Morgunblaðið - 26.02.2021, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 2021
✝ Turid F. Ólafs-son fæddist í
Tórshavn í Fær-
eyjum 9. júlí 1927
og ólst upp í
Skerjafirði og
Laugarnesi.
Hún lést á Hrafn-
istu Laugarási 2.
febrúar 2021. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jón Sigur-
finnur Ólafsson sjó-
maður, f. 11. október 1893 á
Hvítárvöllum í Andakíl í Borg-
arfirði, d. 22. maí 1969, og Frida
Maria Sofia Danielsen Ólafsson
húsmóðir, f. á bænum Horn í
Torshavn í Færeyjum 8. mars
1908, d. 25. október 1983.
Turid var elst sex systkina:
Sunneva, f. 2. febrúar 1930, d.
15. desember 2018, maki Guð-
mundur Ragnar Lauritzson, f.
23. nóvember 1925, d. 14. jan-
úar 2010. Sesselja, f. 5. október
eru sex, þau eru: 1) Gunnar, f.
27.1. 1948, maki Þuríður Guð-
mundsdóttir, f. 15.8. 1956,
2) Fríða María Soffía, f. 11.12.
1949, maki Sigurður Þór Jóns-
son, 14.1. 1947, 3) Jón S., f. 24.1.
1951, maki Sigrún Haralds-
dóttir, f. 14.5. 1954, 4) Sólveig, f.
19.1. 1955, maki Garðar Har-
aldsson, f. 28.12. 1949, 5) Pétur,
f. 3.2. 1957, 6) Sigríður, f. 7.9.
1958, maki Bernharð Heiðdal, f.
13.7. 1954.
Afkomendur eru nú 65 tals-
ins.
Turid starfaði við fram-
reiðslu og þrif á veitingastöð-
um, Hótel Loftleiðum og Hótel
Esju og víðar. Á 9. áratugnum
starfaði hún við heimahlynn-
ingu aldraðra á vegum Reykja-
víkurborgar.
Útför Turidar verður gerð
frá Laugarneskirkju í dag, 26.
febrúar 2021, og hefst athöfnin
kl. 13.
Streymt verður frá útför:
https://youtu.be/4DIIQps4MQw
Virkan hlekk má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
1934, d. 9. október
2012. Ólafur Jóns-
son, f. 7. febrúar
1938, d. 30. janúar
2009, Bryndís Jóns-
dóttir Bjelf, f. 24.
ágúst 1939, maki
Raymond Bjelf, f.
3. febrúar 1937,
Johan D. Jónsson,
f. 17. desember
1945, maki Magnea
Þorsteinsdóttir, f.
7. mars 1956.
Turid giftist 10. nóvember
1951 Ástvaldi Gunnlaugssyni
verktaka, f. 3. september 1924,
d. 11. apríl 2007. Foreldrar hans
voru Gunnlaugur Ásmundsson
sjómaður, f. í Seli í Vöðlavík í S-
Múlasýslu 19. apríl 1889, d. 19.
febrúar 1951, og Þorgerður
Guðrún Jónsdóttir húsmóðir, f. í
Bólstað í Höfðabrekkusókn 6.
maí 1895, d. 5. febrúar 1933.
Börn Ástvaldar og Turidar
Elskuleg amma okkar er fallin
frá, 93 ára að aldri. Þó að minning-
arnar og sögurnar af henni séu vel
efni í heilt blað þá langar okkur að
segja aðeins frá henni eins og við
munum hana best.
Amma var einstaklega litríkur
og hrífandi persónuleiki. Hún var
mikill sólardýrkandi, var ekki
lengi að taka lit og því var hún fal-
lega karamellubrún allt árið, enda
fastagestur í Bláa lóninu. Við feng-
um í æsku oft að fara með ömmu í
Lónið og munum því vel eftir að
því að skipta um föt í bílnum áður
en farið var út í, enda var ekki mik-
il aðstaða þar þá. Eftir áralanga
tryggð við baðstaðinn hlaut amma
svo hinn virðulega titil „heiðurs-
félagi“ og gekk því um nýja að-
stöðu eins og drottning, sem hún
jú var. Þegar Alda fór sem skipti-
nemi til Chicago var til sýningar
kynningarmyndband frá Íslandi
og svo skemmtilega vildi til, eng-
um að óvörum þó, að ömmu brá
fyrir í skoti frá Bláa lóninu.
