Morgunblaðið - 31.05.2021, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. MAÍ 2021
Útför í kirkju
Upprisa, von
og huggun
utforikirkju.is
✝
Guðrún Krist-
ín Þórsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 6. janúar 1950.
Hún var dóttir
Þórs Skaftasonar,
f. 1920, d. 1982 og
Sigríðar Þor-
steinsdóttur, f.
1925, d. 1990. Eig-
inkona Þórs og
stjúpmóðir Guð-
rúnar var Hulda
Helgadóttir, f. 1912, d. 1995.
Systir Guðrúnar er Hildigunn-
ur Þórsdóttir, f. 1945.
Guðrún Kristín giftist 30.
október 1976 Páli Þorsteins-
syni, f. 1943.
Börn þeirra eru: 1) Þór Elf-
ar, f. 1972. Faðir hans er
Helgi Yngvason, f. 1947, d.
2012. 2) Pálína Mjöll, f. 1979.
Eiginmaður hennar er Skúli
Sigurðsson og börn þeirra: a)
Brynhildur Nadía, f. 2008, b)
Harpa Rán, f. 2010, c) Sindri
Fannar, f. 2016 og d) Krist-
ófer Þór, f. 2021. 3) Guðrún
Hulda, f. 1984. Sonur hennar
er Eyvindur Páll, f. 2013.
Þau Páll héldu lengst af
hvað varðar mótun djákna-
þjónustunnar innan þjóðkirkj-
unnar og var formaður
Djáknafélags Íslands í nokkur
ár. Hún starfaði m.a. í Ás-
kirkju, á hjúkrunarheimilinu
Skjóli, Öryrkjabandalaginu og
í Laugarneskirkju. Hún stýrði
m.a. mannræktarstarfi 12
spora og tilraunaverkefni er
laut að eftirfylgd við fólk í
erfiðum aðstæðum. Einnig
hélt hún námskeiðið Far-
artálmar á lífsins leið þar sem
áhersla var lögð á núvitund
og mikilvægi þess að finna
innri sátt. Sér til gamans
bætti hún svo við sig leiðsög-
unámi árið 2011 og starfaði
sem fararstjóri í hjáverkum.
Útivist, hestamennska og
ferðalög voru hennar aðal-
áhugamál. Ung að árum ferð-
aðist hún víða um heim með
Gullfossi þar sem Þór, faðir
hennar, var vélstjóri. Hún
stundaði hestamennsku með
manni sínum og yngstu dóttur
í mörg ár.
Árið 2013 greindist eig-
inmaður Guðrúnar með Alz-
heimersjúkdóminn. Í gegnum
árin hefur hún sinnt manni
sínum af alúð auk þess að hlúa
að öðrum í svipaðri stöðum,
m.a. með því að koma á fót
stuðningshópum fyrir aðstand-
endur Alzheimersjúklinga.
Útförin fór fram í kyrrþey.
heimili að Þverási
í Reykjavík, en
síðustu 3 ár bjó
Guðrún í Hvera-
gerði.
Guðrún lagði
áherslu á menntun
og gildi þess að
fræðast og til-
einka sér þekk-
ingu. Hún lauk
sjúkraliðanámi.
Einnig lauk hún
BA-gráðu í sálarfræði og dip-
lómanámi í djáknafræðum frá
Háskóla Íslands. Hún lauk
jafnframt viðbótarnámi í sál-
gæslufræðum, hugrænni at-
ferlismeðferð, sálgreiningu og
leiðsögunámi.
Starfsreynsla Guðrúnar var
víðtæk. Hún vann sem sjúkra-
liði á barnadeild Landakots-
spítala. Hún setti á stofn og
rak stoðbýli fyrir minnissjúka,
Foldabæ, og var fram-
kvæmdastjóri Félags áhuga-
fólks og aðstandenda Alz-
heimerssjúklinga. Hún
starfaði sem djákni innan
Þjóðkirkjunnar í 16 ár og var
einn af brautryðjendunum
Elsku Gunna vinkona okkar er
ekki meðal okkar lengur en þeir
sem marka djúp spor verða áfram
með okkur þrátt fyrir að vera
farnir á braut.
