Morgunblaðið - Sunnudagur - 25.04.2021, Síða 14

VIÐTAL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25.4. 2021
standi á sama tíma og ég var að koma undir mig
fótunum, byggja upp feril og stofna fjölskyldu.
Þetta varð svo þreyttara og þreyttara og ég fór
að gera tilraunir með að hætta. Á endanum
tókst mér að fara inn á edrúbrautina,“ segir
Svavar og segir þau hjón hafa stigið það gæfu-
spor saman.
„Við höfum verið edrú í tíu ár,“ segir Svavar,
sem nýlega fagnaði þeim áfanga og er bæði
þakklátur og stoltur.
„Nú er mánudagur, sem var eitt sinn versti
dagur vikunnar, en nú er hann sá besti.“
Giftumst innan árs
Svavar fór í Fjölbraut í Breiðholti á fjölmiðla-
braut og naut sín vel í félagslífinu, sem var
blómlegt. Hann var þar í hljómsveitum og spil-
aði mikið. Eftir menntaskóla kom Svavar við í
háskólanum og lærði heimspeki einn vetur en
settist svo á skólabekk í Listaháskóla Íslands í
grafískri hönnun.
„Þarna var ég í þrjú ár að læra hönnun, en
aðallega fékk ég tækifæri til að vera einhvers
staðar að skapa og finna mig. Þetta var góður
tími en líka erfiður, því það var mikið slark á
manni á þessum árum.“
Svavar segist alltaf búa að því sem hann
lærði þar.
„Ég nýti mér það sem ég lærði þar á hverjum
degi, þótt ég hafi ekki starfað mikið í gegnum
tíðina sem hefðbundinn grafískur hönnuður.“
Fljótlega eftir útskrift árið 2003 kynntist
Svavar konu sinni Berglindi Häsler.
„Ég flutti fljótlega inn til hennar og við gift-
um okkur sumarið eftir, innan árs eftir að við
kynntumst,“ segir Svavar og brosir.
„Við hentum í stóra brúðkaupsveislu og buð-
um vinum og vandamönnum í partí,“ segir
Svavar en saman eiga þau tvö börn og fyrir átti
Berglind stúlku.
Bjóst við uppsögninni
Eftir útskrift úr Listaháskólanum fékk Svavar
vinnu sem blaðamaður hjá DV.
„Ég sótti um á auglýsingastofu og á DV hjá
Mikael Torfasyni og fékk bæði störfin en ákvað
að gerast blaðamaður. Mér fannst það spenn-
andi og fannst gaman að skrifa og þarna voru
margir ungir og skemmtilegir blaðamenn.
Þetta voru róstusamir tímar á DV og blaðið
sprakk í loft upp á meðan ég var þarna,“ segir
Svavar og segist þaðan hafa farið að vinna sem
hönnuður hjá JPV-útgáfunni.
„Ég vann þar í þrjú ár við að gera bók-
arkápur á færibandi, í umbroti og við auglýs-
ingar. Þetta var mjög skemmtilegt en á sama
tíma erfitt því ég þurfti að gera margar mála-
miðlanir, eins og listamenn þurfa að gera þegar
þeir vinna fyrir aðra en sjálfa sig. Ég var mis-
tilbúinn að gera málamiðlanir og fannst stund-
um erfitt að beygja mig undir skoðanir ann-
arra. Það endaði svo með að Jóhann sagði mér
upp og er það í fyrsta og eina sinn sem mér hef-
ur verið sagt upp. Það tók svo sem ekki á mig;
ég átti von á þessu. Ég þurfti svo að fara til Jó-
hanns löngu síðar og gera þetta upp, enda hafði
verið óstýrilæti í mér sem tengdist mínum alkó-
hólisma.“
Prinsinn fæddist á Seyðisfirði
Hjónin ákváðu að breyta til og fluttu á Seyðis-
fjörð árið 2008 þar sem Berglind fékk vinnu
sem svæðisfréttamaður RÚV á Austurlandi.
„Við höfðum áður verið viðloðandi Seyðis-
fjörð og áttum marga vini þar og okkur langaði
að hvíla okkur á borginni. Að vísu vorum við
búin að búa einn vetur í Barcelona. En á
Seyðisfirði fór ég að starfa sem sjálfstætt starf-
andi tónlistarmaður og þennan vetur skapaði
ég Prins Póló. Ég hafði verið í hljómsveitum og
í samstarfi við aðra en þarna rankaði ég við mér
einn úti á landi. Við leigðum stórt hús í bænum
og komum okkur fyrir. Ég bjó mér til hljóðver í
kjallaranum og eftir að Berglind fór í vinnuna á
morgnana og krakkarnir í skólann fór ég niður í
kjallara að búa til tónlist. Ég fór að einbeita
mér að því að semja hversdagslega íslenska
tónlist, byggða á stefjum úr íslenskri tónlist og
sprottna úr íslenskum kúltúr. Ég vildi hafa
þetta eins barnalegt og spontant og ég gat og
upp úr því umhverfi spratt Prinsinn,“ segir
hann.
„Textarnir eru margir byggðir á raunveru-
legum hugbrotum; það er ekkert sem er alveg
út í bláinn. En ég tek einhvern raunveruleika
og mála hann í einhverjum allt öðrum litum,“
segir Svavar, sem segist ekki geta sett sína tón-
list í einhvern flokk.
„Tónlistin er undir áhrifum frá hversdagslíf-
inu.“
Er það satt að hugmyndin að Prins Póló hafi
kviknað úti í sjoppu á Seyðisfirði?
„Já, en það er svo langt síðan ég sagði þessa
sögu að ég veit ekki lengur hvort hún er sönn,
en ég held mig bara við hana,“ segir Svavar
kíminn.
„Ástæðan fyrir að ég valdi þetta nafn er sú að
mig langaði að gera sjoppulega músík. Og svo
hugsaði ég að ef það er eitthvað sem Íslend-
ingar elska skilyrðislaust, þá er það prins póló.“
Að hræra í bulsur
Fjölskyldan undi sér vel austur á fjörðum og
smátt og smátt fór hin einfalda og hversdags-
lega tónlist Prins Póló að slá í gegn hjá þjóð-
inni.
„Ég gaf út plötuna Jukk. Á þeirri plötu var
einfalt lag með kæruleysislegum texta, Niðrá
strönd. DJ Margeir og Jón Atli gerðu remix af
laginu og það varð mjög vinsælt í klúbbum. Svo
gaf ég út plötu sem hét Sorrí og hún tróndi í
toppsætinu það árið, árið 2014,“ segir Svavar
og segist þá hafa getað lifað af tónlistinni í
bland við að taka að sér hönnunarverkefni.
„Við Berglind vorum lengi vel saman í hljóm-
sveit sem hét Skakkamanage og hún spilaði líka
síðar í Prins Póló á hljómborð, þannig að við
vorum mikið saman í hljómsveitarstússi. En
Prinsinn varð svo að mínu verkefni þótt hún
hafi alltaf verið viðloðandi bandið, annaðhvort
sem ráðgjafi eða meðlimur,“ segir hann og seg-
ir þau hjón gjarnan vinna að verkefnum saman.
„Eftir Seyðisfjörð fluttum við aftur til
Reykjavíkur árið 2009 og opnuðum búð sem hét
Havarí. Þetta var plötubúð, gallerí og lítill dag-
klúbbur og varð að miklum suðupunkti. Við fór-
um að selja kaffi frá Haítí og vorum með alls
konar viðburði. Tveimur árum síðar misstum
við húsnæðið og fórum því að leita okkur að
nýju en stemningin þá í Reykjavík var þannig
að það var erfitt að finna leiguhúsnæði því allir
voru að byggja hótel. Þannig að þá duttum við
inn í Berufjörð. Við vorum þá byrjuð í mat-
vælaframleiðlsu; að framleiða bulsur,“ segir
Svavar og segir áhugann á matvælaframleiðlsu
sprottinn úr áhuga þeirra hjóna á landbúnaði
og nýsköpun.
