Morgunblaðið - 04.01.2021, Side 19

sig í því sem hún tók sér fyrir
hendur í uppbyggingu líkams-
ræktarstöðva og heilsumeðferða.
Hún var bráðskörp og fylgin sér
en á sama tíma átti hún erfitt með
að þola uppgerð og sýndar-
mennsku sem henni fannst á
stundum of mikið af í kringum
sig. Þá mátti hún ekkert aumt sjá
og beitti sér iðulega fyrir verk-
efnum til stuðnings þeim sem á
þurftu að halda. Aldrei heyrði ég
hana hreykja sér af því. Síðast en
ekki síst var Jónína óspör á
hvatningu, hrós og væntumþykju
til allra sem kusu að njóta. Hún
fór aldrei í manngreinarálit.
Lífsferill vinkonu minnar var
ekki alltaf blómum skrýddur, eins
og hún tjáði sig um opinberlega
nýlega. Í samskiptum okkar, jafnt
í pólskum skógi sem og hér
heima, áttum við margar
skemmtilegar kappræður um hin
ýmsu mál, þjóðmál jafnt sem per-
sónuleg. Þær samræður voru
stundum djúpar, aldrei leiðinleg-
ar. Jónína hafði skoðanir og lét
þær í ljósi en við ræddum líka erf-
ið mál, t.d. einmanaleika. Mörgum
finnst fjarstæðukennt að fólk sem
á óteljandi vini og yndislega fjöl-
skyldu geti verið einmana. Jónína
vissi að sú vanlíðan hefur ekkert
með fjölmenni eða fámenni að
gera. Það þarf kjark til að opna á
umræður um erfið mál, Jónína
hafði þann kjark.
Jónína Ben var kölluð frá okk-
ur alltof snemma. Hún var mér
fyrst og fremst góður vinur sem
ég sakna hvern dag. Ég og dóttir
mín sendum börnum hennar,
tengdabörnum og barnabörnum
innilegar samúðarkveðjur. Það
var yndislegt að heyra hana tala
um barnabörnin sem hún dáði.
Móðurmissir er ætíð sár, megi
góðu minningarnar græða. Jónínu
bið ég blessunar og góðrar heim-
ferðar. Takk fyrir allt og allt.
Fríða Proppé.
Hvernig minnist maður konu
eins og Jónínu Ben.? Konu sem
var frumkvöðull, skynsöm, full af
kjarki og þori og ein kærleiksrík-
asta manneskja sem ég hef
kynnst, ég bara spyr? Ég vil ekki
tala í „klisjum“ um þessa kjörk-
uðu vinkonu mína sem aldrei mun
hverfa mér úr minni. Saga okkar
er kannski ekki löng en við bund-
umst kærleiksböndum frá fyrsta
degi og alla tíð síðan áttum við
hvor aðra að. Ég hef oft sagt það
og get sagt það enn og aftur að
það að hafa kynnst þessari
dásamlegu konu bjargaði lífi
mínu. Ég var á vondum stað varð-
andi alls konar lyfjanotkun sem
læknar gáfu mér sem áttu að
hjálpa mér við stoðkerfisverkjum
og gigt og að þrotum komin þegar
ég leitaði eftir hjálp hjá Jónínu og
einni af hennar bestu vinkonum,
Jóhönnu Vilhjálmsdóttur, 2012.
Þær voru saman með detox-
fræðslu í Póllandi í það skiptið og
það stóð ekki á svari frá henni:
„Elsku besta, komdu bara með
okkur næst til Póllands og lækn-
irinn sem vinnur með okkur þar
mun geta hjálpað þér.“ Þegar
maður er kominn í þrot varðandi
lyf og læknismeðferðir stekkur
maður á hjálp frá þeim sem vill og
reynir að hjálpa manni. Þvílík
hjálp sem ég fékk hjá þeim stöll-
um og ég lærði aðferðina til sjálfs-
hjálpar. Lyf sem gagnast manni
ekki eru óþörf, hreint mataræði,
vatn, vítamín og bætiefni, það er
málið. Fyrir alla sem eru á þess-
um stað er detox stórkostlegt
hjálpartæki.
Jónína Ben. var alls ekki kona
sem fór í gegnum lífið þrautalaust
og hún var ekki gallalaus frekar
en aðrir. Hún hafði sterkar skoð-
anir á öllum málefnum og var þar
af leiðandi alltaf að reyna að fá
fólk til að tjá skoðanir sínar og
alltaf hafði hún gaman af skoð-
anaskiptunum ef fólk var heiðar-
legt og hreinskiptið. Traustari vin
og kærleiksríkari er erfitt að
finna. Alltaf boðin og búin að vera
vinur vina sinna. Hlátur hennar
og bros fylgdi manni hvert skipti
sem maður heyrði í henni. Brand-
ara kunni hún marga sem runnu
frá henni áreynslulaust, sumir
hverjir á grábláu svæði því kímni-
gáfu hafði hún mikla og gat gert
grín, ekki síst að sjálfri sér.
Ég, sem núna sit eftir í söknuði
og með tár á hvarmi vegna frá-
falls hennar, skil að missir
barnanna og barnabarnanna sem
hún elskaði mest ásamt allri
hennar stóru fjölskyldu er mikill
og vil ég af veikum mætti votta
þeim alla mína samúð. Minningin
um stórkostlega konu lifir í hjarta
okkar Balda eiginmanns míns,
sem hafði líka notið leiðsagnar og
visku Jónínu. Við sendum okkar
bestu kveðjur í sumarlandið.
G. Elísabet Jensdóttir.
Á einu andartaki varð ólýsan-
lega sár aðskilnaður og ósann-
gjörn tímamót. Elsku mamma
mín og vinkona var látin. Jólin
sem við ætluðum að halda saman
og öll spennandi plön urðu að
engu. Við fáum ekki lengur að búa
til nýjar minningar með mömmu
og förum þess í stað að minnast
þess sem er liðið. Mamma mín og
amma barnanna minna, amma
Ninna, var mjög stór persóna í
okkar lífi og eftir er tóm sem ekki
verður fyllt.
Það er best hægt að lýsa
mömmu sem sterkri persónu í fín-
gerðum umbúðum. Minnstu hend-
ur sem ég hef séð. Hún var vissu-
lega hvatvís, óútreiknanleg og oft
uppátækjasöm en líka húmoristi,
tilfinningarík og sterkgreind. Hún
elskaði að vera í kringum fólk en
leið þó alltaf best í kringum börn,
kennarinn aldrei langt undan.
Uppeldi okkar í Svíþjóð einkennd-
ist af góðri festu, aga, ævintýrum
og kærleika. Mamma var kona
sem virtist geta allt, hún óð áfram
og við fengum alltaf að vera með.
Bæði í hennar sigrum en einnig
ósigrum, sem var lærdómsríkt.
Ég man ekki eftir að hún hafi far-
ið hefðbundnar leiðir í gegnum
nein verkefni og hún var sannkall-
aður frumkvöðull allt sitt líf.
Í Svíþjóð fylgdumst við börnin
með mömmu byggja upp farsælt
fyrirtæki, Aktiverum heilsurækt.
Stöðin endurspeglaði hana, litrík,
orkumikil og skemmtileg. Við nut-
um þess að vera með mömmu í
vinnunni og vinnusemi hennar og
elja var smitandi. Öll störf sem
mamma hefur unnið hafa snúist
um fólk og vellíðan. Heimili okkar
og líf mömmu var í raun eins og
félagsmiðstöð þar sem gott fólk
kom og fór. Henni var alveg sama
um uppruna þess, stöðu eða for-
sögu og hún var iðin við að gefa af
sér, hjálpa og leiðbeina. Núna,
eftir að hún er farin, hefur ótrú-
legasta fólk sagt okkur frá kynn-
um sínum af henni og ég fyllist
stolti yfir öllum litlu og stóru góð-
verkunum sem hún hefur komið
að í gegnum tíðina.