Á stuttum tíma höfum við vin-
konurnar þurft að kveðja tvær
góðar vinkonur okkar, allt of fljótt,
eftir erfið veikindi. Sumar af okk-
ur hafa verið vinkonur frá því í
byrjun grunnskóla en aðrar bætt-
ust við seinna á lífsleiðinni. Það
hélst við Gunnu okkar alla tíð að
vilja afla sér stöðugt meiri þekk-
ingar. Frá barnaskólaárunum er
margs að minnast; að koma heim
að loknum skóladegi, gúffa í sig
súkkulaðiköku og hlæja svo mikið
að kakan spýttist út um nefið,
skautaferðir niður á tjörn, verða
skotnar í sama stráknum og
margt fleira. Við vorum líka svo
lánsamar að fá að njóta dýralífsins
heima hjá Gunnu en þar voru sam-
an komnir í sátt og samlyndi
hundur, köttur, páfagaukur og
hamstur.
Eftir grunnskólagönguna fór-
um við nokkrar til Danmerkur að
vinna eitt sumar og varð Gunna
þar eftir. Hún fór í lýðháskóla í
einn vetur og síðar fór hún og
vann og lærði á Englandi. Að tak-
ast stöðugt á við ný verkefni og
áskoranir var einmitt það sem ein-
kenndi Gunnu. Hún hélt áfram að
ganga menntaveginn og sótti sér
ýmsar gráður sem hún nýtti sér á
starfsferli sínum.
Gunna hafði ávallt mikinn
áhuga á dýrum og átti einstakt
samband við hundinn sinn hana
Lonnu. Draumur hennar um
hestamennskuna rættist svo þeg-
ar þau Palli fluttu í Árbæinn í ná-
grenni við Fák. Áhugamálin voru
fjölmörg en til dæmis fóru þau
Palli fljótlega að stunda skíða-
íþróttina af fullum krafti og var
toppurinn að komast í Kerlingar-
fjöll. Gunna var mikið náttúru-
barn og undi sér vel í þeim ferðum
ásamt fjölmörgum göngu- og
fjallaferðum. Við vinkonurnar fór-
um saman á ýmis dansnámskeið,
s.s. línudans, magadans og salsa.
Þótt hæfileikarnir hafi ekki verið
miklir þá skemmtum við okkur
konunglega. Í einni vinkvenn-
aferðinni til Danmerkur naut
Gunna sín sem fararstjóri en átti
það til að fara örlítið fram úr
sjálfri sér sem lýsti henni vel.
Einn daginn var hún til dæmis
fyrst rokin upp í metróið í Kaup-
mannahöfn sem fór í öfuga átt en
eftir stóðum við hinar á brautar-
pallinum og böðuðum út öllum
öngum.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu okkar hana Gunnu sem við
höfum verið svo heppnar að eiga
sem vinkonu. Við stöndum eftir
með sorg í hjarta en líka þakklæti
fyrir allar góðu stundirnar. Gunna
var stór karakter, hæfileikarík og
huguð og vakti kjarkur hennar og
þor til að takast á við hlutina að-
dáun okkar hinna. Það var henni
þungbært að horfa á mann sinn
hverfa inn í veikindin en hún tókst
á við það af einstökum kærleika og
æðruleysi, þá sjálf orðin veik sem
lýsir því vel hvernig hún var.
Inni í blámanum
úti við ysta haf
tekur við annar heimur
þar sem þér hefur verið
búinn staður
utan efnis, tíma og rúms.
Þar ríkir fegurð og friður,
fyrirgefning og réttlæti,
sumar og sátt,
líf í fullri gnægð.
Þú gengur á skýjum himins
inn í endurnýjun lífdaga,
þar sem allt verður nýtt
og fegurðin
varir að eilífu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Við vottum fjölskyldu Gunnu
innilega samúð vegna fráfalls ynd-
islegrar vinkonu.
Hulda, Aðalheiður, Guðríður,
Svanhildur og Kristín.
