Morgunblaðið - 23.07.2021, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. JÚLÍ 2021
✝
Þrúður Júlíus-
dóttir fæddist
12. janúar árið
1930 á Grund á
Svalbarðsströnd.
Hún lést á Líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi 9. júlí
2021.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Her-
dís Þorbergsdóttir
húsmóðir, frá Litlu
Laugum í Reykjadal, f. 16. nóv.
1891, d. 14. des. 1965, og Júlíus
Jóhannesson, bóndi og fræði-
maður frá Siglunesi á Sval-
barðsströnd, f. 9. júlí 1893, d.
25. júlí 1969.
Systkini Þrúðar voru Auður
Júlíusdóttir, f. 24. nóv. 1919,
Heiður Júlíusdóttir, f. 3. júní
1921, Ingvi Júlíusson, f. 6. okt.
1923, Hlynur Júlíusson, f. 29.
nóv. 1925, Gunnur Júlíusdóttir,
f. 27. feb. 1927, Haddur Júlíus-
son, f. 17. júní 1928, og Jenný
Júlíusdóttir, f. 14. mars 1934.
Þau eru öll látin.
tvö barnabörn. 3) Þórunn Sigur-
björg, f. 10. mars 1958, hún á
tvær dætur og fjögur barna-
börn. 4) Gunnar, f. 12. ágúst
1961, hann á fjórar dætur og
sex barnabörn. 5) Júlíus Her-
bert, f. 14. sept. 1966. Hann á
einn son.
Lengst af bjuggu Þrúður og
Guðmann í Heiðargerði 58 og
ólu þar upp sín börn.
Með erilsömu húsmóður-
starfi, vann hún um tíma við
saumaskap hjá Skinnfaxa. Árið
1974 ákváðu þau hjónin að
breyta til, seldu fyrirtækið sitt
Díselverk og húsið í Heiðar-
gerði og fluttu norður í Staðar-
tungu í Hörgárdal. Þar voru
þau með hestana sína, einnig
fjárbú og loðdýrarækt og Guð-
mann rak þar einnig verkstæði.
Þau brugðu búi og fluttu til
Hafnarfjarðar, en Guðmann
greindist með krabbamein og
lést 13. janúar 1998. Þá fluttist
Þrúður í Kirkjusand 1 og bjó
þar síðan.
Hún tók þátt í félagsstarfi
Laugarneskirkju, á meðan það
var, og einnig prjónaði hún fyr-
ir Hringskonur og hafði mikla
unun af.
Útför Þrúðar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju, í dag, 23.
júlí 2021, kl. 10.
Á yngri árum
vann Þrúður í
Vaglaskógi í
Fnjóskadal, þar
sem hún kynntist
þeim hjónum, Ein-
ari Sæmundsen og
Sigríði Vilhjálms-
dóttur. Hún fór
með þeim suður
sem barnapía, en
vann síðar hjá
Skógræktarfélagi
Reykjavíkur, þar sem Einar var
framkvæmdastjóri.
Þrúður giftist, 22. okt. 1952,
Guðmanni Þorkeli Gunnarssyni,
vélvirkja og bónda, f. 22. júní
1929, d. 13. jan. 1998. Börn
Þrúðar og Guðmanns eru: 1)
Nanna Sigríður, f. 30. ágúst
1951, maki hennar er Halldór
Guðmundsson, f. 24. okt 1952,
þau eiga fjögur börn, 11 barna-
börn og 1 barnabarnabarn. 2)
Konkordía Svandís, f. 1. apríl
1957, hennar maður er Guð-
mann Steingrímsson, f. 20. júlí
1953. Þau eiga þrjár dætur og
Þrúður, föðursystir mín, er
látin á nítugasta og öðru ald-
ursári. Lengst af var heilsan
góð, hún bjó í sinni fallegu og
vinalegu íbúð, sá um sig sjálf og
gerði það sem gera þurfti. Hún
naut lífsins, fylgdist með af-
komendum sínum og var með-
vituð um að hún þyrfti að hlúa
að heilsunni. Hún var prakkari
og hnyttin í tilsvörum. Hún
gerði sínar æfingar daglega og
göngutúrinn var um íbúðina, ef
ekki komst hún út.
