Morgunblaðið - 30.07.2021, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. JÚLÍ 2021
✝
Guðbjartur
Alexandersson
fæddist 16. ágúst
1931 í Hvammi,
Miklaholtshreppi.
Hann lést 18. júlí
2021.
Hann var elstur
af níu systkinum,
þau eru Bjarni, f.
1932, Hrafnkell, f.
1934, Guðrún, f.
1935, Auður, f.
1940, Þorbjörg, f. 1941, Magn-
dís, f. 1945, Friðrik, f. 1947, og
Helga, f. 1952.
maí 1956 Elínu Rósu Valgeirs-
dóttur, f. 23. febrúar 1936, d. 26.
febrúar 1998. Synir þeirra eru:
1) Alexander, f. 6. október 1956.
Börn hans eru a) Rósa Gyða, f.
24. júlí 1978, móðir Eygló Sig-
urvinsdóttir, b) Jónas Guð-
bjartur, f. 13. september 1984, c)
Daníel Karl, f. 22. júní 1987,
sambýliskona Michelle Boxill, og
d) Júlía, f. 18. október 1990,
maki Lasse Alexander Gammel-
holm, þau eiga tvo drengi, Vic-
tor og Alfred, móðir þeirra
Anne-Marie. Maki Alexanders
er Dueanngam Guðbjartsson. 2)
Valgeir, f. 12. mars 1960. Maki
Sesselja Unnur Vilhjálmsdóttir.
Börn þeirra a) Vilhjálmur, f. 7.
október 1990, sambýliskona
Fanney Lára Helgadóttir, b)
Guðlaugur, f. 23. nóvember
1992, maki Kristín Þóra Sigurð-
ardóttir, c) Elías Rúnar, f. 28.
ágúst 1997.
Guðbjartur hóf sambúð með
Guðrúnu Snjólaugu Snjólfs-
dóttur árið 2000. Bjuggu þau
saman þar til hún lést 15. maí
2015.
Guðbjartur lauk búfræðinámi
á Hólum í Hjaltadal.
Guðbjartur og Elín Rósa hófu
búskap í Miklaholti 1956.
Byggðu þau þar nýbýlið Mikla-
holt II sem þau fluttu í í maí
1961 og bjuggu þar alla tíð.
Hann hætti búskap haustið 1999.
Guðbjartur stundaði ýmis
störf með bústörfum svo sem
húsvörður í félagsheimilinu
Breiðabliki og sem bókari/
gjaldkeri Laugargerðisskóla.
Útförin fer fram í Miklaholts-
kirkju í dag, 30. júlí 2021, klukk-
an 13.
Guðbjartur ólst
upp á Hjarðarfelli
og í Hvammi til árs-
ins 1944 þegar fjöl-
skyldan flutti að
Stakkhamri.
Foreldrar hans
voru Alexander
Guðbjartsson, f. 5.
mars 1906, d. 21.
apríl 1968, og
Kristjana Bjarna-
dóttir, f. 19. nóv-
ember 1908, d. 25. nóvember
1982.
Guðbjartur giftist hinn 19.
Tengdafaðir minn lést eftir
stutt veikindi. Honum kynnist ég
fyrir rúmum 30 árum þegar ég og
yngri sonurinn fórum að draga
okkur saman. Hann og Elín Rósa
tóku ávallt vel á móti mér og voru
ófáar stundirnar sem við dvöld-
umst í Miklaholti. Var mjög gam-
an að sjá hvað Guðbjartur var
tæknivæddur/nýjungagjarn, hann
átti alltaf nýjustu græjurnar og
símana. Mikið var tekið í spil þeg-
ar degi var tekið að halla og úti-
verkin búin. Áttu drengirnir okk-
ar góða tíma í sveitinni hjá ömmu
og afa, þó sérstaklega þegar þeir
eldri fengu lömb og máttu gefa
þeim nöfn og fylgjast með þeim.
Faðir minn og systir áttu alltaf
sinn stað hjá þeim hjónum í sveit-
inni og þakka ég fyrir velvild og
hlýju í þeirra garð.
Eftir að Guðbjartur flutti í bæ-
inn var gott að sjá að hann naut
lífsins og að samverustundir urðu
fleiri. Eftirminnilegt er að ég fór
alltaf með hann í Bónus og apótek-
ið á hverjum föstudegi meðan
hann haði heilsu til og eftir það
kom ég alltaf til hans á föstudög-
um með innkaupin. Það var ynd-
islegt þegar hann flutti að Hraun-
vangi að fjarlægðin styttist og
stutt var á milli okkar.