Flest okkar barnabarnanna
eiga minningar um ferðalög með
ömmu. Alda man eftir að amma
birtist eitt sinn á vínrauða amer-
íska kagganum og sótti elstu
barnabörnin. Ferðinni var heitið á
Hótel Bifröst, þar gistum við og
amma fór með okkur í lautarferð í
hrauninu. Aukreitis var farið í
Kaupfélagið í Borgarnesi og
keyptur ýmis hégómi sem for-
eldrar okkar hefðu aldrei fengist
til að samþykkja. Amma hafði
sannarlega lag á að gefa lífinu lit.
Amma var mikill dýravinur og
þegar amma og afi voru orðin ein
eftir á heimilinu lét hún útbúa
fuglabúr í hálft herbergi undir
nokkra dísarpáfagauka. Þegar
einn þeirra svo gaf upp öndina
var haldin jarðarför og var öllum
afkomendum hennar boðið í at-
höfnina. Í seinni tíð gaf hún svo
bæði fuglum og köttum mat út
um gluggann hjá sér, við misgóð-
ar undirtektir eigenda kattanna.
Hún hafði einnig gaman af því
að spila á spil og var ekki spör á
tímann þegar kom að því að spila
við okkur barnabörnin. Var þá
oftast spilað rommý eða se-
quence. Hennar mesta yndi var
þó bingó enda vann hún ófáa
vinningana, sem má þó líklega
rekja til þess hversu oft hún tók
þátt. Þegar Bingó – Lottó var í
sjónvarpinu var mikil hátíð á
Skeggjagötunni og fékk hún
barnabörnin auðveldlega til að
taka þátt. Þá var alltaf pöntuð
pizza og haft gaman þó svo að öll
truflun væri litin hornauga. Ef
síminn hringdi var amma ekki
lengi að skella á því línan varð að
vera laus ef hún skyldi mögulega
vinna.
Amma var fjörug og alltaf til í
ævintýri og leik með barnabörn-
unum og síðar okkar börnum. Fá-
ir einstaklingar á níræðisaldri
myndu leika það eftir að vippa
fætinum upp á eldhúsinnrétt-
inguna, eða henda sér á bakið á
stigapallinum og sýna hvað þeir
væru duglegir að hjóla með fót-
unum. Öllum fannst gaman að
koma í heimsókn til ömmu og
langömmu Turidar. Þar mátti
finna dót við allra hæfi í bland við
gamlar gersemar og allir voru
leystir út með nammi enda var
amma mikill sælkeri.
Við eigum eftir að sakna ömmu
og uppátækjanna. Elsku amma,
takk fyrir leikina, ævintýrin og
hlýjuna.
Þín barnabörn,
Alda, Auðbjörg, Gunnlaugur
(Gulli) og Vigdís.
Elsku Turid amma er fallin frá
á 94. aldursári. Amma var okkur
mjög kær og verður hennar sárt
saknað. Turid amma var falleg og
glæsileg kona, dugnaðarforkur og
kraftmikil. Hún var af þeirri kyn-
slóð sem man tímana tvenna og
féll aldrei verk úr hendi. Hún var
mikil hannyrðakona og listamað-
ur í prjónaskap og útsaumi og bar
heimili ömmu og afa vitni um það.
Hún var alltaf með eitthvað á
prjónunum og eru ófáar flíkurnar
og hlutirnir sem amma hefur
prjónað og saumað fyrir sína nán-
ustu.
Amma og afi voru bæði mjög
barnelsk og það var alltaf notalegt
að vera í samvistum við þau.
Ömmu fannst gaman að spila og
spilaði oft við barnabörnin og
langömmubörnin sín, bæði á
spilastokk og önnur spil. Uppá-
haldsspilið hennar í seinni tíð var
Sequence og gaf hún þar ekkert
eftir. Amma var algjör nammigrís
og var súkkulaði og ís í uppáhaldi
hjá henni.
Á kveðjustund rifjast upp ótal
æskuminningar sem ljúft er að
ylja sér við, má þar nefna ferð-
irnar í Bláa lónið sem voru alltaf
svo skemmtilegar. Amma var ein
af fyrstu viðskiptavinum Bláa
lónsins og stundaði það af miklum
krafti, þekkti hún hvern krók og
kima og fann alltaf hvítasta kís-
ilinn og vissi hvar best var að
liggja. Til að toppa það þá fengum
við alltaf pylsu eftir á.
Ferðalögin með afa og ömmu í
sveitina til Gunna frænda þar sem
við tjölduðum í túnfætinum.
Skemmtilega utanlandsferðin til
Portúgal þegar amma setti rusla-
pokann út á pallinn eftir morgun-
mat og stuttu seinna var kominn
herskari af maurum í stríðum
straumi að sækja sér í matinn og
fannst okkur rosa spennandi að
fylgjast með því.
Ekki má gleyma frægu bingó-
pizzu partýjunum heima hjá
ömmu og afa sem enginn vildi
missa af. Þar sátum við dreifð um
alla stofuna enda stór barnahóp-
urinn og spiluðum bingó, borðuð-
um pizzu og fengum ísblóm í eft-
irrétt. Það var alltaf líf og fjör,
mikið hlegið og höfðu amma og afi
gaman af að hafa okkur í kringum
sig.
Elsku amma, með söknuði í
hjörtum okkar kveðjum við þig og
gott að vita að nú ertu komin til
Ása afa. Hvíldu í friði.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibj. Sig.)
Þín barnabörn,
Helga, Silja og Brynjar.
Kærleikur, hlýja og þakklæti er
það sem kemur í hugann þegar ég
minnist Turidar.
Hún var mörgum kostum búin,
það var ekkert sem hún gat ekki
gert, hún var mikil sögukona, hafði
mikla útgeislun, endalausa orku og
mikla samkennd með náunganum.
Semsagt mikil kjarnakona. Ég
er endalaust þakklát fyrir að Turid
skuli hafa verið í mínu lífi.
Elsku Turid mín hvíl í friði, þín
verður sárt saknað.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég votta stórfjölskyldu Turidar
mína dýpstu samúð.
María Guðrún Finnsdóttir.
Mig langar að skrifa nokkur
minningarorð um góða vinkonu
mína, hana Turid Ólafsson. Hún
kom inn í líf okkar fjölskyldunnar
eiginlega eins og stormsveipur árið
1988.
Þá vorum við ung fjölskylda
með tvö lítil börn og fullorðna fólk-
ið alltaf að vinna. Á þessum árum
var ég einmitt að hefja feril minn á
Stöð 2. Turid kom til okkar fyrst
til að hjálpa mér við að halda
heimilinu hreinu, því það gekk á
ýmsu í þeim efnum. En smátt og
smátt fór hún að koma meira inn í
líf okkar og hjálpa okkur meira og
meira.
Hún var boðin og búin að
skutla og sækja, kaupa í matinn;
þ.e. gera allt til þess að hjálpa til
við að halda heimilinu gangandi.
Við kynntumst líka Ástvaldi,
manninum hennar heitnum, og
fleirum úr fjölskyldu Turidar.
Ekki var haldið upp á tímamót á
heimilinu, s.s. útskriftarveislur og
afmæli, öðruvísi en Turid væri
meðal gesta og Ási á meðan að
hann lifði.