Eitt sinn, ekki fyrir svo
löngu, eða eftir að heilsan fór
að hallast á hliðarvænginn,
spurði ég hana hvort hún væri
ekki dugleg við að gera æfing-
arnar sínar. „Því ætti ég að
svíkja sjálfa mig?“ svaraði hún
með þjósti. Setning sem síðan
kemur oft upp í huga mér.
Systkinin á Hörg ólust upp
við orgelleik og söng og spiluðu
flest eitthvað á hljóðfæri. Ég á
mynd af Þrúði með gítarinn
sinn og mig, barnunga, sér við
hlið. Ég spurði hana hvað hefði
orðið af þessum gítar, hún
sagðist hafa skipt á honum og
gæðaskóm sem hana langaði
mjög í, áður en hún hélt suður.
Síðar voru það pensillinn og
striginn sem fönguðu hugann,
að ekki sé minnst á handa-
vinnuverkin hennar.
Það var alltaf hægt að fletta
upp í Þrúði þegar talið barst að
ættingjum og fleira fólki og
hvenær hvað gerðist og hver
fór hvert. Ef svarið kom ekki
strax varð hún hugsi og and-
artaki síðar var svarið komið.
Þrúður lifði lífinu, allt til enda
og af fullum krafti. Hún hafði
hlutverk, líf hennar hafði til-
gang. Í nokkur ár hefur hún
prjónað fyrir Hringskonur. Þær
færðu henni bandið og hún
prjónaði, gleraugnalaus, gullfal-
leg ungbarnasett úr fínu garni,
útprjónaðar peysur á eldri börn
og svo bangsa, sem fengu hver
sinn svip og augnatillit. Hvern-
ig hún fór að því að prjóna ung-
barnavettlinga með svo fínu út-
prjóni er aðdáunarvert. En það
sem skipti máli var að hún
gerði gagn, hún skipti máli, lífið
hafði tilgang. Innihaldslaust líf
kætir engan, frænka mín var
gott dæmi um hversu mikilvægt
það er að fólk finni að það er
þátttakandi í lífinu, hlekkur í
lífskeðjunni. Það er alltaf mikil-
vægt, en ekki síst á efri árum.
Ég votta fjölskyldu Þrúðar
samúð mína, afkomendur henn-
ar og vinir eiga margar góðar
og spaugilegar minningar að
orna sér við.
Ég kveð frænku mína með
þökk fyrir vináttu hennar.
María E. Ingvadóttir.
Þegar maður minnist konu
sem fædd er árið 1930 þá koma
upp í hugann þess tíma aðstæð-
ur. Flestar konur gengu þenn-
an hefðbundna veg, fóru
snemma að vinna, giftust,
stofnuðu heimili og eignuðust
börn sem þær svo helguðu líf
sitt. Var það ekki þannig með
Þrúði? spyr sú sem ekki kynnt-
ist Þrúði fyrr en hún var orðin
fullorðin, þá húsmóðir í Staðar-
tungu.
Ófáar ferðirnar renndi fjöl-
skylda mín vestur í dal. Stelp-
urnar litlar fengu að eigna sér
kind hjá Mansa og Þrúði. Inn-
legg að hausti, alvörusauðfjár-
bændur. Og berjaferðirnar.
Liðið dreift um holt og móa fyr-
ir ofan Staðartungu. Alltaf
gestkvæmt og kaffi hjá Þrúði
fastur liður, tíu sortir eða svo.
Fallegt heimilið bar vott um að
þar byggi handverkskona.
Þrúður vann gríðarmikið í
höndunum og fram á síðasta
dag prjónaði hún til styrktar
góðum málefnum.
En eitt var það sem skildi
Þrúði frá öllum öðrum konum.
Hún var, í sannleika sagt,
hrekkjótt fyrir allan peninginn.
Aldrei heyrði ég hana þó hæl-
ast um af því að hafa hrekkt
einhvern en man innilegan hlát-
urinn þegar vel tókst til. Vissu-
lega var hún næstyngst í
stórum hrekkjóttum systkina-
hópi. Hefur kannski fengið að
kenna á því.