Það er alltaf erfitt að kveðja en
ég veit að hann er kominn á góðan
stað og að honum líður vel.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Sesselja Unnur
Vilhjálmsdóttir.
Með þakklæti í huga kveðjum
við Guðbjart Alexandersson, sam-
býlismann móður okkar, Guðrún-
ar Snjólfsdóttur, til 15 ára. Guð-
bjartur var ekkjumaður þegar
þau kynntust árið 1999 og áttu
þau kærleiksríkt vináttusamband
sem einkenndist af því að þau
studdu hvort annað í blíðu og
stríðu, sem var gott fyrir þau
bæði. Hann launaði henni síðar vel
vináttuna í erfiðum veikindum
hennar en hún lést árið 2015. Þau
voru ávallt miklir vinir og félagar
og ferðuðust vítt og breitt bæði
innanlands og erlendis. Má þá
helst minnast hversu gaman var
þegar hann kynnti fyrir okkur öll-
um með stolti heimabyggð sína
Miklaholt II og ferðaðist með okk-
ur um Snæfellsnes.
Auk þess áttu þau yndislegar
stundir með okkur öllum í sum-
arbústaðnum í Grímsnesi. Guð-
bjartur sýndi börnum okkar hlýju
og velvild enda kölluðu þau hann
alltaf afa.
Við minnumst hans með þakk-
læti og hlýju í hjarta. Við vottum
allri fjölskyldu hans, eftirlifandi
systkinum, sonum hans, Alexand-
er, Valgeir og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð.
Kærleikskveðja
Óskar, Sigrún, Hafdís Björg,
makar, börn og barnabörn.
Elsku Guðbjartur bróðir hefur
fengið langþráða hvíld. Hann hóf
búskap í Miklaholti með konu
sinni Elínu Rósu. Var ég send í
Miklaholt þegar Alexander, eldri
drengurinn þeirra Ellu Rósu, var
væntalegur í heiminn, átti ég að
hjálpa Laugu því sláturtíð var
fram undan og Ella þurfti að fara
til Stykkishólms og vera þar þeg-
ar fæðingu bæri að. Þá voru ekki
öll nútímaþægindi á Miklaholti.
þau voru þá að byggja húsið sitt og
bjuggu heima hjá Laugu og Val-
geiri. Þau hjón voru samhent í bú-
skapnum, Guðbjartur var mikill
og góður bóndi og hóf mikið rækt-
unarstarf strax, þau Ella gengu til
verka saman eftir því sem kostur
var. Allt umhverfi hjá þeim bar
vott um snyrtimennsku og natni.
Það var mikið áfall fyrir hann þeg-
ar Ella veikist af krabbameini og
féll frá aðeins sextíu og tveggja
ára. það var þungur tími þegar
hún barðist síðustu þrjá mánuðina
á sjúkrahúsinu hér í Stykkishólmi.
Guðbjartur kom á hverjum degi
þegar hann hafði lokið við að sinna
skepnum þeirra, og sat hjá henni
allan daginn þar til aftur var kom-
ið að því að gefa á garðann. Ég var
tíður gestur hjá þeim hjónum á
sjúkrahúsinu og þá kynntist ég
fyrst bróður mínum til fulls. Kær-
leikur var mikill milli þeirra hjóna
og afar samrýnd, fráfall hennar
var honum því mjög þungbært.
Guðbjarti var umhugað um sveit-
ina sína og var hann húsvörður fé-
lagsheimilisins Breiðabliks til
fjölda ára og átti hann stóran þátt
í myndarlegri viðbyggingu við
Breiðablik. Þá var hann með bók-
hald ásamt gjaldkerastörfum fyrir
Laugargerðisskóla í mörg ár og
vann það verk eins og önnur með
mikili alúð. Samvera með þeim
hjónum á sjúkrahúsinu varð til
þess að milli okkar systkina
myndaðist einhver þráður sem oft
var kippt í og þá var nauðsyn að
taka upp símann og ræða saman.
Í kringum árið 2000 brá hann búi
og flutist til Reykjavíkur, hann
var einmana í Miklaholti og það
fór ekki vel í hann. