Heimilispósturinn - 16.02.1951, Síða 25

Cowboykappinn Tim Holt í myndinni „Ræningjabælið“.
hræðilega tilfinning, sem kemur yfir
mann, þegar kjarkurinn bilar á tæp-
um stigum. Við áttum þá að deyja
þarna saman og skilja við hina fögru
veröld og allan þann unað, sem lífið
hafði heitið okkur. Ég litaðist um
í örvæntingu, til að leita að einhverj-
um möguleikum til undankomu. Fyr-
ir ofan okkur var snarbrött og ó-
kleif hlíðin — með konuna mína
næstum því í yfirliði var sá vegur
alófær — og fyrir neðan okkur hyl-
dýpi hengiflugsins og vatnið. En á
báðar hliðar grimmúðugir og ókleif-
ir klettar, þar sem ekki var einu
sinni tátylla fyrir fjallafé eða stein-
geitur.
En með dauðann yfirvofandi er
engu að tapa, en allt að vinna. Um
líf og hamingju okkar beggja var
að tefla. „Við verðum að reyna að
komast áfram eftir þessari syllu, þótt
tæp sé,‘‘ sagði ég. ,,í>að er bara stutt-
ur spotti, og þá komumst við yfir
í grasbrekkuna þarna. Komdu, ástin
mín, gerðu nú eina tilraun enn. Ég
skal styðja þig, og ef þú getur að-
eins sett í þig kjark og þor, þá tekst
okkur þetta.“
Vesalings litla konan mín var hálf-
lömuð af hræðslu, en hún gerði sem
hún gat til að hjálpa mér. Með eðlis-
ávísun sjálfsbjargarhvatarinnar tókst
mér að þoka mér áfram eftir syll-
unni. Það var verk, sem enginn hefði
unnið, nema til að bjarga sér úr lífs-
háska. Með því að teygja fram hægri
höndina, náði ég traustu taki í glufu
í berginu, en með þeirri vinstri stjórn-
aði ég hreyfingu konunnar minnar
ofan á sylluna. Þar næst náði ég
taki með hægri hendi og þokaðist eitt
skref áfram, leitandi með augunum
að næsta taki. Eg kom auga á sterk-
lega hríslu, sem óx í klettaskoru.
„Hafðu augun aftur og hreyfðu
þig ekki, fyrir alla guðs muni,“
hvíslaði ég að konunni minni.
Hver einasta taug í likama mínum
var þanin af áreynslu og ugg, því
HEIMILISPÓSTURINN
23