Hinsta kveðja frá vinkonum og
vinum úr djáknasamfélaginu:
Við erum sorgmædd og okkur
skortir orð þegar við nú kveðjum
elskulega vinkonu okkar og sam-
verkakonu. Við kynntumst í gegn-
um nám, starfsnám og samstarf í
djáknasamfélaginu. Guðrún var
yndisleg persóna sem eftir var
tekið, glæsileg heimskona með
víðtæka þekkingu, hláturmild, ör-
lát og sannkallaður vinur vina
sinna. Náttúrubarn sem unni
hestunum sínum, kisunum og
hundinum Lonnu. Hún lifði við-
burðaríku lífi. Ung lagðist hún í
ferðalög um Evrópu. Síðar átti
hún eftir að heimsækja mörg lönd,
oft með eiginmanni og dætrum
eða til að sækja starfstengda við-
burði á sviði heilbrigðis- og
djáknaþjónustu.
Guðrún lauk BA-gráðu í sál-
fræði frá félagsvísindadeild HÍ ár-
ið 1993 og útskrifaðist úr djákn-
anámi frá guðfræðideild árið 1998.
Árið 2007 lauk Guðrún menntun í
hugrænum atferlisfræðum frá
Endurmenntun HÍ. Þá lauk hún
leiðsögunámi á háskólastigi frá
sömu stofnun árið 2011. Guðrún
var frumkvöðull. Lífsgildi hennar
voru skýr, hún vildi nýta krafta
sína í þágu þeirra sem bjuggu við
erfiðar aðstæður eða stóðu höllum
fæti í einhverjum skilningi. Hún
vildi vera rödd þeirra raddlausu.
Sem sjúkraliði átti hún þátt í að
stofna og reka stoðbýli fyrir minn-
issjúka og var framkvæmdastjóri
Félags áhugafólks og aðstand-
enda alzheimersjúklinga FAAS.
Guðrún vígðist 7. febrúar 1999
sem djákni til þeirrar þjónustu
með tengingu við Áskirkju. Hún
þjónaði einnig sem djákni á hjúkr-
unarheimilinu Skjóli, hjá Öryrkja-
bandalaginu og í Laugarnessöfn-
uði. Hún lauk starfsferli sínum
sem leiðsögumaður.
Guðrún stóð fyrir gospelkvöld-
um á Hátúnssvæðinu sem voru vel
sótt, uppbyggjandi og skemmti-
leg. Þar fékk hún með sér tónlist-
arfólk og ótal gesti sem fluttu
bæði fræðandi og skemmtilegt
efni. Hún var leiðbeinandi í 12
spora starfi, andlegu ferðalagi í
Áskirkju og Laugarneskirkju. Þá
bauð hún upp á námskeiðið „Far-
artálmar á lífsins leið – að finna
sáttina innra með okkur – og
dvelja í núinu“.
Guðrún var gríðarlega dugleg
og ósérhlífin. Hún tók að sér verk-
efnin með ákveðni, virðingu og
þrautseigju. Þar á meðal fyrsta
norræna djáknaþingið sem haldið
var á Íslandi, eftirfylgdarverkefni
á vegum Biskupsstofu, skipulagn-
ingu námskeiða og stofnun alz-
heimer-heimilis. Allt sem hún
gerði það gerði hún vel. Guðrún
var traust og það var gott að leita
til hennar, hún var góður hlust-
andi og gaf góð ráð.
Guðrún greindist með illkynja
sjúkdóm fyrir nokkrum árum.
Hún tókst á við veikindi sín með
æðruleysi og reisn eins og öðru
sem mætti henni í lífinu. En líka
þá mundi hún eftir vinum sínum,
hvatti okkur til góðra verka, að
tala saman og hlusta hvert á ann-
að í kærleika.
Við erum þakklát fyrir allt það
góða starf sem Guðrún vann fyrir
djáknasamfélagið, formennsku í
stjórn félagsins, hvatningu og fús-
leika í störfum sínum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Fyrir hönd vina,
Eygló, Guðbjörg, Jón,
Ragnheiður, Ragnhildur,
Svala og Pétur.