Allir í stórfjölskyldunni minni
þekktu Turid og vissu hvað okkur
þótti vænt um hana og hvað hún
var okkur mikil hjálparhella. Eitt
sinn var ég að prjóna peysu sem
óx mér náttúrlega yfir höfuð,
enda aldrei neitt sérstaklega góð
handavinnumanneskja, og þá leit-
aði ég auðvitað á náðir Turidar
sem allt lék í höndunum á og úr
varð þessi falleg peysa. Í annað
sinn þurfum við að fara til útlanda
og áttum þá stóran hund sem hét
Hekla. Turid og Hekla voru
mestu mátar og Turid tók sig til
og flutti heim til okkar til að vera
hjá Heklu á meðan við vorum í
burtu. Hún var einstök gæðakona
sem mér þótti afar vænt um. Fjöl-
skylda hennar kunni líka vel að
meta hana og hún var mikil fjöl-
skyldumanneskja. Síðustu árin
héldum við góðu sambandi, ég fór
oftast til hennar á aðfangadag,
það var hluti af því að jólin gengju
í garð að heimsækja Turid. Á dög-
unum var mér óvenjulega mikið
hugsað til þessarar góðu vinkonu
minnar, og fann glæsilegan kok-
teilhring sem hún hafði átt en gef-
ið mér og setti hann upp í fyrsta
skipti í mörg ár. Turid átti þvílíkt
safn skartgripa og hátískufatnað-
ar frá sínum yngri árum, sem ég
þreyttist aldrei á að skoða. Marg-
ir urðu til þess að dást að þessum
hring og mér hlýnaði um hjarta-
rætur og hugsaði til minnar góður
vinkonu.
Turid var svo ótrúlega dugleg,
gjafmild og ósérhlífin og góð fyr-
irmynd fyrir okkur öll.
Elín Hirst, fjölmiðlamaður
og fyrrverandi þingmaður
og fréttastjóri.
Turid F. Ólafsson
✝ Halldóra G. J.Halldórsdóttir
fæddist í Reykjavík
3. mars 1955. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 14. febr-
úar 2021. Foreldr-
ar hennar voru
Halldór Bjarnason,
f. 28.9. 1923 í Sel-
vogi, og Jóhanna
Friðriksdóttir, f.
2.4. 1923 í Reykjavík. Halldóra
var fjórða elsta barn þeirra af
níu systkinum samtals og elsta
stelpan. Systkinin eru Unnþór
Bergmann Halldórsson, f. 24.5.
1948, Jóhannes Tryggvi Hall-
hjá Bæjarútgerð Reykjavíkur
um árabil, þá hjá Sjúkrasamlagi
Reykjavíkur auk umönn-
unarstarfa á öldrunarheimilum.
Seinustu árin vann hún hjá Odd-
fellow-reglunni við ýmis þjón-
ustustörf.
Samtals átti Halldóra fjögur
börn; Davíð Marinósson, f. 17.7.
1978, Jón Viðar Viðarsson, f.
1.11. 1984, Heiða Karen Viðars-
dóttir, f. 20.11. 1986, og Friðrik
Jósef Viðarsson, f. 25.11. 1992.
Jón Viðar veitti henni þrjú
barnabörn: Hildur Karen Jóns-
dóttir, f. 9.1. 2007, Sóley Jóns-
dóttir, f. 23.5. 2012, og Frosti
Jónsson, f. 3.11. 2017.
Útförin fer fram frá Landa-
kotskirkju 26. febrúar klukkan
15. Streymt verður, stytt slóð:
https://tinyurl.com/ypf7u84u
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
dórsson, f. 12.10.
1950, Bjarni Jón
Halldórsson, f. 28.2.
1952, Oddur Jósep
Halldórsson, f.
24.11. 1953, Friðrik
Gunnar Hall-
dórsson, f. 6.4.
1956, Oddný Rósa
Halldórsdóttir, f.
25.10. 1957, Þor-
gerður Klara Hall-
dórsdóttir, f. 1.11.
1958, og Guðmundur Sveinn
Halldórsson, f. 14.5. 1961.