Fjölmargar yndislegar minn-
ingar frá brúðkaupinu mínu,
ferðalögum og öðrum spreng-
hlægilegum uppákomum sem
mamma átti alfarið heiðurinn af
hafa skotið upp kollinum. Upplif-
anir sem ég hef sjálf ekki hugar-
flug til að veita börnunum mínum
og þykir svo afar leitt að mamma
fær ekki að veita þeim á sínum
efri árum. Það er svo mikill missir
að þessari merku konu í okkar
venjulega lífi. Ég hugga mig við
að samband hennar við son minn
var einstakt og fékk hann að upp-
lifa þó nokkur brjáluð ömmu
Ninnu augnablik sem hann mun
aldrei gleyma.
Vinskapur okkar mömmu
kenndi mér líka að við fetum fæst
beinu brautina alla okkar ævi og
gerum öll mistök eða hrösum. Það
gerir okkur að því sem við erum
en svo stöndum við upp og höld-
um áfram. Mamma var þar engin
undantekning. Á tímum sem hún
átti lítið að gefa var þó aldrei vafi
á því hversu mikið hún elskaði
okkur börnin og barnabörnin sín
og hvað hún var ótrúlega stolt af
okkur. Hún talaði við okkur dag-
lega og lét okkur alltaf finna að
við vorum elskuð. Nú þegar ég
þarf að kveðja eina mikilvægustu
manneskjuna í mínu lífi hefur hún
því búið þannig um hnútana að
ekkert er á milli okkar ósagt. Hún
elskaði mig og ég hana, þetta viss-
um við báðar.
Guð blessi þig elsku mamma.
Jóhanna Klara Stef-
ánsdóttir og fjölskylda.
Ég hef áður vitnað í kærleik-
skúluna mína sem ég set upp á að-
ventunni ár hvert. Á henni stend-
ur þessi sanna mótsögn: „Það er
fallegt en sorglegt að vera mann-
eskja.“ Lífið fór ekki alltaf mjúk-
um höndum um hana Jónínu vin-
konu mína. En við vitum að
tilveran er aldrei annaðhvort eða;
annaðhvort svört eða hvít, falleg
eða sorgleg. Við lifum og deyjum
einhvers staðar þarna á milli. Og
hlutskipti okkar er bæði sorglegt
og fallegt.
Við Jónína lágum saman á
sæng eins og það hét í eina tíð. Ég
eignaðist dreng hinn 28. ágúst
1989, hún eignaðist dreng hinn 29.
Ég kynntist henni ekki „á sæng-
inni“ en okkar leiðir lágu saman
nokkru síðar þegar ég fór að æfa
hjá henni á Planet Pulse.
Fyrir rúmum áratug, á erfiðri
stundu í mínu lífi, hafði Jónína svo
samband. Hún sagðist hafa fylgst
með mér, dáðst að mér (alltaf að
hrósa, hennar aðal), en nú þyrfti
ég að koma með henni í detox. Ég
var efins, fannst ég í ágætum mál-
um miðað við þungt áfall, en sló
til. Þessi för mín til Póllands og
kynnin af detoxi Jónínu Ben eru
klárlega einhver besta fjárfesting
lífs míns og hef ég fylgt henni alla
tíð síðan. Ég lærði mikið af henni
enda hafsjór af fróðleik og ég á
henni margt að þakka.
Hún var mikill frumkvöðull.
Hún var baráttujaxl og töffari en
ákaflega viðkvæm. Það sópaði að
þessari skarpgreindu konu, hún
var vel að sér og lét til sín taka á
mörgum sviðum þjóðfélagsins en
fór stöku sinnum offari. Og það
má sjálfsagt segja að hún hafi
ekki verið allra og sóttist heldur
ekki eftir því. Það virðist oft vera
þannig þegar slíkir persónuleikar
eru á ferð, þá eru þær systur öf-
und og illmælgi aldrei langt und-
an. Það eru margir sem mega
skammast sín fyrir illkvittni og
ömurlegt umtal í hennar garð.
Það beygði hana smám saman og
braut að lokum eitt stærsta hjarta
sem ég hef kynnst. Hjartað var úr
gulli en hún gaf allt of mikið af
sjálfri sér, en var sjálfri sér verst.
Að lokum þetta til elsku hjart-
ans vinkonu minnar: „Þar sem
jökulinn ber við loft hættir landið
að vera jarðneskt, en jörðin fær
hlutdeild í himninum, þar búa
ekki framar neinar sorgir og þess-
vegna er gleðin ekki nauðsynleg,
þar ríkir fegurðin ein, ofar hverri
kröfu.“ (Heimsljós, HKL.)
