Morgunblaðið - 13.01.2021, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. JANÚAR 2021
Smáauglýsingar
Sumarhús
Sumarhús – Gestahús –
Breytingar
 Framleiðum stórglæsileg sumarhús
í ýmsum stærðum.
 Tökum að okkur stækkun og
breytingar á eldri húsum.
 Smíðum gestahús – margar
útfærslur.
 Sjáum um almennt viðhald á
sumarhúsum og sólpöllum.
 Setjum niður heita potta og
smíðum palla og skjólveggi.
Áratugareynsla –
endilega kynnið ykkur málið.
Trésmiðja Heimis, Þorlákshöfn,
sími 892-3742 og 483-3693,
www.tresmidjan.is
Raðauglýsingar
Félagsstarf eldri borgara
Bústaðakirkja Göngutúr frá Bústaðakirkju kl. 13 á miðvikudaginn.
Höldum millibili og njótum þess að ganga saman. klæðum okkur eftir
veðri, og ég hlakka til að sjá ykkur. Hólmfríður djákni.
Seltjarnarnes Námskeið eru í samráði við leiðbeinendur. Kaffikrók-
urinn, handavinna og samvera i sal er eingöngu fyrir íbúa Skólabraut-
ar eins og sakir standa. Virðum sóttvarnir og grímuskyldu.
Vantar þig
pípara?
FINNA.is
✝ Anna Guðlaugfæddist í Reyk-
holti á Fáskrúðs-
firði 17. nóvember
1943. Hún lést á
heimili sínu 31. des-
ember 2020.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Að-
albjörg Magn-
úsdóttir, f. 17.
desember 1923, d.
26. desember 2018,
og Þorsteinn J. Sigurðsson, f.
27. apríl 1919, d. 28. maí 2015.
Anna var elst fimm systkina,
þau eru Sigurður, f. 1946, Þór-
ólfur, f. 1949, Jóhanna Rósa, f.
1955, og Oddný Jóna, f. 1957.
Þann 4. júní 1961 giftist
Anna eftirlifandi eiginmanni
sínum, Ólafi B. Kristinssyni, f.
1941. Börn þeirra eru 1) Krist-
inn viðskiptafræðingur, f. 1961,
eiginkona hans er Cecilie B.
Anna ólst upp á Búðum á Fá-
skrúðsfirði og fór til náms á
heimavistarskóla í framhaldi af
barnaskóla um 14 ára aldur eins
og almennt var á þessum árum.
Skólinn var Hlíðardalsskóli í
Ölfusi þar sem hún kynntist eft-
irlifandi eiginmanni og tengdist
þar mörgum vinaböndum sem
haldist hafa óslitið síðan. Flest
af sínum búskaparárum bjuggu
þau hjónin í Reykjavík og á Eg-
ilsstöðum þar sem Anna rækti
húsmóðurhlutverkið og uppeldi
barnanna sinna. Eftir því sem
þau uxu úr grasi sinnti hún
störfum tengdum heilbrigð-
isþjónustu þar sem hugur henn-
ar stóð jafnan til þjónustu við þá
sem á þurftu að halda.
Útför Önnu fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 13. janúar
2021, kl. 13. Vegna fjöldatak-
markana verða einungis þeir
nánustu viðstaddir útförina en
henni verður streymt á slóðinni
utfor-anna.is. Stytt slóð á
streymið: https://tinyurl.com/
y6obwov4
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
Björgvinsdóttir
hjúkrunarfræðing-
ur, f. 1964. Þau
eiga þrjú börn og
sex barnabörn. 2)
Þorsteinn tölv-
unarfræðingur, f.
1965, eiginkona
hans er Lise M. Ka-
spersen, f. 1965.
Þau eiga þrjú börn.
3) Aðalbjörg Íris
sjúkraþjálfari, f.