Hún ólst upp á Hólatorgi 6 í
Reykjavík og bjó meirihluta full-
orðinsáranna í Garðabæ. Að
loknum grunnskóla vann hún
Elsku móðir mín hefur kvatt
þennan heim eftir langa baráttu
við krabbamein. Mamma var afar
hugrökk, dugleg, falleg, góð og
hjartahlý kona. Hún var algjör
vinnuþjarkur og vann fullt starf
með fyrstu krabbameinsmeðferð-
inni, þrátt fyrir erfiðleikana sem
því fylgdu.
Verandi ein af níu systkinum
leið henni best þegar hún var um-
kringd fólki. Hún elskaði að tala og
ég man vel í barnæskunni þegar
hún færði sófann að símaborðinu
og talaði í símann klukkustundun-
um saman. Ég get ímyndað mér
hvernig símreikningurinn var þá
dagana. Öllum líkaði vel við hana
enda var hún opin og skemmtileg.
Hún var alin upp í kaþólskri trú
og var kirkjurækin kona. Hún
mætti í messu flesta sunnudaga,
jafnvel í veikindunum fór hún eins
oft og hún gat. Við systkinin vor-
um alin upp í kaþólsku trúnni,
sem var henni mjög mikilvægt.
Þegar ég var lítill sagði
mamma við mig að ég væri uppá-
haldsbarnið hennar. Ég var nú
ekki lengi að grípa hana í þeirri
lygi og sagði við hana: „Ég veit að
þú segir þetta við okkur öll.“ Þá
brosti hún fallega til mín.
Móðir mín gaf okkur systkin-
unum bestu gjöf sem hugsast gat
þegar ég var fjögurra ára gamall.
Það var hundurinn Glóra. Glóra
var besti, gáfaðasti og skemmti-
legasti hundur sem til var (eða
það sagði mamma alla vega). Hún
var mikil hundamanneskja og það
lifnaði yfir henni þegar ég og Jón
bróðir fengum okkur hvort sinn
hundinn. Hún vildi endilega búa á
jarðhæð svo hún gæti nú örugg-
lega fengið þá í heimsókn.
Ég gleymi því aldrei þegar
mamma var að reyna að hjálpa
mér að læra. Hún sagði mér að
setjast í sófann og las fyrir mig úr
námsbókinni. Það leið ekki á
löngu þar til hrotur heyrðust út
um allt hús, enda erfitt fyrir tán-
ing að halda einbeitingu.
Ég gæti þulið upp endalaust af
minningum með henni en ætla að
enda þetta hér.
Mér þykir leiðinlegt að hafa
ekki fengið meiri tíma með þér
elsku mamma mín. Ég vona að afi
hafi loksins getað boðið þér í kaffi
þar sem þið höfðuð aldrei drukkið
kaffi saman. Takk fyrir lífsgjöfina
og þessi ár sem við áttum saman.
Ég elska þig til tunglsins og til
baka.
Friðrik Jósef Viðarsson.
Elsku fallega móðursystir okk-
ar, sem heilsaðir okkur alltaf með
setningunni: „Er þetta systir
mín?“ og kvaddir okkur iðulega
með orðunum: „Love you.“
Við systur erum ótrúlega þakk-
látar fyrir að hafa kynnst þér bet-
ur síðustu ár og fengið að kynnast
þeirri frábæru manneskju sem þú
varst. Einnig erum glaðar að hafa
fengið að kynnast Davíð frænda
okkar betur sem hugsaði svo vel
um þig í veikindunum og var iðu-
lega að stjana við þig þegar við
komum við. Nú rifjum við systur
upp góðu stundirnar sem við átt-
um saman og við hlæjum sérstak-
lega að því hvað við vorum
ákveðnar við þig í að losa þig við
mikið af hlutum þegar þú varst að
flytja að þú varst farinn að segja
„já já, losum okkur við þetta“.
Enginn þarf 11 ostaskera.
Elsku Dóa okkar, við söknum
þín og vitum að nú ert þú komin í
mömmu og pabba faðm.
„Love you.“
Berglind (Blenda), Helga,
Rakel og Þóra (Toggu-
dætur).
