Morgunblaðið - 05.02.2021, Page 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2021
✝ Sigfús Ólafssonfæddist í
Reykjavík 30. apríl
1944. Hann lést á
lyflækningadeild
Heilbrigðisstofn-
unar Suðurlands,
Selfossi, 28. janúar
2021.
Foreldrar hans
voru hjónin Elsa
Kristín Sigfúsdótt-
ir, Elíassonar
skálds, f. 22.12. 1924, d. 8.8.
1948 og Ólafur Jónsson frá
Skála undir Eyjafjöllum, f. 10.1.
1918, d. 12.8. 1989. Bróðir: Þor-
berg, f. 1948. Hálfsystkini sam-
feðra: Sigríður Ragnheiður, f.
1950, Jón, f. 1952, móðir Helga
Sveinsdóttir, og Þórunn, f. 1961
og Ragnar, f. 1962, móðir Jóna
Björnsdóttir.
Sigfús kvæntist Svanborgu
Egilsdóttur ljósmóður 12. nóv-
araréttindum 1974. Sigfús
stundaði nám í Tónlistarskóla
Reykjavíkur og lauk þar kenn-
araprófi 1980. Hann var kennari
við Tónlistarskóla Seltjarnar-
ness 1980 til 1982. Tónlistar-
kennari við Tónlistarskóla Ár-
nesinga 1982 til 2011. Sigfús
stjórnaði Karlakór Selfoss í 2 ár.
Hann var einn af stofnendum
danshljómsveitar Þorsteins
Guðmundssonar og lék þar í 4 ár
og í danshljómsveit Gissurar
Geirssonar lék hann í 7 ár. Sig-
fús hefur gefið út 4 kennslubæk-
ur, „Þú og hljómborðið“, fyrir
byrjendur í hljómborðsleik. Árið
2020 gaf hann út bókina 70 kór-
lög með eigin tónsmíðum. Hann
hefur samið fjölda sönglaga og
tónverka.
Útför hans fer fram í dag, 5.
febrúar 2021, kl. 14 frá Selfoss-
kirkju.
Útförinni verður streymt:
https://selfosskirkja.is
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
ember 1965. For-
eldrar hennar voru:
Guðrún Pálsdóttir,
f. 1924, d. 1983 og
Egill Guðjónsson, f.
1921, d. 1994.
Sonur þeirra er
Guðmundur Rúnar,
f. 24.3. 1965, mjólk-
urtæknifræðingur í
Svartaskógi. Fyrr-
verandi eiginkona
hans er Heidrun
Boettcher. Þau eiga 3 börn en
fyrir átti Guðmundur Rúnar son
með Halldóru Þorsteinsdóttur.
Þau eru: Arnar Freyr, f. 18.12.
1992, Helga Valentína, f. 14.5.
2004, Matthías Wilhelm, f. 20.4.
2007 og Sigmar Benjamín, f.
21.4. 2009.
Sigfús lauk gagnfræðaprófi
1961 frá Skógaskóla. Fluttist á
Selfoss og lærði mjólkurfræði í
Danmörku, sem lauk með meist-
Vel sé þér, vinur,
þótt vikirðu skjótt
Frónbúum frá
í fegri heima.
Ljós var leið þín
og lífsfögnuður,
æðra, eilífan
þú öðlast nú.
(Jónas Hallgrímsson)
Elsku bróðir, þú skilur eftir
þig kæra minningu, í brjósti
yngstu systkina þinna. Þessa
minningu þykir okkur innilega
vænt um og mun hún ætíð ylja
okkur um hjartarætur. Við hugs-
um ekki síst til æskudaganna
með þakklæti og gleði þar sem þú
komst við sögu.
Við vottum Svanborgu, Guð-
mundi og fjölskyldunni allri og
öðrum ástvinum samúð okkar,
Þórunn og Ragnar.
Sigfús Ólafsson bróðir minn er
látinn 76 ára að aldri. Við fráfall
hans rifjast upp æsku- og ævi-
minningar, fleiri en birtar verða
hér, blandaðar ljúfsárum tilfinn-
ingum og gleði. Barnungir misst-
um við móður okkar, honum ör-
lítið í minni, en mér ekki sem
óvita. Skiljanlega var móður-
missirinn Sigfúsi raun og þungur
harmur.
Þó kærleikur og vilji stæði af
ættmennum og uppeldisfólki að
ala okkur upp og vernda við þann
fjölskylduharm, fyllti það ekki
það rúm sem móðurástin á.
Lengst af urðu Eyjafjöllin at-
hvarf okkar beggja hjá föður-
systrum fram yfir barnaskólaár-
in, Sigfúsi með hléum á
Lambafelli og í Efri-Holtum, en
mér til fermingaraldurs á Sauð-
húsvelli. Skógaskóli tók svo við
með gagnfræðaprófi, síðan skóli
lífsins með ævintýrum og alvöru-
sýn til framtíðar, fyrirvinnu og
festu.
Tónlist var Sigfúsi snemma í
blóð borin. Fyrst alvarlega við
hlustun á Radio Luxemburg, Ra-
dio Caroline og Kanaútvarpið.
Hann keypti sér fljótt gítar og
varð meðlimur skólahljómsveit-
arinnar í Skógum og síðar ann-
arra sveita sem léku víða um land
og í klúbbum Keflavíkurflugvall-
ar. Auk starfa við Búnaðarbank-
ann, og fyrir áeggjan „Bjössa
rak“, lék Sigfús um skeið með
hljómsveitinni Limbó frá Sel-
fossi.
Þá kynntist hann Svanborgu
eiginkonu sinni og eignuðust þau
soninn Guðmund Rúnar.
Auk mjólkurfræðináms á Sel-
fossi og starfa því tengdra lék
Sigfús jafnframt um árabil með
hinni landsfrægu hljómsveit Þor-
steins Guðmundssonar. Þar voru
sporin tekin með trukki og dýfu
og gleðin veitt í anda hinna sönnu
skemmtikrafta, Sigfúsar, Steina
og Kidda, sem fylltu alla sali.
En hugur Sigfúsar stefndi
hærra. Hann lærði til frekari tón-
menntar, gerðist tónmennta-
kennari á Selfossi og stundaði
þar kennslu til starfsloka.
Ætíð lágu leiðir okkar Sigfús-
ar saman í þéttu bræðralagi vin-
áttu og tryggðar. Blessuð sé
minning míns kæra bróður.
Samúðarkveðjur sendum við
Margrét Jóna öllum aðstandend-
um.
Þorberg.
Elsku nafni minn, þá ertu far-
inn frá okkur.
Ég er búinn að byrja nokkur
uppköst í huganum hvernig ég
minnist þín hér elsku frændi.
Í mínum huga ertu auðvitað
hluti af því tvíeyki sem ég er al-
inn upp við sem Sigfús og Svan-
borgu og verður áfram. Ég naut
náttúrlega þeirrar gæfu að fá að
alast upp hjá ykkur Svanborgu
þegar ég var ungur snáði um
tíma og þar mynduðust tengsl
sem aldrei hafa rofnað síðan, þó
svo að samband og samskiptin
hafi verið stundum lítil.
Hjá ykkur hef ég alltaf átt dá-
lítið „heima“, í raun þannig að
þegar ég hef komið heim á
Engjaveginn líður mér þar aldrei
sem gesti.
Þannig var okkar sambandi
einfaldlega best lýst.
Elsku nafni, þegar ég set niður
þessi örfáu minningarorð, þá
hellast yfir minningar, margar
sterkar, frá því ég var hjá ykkur,
bæði sem ungur snáði og svo síð-
ar fram að táningsaldri.
Man þegar ég fór með þér á
mína fyrstu tónleika með Sinfón-
íuhljómsveitinni í Háskólabíói,
man eftir öllum bíltúrunum með
þér um Selfoss, þegar þú varst að
vinna í Ísgerðinni hérna í bæn-
um, man eftir dásamlegum tím-
um þegar ég kom í helgarheim-
sóknir á Sólbrautina.
Ég er einmitt svo þakklátur að
hafa náð með þér nokkrum góð-
um stundum áður en þú kvaddir
og ég gat sagt þér frá því hvernig
það koma alltaf fram svo sterkar
minningar og upplifun um gleði
og vellíðan þegar ég hugsa um
tímann á Sólbrautinni, þolin-
mæðina í minn garð og allt brallið
og svo músíkina sem þú spilaðir
fyrir mig. Góðar minningar sem
ég sæki í þegar rignir í mínu lífi.
Elsku Sigfús, ég á nafnið mitt
frá þér, sem ég hef alltaf verið
svo stoltur af að bera og mun
gera áfram.
Takk fyrir mig, takk fyrir allt.
Sigfús „litli“ Ómar
Höskuldsson.