Nú er komið að kveðjustund
kæra vinkona mín til margra ára.
Við vorum nágrannar á Hverfis-
götunni þegar þú varst 12 ára.
Einn daginn bankaðir þú upp á og
spurðir hvort þú mættir passa son
minn sem var að verða tveggja
ára. Það voru okkar fyrstu kynni
sem voru yndisleg fram að leið-
arlokum.
Í gegnum árin brölluðum við
margt saman og héldum við sam-
bandi og fórum oft út að borða og
á kaffihús. Einnig fórum við sam-
an í ferðalag til Frankfúrt, með
kvennadeild RKÍ. Ferðin var
dásamleg og heppnaðist vel.
Á síðasta ári í júní hittumst við í
Hveragerði þar sem hún bjó. Við
höfðum mælt okkur mót, við vor-
um þar nokkrar í sumarferð
kvennadeildar RKÍ að skoða Suð-
urlandið. Við skoðuðum Listasafn
Árnesinga. Við sátum þar í garð-
inum og nutum sólarinnar í góðum
félagsskap og veitingum. Gunna
mín naut sín vel þótt veik væri.
Þær stundir sem ég átti með
Gunnu munu lifa í hjarta mínu.
Við sendum eiginmanni, börnum
og fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að varð-
veita þau og styrkja í sorginni.
Lifðu ljóss í heimi, Guði falin.
Lífið er aðeins lítil stund,
lánuð og tekin aftur.
Þú fæðist og lifir á lánaðri grund,
uns leggur þig dulinn kraftur.
(Lúðvíg Thorberg)
Þín einlæga vinkona,
Jóhanna (Hanna).
Við systurnar kynntumst þeim
systrum Gunnu og Hildigunni
þegar við áttum heima á Hverf-
isgötunni sem börn. Við erum því
æskuvinkonur og höfum haldið
góðu sambandi alla tíð og átt
margar góðar og skemmtilegar
stundir saman hér heima og er-
lendis. Við minnumst Gunnu sem
fallegrar, hjartahlýrrar og góðrar
vinkonu. Hún tókst á við hlutina
með æðruleysi, fékk ýmis verkefni
í fangið og var hörkudugleg. Síð-
ustu ár hefur Gunna búið í Hvera-
gerði þar sem hún var búin að
koma sér upp fallegu heimili.
Það var gaman að vera barn á
Hverfisgötunni og margt ógleym-
anlegt brallað. Við skemmtum
okkur við ýmsa leiki og prakkara-
strik og gáfum strákunum í hverf-
inu ekkert eftir. Gunna var alla tíð
dugleg við að afla sér menntunar á
ýmsum sviðum og óhrædd við að
breyta um starfsvettvang. Henni
var ætíð annt um útlit sitt og var
alltaf falleg og vel til fara.
Við þökkum Gunnu fyrir
trausta og góða vináttu sem aldrei
bar skugga á. Við vottum eigin-
manni, börnum hennar og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúð.
Gulli og perlum að safna sér
sumir endalaust reyna.
Vita ekki að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
(Hjálmar Freysteinsson)
Inga Anna og Guðlaug Helga
Pétursdætur.
Með harm í hjarta og djúpum
söknuði kveð ég þig í dag góða vin-
kona.
„Kæra Guðrún og Lonna,
hvernig hafið þið það í dag? Má
bjóða prinsessunni í göngutúr?“
Ótalin eru þau skipti sem ég hef
skrifað þessi orð í upphafi dags til
þín mín kæra.
Leiðir okkar lágu saman er við
urðum nágrannar fyrir um þrem-
ur árum. Fallega fasið þitt, hrein-
skiptni og einskær birta unnu
hjarta mitt, virðingu og aðdáun.
Blessuð dýrin okkar, Lonna þín og
Mozart minn, urðu eins og systkin
og treystu vinaböndin okkar.