1969, eiginmaður hennar er Ei-
ríkur Ingvarsson fram-
kvæmdastjóri, f. 1968. Þau eiga
tvö börn. 4) Brynjar háskóla-
kennari, f. 1970, eiginkona hans
er Melanie Davíðsdóttir, f. 1968.
Þau eiga þrjú börn og tvö barna-
börn. Ólafur á soninn Örvar
Omrí endurskoðanda, f. 1979,
eiginkona hans er Kolbrún
Kjartansdóttir leikskólakenn-
ari, f. 1980. Þau eiga þrjú börn.
Elsku mamma mín er látin.
Ég er enn að reyna að átta mig á
þessari staðreynd. Það er skrítið
að geta ekki hringt og spurt um
alls konar. Við vorum vanar að
tala saman næstum því á hverj-
um degi, samt er svo margt sem
átti eftir að ræða og spyrja um.
Alltaf byrjaði hún á að spyrja
hvernig við fjölskyldan hefðum
það. Er Eiríkur betri í hnénu?
Líður krökkunum vel? Velferð
allra í kringum hana skipti hana
mestu máli og aldrei fannst
henni of mikið á sig lagt, fannst
alltaf sjálfsagt að gera allt sem
hún gæti fyrir aðra.
Mamma ólst upp austur á Fá-
skrúðsfirði, elst fimm systkina
og á heimilinu bjuggu einnig
amma hennar og afi og
langamma. Hún fór snemma að
heiman til að fara í skóla. Þar
kynntist hún pabba og þau stofn-
uðu heimili aðeins 17 og 19 ára.
Þeirra heimili varð eins og mið-
stöð fjölskyldunnar hér fyrir
sunnan. Heimilið stóð alltaf opið
fyrir fjölskylduna þegar þau
komu suður og alltaf var hún til í
að útrétta það sem þurfti fyrir
fjölskylduna fyrir austan.
Mamma var sú sem hélt öllum
saman, aldrei datt henni í hug að
vera móðguð eða reið út í neinn.
Hún átti svo gott með að setja sig
í spor annarra og skilja þeirra
hlið. Ég hef fengið nokkur símtöl
síðustu daga þar sem fólk segir
mér hvað það saknar allra sím-
talanna og umhyggjunnar sem
hún sýndi því.
En nú er komið að kveðju-
stund, svo allt of snöggt og allt of
snemma. Söknuðurinn er yfir-
þyrmandi en sú tilfinning sem er
ríkust núna í hjarta okkar er
þakklæti. Þakklæti fyrir að eiga
svo umhyggjusama móður, þakk-
læti fyrir allar góðu minningarn-
ar, samveruna, ferðalögin bæði
innanlands og utan, bústaðaferð-
irnar, samtölin og góðu ráðin.
Blessuð sé minning einstakrar
móður og tengdamóður
Íris og Eiríkur.
Elsku tengdamamma, í djúpri
sorg sit ég nú og trúi því ekki og
skil varla að komið sé að leiðar-
lokum og kveðjustund. Hvar
byrjar maður þegar maður kveð-
ur einhvern sem hefur verið
manni svo undurkær í áratugi?
Líf mitt hefur verið samofið þínu
lífi frá því ég fyrst man eftir mér
enda þú og tengdapabbi og for-
eldrar mínir miklir vinir frá ung-
um aldri. Það var alltaf mikil til-
hlökkun sem fylgdi því að fara í
heimsókn til Önnu og Óla. Ég og
Kiddi, frumburðurinn, urðum
snemma góðir vinir, vináttan
breyttist síðar í ást og snemma á
unglingsárum urðum við par. Við
tók nýtt hlutverk, þú ekki lengur
bara vinkona mömmu heldur
einnig tengdamóðir mín sem
tókst mér með opnum örmum frá
fyrsta degi í nýju hlutverki og
gerðir breytt hlutverk auðvelt
fyrir unga stúlku. Ég hef alla tíð
talið mig hafa unnið stóra vinn-
inginn í tengdaforeldralottóinu,
og stend fast við það, en betra
fólk en ykkur Óla er ekki að
finna. Þú varst ofursamvisku-
söm, heiðarleg, ráðagóð og frá-
bær fyrirmynd að öllu leyti í
hverju sem þú tókst þér fyrir
hendur. Hjálparhöndin ávallt út-
rétt, hvort sem það var til þess að
hvetja til dáða, sauma óléttuföt,
passa barnabörnin eða leggja
þitt af mörkum við veisluhöld.
