Morgunblaðið - 05.02.2021, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2021
✝ Gyða Arnórs-dóttir fæddist
á Lokastíg 8 í
Reykjavík 25. maí
1922. Hún and-
aðist á Hraunbúð-
um í Vest-
mannaeyjum 26.
janúar 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Margrét
Jónasdóttir, f.
1899, og Arnór
Guðmundsson, f. 1892.
Gyða átti fjórar systur,
Unni, Svövu, Huldu og Ingu,
en Hulda er sú eina eftirlif-
andi.
Eiginmaður hennar var Her-
mann Magnússon, f. í Vest-
mannaeyjum 12. júlí 1921, d.
1996. Synir þeirra eru Jónas, f.
1946, látinn; Helgi,
f. 1948; Hermann
Ingi, f. 1949; Arn-
ór, f. 1954; og
Magnús, f. 1959.
Gyða og Her-
mann hófu búskap
í Reykjavík, fluttu
síðar til
Vestmannaeyja en
lengst af sínum
búskap bjuggu þau
á Hvolsvelli.
Útför hennar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 5. febr-
úar 2021, klukkan 13. Streymt
verður frá athöfninni á slóð-
inni:
https://youtu.be/yFUcZTwfGJs
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Allt í einu er tíminn kominn.
Engin leið er að vera undir það
búinn. Í minningastreymi fer ég
frá því að vera smá patti yfir til
síðustu daga. Svona er tíminn af-
stæður. Gildi tímans er fólgið í
því hvernig við notum hann.
Þetta var mamma vön að segja
við okkur og að við ættum að nýta
stundirnar vel.
Ég sakna nú þegar stundanna
sem við sátum og diskúteruðum
heimsmálin og flest sem var í
gangi úti í hinum stóra heimi.
Hún var alltaf með á nótunum og
maður kom nú ekki að tómum
kofunum hjá henni. Alveg fram á
síðustu stund var hún svona „tap-
pert“.
Fölskvalaus umhyggja og ást-
úð er það sem ég á í mínum minn-
ingasjóði. Fyrst sem barn og síð-
ar sem unglingur sem síðan kom
með unga stúlku í heimsókn.
Strax á þeirri stundu mynduðust
bönd sem aldrei brustu. Eftir því
sem börnunum fjölgaði stækkaði
hjartarýmið.
Ærið er orðið ævibil
nú tekurðu á þig náðir.
En allt það besta sem eigum við til
uppskerum við, af fræjum, sem þú sáð-
ir.
Magnús Hermannsson.
Þegar maður lítur til baka yfir
ævi móður minnar, Gyðu Arnórs-
dóttur, sem spannar tæp 99 ár, er
margs að minnast. Mamma var
afskaplega falleg og yndisleg
kona, ein af fimm systrum og eru
þessar fimm systur stólparnir að
baki okkar stóru og góðu fjöl-
skyldu. Alls staðar er mamma fór
eða bjó eignaðist hún vini. Vin-
átta er varði út lífið, ég held ég
geti sagt með sanni að mamma
hafi aldrei eignast óvin.
Er hún var kaupakona í Stóru-
Sandvík í Flóa 18 ára gömul lágu
leiðir hennar og pabba saman,
hann var ásamt bræðrum sínum
Magnúsi og Pálusi að vinna hjá
breska hernum við gerð flugvall-
arins í Öndverðarnesi. Þar hófust
þeirra kynni og farsæla hjóna-
band sem fæddi af sér lurkana
fimm eins og hún stundum kallaði
okkur. Við bræður erum meðal
þeirra sem hafa átt því láni að
fagna að alast upp við að hafa
mömmu alltaf heima, þennan
klett sem ávallt var til staðar, og
ef hún brá sér af bæ var miði á
borðinu. Hún lagði allan sinn
metnað í heimilið og okkur sex, ef
pabbi er meðtalinn, og, það sem
meira var, stolt af því. Það verður
ekki annað sagt en að henni hafi
tekist vel upp.
Ég hreinlega man ekki eftir að
hafa orðið vitni að ósamlyndi milli
mömmu og pabba. Þau hófu sinn
búskap í Reykjavík, svo lá leiðin
út í Eyjar. Eftir eldgosið 1973
enduðu þau á Hvolsvelli og eftir
að pabbi dó 1996 var mamma um
árabil í Kópavogi og fór loks aftur
út í Eyjar, á Hraunbúðir, þar sem
hennar löngu og góðu lífsgöngu
lauk 26. janúar. Má segja að þar
hafi hringur lokast.