„Við höfðum áhuga á því hvað væri hægt að
gera nýtt. Á þessum tíma hætti ég að borða
kjöt og fékk þá dellu fyrir því að búa til pulsur
úr grænmeti. Það varð enn ein áráttan og þrá-
hyggjan,“ segir Svavar og brosir.
Hjónin öfluðu sér upplýsinga og þróuðu svo
uppskrift að bulsum, sem njóta enn vinsælda.
„Við fórum á fullt í þróun og stóðum í eldhús-
inu heima að hræra í bulsur svo mánuðum
skipti. Þetta var mjög erfitt, enda höfðum við
enga þekkingu á þessu. En svo fór þetta á
markað og seldist mjög vel. Fljótlega var þetta
komið í framleiðslu hjá öðru fyrirtæki og í kjöl-
farið fórum við með þetta í Norðlenska, sem sér
núna um framleiðsluna. Það er mjög fastur
kúnnahópur að bulsum. Seinna fórum við að
framleiða bopp, sem er snakk úr byggi. Sá
áhugi leiddi okkur svo austur.“
Mikið að skipta um hatta
Hjónin keyptu þá Karlsstaði í Berufirði, sem
var stór jörð með mörgum byggingum, mis-
lúnum.
„Þetta er æðislegur staður, en ég var í sveit
þarna á næsta bæ sem barn og bræður mömmu
eru enn þarna bændur, þannig að ég hafði
sterka tengingu í þessa sveit. Jörðin var aug-
lýst til sölu og við ákváðum í bríaríi að kíkja á
hana, en það var nánast búið að afskrifa hana,
enda frekar óhrjáleg. Við mættum þarna á fal-
legum janúardegi og sáum ekkert annað en
tækifæri. Þetta var sturluð hugmynd því þarna
var allt í niðurníðslu,“ segir Svavar og segir þau
hafa pakkað saman og flutt austur með þrjú
börn, þar af tvö undir fjögurra ára.
„Ég byrjaði á því að leggja nýtt gólfefni og
mála svo við gætum flutt inn, en svo urðu þetta
fimm ár af stanslausum framkvæmdum, sam-
hliða því að reka bú og byggja upp ferðaþjón-
ustu. Þetta var sturluð vinna og stundum þegar
ég horfi til baka skil ég ekki hvað við vorum að
pæla, en þetta var alveg ofsalega skemmtilegt,“
segir hann og segir eitt hafa leitt af öðru.
„Við gerðum upp gamla bæinn og fengum
leyfi fyrir gistingu og næst fórum við í það að
gera upp gamalt fjós þar sem við svo fram-
leiddum snakkið. Þar næst gerðum við upp
hlöðuna og settum upp kaffihús. Fyrst við vor-
um komin svo langt tókum við fjárhúsin og
breyttum í gistiheimili,“ segir hann.
„Það er hörkuvinna að reka ferðaþjónustu;
að búa um rúm, hella upp á kaffi og sjá um allt
annað. Við vorum í öllu en hægt og rólega bætt-
um við við starfsfólki. Við skipulögðum þarna
viðburði og tónleika líka þannig að ég var mikið
að skipta um hatta; fara úr einum galla í annan.
Ég var alltaf að skipta um hlutverk, auk þess að
ala upp börnin og hendast um allar trissur sem
Prinsinn,“ segir Svavar og segist hafa haft
meira en nóg að gera allt frá árinu 2014 þegar
þau tóku við Karlsstöðum. Hann segir rekst-
urinn hafa gengið vel þótt auðvitað hafi áhætt-
an verið nokkur og mörg lán slegin.