Traustur, heiðarlegur og góð-
ur frændi og vinur eru fyrstu orð-
in sem koma upp í hugann þegar
ég flyt Sigfúsi mína hinstu
kveðju.
Sigfús var fimm árum eldri en
ég og var því ótvíræður foringi í
mínum augum þegar hann kom
inn á mitt heimili þá 10 ára gam-
all og dvaldi þar um fimm ára
skeið. Við áttum okkur búgarð
vestur í hlaupi skammt frá bæn-
um. Tveir búgarðar með leggi,
kjálka, girðingar o.fl. sem fylgja
slíkum búrekstri.
Einn góðan veðurdag eignað-
ist Sigfús forláta Ferguson-
dráttarvél, sem kom sér vel um
sumarið þegar sláttur stóð sem
hæst. Æði oft fékk ég gripinn
lánaðan til að koma m.a. heyinu
heim. Sennilega hefur Sigfúsi
þótt nóg um lánastarfsemina og
líklega skynjað það að ég horfði
æði oft á þennan dýrgrip.
Þegar Sigfús kom úr einni
Reykjavíkurferðinni sinni hljóp
hann á undan mér vestur í hlaup,
og þegar stuttfótur kom á stað-
inn stóð nýr Ferguson í óðalinu
mínu. Lítið dæmi um nærgætni
Sigfúsar. Fljótlega kom í ljós að
Sigfús gat gengið í öll þau störf
sem til féllu og leysti þau vel af
hendi. Það má segja að Sigfús
hafi komið með mikla menningu í
sveitina, tæki og tól sem ekki
voru algeng á þeim árum. T.d.
átti hann myndavél og ekki má
gleyma tónlistaráhuganum sem
var þegar til til staðar hjá honum,
átti forláta upptrekktan plötu-
spilara og nokkrar „his master’s
voice“ vínylplötur 45 snúninga.
Ég man þegar hann fékk fyrsta
kassagítarinn, ósjaldan heyrði
maður fallega tóna úr baðstof-
unni.
Elsku frændi, ég flyt þér að
leiðarlokum kærar kveðjur frá
okkur systkinunum frá Lamba-
felli, þökkum hugulsemina og
veitta aðstoð við foreldra okkar.
Við Kristín vottum Svanborgu og
fjölskyldu okkar dýpstu samúð.
Ólafur Hróbjartsson,
Kristín G. Geirsdóttir.
Horfinn er gumi á himnavegu,
haldinn er á feðra vit.
Kveðinn harmur konu hlýrri,
kominn endir, leiðarslit.
Honum þakká af hjarta tregu,
hollir vinir alla vegu.
(Arnar Einarsson)
Sem unglingur man ég heim-
sóknir Sigfúsar frænda míns og
Svanborgar til mömmu og pabba
á Húnavelli, ég man vel pússaða
skó og veiðiferð og svo ótalmargt
annað. Þetta var vinafundur en
jafnframt vinnufundur oft á tíð-
um, þar sem pabbi var að yrkja
brag við lög eftir Sigfús. Þarna
var oft glatt á hjalla, mikið spjall-
að, mikið spilað og mikið ort, svo
ég tali nú ekki um matinn og allt-
af voru Lloyds-skórnir svo glans-
andi fínir. Engan mann veit ég
sem gekk í meira glansandi og
betur pússuðum skóm en hann
Sigfús, skórnir voru alltaf eins og
nýir. Auðvitað notaði hann líka
„gallosíur“ til að hlífa skónum, ég
hef fullan skilning á því, enda
geri ég það líka, sem sennilega
eru áhrif frá honum.
Sigfús og Svanborg hafa alltaf
verið einstaklega frændrækin og
kíktu reglulega í heimsókn þegar
við Kristín mín bjuggum á Flúð-
um og svo aftur þegar við vorum
flutt á höfuðborgarsvæðið nokkru
síðar. Stundum var komið með
nótur og nótnabækur svo ég gæti
nú haldið áfram að æfa mig á
hljómborðið, stundum bara til að
sjást og hittast og gleðjast yfir öllu
og engu.
Ljúfasta gleði allrar gleði
er gleði yfir því, sem er alls ekki neitt,
engu, sem manni er á valdi eða í vil,
gleði yfir engu og gleði yfir öllu,
gleðin: að vera til.
