Fréttabréf Ættfræðifélagsins - nov. 2020, Síða 11

Fréttabréf Ættfræðifélagsins í nóvember 2020
http://www.ætt.is aett@aett.is11
systkinanna fór heim og sagði Steinunni hvernig
komið var. Steinunn fór þá út að réttarveggnum og
sagði, kaffið er tilbúið Þorsteinn minn, viljið þið ekki
koma inn og fá kaffi, og þáðu þeir það.
Þegar bændurnir höfðu drukkið kaffið með svolít-
illi lögg útí, var Þorsteini runnin reiðin. Steinunn brá
svo Þorsteini á eintal og sagði honum að láta mann-
inn hafa lambið, þau ættu nóg fé samt. Þorsteinn gerði
eins og kona hans vildi, og var það oft og einatt, sem
líkt og þetta kom fyrir. Það var þó nokkurn veginn
víst að Þorsteinn átti lambið sem þetta hark var útaf.
Ráðskonan
Eins og áður hefur verið vikið að andaðist Steinunn
17. júlí 1846. Skömmu eftir útförina, fór Þorsteinn
austur til átthaganna að hitta frændur og vini. Í þess-
ari ferð kom hann að Stóruvöllum í Landssveit og sá
þá Sesselju Árnadóttur, sem var þar ráðskona hjá séra
Guðmundi Jónssyni. Hann var þá nýkominn að því
brauði frá Grímsey, og var Sesselja ráðskona hans og
hafði fylgt honum frá Grímsey.
Hefur Þorsteini litist vel á Sesselju og orðið bál-
skotinn í henni.
Svo fast sótti Þorsteinn það að fá hana fyrir ráðs-
konu að hann varð að láta dóttur sína Auðbjörgu að
Stóruvöllum, í stað hennar, til að útenda ráðningar-
tímann. Ekki var Sesselja búin að vera lengi bústýra
hjá Þorsteini þegar þau giftu sig. Þá voru liðnir tæpir
fimm mánuðir frá því að Steinunn dó. Varð Þorsteinn
að sækja um konungsleyfi til að giftast. Ekki voru
börn Þorsteins með í ráðum og féll þeim stórilla sem
von var. Þorsteinn og Sesselja giftust 12. nóvember
1846.
Þorsteinn sat í óskiftu búi og eldri systkinin fengu
engan móðurarf, en var þrælað út kauplaust. Lítið
ástríki var milli Úthlíðarsystkinanna og stjúpu þeirra,
eins og oft er. Það fór að ganga af Þorsteini, því að
mikill munur var á búkonum. Steinunn hafði verið
mikil búkona, en Sesselja ekki nema í meðallagi, auk
þess sem hún var mikið á mannamótum. Börnin fóru
að heiman og réðust í vist, en sum giftu sig.
Að Lónkoti
Um 1860 fer Þorsteinn að Lónkoti suður með sjó.
Þorsteinn hafði margt fé þar og ætlaði of mikið upp á
fjörubeitina, missti hann þar mest allt fé sitt. Það mun
hafa verið ráð Sesselju, að þau fluttu suður, því að
hún vildi koma börnum þeirra til mennta. Lítið mun
Sesselja hafa verið í Lónkoti, á meðan þau áttu þar
heimili. Þar fæddist Þorsteini sonur með vinnukonu,
var sveinninn vatni ausinn og skírður Þorsteinn. Hann
dó tveggja ára gamall úr barnaveiki 1867 í Víðinesi.
Þann stutta tíma sem Þorsteinn bjó í Víðinesi slétt-
aði hann þar tvær dagsláttur. Hann flutti kringum 1870
til Reykjavíkur og keypti Stöðlakotið, byggði þar hús
úr timburhúsi, sem hann átti á Víðinesi, en það var rif-
ið og flutt suður. Húsið stóð þar sem Laufásvegur og
Bókhlöðustígur mætast.
Þorsteinn hafði eina kú í Stöðlakoti og heyjaði
Árni sonur hans með Sesselju fyrstu tvö sumrin fyr-
ir henni í Víðineslandi. Þá hafði Þorsteinn mótekju í
Víðinesi, eftir að hann fluttist þaðan. Þorsteinn and-
aðist í Stöðlakoti 20. ágúst 1875. Þorsteinn hafði ver-
ið mesti fjörmaður alla ævi og sívinnandi.
Eftir dauða Þorsteins var Víðinesið, Stöðlakotið
og Úthlíðin seld. Hálfa Úthlíðina keypti Magnús
Magnússon frá Auðsvaðsholti (faðir Böðvars á
Laugarvatni), af Sesselju Árnadóttur, en Jón Collin
Stöðlakotstún 1892. Stöðlakotsbæirnir til hægri. Árið 1870 flutti Þorsteinn til Reykjavíkur og keypti Stöðlakot, nú við
Bókhlöðustíg, byggði þar hús og hafði þar eina kú. Hann andaðist í Stöðlakoti 20. ágúst 1875. Hann var mesti fjörmaður
alla ævi og sívinnandi. Olíumálverk eftir Jón Helgason biskup.