Kristindómur var ríkur hluti af
þínu lífi. Þú tjáðir trú þína ekki
mikið í orðum, varst þó staðföst
en lifðir svo sannarlega trúna
með framkomu þinni við allt þitt
samferðafólk í lífinu. Þú varst
ástrík, full af fyrirgefningu, um-
burðarlyndi og tilbúin til að hlúa
að þeim sem á þurftu að halda.
Þitt lífsviðhorf var að gera það
besta úr aðstæðum hverju sinni
og sagðir gjarnan tökum bara
Pollýönnu á þetta. Þú varst svo
sannarlega okkar Pollý-Anna!
Þú kenndir mér snemma að
gráta ekki dauða hluti, þeir koma
og fara en það sem skipti öllu
máli í lífinu er fjölskyldan. Þér
leið aldrei betur en þegar þú
safnaðir öllum ungunum þínum
saman, á slíkum stundum gættir
þú jafnframt að því að mæta sér-
þörfum hvers og eins í mat og
drykk. Þið Óli hafið fetað lífsins
leið saman í rúm sextíu ár sem
ein órofin heild, þið hafið alltaf
verið sem einn maður. Missir Óla
er hvað mestur en við afkomend-
urnir munum standa vörð um
hann um ókomna tíð. Við lærðum
af þeirri bestu, mikilvægi þess að
rækta fjölskyldutengslin og hlúa
að fólkinu okkar. Sorgin er sár
og ristir djúpt og mína einu
huggun er að finna í okkar sam-
eiginlegu trú, þeirri staðföstu trú
að við munum hittast á ný í faðmi
frelsarans sem hefur heitið okk-
ur endurfundum. „Því svo elsk-
aði Guð heiminn að hann gaf son
sinn eingetinn til þess að hver
sem á hann trúir glatist ekki
heldur hafi eilíft líf. Guð sendi
ekki son sinn til að dæma heim-
inn, heldur til að heimurinn
skyldi frelsast fyrir hann.“ (Jóh.
3:16-17)
Hafðu þökk fyrir allt, þín
tengdadóttir Cissie.
Cecilie B. H. Björgvinsdóttir.
Elsku amma. Hvernig má það
vera að við erum staddar hér, við
sem vorum að plana gönguferð í
Kringluna og fá okkur eins og
einn kaffisopa í leiðinni þegar
ástandið í samfélaginu yrði betra
en héðan í frá verða gönguferðir í
Kringlunni alltaf til heiðurs þér.