Ég verð ævinlega þakklát fyrir
kynni mín og vináttu Jónínu,
þessarar kjarkmiklu vinkonu
minnar.
Blessuð sé minning hennar.
Regína Greta Pálsdóttir.
„Allt eins og blómstrið eina.“
Þessi sálmur er okkur ofarlega
í huga þessa dagana. Síðustu
blómstrandi mánuðir okkar með
þér voru þannig.
Eftir áralanga baráttu til að
öðlast líf í fullri gnægð brosti lífið
við þér.
Ung stóðst þú þig með miklum
ágætum í Kanada við nám og
rekstur líkamsræktarstöðva.
Fórst þaðan til Svíþjóðar, þar
varst þú valin viðskiptakona árs-
ins og áttir það að fullu skilið.
Komst svo heim og áttir stóra
drauma sem urðu að veruleika.
En þá hrundi allt og þú misstir
fótanna, varðst umtöluð og allt að
því lögð í einelti. Þú varst alltaf
hreinskiptin og það kom þér
stundum í koll. Við áttum í nánum
samskiptum síðustu þrjú árin og í
byrjun þessa árs tókstu stóra
ákvörðun. Síðan lá leiðin upp á við
og allt þetta sumar var samfelld
sigurganga. Það var dásamlegt að
fylgjast með því og okkur mikil
huggun þessa dagana. Það eina
sem skyggði á gleðina var að mað-
urinn þinn tregðaðist við að skilja
við þig. Líf mannlegt endar skjótt
segir líka í sálminum. Eftir sitjum
við harmi lostin. Það var svo mik-
ið ógert. Þú varst elskuð hér í
Hveragerði og af öllum sem þú
hjálpaðir til betri heilsu. Minning
þín er björt og okkur mikil hugg-
un. Far vel, kæra Jónína, og Guð
blessi fjölskyldu þína og vini.
Brandur og Marta.
Grátt skipið öslar úthafsölduna
undan Skjálfandaflóa með stefnu
á Grímseyjarsund. Þorskastríðum
lokið og rólegra en undanfarin ár.
Um borð í varðskipinu Ægi er
morgunvaktin að búa sig undir að
skila af sér vaktinni. Kveikt er á
útvarpinu til að heyra nýjustu
veðurfréttir og ágrip frétta. Að
þessu loknu tilkynnir ung rödd að
nú hefjist morgunleikfimi. Við
hlustum vandlega á einstaklega
áheyrilega rödd tilkynna ýmsar
æfingar sem hún vill að áheyr-
endur framkvæmi. Ekki fór það
þó svo að við framkvæmdum
þessar æfingar enda ekki þekktir
fyrir mikinn leikfimiáhuga. Við
hlustuðum þess betur á það sem
stjórnandinn hafði fram að færa.
Alla morgna síðan hlustuðum við
á þessa ungu rödd segja okkur
hvað okkur væri fyrir bestu vild-
um við halda okkur í eðlilegri
þjálfun. Mig grunaði ekki þá að
þessi unga kona með áheyrilegu
röddina yrði sérstakur vinur minn
og fjölskyldu minnar í gleði og
sorg næstu fjörutíu ár. Það hófst
með leikfimiferðum konu minnar.
Jónína hóf að kenna eróbikk í
Engihjalla, Kópavogi, þá hófst
vinátta sem staðið hefur æ síðan,
stundum með dálitlum hléum.
Hún stofnaði ásamt Ágústu
Johnson líkamsræktarstöð í
Borgartúni og ráku þær hana í
nokkur ár. Jónína hélt til Svíþjóð-
ar ásamt manni sínum þar sem
hann stundaði sérnám í læknis-
fræði. Við kynntumst góðum eig-
inmanni hennar og börnum og
áttum með þeim margar yndis-
stundir bæði á Íslandi og í Sví-
þjóð. Jónína var einhverjum of-
urkröftum gædd, stofnaði hún í
Helsingborg stóra líkamsræktar-
stöð sem hún nefndi Aktiverum. Á
þessum árum var hún kjörin
framsæknasta konan á þeim slóð-
um og stöðvarnar urðu fleiri. Því
miður slitnaði upp úr hjónabandi
hennar og eiginmanns hennar á
þessum árum. Þá voru börnin orð-
in þrjú, hvert öðru glæsilegra.
