KSK-blaðið - 01.12.1991, Blaðsíða 14

KSK - BLAÐIÐ
• Þeir voru margir vænir hrútarnir sem enduðu líf
sitt í sláturhúsinu í Grindavík þegar Gunnar var við
stjórn þar.
Sendur til Köben
Nú, ég er gerður að deild-
arstjóra þarna rúmu ári seinna
og er síðan sendur út til Kaup-
mannahafnar til að vinna þar í
danskri verslun, sem e.t.v.
mætti líkja við SIS, og var sá
tími nokkurskonar undirbún-
ingur þess sem koma skyldi,
þ.e.a.s. að koma á fót sjálf-
sölubúð í versluninni að Hafn-
argötu og ef ég man rétt, þá
held ég að við höfum verið
önnur búðin á landinu sem
kom þessu fyrirkomulagi á.
Stuttu síðar var þessu fyr-
irkomulagi einnig komið á að
Hringbraut 55 eða þar sem
núna er Sparkaup."
Af ofantöldu má til sanns-
vegar færa að Gunnar hafi
verið einn af frumkvöðlum
þessa breytta verslunar-
reksturs sem við þekkjum
núorðið í dag. En hvað lá þá
næst fyrir hjá stórkaup-
manninum á horninu?
„Jú, ég vinn þarna til ársins
1959 en er þá gerður að úti-
bústjóra í Grindavík. Reyndar
var ég þar aðeins í eitt og hálft
ár og fer því síðan aftur á
Hafnargötuna í nokkur ár þar
til ég tek við gjaldkerastöðu
Kaupfélagsins, sem ég sinnti
allt þar til ég hætti árið 1985."
Blundaði alltaf í mér
sveitamaðurinn
Síðan snerir þú við dæminu
og gerist bóndi í Rangárvalla-
sýslu. Voru þetta ekki mikil
viðbrigði hjá þér, sérstaklega
þegar menn hafa allt sitt líf
unnið hjá einu og sama fyr-
irtækinu?
„Jú það er óhætt að segja
það, þó svo að ég sé ég alinn
upp í sveit. Annars hafði ég átt
bæði hesta og kindur á meðan
ég vann þarna suður frá og því
má segja, að það hafi verið
kveikjan að búskapnum núna.
En þó ég hafi unnið þessi
skrifstofuverk í þetta langan
tíma þá blundaði alltaf í mér
sveitamaðurinn."
Var þetta stórt býli sem þú
fékkst þér?
„Þegar ég tók við því, voru
hérna 60 refalæður og 300
rollur, sem verður síðan
kveikjan að því að snúa sér
eingöngu að loðdýrarækt. í
dag hinsvegar eru hér 1100
minkalæður í um tvö þúsund
fermetra húsnæði."
Hvað er að frétta af þeim
markaði?
„Þetta er í raun alveg rosa-
legt og má segja að maður sitji
hengdur í þessu, en þó er þetta
nú á uppleið og vonandi að
jafna sig. Þú sérð það, að þegar
ég byrjaði á minkarækt árið
1986, þá var meðalverðið á
skinnum 2700 krónur en dett-
ur svo niður í 700. Ekki bætti
nú úr skák, aö fjármagn á
þessum tíma var alveg geggjað
og lánin ruku upp úr öllu vel-
sæmi. En vonandi er þetta nú
allt að lagast og verðið að
hækka. Það er ekki vonlaust að
hafa þetta ef skinnaverðið færi
í svona tvö þúsund krónur að
meðaltali."
4500 skinn á ári
En hvert seljið þið svo
skinnin?
„Skinnin fara öll til Dan-
merkur, nánar tiltekið til
Kaupmannahafnar, og eru
boðin þar upp í sérstöku upp-
boðshúsi. Við sendum þangað
einu sinni á ári og síðan sér
húsið um aó deila þessu niður
á fimm uppboð á ári. Sjálfur
hef ég sent út að meðaltali um
4500 skinn á ári."
En ríkir ekki mikil sam-
keppni á mörkuðunum?
„Jú, þarna koma kaupendur
hvaðanæva úr heiminum og
sömu sögu er að segja um
skinnin, þau koma allsstaðar
að úr hinum vestræna heimi.
Við erum bara svo lítið brot af
heildinni, aðeins um 0,2% af
heildar framleiðslunni þannig
að við höfum lítið sem ekkert
að segja í þessari samkeppni."
Hafa pissaö í
skóinn sinn
En útlitið er sem sagt að
lagast?
„Já, ef maður kemst út úr
fortíðarvandanum, sem þessir
miklu ráðunautar komu þjóð-
inni út í. Eg get nefnt þér dæmi
um vitleysisganginn að þegar
ég var að taka við býlinu, þá
voru horfur á, að mikið þyrfti
að draga úr venjulegum land-
búnaði. Þá fóru ráðunautar um
og hreinlega hvöttu menn að
14