„Það gekk vel og við bjuggum þarna árið um
kring fyrstu fimm árin en höfum síðan verið
þarna á sumrin. Það hefur auðvitað verið lokað
í Covid en við stefnum á að opna í vor.“
Líf ertu að grínast?
„Svo í lok árs 2018 ákváðum við að hvíla okkur á
þessari keyrslu og búa einn vetur í Reykjavík. Í
miðjum flutningum greindist ég með krabba-
mein í vélinda,“ segir Svavar.
„Það byrjaði þannig að ég hafði fundið fyrir
örðugleikum við að kyngja og var sendur í
magaspeglun á Norðfirði en þá voru Berglind
og krakkarnir komin í bæinn. Ég fæ strax að
vita að ég sé með mein í vélindanu. Það sem
gerðist í kjölfarið er að manni er kippt mjög
snaggaralega inn í heilbrigðiskerfið,“ segir
Svavar.
„Þetta er ekki skurðtækt mein. Ég fór í lyfja-
meðferð og hef síðan verið í stöðugum lyfja-
meðferðum með hléum.“
Hvernig bregst maður við svona fréttum?
Var þetta ekki hryllingur?
„Jú, vægast sagt. Þetta var sambland af því
að fá algjört taugaáfall og því að hugsa; já auð-
vitað, hvað annað. Þegar maður lifir góðu lífi án
nokkurra áfalla og hefur fengið að láta alla sína
drauma rætast hugsar maður að það hljóti að
koma að því að það gerist eitthvað. Þetta getur
ekki gengið svona endalaust. Ég er bara búinn
að vera of heppinn,“ segir Svavar og segir lífinu
þarna hafa verið snúið á hvolf.
„Sú hugsun hefur alltaf verið til staðar hjá
mér að eitthvað slæmt gæti komið fyrir, án þess
að ég hafi verið hræddur við lífið. En ég átti
engan veginn von á þessu. Þetta var algjört
sjokk og maður situr eftir stjarfur, en samt er
svo merkilegt að fljótlega kemur hugsunin: af
hverju ekki? Fólk lendir í svona og af hverju
ekki ég? Svona er lífið.“
Margir kannast við setningu Svavars: „Líf
ertu að grínast?“ en hana samdi hann fyrir
margt löngu.
„Þessi setning kom löngu áður. En hún öðl-
aðist þarna alveg nýja merkingu.“
Myrkur þetta fyrsta ár
Hvað sagði læknirinn þinn?
„Ég og læknirinn minn höfum aldrei átt sam-
talið um hvað ég eigi langt eftir. Ég byrjaði á að
leggjast yfir þetta og lesa mér til. Ég fór líka að
skoða óhefðbundnar aðferðir, auk aðferða
læknisfræðinnar. Ég og læknirinn minn rædd-
um fram og til baka hvað væri hægt að gera í
stöðunni og fyrsta árið fór í það. Fyrsta árið fór
líka í það að venjast þessu og vera hræddur.
Það var mikið myrkur þetta fyrsta ár. Ég átti
það til að stara bara á vegginn, algjörlega mið-
ur mín,“ segir Svavar en hann er í fyrsta sinn að
tjá sig um veikindin.
„Ég hef aldrei talað um þetta áður opinber-
lega. Það höfðu margir fjölmiðlar samband og
vildu ræða þetta en mér fannst ég ekki hafa
neitt að segja; ég var sjálfur enn að hugsa, venj-
ast þessu og var ekki búinn að læra neitt af
„Ég hugsa mjög lítið um dauðann. Ég
hugsa mest um hann út frá öðru fólki,
eins og börnunum. Mér er meira sama
um sjálfan mig en það er verra að leggja
það á aðra ef maður skyldi þurfa að fara.“
’
Ég nenni ekki alltaf að tala
um þetta; ég hef ekki þörf
fyrir það. Ég nenni ekki að
ræða krabbameinið í röðinni í
Bónus og heldur ekki að fá
spurninguna: „Hvernig hef-
urðu það?“ Annaðhvort er ég
ofan jarðar eða neðan.