Jónína seldi fyrirtæki sitt í Sví-
þjóð og þegar heim kom stofnaði
hún fyrirtækið Planet Pulse í hót-
el Esju við Suðurlandsbraut. Í
Reykjavík hélt hún uppteknum
hætti og stofnaði fleiri líkams-
ræktarstöðvar, m.a. í Austur-
stræti. Um það leyti varð rekst-
urinn erfiðaðri og reyndist henni
afar erfiður uns yfir lauk. Hún
hallaði sér að Bakkusi á tímabili
en hafði sem ung kona forðast
slíkt samneyti með öllu. Samskipti
okkar og fjölskyldu voru allmikil á
þessum árum og ferðuðumst við
með henni bæði utan- og innan-
lands. Jónína átti stóran vinahóp
og systkini sem studdu hana með
ráðum og dáð. Hún hóf líkams-
rækt í Póllandi fyrir nokkrum ár-
um og átti töluverðri velgengni að
fagna á því tímabili uns hún flutti
starfsemi sína til Íslands og sett-
ist að í Hveragerði.
Það er margs að minnast í sam-
skiptum okkar og hennar. Ótal
ferðir og samskipti um jól og ára-
mót. Var hún í miklum metum
bæði meðal fjölskyldu okkar og
vina. Einstaklega skemmtileg og
kunni frá mörgu að segja enda
kynnst mörgu óvenjulegu á lífs-
leiðinni. Oft minnti ég hana á
kynnin á Grímseyjarsundi og
höfðum við gaman af. Við hjónin
vorum ekki alltaf sammála Jónínu
í skoðun á mönnum og málefnum
en gátum þó oftast leitt þau til
grunna. Fjölskyldu Jónínu, börn-
um og barnabörnum færum við
einlægar samúðarkveðjur.
Edda og Hálfdan.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. JANÚAR 2021
✝ HrafnhildurEiríksdóttir
fæddist á Eskifirði
20. september
1947. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 21. desem-
ber 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Eiríkur
Guðnason, f. 17. júlí
1914, d. 21. mars
1995, og Kristjana
Ákadóttir, f. 3. febrúar 1919, d.
9. mars 1992. Systkini Hrafn-
hildar eru Svala Sigríður Auð-
björnsdóttir, f. 1939, d. 1991,
Sveinn Guðni Eiríksson, f. 1942,
d. 1979, og Marinó Eiríksson, f.
1943, d. 1944.
Hrafnhildur ólst upp á Eski-
firði og stundaði þar almennt
grunnskólanám eins og títt var á
þeim árum. Hún fór ung að
vinna fyrir sér og flutti til Akur-
eyrar 16 ára og starfaði þar á
Sjúkrahúsinu. Skömmu eftir
komuna til Akureyrar kynntist
hún eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Valdemar Thorarensen, f.
12. ágúst 1944, og hófu þau bú-
skap fljótlega. Fyrst um sinn
bjuggu þau á Akureyri en árið
1964 fluttu þau til Eskifjarðar
og bjuggu þar um tíma en flutt-
ust síðan aftur til Akureyrar þar
sem þau bjuggu alla tíð síðan.
Börn þeirra Hrafnhildar og
Valdemars eru: 1) Lára Thor-
arensen, f. 28. september 1963,
eiginmaður hennar er Þórarinn
Hafdal Háv-
arðarson og eiga
þau tvo syni og 11
barnabörn. 2)
Guðni Thor-
arensen, f. 17. apríl
1965, og á hann
fjóra syni með fyrr-
verandi sambýlis-
konu sinni, Ástu
Aðalsteinsdóttur. 3)
Guðrún Thor-
arensen, f. 4. des-
ember 1967, eiginmaður hennar
er Ástþór Auðunn Stefánsson,
þau eiga tvö börn og þrjú barna-
börn. 4) Drengur, f. 21. júlí
1976, d. 21. júlí 1976. 5) Stúlka,
f. 31. júlí 1977, d. 31. júlí 1977. 6)
Sveinn Thorarensen, f. 28. maí
1980, eiginkona hans er Hrönn
Björgvinsdóttir og eiga þau tvö
börn.