Þú sagðir mér frá lífshlaupi
þínu, talaðir um Palla þinn og
stelpurnar ykkar. Ég kynntist
henni frábæru Guðrúnu Huldu
þinni. Þú talaðir um ástríðu þína á
ferðalögum, fjallgöngum og nátt-
úrunni. Það kom alltaf bros í aug-
un þín þegar þú talaðir um dýrin
sem þú elskaðir svo mikið, hest-
ana ykkar, reiðtúrana og kyndugu
kisuna þína. Og svo var einskær
ást þín og umhyggja fyrir Lonnu
þinni svo falleg. Sömu elsku sýnd-
ir þú honum Mozart mínum sem
fékk mikla ást á þér. Saman sátum
við og prjónuðum húfur á okkur
sjálfar, settum þær upp, snerum
okkur upp í kaldan vetrarsvalann
og örkuðum af stað í marga
ógleymanlega göngutúra við ána í
Hveragerði og í Reykjardalnum.
Leiðir skilur að sinni. Blessuð
sé minningin um þig. Ég varðveiti
og geymi ljósið þitt í sál minni.
Nú gangið þið elsku Guðrún og
Lonnsan mín saman léttar í spori í
sumarlandinu umvafðar drottins
ást og friði.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Svala Ólafsdóttir.
Gunnu, mágkonu minni, kynnt-
ist ég þegar Hildigunnur, systir
hennar, tók saman við Steina
bróður. Síðar tók Gunna saman
við Palla, sem einnig er bróðir
minn.
Þar sem við Hilmar bjuggum
fyrir austan fram til ársins 1982
voru samskiptin oft lítil, en ávallt
hittumst við þó þegar við áttum
leið um borgina ásamt börnum
okkar. Það var svo í seinni tíð,
þegar barnauppeldinu var lokið,
að samskiptin urðu meiri og vin-
skapur tók að myndast.
Gunna sýndi svo sannarlega
hvað í henni bjó þegar kom að
veikindum Palla, fyrst árið 1998
og svo ekki síst eftir að heilsu hans
fór að hraka vegna Alzheimers-
sjúkdómsins. Ég dáðist að hve vel
hún sinnti bróður mínum, hve góð
og næm hún var.
Við Hilmar fórum með þeim
hjónum til Spánar haustið 2018 í
tvær vikur. Dásamlegur staður
sem Gunna hafði komið sér vel
fyrir á. Það er þyngra en tárum
taki að hún kveðji nú á undan
Palla. Hún var spennt fyrir fram-
tíðinni, svo lifandi. Búin að koma
sér fyrir í Hveragerði, nálægt
Guðrúnu Huldu, og sá fyrir sér að
geta notið sólar á Spáni þegar verr
viðraði hér.
Ég og fjölskylda mín vottum
Palla bróður og afkomendum
þeirra Gunnu innilega samúð við
fráfall góðrar konu. Megi guð
blessa ykkur öll.
Inga.
Góð vinkona, Guðrún Kristín
Þórsdóttir, hefur kvatt okkur, allt
of snemma og allt of snöggt. Guð-
rúnu kynntist ég fyrir u.þ.b. 8 ár-
um, þegar hún og Kristín Rós
djákni í Áskirkju boðuðu til fund-
ar í safnaðarsal kirkjunnar fyrir
aðstandendur alzheimer-sjúkra. Á
þennan fund mætti ég, en ég var
þá stjórnarmaður hjá Alzheimer-
samtökunum. Ég vildi kynna mér
hvað þær vildu gera til að létta líf-
ið fyrir aðstandendur, en ég vissi
að báðar háðu þær erfiða baráttu
við sjúkdóminn vegna sinna nán-
ustu. Árangurinn af þessum fundi
var sá að þær fengu lánaðan safn-
asalinn í Áskirkju, að mig minni
einu sinni á tveggja vikna fresti,
þar sem aðstandendur gátu komið
saman og stutt hver annan með
því að deila góðum tímum og
slæmum varðandi þennan hræði-
lega sjúkdóm, sem bitnar ekki
bara á þeim veika heldur allri hans
fjölskyldu. Ég sótti þessa samve-
rufundi, þar til þær, af einhverjum
ástæðum, misstu húsnæðið. Þær
höfðu látið þá sem vildu skrifa
nafn sitt, netfang og símanúmer á
blöð, nokkurs konar gestabók.