Halldóra (Dóa) systir okkar lést
14. febrúar sl. Hún var miðjan í
níu systkina hópi, voru fjögur eldri
og fjögur yngri.
Hún er sú fyrsta okkar sem fell-
ur frá og mun því gegna svipuðu
hlutverki og vökukona, þ.e. að taka
á móti okkur hinum sem á eftir
komum með þeim kærleika og
hlýju sem umvöfðu hana alla tíð.
Við ólumst upp á besta stað í
bænum í stóru húsi við Hólatorg
þar sem var nægt pláss, mikil læti
og fjör. Mamma stýrði heimilinu af
festu og pabbi stundaði sjóinn
mestan tímann. Leiksvæðið voru
garðarnir í kring, Landakotstúnið,
göturnar, Tjörnin og fleira. Ekki
þó kirkjugarðurinn sem var rétt
hinum megin við götuna.
Dóa hafði mikinn húmor og ekki
síst fyrir sjálfri sér. Hún var mikil
félagsvera og fannst vanta á fjörið
ef bara einn eða tveir voru í kring-
um hana.
Eins og gengur þá gátum við
eldri systkinin fangað sögur af
þeim yngri og til var sérstakur
sagnabálkur sem hét Dóu sögur.
Hún var sjálf höfundur margra
þeirra. Framvegis verða þær sagð-
ar án hennar þátttöku en það verð-
ur samt hlegið.
Dóa átti gott skjól hjá ömmu
nöfnu sinni í Þorlákshöfn og stund-
um þegar eitthvað bjátaði á renndi
hún þangað og hitti þá líka frænd-
fólk okkar í leiðinni.
Eftir að hún veiktist ákvað fjöl-
skyldan að hafa reglulegan hitting
þar sem við systkinin, makar og
systkinabörn komum saman til að
veita henni stuðning og fé-
lagsskap. Þessi hittingur gekk
undir nafninu „Dóu kaffi“ sem hún
hafði mikla ánægju af. Vegna þess
hversu vel henni leið í góðum fé-
lagsskap tók það á að geta ekki
verið meira með henni þegar loka-
baráttan við sjúkdóminn var háð.
Síðasti starfsvettvangur hennar
var Oddfellowhúsið við Vonar-
stræti þar sem hún vann meðal
annars við veitingastörf. Þar var
alltaf fjölmenni og naut hún sín
mjög innan um alla hvort sem var
samstarfsfólk eða félagsmenn,
konur eða karlar. Eftir að hún
hætti að vinna fór hún eins oft og
hún gat í heimsókn og létti það
henni lífið.
Dóa var afar trúuð og kirkju-
rækin og sótti messur flesta
sunnudaga meðan heilsan leyfði.
Hún fór í ferð til pílagrímastaðar-
ins Lourdes í Frakklandi fyrir
þremur árum með bræðrum sín-
um og hafði þá ekki farið til út-
landa í nokkur ár. Hún óskaði þess
að ferðin tæki aldrei enda og
hlakkaði til að fara aftur. Því miður
tókst ekki að endurtaka þannig
ferð.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum
höndum um Dóu síðustu árin, og
við bættust erfiðleikar sem lögðust
ofan á veikindi hennar. Var aðdá-
unarvert að sjá hversu sterk hún
var í gegnum veikindin.
Við erum þakklát Davíð syni
hennar fyrir að hafa sinnt móður
sinni af svo mikilli alúð og kærleika
sem gerði henni það mögulegt að
vera heima mun lengur en ella.
Megi Halldóra systir okkar
hvíla í friði og hið eilífa ljós lýsa
henni um aldur og ævi.
Þegar loksins líkaminn
leggst til hvíldar í hinsta sinn
heitust bæn og ósk mín er
að þú biðjir fyrir mér
(Maríukvæði, texti T.Ó.)
Unnþór, Jóhannes, Bjarni,
Oddur, Friðrik, Oddný,
Þorgerður og Guðmundur.
Halldóra G. J.
Halldórsdóttir