga stað-
inn betur."
Hún settist á dálítinn hnúsk, veif-
aði vasaklútnum sinum eins og blæ-
væng, til að fá dálítinn svala, og
kallaði á eftir mér stríðnislega:
„Farðu varlega. Hvað ætti ég að
gera, ef þú tækir upp á velta ofan
fyrir og ég væri hér einsömul eftir?"
Ég áleit öruggara að fara á fjóra
fætur og þannig skreið ég fram á
syllubrúnina og leit niður fyrir. Ég
hrópaði upp yfir mig af óttabland-
inni undrun, því að flata klöppin,
sem ég lá á, skagaði talsvert fram
yfir hamrana neðan undir, og ég
hafði á tilfinningunni að ég héngi
í lausu lofti yfir vatniriu, sem lá
dökkt og dimmúðugt óralangt fyrir
neðan mig, í þröng fjallanna. Það
var líkt eins og að horfa niður í
brunn. Örsmár depill hreyfðist niðri
á vatninu. Það var bátur. Rétt á eftir
kom lítill, hvítur hnoðri í ljós við
bátinn og virtist fljóta á burt.
Skömmu síðar heyrðist skothvellur,
sem bergmálaði aftur og aftur frá
hamraveggjunum allt í kring. Af
því hve langt leið milli reyksins og
hvellsins varð mér ljóst, hve hátt
uppi við vorum yfir Konungsvatninu.
Ég sneri mér við, því að konan
mín hafði staðið á fætur og kom
nú hlæjandi til mín. Ég kallaði til
hennar að bíða mín, svo ég gæti að-
stoðað hana. En hún gegndi mér
ekki, heldur kom til mín skríðandi
á fjórum fótum, eftir hinni mjóu
syllu. Ég fylgdi henni þegjaridi fram
á brúnina. Hún hallaði sér fram og
leit niður ....
Ég sá strax á skelfingarsvip henn-
ar, að ég hafði gert rangt í því,
að láta hana koma fram á brúnina,
því hún náfölnaði, og ég heyrði hana
súpa hveljur af geðshræringu. Svo
brast hún í ákafan grát. „Komdu til
baka, elskan min,“ sagði ég. „Lok-
aðu augunum; ég skal hjálpa þér."
Ég hélt um mittið á henni og fann,
hvernig hún titraði af grátinum."
„Ég þori ekki að snúa mér við;
ég dett út af brúninni," veinaði hún.
„Vertu ekki að þessari heimsku,
það er alls engin hætta," sagði ég
hughreystandi. „Sjáðu til, ég held
fast utan um þig.“
Hún hafði dregið sig saman í hnip-
21
HEIMILISPÓSTURINN