Vissulega fékk hún sinn skerf
af missi og áföllum. Ég dáðist
alltaf að æðruleysi hennar og
hvernig hún tókst á við sorgina.
Ótrúleg kona. Þegar tveir eldri
bræður mínir voru sendir í sveit
eins og tíðkaðist á þeim tíma var
ég látinn verða eftir að passa
mömmu (eða þannig) í sumarbú-
staðnum Hvammi í Grímsnesi,
sem þau reistu ásamt afa og
ömmu. Þaðan koma allar mínar
bestu æskuminningar. Þarna
með mömmu, bræðrunum þegar
þeir voru ekki í sveit og fjölskyld-
unni. Pabbi var oft fjarri vegna
vinnu sinnar. Kolaeldavél, olíu-
lampar, þvottabretti, bali og úti-
kamar. En alltaf tókst elsku
mömmu að galdra fram matar-
kræsingar og bakstur auk þess
að sinna öllum okkar þörfum.
Elsku mamma, nú þegar þú ert
lögð upp í nýtt ferðalag veit ég að
þú munt halda áfram að strá
kringum þig ást og kærleika,
hitta fyrir ástvini og eignast nýja
vini. Þakka þér, elsku mamma,
fyrir allt sem þú hefur gefið mér
og mínum. Þar sem ekki er síma-
samband þar sem þú dvelur nú vil
ég segja: „Ég á eftir að sakna þín
og símtalanna okkar.“
Góða ferð elsku mamma mín.
Þinn miðlungur,
Hermann Ingi.
Í dag kveð ég elskulega
tengdamóður mína Gyðu. Barn-
ung varð ég hluti af fjölskyldunni
þegar við Maggi urðum par, sum-
arið 1975. Frá fyrsta degi tók hún
mér sem dóttur sinni og alla tíð
ríkti á milli okkar djúp vinátta
sem einkenndist af ást, hlýju og
virðingu. Hún var afar traust
kona og allt fram á síðustu stundu
sýndi hún okkur öllum hvað hún
elskaði okkur heitt. Hún umvafði
okkur með faðmlögum og hlýju
brosi eins og hún vildi minna okk-
ur á að þannig eigum við að vera
hvert við annað. Gyða umvafði
fólkið sitt á allan hátt, allt til
enda. Hún var fróð og vel að sér
og hafði gaman af því að rökræða
heimsmálin. Hún var mikil hag-
leikskona og það lék allt í hönd-
unum á henni. Matseld, bakstur,
postulínsmálun og prjónaskapur.
Hún hafði einstakt lag á að gera
veislu, stundum úr litlu. Allt svo
fallega fram borið og girnilegt.
Já, hún var höfðingi heim að
sækja og hver stund ómetanleg.
Mér er mjög minnisstætt þeg-
ar við Maggi trúlofuðum okkur 16
og 17 ára gömul. Með foreldrum
mínum og Gyðu og Hermanni
hafði tekist góður góður vinskap-
ur og var haldin trúlofunarveisla
á mínu æskuheimili í Vestmanna-
eyjum. Þær klikkuðu ekki á því
blessaðar og veisluborðið svign-
aði. Þó er mér minnisstæðast
bleika marsipanhjartað sem
Gyða bakaði og turtildúfutertan
frá mömmu. Þarna hófst vinskap-
ur á milli þeirra sem varði óslitið
þar til foreldrar mínir létust.
Mikið á ég eftir að sakna henn-
ar. Símtalanna okkar sem byrj-
uðu yfirleitt á „Anna mín, Anna
mín“, fallegu raddarinnar sem
alltaf var hvetjandi og að fá að
heyra hana segja frá. Hún hafði
einstakt lag á að vera uppörvandi.
Það var alveg sama hvað okkur
Magga datt í hug. Viðkvæðið var:
„Þið eruð svo sniðug, þið eruð svo
kjörkuð, þið standið ykkur svo vel
og mikið er ég stolt af ykkur og
öllum ykkar börnum.“ Hún talaði
um hvað við værum samheldin og
hvað við værum dugleg að kalla
hópinn okkar saman, við hin
ýmsu tilefni eða engin. Þegar það
kom upp svaraði ég iðulega:
Elsku Gyða mín, þetta er það sem
þú kenndir okkur. Fjölskyldan
fyrst. Þú sáðir frækornum og við
uppskárum öll ríkulega.
Stundirnar voru fjölskyldunni
dýrmætar og við söfnuðum í sjóð
minninga. Jólaboðin á Hvolsvelli,
samverustundirnar um áramót, á
Gufuskálum, Selfossi, Hvolsvelli,
sumrin í Hvammi og svo mætti
lengi telja. Ég gæti endalaust tal-
ið upp það sem prýddi þessa ynd-
islegu konu. Ég er henni þakklát
fyrir son hennar og þann mann
sem hann hefur að geyma og
börnin sem við eigum.
Hún tjáði mér einu sinni að
hún hefði kvatt alla strákana sína
á hillunni að kvöldi dags. Heilsan
hafði eitthvað verið að hrella
hana og hún taldi að það væri
komið að þessu. Næsta dag
hringdi hún í mig og sagði mér að
hún hefði kvatt þá alla en síðan
vaknað umræddan morgun, eins
og dindilóa og upp á sér allir rass-
ar! Já, hún var engu lík þessi
elska.
Nú er hún elsku Gyða, gullið
mitt, komin í faðm strákanna
sinna á hillunni sem hún saknaði
svo mikið. Það hafa án efa verið
fagnaðarfundir.
Hafðu þökk fyrir allt og allt
elsku tengdamamma. Minning
þín lifir.
Anna Linda.
Elsku tengdamóðir mín, Gyða
Arnórsdóttir, hefur nú kvatt okk-
ur og er farin á vit ástvina sinna
sem hafa kvatt þennan heim.
Gyða var alveg einstök kona enda
margir sem kölluðu hana drottn-
inguna. Hún hefði svo sannarlega
sómt sér vel í því embætti nema
hvað ég tel hana hafa staðið sig
best í því hlutverki sem hún hafði
að ala upp drengina sína fimm.
Það var ekki annað hægt en að
dást að þessari yndislegu konu.
Allt sem hún gerði gerði hún með
einstakri natni. Auk þess að vera
góð móðir þá var hún góð tengda-
móðir. Ég orðaði það við hana
einu sinni hversu þakklát ég væri
henni fyrir uppeldið á mínum
manni, syni hennar, Hermanni
Inga, því það gerði hún svo sann-
arlega vel. Hún var einstaklega
falleg og fáguð kona. Hún átti
langa og góða ævi en þó ekki
áfallalausa, því hún var búin að
missa marga. Það var alltaf gam-
an að koma til Gyðu því hún hafði
frá svo mörgu að segja og var
skemmtilegur og fróður sögu-
maður. Ég var oft alveg undrandi
yfir hvað hún mundi mikið og
vissi mikið. Gyðu verður sárt
saknað.
Elsku tengdamamma, innileg-
ar þakkir til þín fyrir allt sem þú
varst. Alltaf svo réttlát og alltaf
að hugsa um að okkur liði vel. Þú
ert svo sannarlega elskuð. Góða
ferð, elsku Gyða.
Þín tengdadóttir,
Elísabet.
Logamamman hefur kvatt,
elskuð, dáð og umvafin kærleika í
faðmi fjölskyldu sinnar. Ættmóð-
irin sem sinnti okkur öllum af
áhuga og elsku. Enginn var betri
hlustandi, hún lifði sig inn í gleði
okkar og sorg og vildi fá að fylgj-
ast með lífi okkar. Óspör á hrósið
og auðsýnda aðdáun á öllu okkar
stússi í leik og starfi. Á fyrstu ár-
um okkar Arnórs þegar ég var að
kynnast honum og þá um leið
fjölskyldu hans var ég heilluð af
hæfileikum Gyðu, hún kunni allt
svo vel, gerði allt svo fallegt. Það
vakti athygli mína hversu fallegt
heimili Gyða og Hermann bjuggu
strákunum sínum. Matarboðin
voru svo glæsileg, allt svo fallega
borið fram. Þarna fann ég fyrir-
mynd í Gyðu, hún kenndi mér
hvernig ætti að leggja á borð,
hvernig taka ætti á móti gestum,
hvernig það væri að vera gest-
gjafi og ekki síst að kunna líka að
vera gestur þegar það stóð til
boða. Falleg og glæsileg sem hún
var, lífsglöð og jákvæð skildi hún
eftir falleg spor í lífi fólks, svo
eftirminnileg kona. Síðustu ár
ævi hennar höfðum við þau for-
réttindi að hafa meiri samskipti
þar sem hún flutti til Vestmanna-
eyja og bjó á Hraunbúðum. Þetta
var góður og yndislegur tími fyr-
ir fjölskylduna okkar í Eyjum að
hafa hana svona hjá okkur. Ekki
minnkaði áhugi hennar á lífinu og
tilverunni þótt háöldruð væri,
mikið var spjallað og lesið um
menningu, pólitík og undir lokin
hið erfiða ár 2020 þar sem ein-
angrun aldraðra var áhyggjuefni
en skynsöm sem hún var tók hún
þessu öllu með æðruleysi og eitt
sinn í öllu þessu ræddum við
þann missi sem við höfðum orðið
fyrir í stórfjölskyldunni og ég
segi henni hversu oft ég dáist að
henni fyrir þann styrk sem hún
sýndi í allri þessari raun og spyr
hvernig fórstu eiginlega að
þessu? Hún svaraði: „Helga mín,
á daginn lifi ég fyrir ykkur, á
kvöldin syrgi ég.“ Með þessum
orðum kveð ég mína bestu vin-
konu og fer að hennar ráðum.
Hinsta kveðja frá
Helgu tengdadóttur.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Lilja Georgsdóttir,
Jónas Helgason,
Davíð Helgason,
Amy Phernambucq.
Þegar ég hugsa til elsku ömmu
minnar er mér efst í huga þakk-
læti fyrir að hafa átt hana að í
mínu lífi. Hún var einstök kona,
gædd töfrum tignar, mildi og feg-
urðar. Alltaf vel tilhöfð og glæsi-
leg. Hún kunni þá list öðrum
fremur að njóta lífsins, hafði auga
fyrir fallegum hlutum og ein-
hvern veginn lék allt í höndunum
á henni, hvort sem það var handa-
vinna, matargerð eða það að
skapa sér fallegt og hlýlegt heim-
ili.
Að koma inn á hennar fallega
heimili var eins og að stíga inn í
töfraveröld þar sem ys og þys
hversdagsins vék undan um
stund. Með yfirvegun sinni og
æðruleysi hafði hún einstakt lag á
að láta manni líða vel í nærveru
sinni. Hún var styrkurinn minn
og leiðarljós í lífinu og það hvað
hún lifði lífi sínu á fallegan hátt er
okkur öllum sem eftir stöndum til
mikillar eftirbreytni.
Minningabrotin hrannast upp
og á örskotsstundu er hugurinn
kominn í Fannborgina þar sem
við áttum svo margar góðar
stundir. Það er dimmur desem-
berdagur, rauða og fallega ljósa-
serían í glugganum gefur nota-
lega birtu, kertaljósin blakta í
sínum róandi takti, tvö sérríglös
standa á borðinu, konfekt í fal-
legri skál og við amma að eiga
notalegt spjall um allt milli him-
ins og jarðar.
Hratt ferðast hugurinn aftur í
tímann og við erum stödd í eld-
húsinu á Hvolsvelli, amma stend-
ur glaðbeitt við eldhúsborðið að
finna til kvöldhressinguna á með-
an við systur og Lilja dönsum um
eldhúsgólfið í fínu náttkjólunum
okkar og afi ekki langt undan
með sitt kankvísa bros.
Ég kveð elsku ömmu full þakk-
lætis fyrir allar okkar dýrmætu
stundir og það góða veganesti
sem hún hefur gefið mér í gegn-
um lífið.
Megi gæfan þig geyma,
megi Guð þér færa sigurlag,
megi sól lýsa þína leið,
megi ljós þitt skína sérhvern dag.
Og bænar bið ég þér,
að ávallt geymi
þig Guð í hendi sér.
(Bjarni Stefán Konráðsson)
Anný Kristín.
Árið var 1962 – ég var átta ára
og átti heima á símstöðinni í Vest-
mannaeyjum. Mér var sagt að
bróðir hans pabba væri að flytja
til Eyja með konunni sinni og
fimm sonum þeirra. Þessi kona
var hún Gyða sem við kveðjum í
dag. Lífið mitt breyttist aðeins
við þetta; þarna voru allt í einu
komnir sex frændur mínir – bú-
settir í næsta nágrenni – og með
þeim hún Gyða.
Mér lærðist fljótt að þessi fín-
gerða, glaðværa og brosmilda
kona var óskoraður leiðtogi þess-
arar stóru fjölskyldu. Allir þessir
boldangs karlar og strákar virt-
ust kappkosta að gera henni til
hæfis. Mér sýndist hún stjórna
þessu öllu með svipbrigðum,
augnatillitum og brosum – eða
brosleysi.
Þeir þrír bræðranna sem voru
eldri en ég, Jónas, Helgi og Ingi,
voru mér miklar fyrirmyndir og
ég horfði til þeirra með lotning-
arfullri aðdáun. Þetta voru eigin-
lega mestu töffararnir í bænum.