Þetta leiddi til þess að við Guð-
rún náðum sambandi og ákváðum
að kalla saman nokkrar konur,
sem höfðu verið með okkur í Ás-
kirkju og lítill hópur byrjaði að
hittast reglulega á hinum ýmsu
kaffihúsum. Oftast vorum við í
Perlunni, þar var smásalur sem
við fengum og þegar upp kom sú
hugmynd að við þyrftum að gefa
þessum hópi nafn var nærtækast
að við kölluðum okkur „Perlurn-
ar“. Hópurinn stækkaði og ekki
var á öllum kaffihúsum mögulegt
að ræða viðkvæm mál, svo við
snerum okkur til Alzheimer-sam-
takanna, sem þá höfðu fengið
betra húsnæði í Hátúninu, og eftir
nokkra samræðu ákváðu samtök-
in að koma á reglulegum stuðn-
ingsfundum, sem hafa alla tíð síð-
an verið mjög vel sóttir og mjög
mikilvæg aðstoð fyrir aðstandend-
ur. Þetta góða frumkvöðulsstarf
Guðrúnar í Áskirkju varð kveikj-
an að góðum kynnum og höfum
við alla tíð síðan átt í góðu vina-
sambandi, átt góðar stundir sam-
an, bæði meðan við bjuggum báð-
ar í Reykjavík og eftir að við
skiptum báðar um búsetu í annað
bæjarfélag. Aldrei bar skugga á
okkar vináttu. Við gátum rætt alla
hluti og tekið góðan þátt í tilveru
hvor annarrar, en báðar glímdum
við við sömu veikindi hjá maka.
Oft komu börnin okkar inn í um-
ræðurnar og ég skynjaði hversu
stolt Guðrún var af börnunum sín-
um. Mæðrastoltið áttum við sam-
eiginlegt, eins og fleira.
Ég veit að missir okkar margra
er mikill, en jafnast þó ekkert á við
það sem fjölskyldan hefur misst.
Ég sendi þeim öllum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Megi
minningin um yndislega konu
verða ljósið í lífi þeirra. Ég veit að
„Perlurnar“ senda þeim líka sínar
kveðjur.
Ég kveð yndislega vinkonu,
fyrirmynd, stoð og styttu. Hvíl þú
í friði, elsku Guðrún mín, og hafðu
hjartans þökk fyrir allt og allt.
Ragnheiður Kristín
Karlsdóttir.
Ég kveð Guðrúnu Kr. Þórsdótt-
ur með sérstakri þökk og virð-
ingu. Laugarnessöfnuður átti því
láni að fagna að njóta krafta henn-
ar hátt á annan áratug þar sem
hún kom að 12 spora starfi Vina í
bata meðfram djáknaþjónustu
sem hún gegndi við Hátún 10 og
12.
Guðrún hafði þá náðargjöf að í
kringum hana skapaðist jafnvægi
og gleði. Ógleymanlegt er mér
samstarf hennar og Þorvaldar
Halldórssonar söngvara á mánað-
arlegum gospelkvöldum sem hald-
in voru í Hátúni 10 og stóðu jafn-
framt opin nágrönnum í Hátúni
12. Þar fór saman hjartans alvara
og argasta grín með þeim hætti
sem hressir og bætir þannig að
allir fara uppbyggðir af fundi og
hlakka til þess næsta. Guðrún
mætti ætíð vel undirbúin og hvort
heldur hún flutti hugvekju eða
gamanmál var inntakið ætíð það
sama: Virðing og samlíðun með
fólki í Jesú nafni.
Ég bið góðan Guð að styrkja
eftirlifandi eiginmann og ástvini
alla við fráfall hennar. Með Guð-
rúnu Kr. Þórsdóttur er gengin
einstök manneskja og dýrmætur
kirkjunnar þjónn.
Bjarni Karlsson prestur.
Guðrún Kristín
Þórsdóttir