Það allra besta er að þegar ég
loka augunum sé ég fallega bros-
ið þitt og heyri yndislega hlát-
urinn þinn óma í huga mínum,
það var þitt kennileiti, þannig
varstu alltaf. Mikið er ég þakklát
fyrir allar þær minningar sem
við höfum skapað í gegnum tíð-
ina og allt það sem þú hefur
kennt mér. Þú kipptir þér aldrei
upp við hvað fór mikið fyrir mér,
þegar ég sullaði eða hvað annað
heldur hlóst þú bara og sagðir að
það fylgdi bara nafnu okkar eða
þegar við gleymdum okkur í lyft-
unni því hvorug okkar ýtti á
takkann og stóðum dágóða stund
án þess að fatta neitt, það sem
við hlógum. Við áttum svo marg-
ar góðar stundir saman sem við
sátum og hlógum alveg út í það
óendanlega og aðrar þar sem við
gátum rætt saman um allt alveg
sama hvað það var. Fátt finnst
mér skemmtilegra en að kaupa
varaliti þótt ég noti þá ekki eins
oft og þú gerðir, þú fórst ekkert,
ekki einu sinni að ná í póstinn
varalitalaus, þökk sé þér á ég
ansi gott safn. Það var enginn
sem hefur haft jafn gott lag á
mér og þú alveg frá barnsaldri,
ég er ofsalega tapsár en bara þú
gast sagt Anna mín það þurfa
alltaf einhverjir að vinna og ein-
hverjir að tapa og mér leið strax
betur þótt það væri ég sem tap-
aði, alveg sama hvaða skapi ég
var í, bara það að heyra hæ Anna
mín eða hæ elskan þá varð allt
enn þá betra. Mikið á ég eftir að
sakna samtalanna okkar og sím-
talanna, þau voru mér afskap-
lega dýrmæt, þú varst alltaf svo
hógvær að þú hélst þú værir að
trufla en þau skiptu mig meira
máli en þig nokkurn tímann
grunaði. Bara það að heyra rödd-
ina þína fékk mann til þess að
núllstillast, þú hringdir og sagðir
hæ elskan, þá varð allt gott og ég
fékk friðartilfinningu alveg sama
hvað gekk á.
Mér hefur alltaf þótt gott að
koma til ykkar afa, það er eins og
að koma á minn griðarstað, það
er alltaf tekið á móti manni með
bros á vör og opnum faðmi, síðan
vildir þú alltaf gefa mér að borða
og þá var alltaf töfruð fram ein-
hvers konar veisla, þótt þér
þætti það nú ekki sjálfri, þótti
mér það alltaf. Síðast en ekki síst
elsku amma, þú gafst okkur allra
bestu gjöfina; kærleika, þú varst
kærleikur.
Ég elska þig amma, þín
Anna María H. Kristinsdóttir.
Daginn fyrir gamlársdag fór
ég í heimsókn til hennar stóru
systur, eins og maður kallaði
hana alltaf frá því maður man
eftir henni. Hún var fyrsta
barnapían mín. Það vantaði ekki
að hún var dugleg að leika við
okkur bræðurna, fórum oft í
gönguferðir og berjamó. Ég var
stoltur af því þegar ég fór með
pabba í minn fyrsta róður á Haf-
liða, þá fékk ég að eiga sjálfur
það sem ég dró og fiskaði. Sama
ár gengu þau Óli mágur í sitt
hjónaband og þetta sem ég fékk
fyrir aflann minn var brúðkaups-
gjöfin þeirra, og ekki vantaði
þakklætið frá þeim.
Í tvo vetur, þegar ég var á
Hlíðardalsskóla, voru Anna og
Óli þar og það var svipað og að
hafa bara mömmu við hliðina á
sér. Anna passaði alltaf upp á að
allt væri í lagi og að mann vant-
aði aldrei neitt.
Þegar fjölskyldan stækkaði á
Berginu og samskiptin fóru að
aukast var gaman að heimsækja
Önnu frænku. Vorum oft á jóla-
dag og alltaf var það jafn gaman.
Já, ekki datt manni það í hug
þegar við spjölluðum saman dag-
inn fyrir andlátið að þetta væri
síðasta samtalið. Hún var bara
furðulega hress og sagði ég við
hana að við myndum sjást á
næsta ári, sem varð svo ekki
raunin. Nú, þegar litið er til
baka, er auðvitað mikill söknuð-
ur en samt er ég fullur þakklætis
fyrir öll samskiptin við þau hjón-
in í gegnum árin, bæði milli okk-
ar en einnig allra hér á Berginu,
og við vitum að við munum mæt-
ast aftur þegar Kristur sækir
alla þá sem bíða hans.
Elsku stóra systir, takk fyrir
allt. Ég sendi samúðarkveðjur til
allra í fjölskyldunni og Óla.
Kveðja frá öllum á Berginu.
Þórólfur (Dói).