(Axel Juel, þýð. Magnús Ásgeirsson)
Sigfús var kannski ekki maður
margra orða, en hann samdi mik-
ið af fallegum lögum og var gef-
inn út hljómdiskur fyrir nokkru
með lögunum hans, sum hver
með textum eftir pabba. Ég veit
þeim þótti báðum vænt um þenn-
an disk, enda vandað til verka,
eins og vanalegt var með Sigfús,
lögin falleg og melódísk. Við út-
farir pabba, afa og ömmu spilaði
hún Margrét Hörn á þverflautu
óskaplega fallega Serenöðu eftir
hann Sigfús. Hann kom með
nótnablöðin fyrir hana uppsett
og límd, allt eftir kúnstarinnar
reglum, algerlega óaðfinnanlegt.
Þannig man ég Sigfús frænda,
hann var fagmaður fram í fing-
urgóma, vandvirkur, fágaður,
mikill vinur vina sinna; hann var
góðmenni og alltaf í nýpússuðum
skóm. Þannig á það líka að vera.
En vertu nú sæll kæri vinur í raun,
er vér eftir sitjum og græðum vor kaun.
Minningin lifir um manninn sem var,
meiður sem fegurstu greinarnar bar
og leitar nú sældar og friðar.
Ég óska þess heitt og ég voná og ég
veit
að víst þú þér skipir í framvarðasveit.
Eins og á jörðu á himninum hátt
helgaðu gleði og friði þinn mátt
og leggstúei til hlés eða hliðar.
(Arnar Einarsson)
Við Kristín mín og fjölskylda
sendum Svanborgu, Guðmundi,
afkomendum og ættingjum öllum
innilegar samúðarkveðjur. Megi
bjartar minningar og ljúfir tónar
sefa sára sorg.
Jóhann Gunnar Arnarsson.
Mig langar að minnast í fáein-
um orðum mágs míns Sigfúsar
Ólafssonar fyrrverandi tónlistar-
kennara. Hann var giftur elstu
systur minni Svanborgu. Þau
hófu ung búskap og þess vegna
kynntist ég Sigfúsi frá unga aldri
og eru þau árin orðin mörg. Það
var alltaf gaman að heimsækja
Svanborgu og Sigfús enda bæði
yndisleg í alla staði. Þau áttu
heima í Reykjavík í nokkur ár og
menntuðu sig. Hann varð tónlist-
arkennari og hún ljósmóðir. Vor-
um við litlu systur Svanborgar
oft hjá þeim í Reykjavík og það
var alltaf jafn gaman. Sonur
þeirra Guðmundur Rúnar er ná-
lægt okkur í aldri og þess vegna
lékum við okkur oft saman. Hann
var fyrsta barnabarn foreldra
okkar systkina og var oft heima
hjá okkur þegar Svanborg og
Sigfús bjuggu á Selfossi. Mér
finnst hann alltaf vera eins og litli
bróðir okkar og var hann yndis-
legur í umgengni eins og foreldr-
ar hans. Við systurnar fórum líka
oft í bílferðir með þessari litlu
fjölskyldu og það var alltaf mikið
fjör með þeim. Hress og
skemmtileg. Við komum úr stórri
fjölskyldu og passaði Sigfús vel
inn í þennan hóp og mörg eru þau
skiptin sem hann hefur skemmt
okkur með hljóðfæraleik sínum,
sérstaklega á þorrablótum fjöl-
skyldunnar. Ég hafði snemma
áhuga á tónlist og vildi læra á
hljóðfæri. Það varð píanóið sem
varð fyrir valinu og sá mamma til
þess að píanó yrði keypt á heim-
ilið. Það kom í hlut Sigfúsar að
kenna mér á píanó og hann var
frábær kennari, þolinmóður og
klár. Ég lærði síðar á gítar og hef
bæði spilað á gítar og sungið mik-
ið í starfi mínu sem leikskóla-
kennari. Ef ég hef fundið einhver
ný lög sem ég kunni ekki var auð-
veldara fyrir mig að spila þau á
píanó en bara lesa nóturnar.
Þannig að það kom sér vel fyrir
mig að hafa lært á píanó hjá Sig-
fúsi. Dætur mínar lærðu líka á
hljóðfæri, önnur á píanó og hin á
gítar, þannig að tónlistaráhuginn
hefur haldið áfram í nýjar kyn-
slóðir. Eftir að ég flutti til Sví-
þjóðar varð sambandið meira í
gegnum símtöl og bréf. Sigfús
hafði áhuga á sænskri tónlist og
sendi ég honum nokkra geisla-
diska sem hann hafði gaman af.