Ei fyrir löngu bar Þrúði á
góma í fjölskyldunni og þá
spurði ein af yngri kynslóðinni
svolítið hugsi: „Þrúður, – er það
konan sem var með kóngulóna
þegar langafi var jarðaður?“ Já,
erfidrykkja eða afmæli, lífs eða
liðinn. Skipti ekki máli.
Fyrir næstum fjörutíu árum
hittist fjölskyldan á ættarmóti á
Litlulaugum. Eftir að heim var
komið heyrði ég yngri dótturina
reyna að telja nágranna okkar
trú um að það hefði verið api á
ættarmótinu. Sá sami granni
neitaði að trúa, nú væri hún
eitthvað að ýkja því svo langt
aftur í ættir gætum við ekki
hafa sótt. En barnið sat við
sinn keip. Nú var það samt ekki
svo að Þrúður væri í apabún-
ingnum sem hún átti í fullri
stærð og notaði til að hrella
fólk þegar góðar aðstæður buð-
ust. Nei, hún var bara með litla
apann sem hékk um háls henn-
ar og kleip og potaði í fólk um
leið og það gekk hjá.
Fyrir fáum árum fórum við
hjónin til Stokkhólms og var
Tóta, dóttir Þrúðar sem þar
býr, okkur til aðstoðar í öllu.
Þegar spurt var um búðir
reyndist hún vel að sér. Nefndi
hún sérstaklega að sér væri
kunnugt um allar hrekkjavöru-
búðir í borginni því í þær hefði
hún fylgt mömmu sinni. Ég
man líka eftir að hafa heyrt
Tótu segja: „Ég hreyfi ekki við
neinu í eldhúsinu hjá mömmu.“
Mér hefði verið nær að tileinka
mér þá reglu. Fór ekki vel út
úr fikti í eldhúsinu hjá Þrúði.
Munkurinn í líkkistunni, músin
sem skaust yfir gólfið og ýmis
kvikindi í bollum og glösum. En
einlægur hlátur Þrúðar er
ógleymanlegur.
Því miður fækkaði samveru-
stundum þegar Þrúður flutti
suður. Það olli því að þegar við
heyrðumst var margt að ræða.
Sjaldan minna en tveir tímar,
já, já, já, stundum þrír. Virkaði
samt svo stutt.
Skemmtilegur félagi er fall-
inn. Ég mun minnast Þrúðar
þegar góðs manns er getið.
Við hjónin sendum þeim sem
nú sakna innilegar samúðar-
kveðjur.
Vaka Jónsdóttir.
Þrúður
Júlíusdóttir
Elsku amma
mín, þá er komið
að kveðjustund.
Minningarnar eru
fjölmargar en það stendur upp
úr hvað manni leið alltaf vel-
komnum til ykkar afa í Skipa-
sundið og á Kleppsveginn. Ég
held það hafi átt við um alla
sem komu til ykkar enda var
gestagangurinn stundum slíkur
að nóg þótti um. Ég minnist
orða Petrínu langömmu „láttu
þeim líka við þig“. Það á vel við
um þig amma mín, það þótti
öllum vænt um þig og leið vel í
návist þinni. Alltaf gastu töfrað
fram hlaðborð veitinga svo und-
an svignaði, ávallt nóg til og
meira frammi. Þótt maður
margsegðist bara ætla að fá
Soffía Guðrún
Jóhannsdóttir
✝
Soffía G. Jó-
hannsdóttir
fæddist 28. júní
1931. Hún lést 11.
júlí 2021.
Útför Soffíu G.
Jóhannsdóttur fór
fram 21. júlí 2021.
kaffi þá var maður
alltaf einhvern
veginn mættur í
þriggja rétta mál-
tíð.
Þegar ég var lít-
ill þótti mér gaman
að fara með afa
niður á Suður-
landsbraut að
sækja þig í vinn-
una, sitja í mötu-
neytinu hjá Esso
með kremkex og djús úr vél-
inni. Alltaf var auðsótt að fá að
gista hjá ömmu og afa í svarta
svefnsófanum niðri. Í minning-
unni var alltaf nóg um að vera
á neðri hæðinni í Skipasundinu.