Gleðin og sorgin
eru samrýmdar
systur
og án hvor annarrar
einskis
megnugar.
(Svava Strandberg)
Systurnar gleði og sorg hafa
svo sannarlega látið á sér kræla
síðustu daga. Þó svo sorgin hafi
orðið yfirsterkari minnir gleðin
sífellt á sig og mildar sorgina.
Allar góðu minningarnar sem ég
á um yndislegu, hjartahlýju og
dásamlegu stóru systur mína
fylla hjarta mitt þakklæti, þakk-
læti fyrir að hafa átt hana alltaf
að. Anna Lauga var elst og ég
yngst. Hún var mér allt í senn
systir, vinkona og fyrirmynd.
Hún systir mín nálgaðist málin á
móðurlegan hátt, af bjartsýni og
jákvæðni, svo manni leið betur
eftir samtal við hana. Hún sýndi
fjölskyldu minni ævinlega mik-
inn áhuga og bar hag okkar allra
fyrir brjósti bæði í gleði og sorg.
Sökum Covid-19 var lítill sem
enginn samgangur okkar á milli í
mjög langan tíma. Þegar ég fór í
heimsókn til þeirra Óla á annan í
jólum hafði ég ekki hitt þau frá
því í sumar en sem betur fer var
Anna dugleg að hringja í litlu
systur sína. Í hvert einasta skipti
sem við heyrðumst spurði hún
um öll börnin okkar Ella, tengda-
börn og barnabörn og ef hún
vissi af veikindum hringdi hún
nær daglega til að fylgjast með,
meira að segja eftir að hún sjálf
var orðin mikið veik.
Í síðasta skiptið sem við hitt-
umst, 30. desember, var Anna
Lauga nokkuð hress og við átt-
um yndislega stund sem ég mun
varðveita í hjarta mínu um
ókomin ár. Ég sýndi henni
myndir af barnabörnunum og
jólunum okkar. Við ræddum um
daginn og veginn en svo fór hún
allt í einu að hafa áhyggjur af því
að hún hefði ekki gefið litlu ömm-
ustrákunum mínum neina al-
mennilega gjöf þegar þeir fædd-
ust, þar sem Covid hefði komið í
veg fyrir að hún gæti hitt fólk.
Svona var Anna Lauga, alltaf að
hugsa um aðra. Annað dæmi sem
lýsir henni svo vel er þegar
sprengja sprakk fyrir utan
gluggann og hún fór eitthvað að
fetta fingur út í þessi læti og seg-
ir svo: „Það var svo mikið
sprengt í gær og mér varð hugs-
að til Skottu, sem er svo hrædd á
þessum tíma!“ Ekki hvarflaði að
mér, þegar ég kvaddi hana þenn-
an dag, að daginn eftir kæmi ég
til að kveðja hana hinstu kveðju.
Já, hún Anna Lauga var ein-
stök og skilur svo margt gott eft-
ir sig fyrir okkur hin til að til-
einka okkur. Við Elli áttum
margar yndislegar og gefandi
stundir með Önnu og Óla. Við
fórum saman í leikhús, út að
borða og einnig í ferðalög bæði
austur á land og til Ítalíu. Ekki
má gleyma góðu stundunum í
Litlabæ þar sem öllum leið vel
enda dásamlegur staður og höfð-
inglegar móttökur. Ég kveð
elsku stóru systur mína með
söknuði en ekki síst þakklæti fyr-
ir allt sem hún var mér og fjöl-
skyldu minni og hugga mig við
það að nú líður henni vel.
En minning þín lifir
björt og hlý.
Hún lifir í huga mér
svo óendanlega skýr.
(Júlía A.)
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Þín
Oddný Jóna (Odda)
og fjölskylda.
Elsku systir mín.
Það var þungbært að kveðja
árið 2020, nokkrum klukkutím-
um eftir að hafa kvatt þig og þú
sofnaðir svefninum langa.