Svanborg, Sigfús og Guðmundur
Rúnar hafa heimsótt mig til Sví-
þjóðar í gegnum árin. Það var
alltaf gaman að fá þau í heim-
sókn. Ég sendi Svanborgu, syni
þeirra og börnum hans mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sigfúsar
Ólafssonar.
Sigrún Egilsdóttir Persson,
Svíþjóð.
Sigfús mágur minn er fallinn
frá. Mikið sem ég á eftir að sakna
þessa bandamanns míns. Alltaf
gat ég treyst á að hann væri til
staðar frá því ég man eftir mér,
þá hefur hann alltaf verið í mínu
lífi. Það voru ófáir skreppitúrarn-
ir sem við systur fengum að koma
með þeim Sigfúsi, Svanborgu og
Guðmundi Rúnari þegar við vor-
um litlar. Við m.a. skutumst aust-
ur undir Eyjafjöll að Lambafelli
og upp á Þingvelli og æ síðar var
Sigfús alltaf tilbúinn að skjótast
eða skreppa fyrir mig ef á þurfti
að halda. En þegar ég segi Sigfús
þá fylgir alltaf Svanborg með en
þau hafa verið svo samofin lífi
mínu alla tíð. Hann kenndi mér
margt, eins og að velja fallega
vandaða skó en hann var mikill
smekkmaður þegar kom að
skóm, átti ófá pör af fallegum
handsaumuðum skópörum. Alltaf
voru skórnir pússaðir svo hægt
var að spegla síg í þeim. Hann
gekk líka í skóhlífum til að hlífa
skónum. Eitt af því síðasta sem
hann gerði áður en hann þurfti að
fara á spítala vegna veikinda var
að gefa Gumma fallega rústrauða
handsaumaða skó og auðvitað
fylgdi bursti og áburður í sama
lit. Hann var smekkmaður, alltaf
snyrtilegur og í vönduðum fötum.
Alltaf tók hann eftir því hvort ég
var í nýjum skóm eða í nýjum föt-
um og ef hann hafði orð á því þá
var það af því honum líkaði þau,
en sleppti því ef að honum líkaði
þau ekki, eins og svörtu gallabux-
urnar mínar með stórum götum á
báðum hnjám. Rebekka og Rakel
stelpurnar okkar hafa alltaf átt
athvarf hjá Svanborgu og Sigfúsi
og alltaf hafa þau mætt til okkar
og tekið fullan þátt í stórviðburð-
um í lífi okkar. Sigfús gat líka
alltaf tjónkað við þær ef á þurfti
að halda, hann hafði gott lag á
þeim og hafði einskæra þolin-
mæði. Sigfúsi fannst líka gott að
borða góðan mat, þegar þau
komu í mat til okkar borgaði Sig-
fús alltaf fyrir sig með því að spila
á píanóið fyrir okkur eins og
hann gerði líka í flestöllum okkar
veislum, það lyfti veislunum á
hærra plan. Guðmundur Egill
okkar var líka í uppáhaldi hjá
Sigfúsi, hann talaði alltaf um
hversu fallegt væri yfir honum.
Sigfús samdi mikið af lögum og
textum sem hann gaf síðar út.
Hann samdi handa mér lag og
texta þegar ég varð fertug, mikið
sem mér þótti vænt um það, að
auki fékk ég silfurflaggstöng sem
gerð var árið 1944 og auðvitað
var fallegur fáni með, sem pass-
aði fullkomlega á stöngina. Sig-
fús var ótrúlega vel lesinn og
fylgdist vel með. Það var alveg
sama hvað við spjölluðum um,
alltaf var hann með á nótunum.
Fáa þekki ég sem voru jafn trú-
aðir og Sigfús og átti hann gott
safn af Biblíum á mörgum tungu-
málum. Hann var líka mjög
kirkjurækinn og helst vildi hann
fara í messu þegar gengið var til
altaris.
Elsku Svanborg systir mín, þú
hefur misst mikið en við sem eftir
erum verðum til staðar fyrir þig.
Guðmundur Rúnar sem ég hef
alltaf litið á sem litla bróður
minn, Arnar Freyr, Helga, Matt-
hías og Sigmar minn, innilegar
samúðarkveðjur til ykkar.
Kæri Sigfús, vertu guði falinn.
Guðríður og Guðmundur.