Sem ung kona á Eskifirði
starfaði Hrafnhildur við almenn
störf í fiskvinnslu og fleira.
Fyrst eftir flutning til Akureyr-
ar starfaði hún á Sjúkrahúsinu
en síðar starfaði hún um langan
tíma á Sambandsverksmiðj-
unum á Akureyri.
Hrafnhildur var alla tíð mjög
félagslynd og hennar helstu
áhugamál voru alla tíð handa-
vinna og hannyrðir og liggur
eftir hana mikið magn hann-
yrða.
Útför hennar fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, mánudag-
inn 4. janúar 2021, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Látin er mágkona mín, Hrafn-
hildur Eiríksdóttir, eftir veikindi
undanfarinna ára. Hrafnhildur
var gift Valda bróður mínum og
kom hún inn í fjölskyldu okkar
mjög ung og hefur alla tíð verið
mér nánast sem systir frekar en
mágkona. Hrafnhildur og Valdi
kynntust á Akureyri og hafa búið
þar nær allan sinn búskap, en
bjuggu tímabundið á Eskifirði
þaðan sem Hrafnhildur er ættuð.
Fljótlega eftir að þau hófu búskap
eignuðust þau sitt fyrsta barn og
við tók barnauppeldi og almennt
búskaparbasl eins og gengur. Ég
minnist Hrafnhildar á þessum ár-
um sem sérstaklega glaðlegrar og
duglegrar konu. Hún aðstoðaði
mig við mjög margt sem upp kem-
ur hjá unglingi þótt hún væri að-
eins sex árum eldri en ég. Ég gat
alltaf leitað til hennar og leiðbeindi
hún mér á jákvæðan og góðan
hátt. Ég sé það núna að það var
mér mjög mikilvægt að eiga slíka
trúnaðarvinkonu og hafa ráð
hennar reynst mér vel.
Hrafnhildur fæddist ekki með
silfurskeið í munni og þurfti alla
tíð að hafa fyrir hlutunum, þau
Valdi tókust sameiginlega á við
sitt brauðstrit og farnaðist bara
vel og nutu þess seinni árin.
Hrafnhildur og Valdi eignuðust
sex börn en tvö létust við fæðingu
og var það þeim mjög erfitt. Börn-
in þeirra eru allt mannvænlegir
einstaklingar sem öll hafa stofnað
sína eigin fjölskyldu og er hópur
barnabarna og barnabarnabarna
orðinn fjölmennur.
Hrafnhildur starfaði alla tíð ut-
an heimilis samhliða því að annast
stórt heimili og naut sín vel við öll
þau störf. Hannyrðir og handa-
vinna voru hennar aðaláhugamál
þegar tími gafst til og nutu ömmu-
börnin þess að fá nýja prjónaða
flík frá ömmu. Eftir hana er til
mikið af útsaumsmyndum þar
sem fyrirmyndirnar eru sögufræg
hús á Akureyri. Fyrir þremur ár-
um, þegar hún fagnaði 70 ára af-
mæli sínu, hélt hún opinbera sýn-
ingu á verkum sínum, sýning þessi
var hin glæsilegasta.
Samskiptin urðu minni eftir að
ég flutti frá Akureyri en alltaf
heyrðumst við reglulega í síma og
ég hitti hana alltaf þegar ég átti
leið um Akureyri.
Síðustu fimm árin hefur hún
glímt við þann sjúkdóm sem að
lokum felldi hana, en hún barðist
af hugrekki og dugnaði alla tíð og
reyndi að njóta þess sem lífið bauð
upp á.
Ég vil með þessum fátæklegu
skrifum mínum þakka Hrafnhildi
hennar löngu vináttu og velvild í
minn garð og óska henni Guðs
blessunar.
Kæri Valdi, börnin hennar fjög-
ur, tengdabörn, barna- og barna-
barnabörn, við sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur um leið
og við minnumst góðrar konu með
virðingu og þökk.
Margrét Thorarensen.
Hrafnhildur
Eiríksdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðn-
ir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru ein-
göngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar