Morgunblaðið - 05.02.2021, Síða 27

skeiði, að hittast aftur í turn-
herberginu á Hótel Borg. Þetta
var glæsileg byrjun.
Við vorum sjö konur sem þar
mættum og héldum síðan hóp-
inn og hittumst jafnan einu
sinni í mánuði.
Við nefndum okkur Galdra-
gengið, enda margt brallað;
spáð í spil og bolla og lesið í
rúnir. Ekkert var okkur óvið-
komandi í þeim efnum, vanda-
mál voru krufin til mergjar og
fullkominn trúnaður ríkti.
Oftlega leituðum við út í nátt-
úruna til að finna kraftinn frá
gróðrinum, hafinu, himninum og
regnboganum, svona mætti
lengi telja.
Oftast hittumst við hjá þér,
Kristjana mín, alltaf hlýlegt og
notalegt. Ótal ógleymanlegar
stundir og fádæma gestrisni
sem við viljum þakka. Þú varst
félagslynd með afbrigðum og
hafðir sérstakt drottningarfas.
Í dag erum við bara þrjár eft-
ir. Þið hinar farnar og komnar
með vitneskju um hvað er fyrir
handan, en við hinar sitjum hér,
rifjum upp og höldum áfram að
leita svara.
Við þökkum samveruna og
hlökkum til endurfunda þegar
þar að kemur.
Ásdís, Guðlaug og Sonja,
Galdragenginu.
Ég hitti Kristjönu fyrst á
fundi hjá Félagi íslenskra síma-
manna vorið 1980, en Kristjana
var þá nýráðinn fulltrúi hjá Inn-
heimtu Landsímans. Hún var
mjög elskuleg og ræðin. Það fór
strax frá fyrstu kynnum vel á
með okkur. Um sumarið kynnt-
ist ég svo ungum manni í Kaup-
mannahöfn sem reyndist vera
sonur hennar. Þetta var Gylfi
maðurinn minn.
Það var alltaf mikið um að
vera hjá Kristjönu og aldrei
slegið slöku við. Hún var hörku-
dugleg og mjög vinnusöm. Hún
sætti sig aldrei við ef slegið var
slöku við. Hún gerði allt 100%
hvort sem var vinnan hjá Sím-
anum eða eftir að hún fór á eft-
irlaun og vann hjá Félagi eldri
borgara i Kópavogi, fyrst sem
gjaldkeri og síðan sem formað-
ur. Það gilti einnig þegar hún
fór á söfn, þá var aldrei hlaupið
í gegn heldur allt skoðað vel og
vandlega.
Það var gaman að vera með
Kristjönu. Eftirminnileg eru
matarboðin hjá henni á Þing-
holtsbrautinni. Þar var alltaf
fjör og gaman. Það var alltaf
gaman þegar hún heimsótti okk-
ur í Danmörku og þá var aldrei
setið heima, en söfn, kirkjur og
hallir skoðaðar.
Eftirminnileg er ferð sem við
fórum með henni í Pýreneafjöll-
in, en þar vorum við í húsi sem
góðir vinir hennar eiga. Hér
kom í ljós hve auðvelt hún átti
með að kynnast fólki. Við kom-
um að lítilli kirkju sem var lok-
uð, en hún náði svo góðu sam-
bandi við konuna sem sá um
kirkjuna að hún opnaði hana
fyrir okkur. Þær virtust skilja
hvor aðra þótt konan talaði bara
frönsku og Kristjana ekki orð í
frönsku.
Síðasta utanlandsferð Krist-
jönu var árið 2010 en þá kom
hún til okkar í Danmörku og fór
með okkur til Berlínar. Hér
naut hún þeirra frábæru safna
sem borgin býður upp á og það
var ekki slegið slöku við þótt
hún ætti orðið erfitt með gang.
Við hin yngri vorum löngu sest í
kaffiteríuna til að hvíla okkur.
Ég mun sakna hennar og
sakna þess að geta ekki lengur
spjallað við hana, hvort sem er í
síma eða sitja með henni í sól-
stofunni hjá henni í Fannborg-
inni.
Hvíl i friði, kæra Kristjana.
Guðfinna Alda.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2021
✝ Snjólaug Bruunfæddist í
Reykjavík 23. sept-
ember 1931. Hún
lést á Öldrunar-
deild Landspítalans
á Vífilsstöðum 23.
janúar 2021.
Hún ólst upp í
Reykjavík hjá for-
eldrum sínum Kaj
Aage Bruun
sjóntækjafræðingi,
sem flutti hingað á fyrrihluta
síðustu aldar frá Danmörku, f.
17. júlí 1899, d. 25. júní 1980 og
Snjólaugu Sigurðardóttur, skrif-
stofukonu og húsmóður, f. 7.
ágúst 1903, d. 21. febrúar 1987.
Bróðir Snjólaugar er Knútur
Bruun lögmaður, f. 8. nóvember
1935.
Snjólaug lauk námi í ljós-
myndun hjá Vigfúsi Sigurgeirs-
syni á sínum tíma en starfaði
lengst af sem húsmóðir á stóru
heimili. Einn vetur lagði hún
stund á nám í Danmörku og var
alla tíð nátengd sínum danska
uppruna. Bjó lengst af í Reykja-
vík en einnig í Hafnarfirði,
Hveragerði og Kópavogi á seinni
árum. Áhugamálin voru fjöl-
mörg. . Hönnun af öllu tagi
mætti helst nefna, myndlist,
arkitektúr, blómaskreytingar og
bóklestur. Þá ferðaðist Snjólaug
mikið, sérstaklega innanlands
eftir að börnin voru flogin úr
hreiðrinu og stundaði meðal
annars stangveiði sér til ánægju.
Snjólaug giftist Bjarna Krist-
jánssyni vélaverkfræðingi, fyrr-
um rektor Tækniskóla Íslands, f.
18. maí 1929, d. 6. september
2019, árið 1953. Þau skildu.
maki Sigurrós Steingrímsdóttir,
f. 12.9. 1980, þau eiga einn son.
3) Snjólaug Elín Bjarnadóttir,
f. 9.11. 1958, aðstoðarskóla-
meistari í Fjölbrautaskólanum í
Garðabæ, bús. í Garðabæ. Maki:
Hans Kristjánsson, f. 17.2. 1956.
Börn: Snjólaug Tinna, f. 29.8.
1991, maki: Bragi Þorsteinsson,
f. 28.1. 1988, þau eiga einn son.
Arnar Steinn, f. 12.3. 1996.
4) Kristín Ellen Bjarnadóttir,
f. 21.9. 1961, d. 24.11. 2009, text-
ílhönnuður, síðast bús. í Hafn-
arfirði. Börn: Kristján Aage, f.
1.3. 1986, maki: Ólöf Sunna
Magnúsdóttir, f. 1.1. 1986. El-
ínborg, f. 12.9. 1990. Guð-
bergur, f. 29.10. 1993, maki:
Rakel Dögg Guðjónsdóttir, f.
23.2. 1998. Jóhann Hrafn, f.
24.12. 1997, á eina dóttur með
fyrrverandi maka.
5) Björn Bjarnason, f. 25.4.
1964, trésmiður í Reykjavík.
Maki: Kolbrún Elíasdóttir, f.
16.6. 1964. Börn: Birkir, f. 4.7.
1989, maki: Erla Sóldís Þor-
bergsdóttir, f. 5.9. 1990, þau
eiga einn son. Hildur, f. 25.7.
1993, maki: Bjartur Guðmunds-
son, f. 3.3. 1993, þau eiga eina
dóttur. Berglind, f. 12.3. 2000,
maki: Arnór Snær Óskarsson, f.
22.2. 2000.
6) Knútur Bjarnason, f. 28.8.
1965, fasteignasali í Reykjavík.
Maki: Helga Friðriksdóttir, f.
21.7. 1967. Börn: Högna Krist-
björg, f. 17.8. 1994, maki: Her-
gils Þórðarson, f. 8.8. 1993, þau
eiga einn son. Melkorka, f. 30.7.
1998.
Útförin fer fram í Garða-
kirkju 5. febrúar 2021 kl. 13.
Streymt verður frá athöfninni:
https://youtu.be/9EzIGHTneqQ
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Eignuðust sex börn
sem öll lifa foreldra
sína utan Kristín
Ellen sem lést árið
2009. Afkomend-
urnir eru orðnir 39
og kom sá síðasti í
heiminn fyrir að-
eins örfáum dögum.
Börn Bjarna og
Snjólaugar eru:
1) Gunnar Bruun
Bjarnason, f. 14.2.
1954, rafeindavirki, bús. í Garða-
bæ. Maki: Bára Einarsdóttir, f.
24.2. 1955.
Börn: Bjarni, f.1.4. 1980, maki:
Helga Rúna Þorsteinsdóttir, f.
27.10. 1982, þau eiga tvo syni.
Andri, f. 19.6. 1984, maki: Heið-
björt Vigfúsdóttir, f. 18.4. 1984,
þau eiga tvær dætur og einn son.
Arna, f. 13.12. 1986, maki: Daniel
Yoshio Simmo, f. 18.9. 1971, þau
eiga eina dóttur og Arna aðra
dóttur úr fyrri sambúð, Daniel á
tvo drengi úr fyrri sambúð.
Björk, f. 13.12. 1986, maki: Egill
Atlason, f. 12.5. 1982, þau eiga
þrjá syni.
2) Kristján Bjarnason, f. 13.10.
1956, garðyrkjufræðingur og
leiðsögumaður, bús. í Njarðvík.
Maki: Svava Bogadóttir, f. 30.5.
1954.
Börn: Eyþór, f. 17.7. 1991,
maki: Ágústa Ebba Hjart-
ardóttir, f. 8.7. 1991. Bjarni, f.
21.6. 1993, maki: Nína Carol Bu-
stos, f. 14.12. 1993, þau eiga einn
son, hún á eina dóttur. Börn
Svövu af fyrra hjónabandi: Hall-
dóra Hreinsdóttir, f. 12.3. 1977,
börn með fyrrverandi eigin-
manni eru þrír synir og ein dótt-
ir. Bogi Hreinsson, f. 30.6. 1980,
Hún móðir þín er dáin, þessi
frétt kom frá Vífilsstaðaspítala
laugardagsmorguninn 23. janúar
2021.
Þetta var þungt högg, þó að
allt stefndi í þá átt, smám saman
hafði dregið af henni og hún var
örugglega fegin hvíldinni. Ótal-
margs er að minnast eftir langa
ævi, en mig langar að vitna í
skáldið okkar sem móðir mín
hafði miklar mætur á, Jóhann
Sigurjónsson.
Til mömmu
En einni þeirra ann ég mest
og öðrum betur geymi
ég þakka henni fyrir flest,
hún fæddi mig og var mér bezt
af öllum, sem ég þekki í þessum
heimi.
En kærast þó af öllu er
mér ávallt móður raustin.
Hún átti hulið afl í sér,
og orðin fyrstu kenndi mér
og söng mér vöggukvæði vor og
haustin.
Kveðjur frá Krókamýrarfjöl-
skyldu, takk fyrir allt sem þú
gafst okkur.
Hvíl í friði, elsku mamma
mín.
Þinn sonur
Gunnar.
Fyrir einhverjum árum tók
hún tengdamóðir mín af mér lof-
orð um að ég myndi skrifa minn-
ingargrein um hana þegar hún
færi. Hún gantaðist líka oft með
það hvernig hún vildi hafa
skipulagið í eigin jarðarför. Mér
fannst það stundum óþægilegt
en hún fussaði og sveiaði yfir
viðkvæmni minni.
Ég hef engan þekkt sem hef-
ur talað eins mikið um þessi mál
og hún gerði. Hún hafði miklar
skoðanir á þeim jarðarförum
sem hún hafði farið í og prest-
unum og sagði stundum ég vil
ekki að þessi jarðsyngi mig eða
hinn! Hún leitaði í mörg ár og
lifði það að hlusta á prest sem
henni leist vel á og þá var það
ákveðið.
Hún talaði hreint út um hlut-
ina, gat verið hvöss, við vorum
ekki alltaf sammála en vönd-
umst því og virtum hvor aðra.
Snjólaug var einstaklega
smekkleg þegar kom að innan-
hússhönnun og hafði næmt auga
fyrir því hvar hlutir ættu að
vera, alveg sama hvert litið var,
í stofu eða baðherbergi. Alltaf
var líka tilbúið hlaðborð smekk-
lega sett fram með brauði og
kökum, að dönskum sið að sjálf-
sögðu.
Blómaskreytingar léku í
höndum hennar, alltaf smekk-
lega raðað í blómavasa og
þurrskreytingar gerði hún af
mikilli list.
Við kynntumst fyrir rúmum
30 árum þegar við Kristján, son-
ur hennar, rugluðum saman
reytum. Fljótlega varð það ár-
viss viðburður að Snjólaug og
Bjarni maður hennar fóru með
okkur í sumarbústaðaferðir á
sumrin með börnum okkar. Þeg-
ar þau uxu úr grasi fórum við
fjögur og ferðirnar urðu fleiri,
stundum var veitt, stundum far-
ið í langar skoðunarferðir, helst
á ótroðnar slóðir. Þá var oft
mikið hlegið. Snjólaug kunni að
búa til stemningu og í einni
sumarbústaðaferðinni þegar
skólinn sem ég starfa í tók þátt í
Skólahreysti í beinni útsendingu
í sjónvarpinu keyptum við
skraut í lit liðsins og síðan var
klappað og hvatt og hún ekki
minna en ég þó hún þekkti eng-
an.
Árið 2010 fórum við með þeim
Bjarna til Þýskalands, skoðuð-
um þýsku Alpana og München
þar sem þau höfðu búið á yngri
árum, sú ferð er ógleymanleg.
Það var gaman að upplifa með
henni.
Sá búnaður sem hún hafði
alltaf til taks í bílnum sínum var
handklæði, ef spennandi lækur
varð á vegi hennar var hún vís
til að stoppa til að fara í fótabað,
teppi, borð og stólar. Áður en
lagt var af stað útbjó hún nest-
iskörfu, ekkert venjulegar sam-
lokur sem hent var í plastpoka
heldur ekta fallega smurt brauð
og kökur í fallegum ílátum. Hún
var hálfdönsk, frá okkar fyrstu
kynnum var það á hreinu. Börn-
in hennar voru alin upp með það
í huga og meðan aðrir sletta á
ensku sletta þau á dönsku, það
féll í kramið hjá henni. Hún var
afskaplega stolt af sínum börn-
um og öllum afkomendunum. Al-
veg fram á síðasta dag gátum
við gantast, hún gaf lítið fyrir
þessa kórónuveiru og spurði mig
í síma hvort ég ætlaði ekki að
heimsækja hana eða hvort mér
fyndist hún svona leiðinleg? Ég
sagði ekki svo, það er þessi
fjandans veira en ég ætti nú að
lifa það af, svo hlógum við sam-
an.
Fjölskyldan og ég kveðjum
tengdamóður mína með söknuði
en eftir sitja góðar, skemmti-
legar og hressandi minningar.
Svava Bogadóttir.
Við amma erum sálufélagar.
Tengdar órjúfanlegum böndum
sem varla fást útskýrð með orð-
um. Á milli okkar ríkti gagn-
kvæmur skilningur og þurfti
ekki meira til en dulið augn-
samband eða hæglát svipbrigði
til þess að láta í ljós hvað í
brjósti bjó hverju sinni. Það er
þó ekki þar með sagt að við höf-
um ætíð verið um allt sammála,
heldur skutum við óspart hvor á
aðra – oftar en ekki með dönsk-
una að vopni – fólki til mikillar
furðu og skemmtunar. Rökræð-
urnar enduðu jafnan með smit-
andi hlátrasköllum og hyggen
bredte sig.
Að fara í heimsókn til ömmu
var eins og að stíga inn í litríkan
töfraheim fullan af óvæntum
uppákomum, þar sem borðin
svignuðu undan kræsingum og
andrúmsloftið var þrungið
leyndardómum. Amman hreif þá
barnabörnin með sér yfir í nýjar
víddir með frjóu hugmyndaflugi
og einstökum frásagnarhæfileik-
um. Litla höllin hennar ömmu í
Dynskógunum hafði að geyma
stórbrotið undraland.
Amma hafði sérstakt lag á því
að hrista upp í hlutunum og
krydda tilveruna. Hún fleytti
sjálfri sér áfram af mikilli þraut-
seigju og hikaði ekki við að feta
ótroðnar slóðir. Ævintýraþráin
kom glögglega í ljós á ferðalög-
um okkar, þar sem aðalspennan
fól í sér leiðangra að földum
náttúrulaugum eða flekklausum
fjörum. Þá var amman alltaf
með eitthvað óvænt í pokahorn-
inu sem hún dró fram á hár-
réttri stundu. Det hele var
udspeguleret.
Á flakki mínu um heiminn
hringdi ég ósjaldan í ömmu og
lýsti fyrir henni því er fyrir
augu bar. Þegar við rifjuðum
þessa atburði upp síðar yfir
kaffisopa við eldhúsborðið í Gló-
sölum, þá var sem hefðum við
upplifað þessi ævintýri hlið við
hlið. Svo ljóslifandi birtust að-
stæður henni, að hún átti það til
að minna mig á mikilvæg smáat-
riði sem tapast höfðu í endur-
sögninni. Oft atvikaðist það að
ég var stödd mitt í gleðskap á
fjarrænum slóðum, þegar ég
fylltist yfirgnæfandi þörf fyrir
að heyra í ömmu minni og leyfa
henni að vera hluti af augnablik-
inu – færa henni stemninguna
beint í æð. Þá kom fyrir að ég
rétti símann til vinfólks sem var
með mér þær stundirnar og í
hvert skipti ljómaði andlit við-
komandi fljótt af gleði yfir ein-
hverju sem amman á Íslandi
hafði látið út úr sér. Sumir
komu síðar í heimsókn hingað til
lands og vildu ólmir fá að hitta
þessa frægu ömmu sem ég hafði
farið með sögur af, en hún fang-
aði hjörtu fólks með fádæma
glettni og et glimt i øjet. Að
heimsókn lokinni fékk ég oftar
en ekki að heyra „nú skil ég
hvaðan þú hefur þetta“. Það
þótti mér alltaf jafn vænt um.
Amma var afspyrnu skoð-
anasterk og snjallmælt, en bjó á
sama tíma yfir ríkri samkennd
og óþrjótandi þolinmæði í garð
annarra. Nærvera hennar lýsti
upp myrkustu stundir og kenndi
mér listina að brosa í gegnum
tárin. Við studdum hvor aðra
þegar lífið varð hvað óbærileg-
ast og týndum tímanum í sam-
ræðum, spilamennsku og söng
við ljúfa undirtóna, umvafnar
kertaljósum og blómaskrúð.
Trygglyndari vinkonu á ég bágt
með að ímynda mér. Amma
verður alltaf kletturinn minn.
Elínborg Ellenardóttir.
Fé og frami
eru fallvölt hnoss
hraukar hrungjarnir
sætust minning
og sætastur arfur
eru ástarfræ
í akri hjartans.
Þannig orti ömmubróðir okk-
ar, Jóhann Sigurjónsson, í
kvæði, sem hann sagði fram við
gröf móður sinnar, langömmu
okkar, fyrir rúmri öld norður á
Akureyri. Og eitt er víst að fyrir
tilstuðlan ættargenanna var
hjarta systur minnar fullt af
ástarfræjum sem hún sáði í lífs-
slóð sína frá vöggu til grafar.
Við vorum tvö systkinin fædd í
þennan heim, hún 1931, ég 1935.
Hún var því stóra systir, ég litli
bróðir undir hennar verndar-
væng. Við vorum lengi vel alin
upp í austurbæ Reykjavíkur,
fyrst á Njálsgötu og síðan á
Grettisgötu. Á þessum tíma var
höfuðborgin Reykjavík stórt
sveitaþorp. Hjörleifur bóndi á
Grettisgötu rak kýrnar sínar
daglega eftir Frakkastíg og
Njarðargötu til beitar niðri í
Vatnsmýri og krakkarnir eltu og
ærsluðust með rekstrinum. Á
þessum tíma höfðu börnin leik
hvert af öðru, engar tölvur, ekk-
ert sjónvarp og svarti heimilis-
síminn hangandi uppi á vegg í
forstofunni. Úti í hinum stóra
heimi geisaði grimmúðleg styrj-
öld með sprengjum og mann-
drápum. Þá var nú gott að vera
barn uppi á Íslandi. Heimili okk-
ar var býsna sérstakt samanbor-
ið við önnur heimili í götunum.
Það kom til af því, að faðir okk-
ar var danskur og kom til Ís-
lands árið 1926, kynntist móður
okkar, sem var af norðlenskum
bændaættum. Hann varð yfir sig
ástfanginn af þessari konu, festi
ráð sitt og gaf sig allan unnust-
unni og Íslandi. Frá þessu upp-
eldi fékk systir mín góðar gjafir,
frá móður okkar glaðlyndi og
góðmennsku í garð allra sem
urðu á vegi hennar og frá föður
okkar dönsk gen léttleika og
lífsgleði. Hreint út sagt ótrúlega
flotta norræna blöndu. Ef hægt
er að segja um systur mína, að
hún hafi verið lukkunnar pamfíll
í lífi sínu, á hún það fyrst og
fremst þessari norrænu gena-
blöndu að þakka. Ung giftist
hún manni sínum Bjarna Krist-
jánssyni og átti með honum sex
mannvænleg börn. Fimm þeirra
lifa foreldra sína en yngri syst-
irin Ellen lést um aldur fram og
varð móður sinni mikill harm-
dauði. Milli systur minnar og
barna hennar ríkti ætíð mikil
vinátta og ástúð sem gaf lífi
hennar tilgang og ánægju.
Nú er komið að ferðalokum,
systir góð, áttatíu og fimm ára
ferðalagi er lokið, þú farin til
himna, ég enn þá kjurr á jörð-
inni – en kannski hittumst við
aftur fyrir hinum megin. Í minn-
ingu minni munt þú fyrst og
fremst lifa fyrir það, hvað þú
áttir létt með að lyfta hvers-
dagslegum atvikum upp í æv-
intýri til gleði fyrir alla í kring-
um þig.
Mundi þá ekki vera við hæfi
að enda þessi fátæklegu minn-
ingarorð á vísuorði eftir Nób-
elsskáldið Halldór Kiljan Lax-
ness.
Og ef þig dreymir ástin mín
Óslóborg og Róma
vængjaðan hest sem hleypur og skín
hleypur og skín með sóma
ég skal gefa þér uppá grín
alt með sykri og rjóma.
Við Anna Sigríður þökkum
þér fyrir langt og fínt samferða-
lag og sendum börnum þínum,
barnabörnum og langömmu-
börnum samúð okkar.
Knútur Bruun.
Það var eiginlega aldrei mein-
ingin að Snjólaug ætti að eiga
pláss í hjartanu mínu, en raunin
varð önnur skömmu eftir að við
kynntumst. Í byrjun árs 2020
varð ég heimsóknarvinur hennar
á vegum Rauða krossins. Símtöl
tvisvar í viku og heimsóknir,
þegar kófið leyfði, gáfu okkur
tækifæri til að kynnast vel.
Til að byrja með var hún nú
ekki alveg sannfærð um að ég
væri þess virði að kynnast. Hún
upplýsti mig um að hún myndi
henda mér út eða skella á mig ef
ég væri eitthvað leiðinleg. En
eftir að við vorum búnar að
semja um að hún gæti losnað við
mig hvenær sem hún vildi, þá
fékk ég að kynnast Snjólaugu.
Við náðum að tengjast svona
líka vel. Kannski vegna þess að
hún var hálfdönsk og ég heild-
önsk. Húmorinn hennar hitti
beint í mark. Í hvert einasta
skipti sem við töluðum saman
var hlegið og flissað. Það var
ekki hægt annað. Snjólaug sagði
mér að það þýddi ekkert að vera
neikvæður, maður yrði bara að
finna eitthvað jákvætt í stöð-
unni. Við vorum góðar í því að
finna jákvæðnina, hjálpuðumst
að ef eitthvað var svolítið erfitt
hjá annarri okkar.
Hjartað mitt er því svolítið
aumt þessa dagana, því Snjólaug
laumaðist inn og kom sér vel
fyrir.
Nú verða engin sameiginleg
hlátursköst, ekkert spjall um
rósirnar sem voru uppáhalds-
blómin hennar. Engar sögur úr
lífi hennar. Hún mun ekki segja
mér frá börnunum sínum og
hversu innilega ánægð hún var
með þeim. Það var annars fastur
punktur í öllum samtölum okk-
ar. Hún var svo stolt að eiga
svona vel heppnuð börn, eins og
hún orðaði það sjálf.
Snjólaug var alveg einstök
manneskja.
Börnum hennar og öðrum að-
standendum votta ég samúð
mína.
Lykke.
Snjólaug Bruun
 Fleiri minningargreinar
um Kristjönu Heiðberg Guð-
mundsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu
næstu daga.