Látinn er æskuvinur og félagi,
Sigfús Ólafsson, sem í huga okk-
ar Eyfellinga var fyrrum kennd-
ur við bæinn Lambafell, þar sem
hann var uppalinn. Við vorum
jafnaldrar, báðir fæddir á lýð-
veldisárinu, vorið 1944.
Sigfús átti um margt erfiða
æsku. Hann missti ungur móður
sína og var tekinn til fósturs og
uppvaxtar hjá góðu fólki austur
undir Fjöllum. Sama má segja
um Þorberg, yngri bróður hans,
sem ólst upp á Sauðhúsvelli.
Ég kynntist Sigfúsi fyrst sem
upprennandi íþróttamanni og
sundkappa. Við vorum saman á
sundnámskeiði í Seljavallalaug,
þessari yndisfögru náttúrulaug
sem upphaflega var byggð árið
1923. Sigfús var þar heimavanur,
enda Seljavallalaug aðeins
spottakorn frá Lambafelli. Kenn-
ari á þessum vornámskeiðum
barna og unglinga af okkar kyn-
slóð var Snorri Jónsson íþrótta-
kennari í Héraðsskólanum í
Skógum, mikilhæfur forystu-
maður í íþrótta- og félagslífi nem-
enda í Skógaskóla.
Við Sigfús vorum fermingar-
bræður, fermdir á hvítasunnu-
dag vorið 1958 frá Ásólfsskála-
kirkju, ásamt fleiri jafnöldrum
okkar, flestum undan Vestur-
Fjöllum. Prestur var séra Sig-
urður Einarsson, skáld og
mælskusnillingur í Holti. Organ-
isti var Þórður Tómasson frá
Vallnatúni, sem enn lifir, þekkt-
astur sem safnvörður í Skóga-
safni. Í kórnum söng meðal ann-
arra merkiskonan frú Hanna
Karlsdóttir, prestsfrú í Holti.
Í Skógaskóla vorum við Sigfús
samtíða veturna 1958 til 1960. Á
þessum tveimur vetrum stofnuð-
um við litla skólahljómsveit, ég
spilaði á harmónikku og Sigfús á
gítar. Strax á þessum unglings-
árum kom í ljós, að hann var
bráðvel músíkalskur strákur og
þrælgóður gítarleikari, afar lipur
og skemmtilegur í samleik og
hljómsveitarstarfi. Þessari
hljómsveit óx ótrúlega fiskur um
hrygg, og hugðum við Sigfús til
frekari landvinninga á sviði dans-
og dægurlagatónlistar. Í þeim til-
gangi réðum við okkur til vinnu
við brúarsmíði yfir Ytri-Rangá
hjá Hellu, sumarið 1960.
Við vorum tjaldfélagar þetta
sumar og var ætlunin sú að
stofna stór-sveit hljóðfæraleik-
ara, ekki minni eða fámennari en
hinn fræga KK-sextett, sem
þekktastur var danshljómsveita
þeirra tíma. Við brúarsmíðina
lentum við Sigfús í þeim verk-
þætti sem kalla má járnabinding-
ar. Um brúarsmíðina og draum-
inn um stórsveitina hef ég nýlega
skrifað grein sem birtist í Frétta-
blaði Rangárþings ytra (sjá vef-
síðu: ry.is).
Að afloknu námi í Skógaskóla,
og báðir komnir til Reykjavíkur,
héldum við Sigfús áfram að spila
saman, hann var þá orðinn
bankastarfsmaður en ég mennta-
skólastrákur. Þetta samspil okk-
ar var einkum veturna 1961 til
1962 og æfðum við gjarnan í sam-
komusal gamla Búnaðarbankans
við Austurstræti.
Eftir þetta skildi leiðir. Ég fór
til tónlistarnáms fyrst hér á landi
og síðar í útlöndum. Segja má að
Sigfús hafi fetað svipaða leið en
nokkrum árum síðar. Hann lauk
sams konar kennaramenntun í
tónlist eins og ég, og stundaði
lengst af kennslu við Tónlistar-
skólann á Selfossi.
Nú hefur hann lokið sinni ævi-
göngu. Minningar um góðan
dreng og æskufélaga ylja hug og
hjarta. Eftirlifandi aðstandend-
um eru sendar samúðarkveðjur.
Njáll Sigurðsson.
Sigfús Ólafsson
 Fleiri minningargreinar
um Sigfús Ólafsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.