Heimilispósturinn - 16.02.1951, Side 26

að til þess að ná hríslunni, varð ég
að sleppa takinu í glufunni og teygja
mig, án nokkurs stuðnings, til hrísl-
unnar. Mundi hún þola þessa á-
reynslu? Á það varð að hætta, þótt
lífið væri í veði. Hún stóðst hana
ágætlega.
„Reyndu nú, elskan min, að flytja
fætuma varlega áfram á eftir mér.
Okkur gengur ágætlega og við erum
bráðum komin úr ógöngunum." Ég
sagði þetta til að tala kjark í hana,
þótt hjarta mitt væri þungt af kvíða
fyrir því, sem fram undan lá. Þótt
örskammt væri, gerðu örðugleikarn-
ir það að mílum.
Með því að hafa stuðning af kletta-
nibbum, glufum og smárunnum á
þennan hátt þokuðumst við smátt og
smátt nær markinu; í hverri sekúndu
var angist heillar klukkustundar. En
þegar við höfðum nærri lokið að
troða þennan heljarveg, versnaði aft-
ur, því að nokkrir grastoppar og
hríslur, sem ég ætlaði að styðja mig
við, voru svo laus, að þau duttu niður,
þegar á þá reyndi. Fram undan var nú
ekkert nema sléttur bergveggurinn,
grimmúðugur og gárulaus. Endur-
minningin um þetta ógurlega augna-
blik er ennþá nægileg til að vekja
hjá mér svima og hjartaleiða, og
þarna á syllunni yfir hyldýpinu
fannst mér það sem dauðadómur.
Vesalings unga konan min var eins
og í leiðslu, þar sem hún stóð i faðmi
mínum með lokuð augun og föl eins
og liðið lík og hallaðist upp að berg-
veggnum.
Einkennilegar og ógurlegar hugs-
anir flugu sem eldingar um hugann.
Myndum við lenda á klettunum í fall-
inu og merjast og limlestast, áður
en við lentum í vatninu, eða mynd-
um við missa meðvitundina áður en
við kæmum niður? Myndi vatnið
vera mjög kalt? Var stóri fuglinn,
sem sveif yfir okkur, að bíða eftir
endinum ? Hvar var fylgdarmaðurinn
núna; skyldi hann vera að leita að
okkur? Þessar hugsanir og margar
fleiri, þutu gegnum huga minn.
Svona nærri markinu, og samt sem
áður svo óralangt frá því — var
ekki eilífðin sjálf milli okkar og
grænu brekkunnar, þótt aðeins nokk-
ur skref væru á milli ? Á þessari
skelfingarstund lyftist hugur minn
og hjarta í bæn til hins mikla mátt-
ar, sem öllu stjórnar. Og bæn mín
var heyrð. Fálmandi fingur mínir,
sem leituðu í blindni um yfirborð
bergsins, rákust allt x einu á eitt-
hvað; það voru níðsterkar rótartrefj-
ar einhverrar klettajurtar. Ég greip
um þær og reyndi styrk þeirra. Þær
héldu. Nú tók ég á öllu þreki mínu.
Ég greip konuna mína með vinstra
armi, og hangandi í rótinni með þeim
hægri, flutti ég mig áfram eftir syll-
unni. Einni mínútu síðar lá ég á
hnjánum í grasbrekkimni, við hlið-
ina á konunni minni í yfirliði!
Það er ómögulegt að lýsa næstu
augnablikum. Þeir einir, sem lent
hafa í dauðans greipum, geta gert
sér í hugarlund þær tilfinningar, sem
gagntaka mann við óvænta og und-
ursamlega björgun úr lífsháskanum.
Rétt á eftir heyrði ég fjarlægt kall,
sem ég tók undir af öllum mætti.
Skömmu síðar birtist fylgdarmaður-
inn. Hann hafði verið orðinn dauð-
hræddur um okkur og farið að leita
okkar. Hann tók mig rækilega til
bænar, á óhefluðu sveitamáli og benti
mér í fáum orðum skýrt og skor-
inort á heimsku mína að fara án
fylgdar sinnar i slíka glæfraför. Og
það átti ég skilið. Ó. Sv. þýddi.
„Littu á mig! Það, sem ég er orð-
inn, það hef eg orðið af eigin ranfm-
leik.“
„Heyrðu góði, ertu að monta, eða
ertu að afsaka þig?“
24
HEIMILISPÓSTURINN