Leiftur - 24.02.1934, Blaðsíða 10

8
LEIFTUE
*
Sameining al þý ðuæskunnav
í F. TJ. J. Efiir Árna Ágúsisson.
Liiið um öxl.
Árið 1927 var Félag ungra j-afnaðar-
manna stofnað hér í Reykjavík. Með því
var hafin skipulagning þeirrar hreyfingar,
sem þá þegar var rísin upp meðal ungs
félks af alþýðustétt, að sameina æskulýð-
inn í landinu til fylgis við jafnaðarstefn-
una og alþýðusamtökin. Skömmu síðar var
F. U. J. í Hafnarfirði stofnað, og félags-
skapur þessi breiddist ört út um hina fjöl-
mennari bæi, svo sem Akureyri, ísafjörð,
Siglufjörð og Vestmannaeyjar. Árið 1929
var Samband ungra jafnaðarmanna stofn-
að, til þess að tengja nánar saman hin
einstöku félög og samræma störf þeirra.
Á stofnþingi Sambandsins inættu fulltrúar
frá þrem félögum ungra jafnaðarmanna og
einu iðnnemafélagi. Hélt sambandið áfram
að vaxa og eflast á ýmsan hátt fram á
árið 1930, er 3. þing þess var haldið á
Siglufírði. En þá gerðist sá raunalegi at-
burður, að nokkrir kommúnistar gerðu
og tókst um leið með undirferli og blekk-
ingum að ná allstórum hóp nýtra félaga,
er sumir hafa þó komið aftur í samtök
jafnaðarmanna. Pessi klofningstilraun er
vafalaust lævísasta og svívirðilegasta til-
raun sem gerð hefir verið til þess að
sprengja íslenzk alþýðusamtök. Samskonar
aðferð var viðhöfð á næsta Alþýðusam-
bandsþingi, er háð var þar á eftir. — Eldri
kommúnistar, er þar áttu sæti, hugs-
uðu sór gott til glóðarinnar. En þroski
þeirra fulltrúa, er þar áttu sæti, eyðilagði
að mestu áform þeirra.
Sundrung alþýðusamtakanna er einhver
hinn ljótasti glæpur, sem hægt er að
fremja gegn íslenzkum verkalýð, því aldrei
hefir honum riðið meira á en einmitt nú
að standa heill og óskiftur í baráttunni
fyrir kröfuin þeim, sem hann hefir fram
að færa.
Atburðir þeir, sem nú eru að gerast í
heiminum, sýna það Ijóslega, að með hverj-
um degi vex nauðsyn þess að alþýðan sé
samtaka í baráttunni, og vísi á bug hverri
þeirri klofningstilraun, sem gerð er af kom-
múnistum og öðrum verkalýðsféndum.
Lærdómsrík er hin örlagaþrungna afleið-
ing af klofningsstarfsemi þýzku kommún-
istanna. Hún sýnir okkur tvent: Fyrst og
fremst vanmátt verkalýðssamtakanna, er
þau voru klofin, og í öðru lagi starfshætti
kommúnistanna, er gaf nazistunum byr
undir vænginn, og leiddi síðan til valda-
töku þeirra.
Pessa dagana hafa staðið yfir harðir bar-
dagar milli jafnaðarmanna í Austurríki og
stjórnarhersins, undir stiórn Dalfoss kanzl-
ara. Jafnaðarmenn hafa nú verið sigraðir
eftir sex daga drengilega vörn. Sýnir það
hve geysilega verkalýðshreyfingin austur-
ríska hefir verið öflug og vel skipulögð,
undir stjórn jafnaðarmanna, enda þótt að
allur ríkisherinn og lögreglulið borganna
væri á móti.
Fyr eða síðar mun íslenzk alþýða heyja
samskonar baráttu fyrir frelsi sínu. Hún
verður því að hafa það hugfast, hve geysi-
mikla þýðingu það hefir að standa óklofin
í baráttunni. Máttur hinnar vinnandi stétt-
ar er ósigrandi, ef hún er samtaka. Stönd-
um því sameinaðir fram til sigurs undir
merki Alþýðuflokksins.