Heimilispósturinn - 16.02.1951, Qupperneq 30

sterkan whiskísjúss, því að mér
var líka orðið kalt. Ég hafði
verið frakkalaus allan tímann.
Allt til þessa hafði ég ekki
veitt stúlkunni sérstaka eftir-
tekt. I fyrsta lagi hafði verið
dimmt og svo hafði öll athygli
mín beinzt að biluðu vélinni. En
nú, þegar ég fór að virða hana
fyrir mér, virtist mér hún vera
eldri en ég hafði haldið, og hún
var ekki heldur eins fríð og mér
hafði sýnzt.
Framkoma hennar var ekki
allskostar eðlileg. Hún var af-
undin og kuldaleg við okkur,
enda þótt við ættum slíkt alls
ekki skilið. Hún reyndi að halda
sig í skugganum, og ef ég hefði
ekki fært lampann til, hefði hún
aldrei komið nálægt arninum.
Hún var alltaf að herða á vesl-
ings Williams, svo að hann hafði
varla frið til að drekka úr glas-
inu. Þegar hann var farinn út
til þess að koma bílnum í gang,
spurði ég hana, hvort hana vant-
aði ekki peninga, en hún kvað
það ekki vera. Síðan óku þau
af stað, og ég fór inn aftur.
Það vildi svo til, að í svefn-
herberginu var bók með lýsingu
á héraðinu og landabréfi yfir
það. Ég leit á landabréfið og fór
að velta því fyrir mér, hvaðan
stúlkan hefði komið. Vegurinn
fram hjá sumarbústaðnum virt-
ist sem sé vera mjög fáfarin
og þýðingarlítil samgönguleið.
Það var vegur, sem maður
myndi aka, ef maður vildi forð-
ast fólk. Ef maður æki stolinni
bifreið, til dæmis að taka. Ég
ákvað að athuga bifreiðina nán-
ar. Ég fór aftur út og öslaði
snjóinn að bílskúrnum. Það var
niðamyrkur, en svo mikið stilli-
logn, að loginn á kertinu, sem
ég hélt á í hendinni, blakti ekki.
Ég opnaði bílskúrinn og
smeygði mér meðfram bifreið-
inni, sem fyllti næstum út í
hann. Ég bjóst til að opna aft-
urhurðina og tók í snerilinn, en
þá var eins og hurðinni væri
ýtt upp innan frá, og eitthvað
datt út og lenti á mér. Ég
missti kertið og það slokknaði
á því. Ég vissi ekki í fyrstu,
hvað þetta gat verið, og fór að
þreifa á því. Það var maður —
dauður maður. Hann hafði aug-
sýnilega legið upp að hurðinni.
Ég kom honum aftur upp í bif-
reiðina og lokaði hurðinni.
Ég fór að leita að kertinu á
gólfinu og fann það eftir langa
mæðu. Ég kveikti á því og opn-
aði síðan þá bílhurðina, sem
var andspænis.
Þetta var hár og grannur
maður, dökkur yfirlitum og
klæddur í hermannafrakka.
Það var ekki erfitt að finna
dánarorsökina. Hann hafði
fengið skot í bakið, rétt undir
hægra herðablaðinu.
Það voru engin skjöl í vösum
hans og ekkert skraddaramerki
á fötunum. Peningaveski með
níu sterlingspundum var allt og
sumt, sem ég fann. Þetta var
allt bæði óhugnanlegt og dular-
fullt. Hver hafði drepið hann?
Tæplega stúlkan, því að þá hefði
hún ekki verið að aka með hann
um allar jarðir; og ef einhver
annar hafði myrt hann, hvers-
vegna hafði hún ekki minnzt á
það? En hvernig sem í öllu lá,
þá var hún farin, og ég gat ekk-
ert aðhafzt. Það var auðvitað
enginn sími í sumarbústaðnum.
Ég læsti því bílskúrnum og fór
í rúmið. Þá var klukkan orðin
tvö.
28
HEIMILISPÓSTURINN.