Ósjálfrátt leitar hugurinn í all-
ar þær yndislegu minningar sem
ég hef um þig og fjölskylduna
þína. Þú og Óli hafið alltaf verið
mér eins og auka mamma og
pabbi. Ég fæddist árið sem þú
varðst 12 ára og þegar ég var
tveggja ára gömul varst þú farin
að heiman. Ég var 6 ára þegar
frumburðurinn þinn fæddist og
það er í raun mín fyrsta lifandi
minningin af þér, lítil svarthvít
mynd þar sem þú heldur á Kidda.
Og ég man að ég starði á þetta
fyrirbæri í mjög langan tíma og
trúði varla að stóra systir mín
væri orðin mamma og ég móð-
ursystir. Fljótlega fékk ég að
vera barnapía fyrir bæði Kidda
og Steina heima á Fáskrúðsfirði
og fór m.a. til ykkar á Hlíðardals-
skóla til að passa strákana. Það
eru margar ljúfar minningar frá
þessum tíma, m.a. þínar dásam-
legu kökur og tertur.
Þegar ég sjálf fór á Hlíðar-
dalsskóla þá var það sjálfsagður
hlutur að vera hjá ykkur Óla í öll-
um fríum og á jólunum. Það var
ekki mikið verið að flækjast á
milli landshluta á þessum árum,
því það var oft mikill snjór fyrir
austan og ófært. Það var allt í
lagi þó ég kæmist ekki heim um
jólin. Ég átti dásamlegan tíma og
ég upplifði að vera ein af fjöl-
skyldunni ykkar.
Ég átti ætíð athvarf hjá ykkur
Óla. Ég bjó mörg ár erlendis og
þegar ég kom heim til Íslands í
frí, þá var það sjálfsagður hlutur
að vera hjá ykkur þegar á þurfti
að halda. Ég fæ aldrei fullþakkað
ykkur Óla fyrir að hugsa um mig
og taka mig inn á heimilið í fleiri
vikur eftir aðgerð sem ég fór í
2004, svo ég væri ekki ein fyrir
norðan. Seinna þegar ég var í
millibilsástandi að bíða eftir hús-
næði, þá tókstu ekki annað í mál
en að ég væri hjá ykkur í Frosta-
foldinni í margar vikur. Þessi
umhyggja og ást var svo lýsandi
fyrir þig, alltaf að hugsa um aðra
og ég naut virkilega góðs af því
alla tíð. Aníta heitin á Stöðvar-
firði bar óendanlega virðingu
fyrir þér og talaði ætíð um þig
sem klettinn í fjölskyldunni og
það varst þú svo sannarlega.
Foreldrar okkar horfðu alltaf á
þig og Óla sem sína stoð og
styttu í einu og öllu. Ég minnist
einnig með hlýju hvernig við
systur unnum saman að því að
sinna mömmu og pabba eftir að
þau komu á Eir. Það var ein-
stakt.
2020 er búið að reynast erfitt,
en í sumar gafst tækifæri til að
ferðast innanlands og ég er svo
óendanlega þakklát fyrir að þú
og Óli buðuð mér með í ferð um
Vestfirðina. Þetta var dásamleg
ferð, það var sól og heiðskír him-
inn nánast alla þessa 6 daga sem
við vorum þar og alltaf varst þú
að athuga hvort ég vildi stoppa
til að taka myndir.
Þú varst einstök, elsku systir
mín, þú sýndir mikið æðruleysi
þegar á bjátaði, en það var alltaf
stutt í bros og hlátur og oft
minntir þú mig á Laugu ömmu,
nöfnu þína, sami léttleikinn og
mikill húmor. Þú varst kletturinn
okkar og hélst svo vel utan um
okkur öll, alltaf að hugsa um að
aðrir hefðu það gott. Þín er sárt
saknað.
Minning þín lifir í mínu hjarta,
ástarþakkir fyrir allt. Þín systir,
Rósa.
Anna Guðlaug
Þorsteinsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Önnu Guðlaugu Þor-
steinsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.