Langamma bjó þar fram á sinn
síðasta dag, Kristrún og Hel-
ena voru þar og oft eitthvað af
barnabörnunum í gistingu. Líf
og fjör alla daga. Svo voru það
samlokurnar. Það gerði enginn
samlokur eins og þú, amma
mín, í samlokugrillinu sem þið
fenguð í brúðkaupsgjöf og staf-
aði mikil brunahætta af síðari
ár.
Nú þegar þú yfirgefur þetta
jarðlíf máttu vera stolt af þín-
um afkomendum sem telja á
fjórða tuginn. Þú varst við góða
heilsu alla tíð og náðir að halda
upp á 90 ára afmæli þitt í faðmi
fjölskyldunnar rétt áður en þú
kvaddir. Þú varst alltaf með
hugann við fólkið þitt, vildir fá
að heyra hvernig öllum gengi
og fylgdist vel með. Vildir fá
alla í heimsókn og sem oftast.
Tækninýjungar voru ekki alltaf
þín sterkasta hlið, fórst í bank-
ann með pappírsgíróseðilinn til
að fá hann stimplaðan og
bankayfirlitin urðu að vera út-
prentuð, en í kófinu varstu
snögg að læra á spjaldtölvu til
að geta séð þá sem hringdu í
þig. Það var þér mikilvægt að
halda góðu sambandi við alla í
kringum þig.
Að lokum endurtek ég mín
síðustu orð til þín þegar ég sat
hjá þér á spítalanum og þú
hélst fast í höndina á mér; ég
elska þig amma mín, takk fyrir
allt.
Jón Gunnsteinn.
Í dag, er við kveðjum yndis-
legu og fallegu ömmu okkar,
fyllist hugur okkar af góðum
minningum. Amma okkar var
ótrúlega sterk kona sem skipti
sjaldan skapi og var okkur mik-
il fyrirmynd.
Heimili hennar var alltaf op-
ið fyrir fjölskyldu og vini enda
var hún hrókur alls fagnaðar og
hress með eindæmum. Hjá
ömmu og afa var alla tíð tekið
vel á móti okkur og má segja
að þar hafi verið okkar annað
heimili. Það gefur okkur gleði í
hjarta að vita að amma og afi
eru sameinuð á ný.
Elsku amma, við erum þér
ævinlega þakklát fyrir veitta
ást og umhyggju. Minningin
um þig mun lifa sem ljós í
hjörtum okkar.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Hvíl í friði elsku amma.
Þín barnabörn,
Helena, Jóhann og
Georg Ingi.
✝
Jóhann Óskar
Jóhannesson
fæddist 26. júní
árið 1974 á Sauð-
árkróki, en ólst
upp á Felli í
Sléttuhlíð. Jói lést
í faðmi fjölskyld-
unnar, þann 14.
júlí 2021, á
Sjúkrahúsinu á
Akureyri.
Hann var sonur
hjónanna Jóhönnu Birnu
Hrólfsdóttur og Jóhannesar
Eggerts Jóhannssonar. Jó-
hanna lést árið 2017. Systkini
hans eru Hrólfur
Ingi og Rósa Sig-
urbjörg.
Eiginkona hans
er Lilja Guð-
mundsdóttir og
börnin þeirra
Eggert Snær Jó-
hannsson, fæddur
2002, Sigurrós
Birta Jóhanns-
dóttir, fædd 2004,
og Hilmar Logi
Jóhannsson, fæddur 2007.
Útförin fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 23. júlí
2021, kl. 13.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt, elsku Jói okkar.
Kveðja
Arna og Hera.
Að eignast góðan vin er ómet-
anlegt og ég átti einstakan vin í
Jóa frá Felli, við tengdumst þann-
ig böndum að vináttan var ótrú-
lega sterk og einkenndist af gagn-
kvæmri virðingu og við þurftum
helst að hittast eða tala saman í
síma á hverjum degi. Við áttum
margar stundir í bílskúrnum við
að laga bílana okkar og ræða mál-
in og þá var nú ekki töluð vitleys-
an, fannst okkur alla vega, en við
vorum svo sem ekkert að kljúfa
atóm í þessum samræðum og tím-
inn flaug og stundum var klukkan
orðin allt of margt.