Jónas vegna þess að hann átti
einn flottasta bílinn; átta gata
tryllitæki sem ég man samt ekki
hvort var Chevrolet eða Oldsmo-
bile. Það heyrðist alla leið inn í
herbergið mitt þegar þessum bíl
var gefið aðeins inn í margra kíló-
metra radíus! Ég fékk stundum
að sitja í þessum bíl og fannst ég
þá líka vera töffari. Hinir tveir
urðu svo mestu poppstjörnur
Eyjanna í þeirri víðfrægu hljóm-
sveit Logum, sem var svo fræg að
hún kom fram í fyrsta skemmti-
þætti sem gerður var fyrir sjón-
varp á Íslandi.
Öllum þessum ofurtöffurum og
þremur til viðbótar stýrði Gyða
með sinni mildi og blíðu – og
stöku strangleika ef á þurfti að
halda. Margir í Eyjum kalla hana
enn Gyðu Logamömmu til að-
greiningar frá öðrum hugsanleg-
um Gyðum.
Gyða bjó síðustu árin við afar
gott atlæti á Hraunbúðum í Eyj-
um undir vökulu kærleiksauga
sonar og tengdadóttur, Arnórs og
Helgu. Og það var á heimili
þeirra sem ég hitti Gyðu nokkr-
um sinnum á ári – og það var
mannbætandi í hvert sinn. Hún
hafði einhvern veginn þannig við-
horf til lífsins og samferðamanna
sinna að manni leið alltaf betur
eftir að hafa verið í návist hennar
en áður.
Að leiðarlokum þakka ég Gyðu
fyrir alla vináttuna, vinsemdina,
glaðværðina, blíðuna og bros-
mildina. Ættingjum og ástvinum
sendi ég innilegar samúðarkveðj-
ur.
Páll Magnússon.
Minningarnar um Gyðu Arn-
órsdóttur eru allar einstaklega
hlýjar og bjartar. Það eru mikil
forréttindi að hafa fengið að
ganga svo langan spöl á lífsleið
sinni með þeirri konu. Samstað-
an og nándin í fjölskyldum systr-
anna, Unnar, Svövu, Gyðu,
Huldu og Ingu Arnórsdætra var
einstök og öllu því fólki eigum
við svo mikið að þakka. Gyða var
alltaf með opinn faðminn, svo
blíð og kærleiksrík og hafði mik-
inn áhuga á vellíðan fólks og
samfélaga. Gleðin og blikið í
augum hennar fékk alla til að
brosa á móti. Þrátt fyrir átak-
anlegan missi eiginmanns, sonar
og barnabarna lagði hún sig
fram um að njóta stundanna, að
þakka og gleðjast. Hún hafði
mikla aðlögunarhæfni eins og
glögglega kom fram þegar hún
og Hermann eiginmaður hennar
þurftu ásamt sínu fólki og vinum
að yfirgefa Vestmannaeyjar í
gosinu árið 1973. Þau tóku því
sem að höndum bar, hversu
sárar og þungar sem raunirnar
voru og horfðu alltaf fram á veg-
inn. Það var alltaf jafn yndislegt
að koma til Gyðu, það voru gef-
andi stundir. Gyða var líka hrók-
ur alls fagnaðar hvar sem fólk
kom saman, glæsileg í útliti og
fasi og mikill þátttakandi í
gleðinni. Gyða umvafði okkur,
dætur okkar Margréti Maríu og
Ingu Maríu og fjölskyldur
þeirra með svo miklum kærleika
og hlýju. Allt sem hún gerði fyrir
Unni, móður mína og tengda-
móður skipti sköpum í lífi Unn-
ar.
Nú er Gyða okkar komin inn í
birtuna miklu og ljósið blíða og
hvílir þar í faðmi Guðs. Kær-
leiksbrosið hennar mun seint
hverfa úr minningunni.
Við þökkum góðum Guði fyrir
að hafa gefið okkur þessa góðu
frænku.
Leifur Bárðarson og
Vilborg Ingólfsdóttir.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist endurgjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Helgi Hermannsson,
Þórdís Bjarney
Jóhannsdóttir.
Gyða Arnórsdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐFRÍÐUR GUÐJÓNSDÓTTIR,
Dæda,
Miðdalsgröf í Strandasýslu,
lést á Sjúkrahúsinu á Akranesi 1. febrúar.
Útförin fer fram frá Hólmavíkurkirkju 8. febrúar klukkan 14.
Vegna aðstæðna í samfélaginu verða einungis nánustu ættingar
og vinir viðstaddir útförina. Útförinni verður streymt á
facebooksíðu hennar,
https://www.facebook.com/gudfridur.gudjonsdottir.
Anna Guðný Björnsdóttir
Ásta Björk Björnsdóttir
Hildur Björnsdóttir
Reynir Björnsson
og fjölskyldur