Hjálpsemi hans og umhyggja
gagnvart mér og fjölskyldu minni
var mér ómetanleg og ég vonaði
að við næðum því að verða eld-
gamlir og enn að hittast og laga
eitthvað og spjalla, en allt í einu er
Jói orðinn fárveikur en samt svo
sterkur og ákveðinn í að sigra
krabbann, en honum auðnaðist
það ekki, því miður, og eftir
stendur maður með milljón
spurningar og allt er svo ósann-
gjarnt.
Ég er samt svo þakklátur fyrir
það að hann var sjálfum sér líkur
til síðasta dags og enn að plana
framtíðina.
Elsku Jói minn, takk fyrir að
vera einstakur vinur og allan tím-
ann sem við höfum átt saman, ég
naut hverrar stundar.
Innilegar samúðarkveðjur til
Lilju, barnanna og fjölskyldunnar
allrar.
Jón Kristinn Sigurðsson.
Fyrir nokkrum vikum bárust
mér þau slæmu tíðindi að Jói
frændi frá Felli, eins og hann var
ávallt kallaður á mínu heimili,
hefði greinst með alvarlegan
sjúkdóm. Mér var illa brugðið en
ég hugsaði með mér: ef einhver
getur sigrast á svona löguðu þá
getur Jói frændi það. Jói var
hraustmenni, karlmenni og
drengur góður. Fljótlega kom á
daginn að veikindi Jóa voru mjög
alvarleg. Barátta sem Jói háði af
æðruleysi og festu, ákveðinn í að
sigra og halda áfram með lífið, var
hafin. Í baráttunni naut Jói stuðn-
ings Lilju eiginkonu sinnar og
barna þeirra sem studdu hann
með ráðum og dáð eins og þeim er
lagið. En eftir stutta en mjög erf-
iða baráttu báru veikindin Jóa of-
urliði. Þeir sem þekktu Jóa vita að
það þurfti mikið til að hann léti í
minni pokann, hann var fastur
fyrir og sterk persóna. Það er
sárara en orð frá lýst og jafn-
framt fjarstæðukennt að Jói
frændi sé fallinn frá langt fyrir
aldur fram.
Við Jói höfum verið nánir vinir
allt frá því að hann sleit barns-
skónum í Felli en ég var „í sveit“
hjá frænku minni og frænda, for-
eldrum Jóa. Ég á því láni að
fagna að hafa kynnst Jóa
snemma á lífsleiðinni og vinátta
okkar var mér ómetanleg og
verður aldrei fullþökkuð. Jói
reyndist mér alla tíð ákaflega
góður og traustur vinur og hann
tók mér eins og ég er. Betri vin en
Jóa er ekki hægt að hugsa sér.
Jói var mér sem bróðir allt frá því
að við vorum samtíða sem dreng-
ir í Felli. Ófáar eru ferðirnar sem
við Jói fórum saman, ég í misgóðu
ástandi en hann ávallt með allt
sitt á hreinu. Ég naut góðs af um-
hyggju frænda míns hvað sem á
daga okkar dreif. Við Jói áttum
mörg sameiginleg áhugamál,
m.a. byssur, vélar og bíla svo eitt-
hvað sé nefnt.
Þegar við Jói hittumst, sem var
allt of sjaldan, ræddum við áhuga-
mál okkar og skiptumst á skoð-
unum. Jói var vel að sér í mörgu
og það var alltaf gott að leita ráða
hjá honum. Leiðir okkar Jóa lágu
líka saman í okkar störfum þar
sem hann starfaði sem verkstjóri
í Slippnum á Akureyri. Jói var út-
sjónarsamur, lausnamiðaður,
ráðagóður og faglegur í sínum
störfum. Stórt skarð er höggvið í
skyldmenna- og vinahóp Jóa, það
skarð verður aldrei fyllt.
Ég votta Lilju, Eggert Snæ,
Sigurrós Birtu, Hilmari Loga,
Eggert föður Jóa, systkinum Jóa,
mökum þeirra og börnum mína
dýpstu samúð.
Ómar Bragason.
Jóhann Óskar
Jóhannesson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HULDA ELVÝ HELGADÓTTIR,
lést fimmtudaginn 8. júlí. Útför hennar fer
fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn
28. júlí klukkan 13.
Ásta Björk Ragnarsdóttir Guðmundur Guðnason
Helgi Ragnarsson
barnabörn og barnabarnabörn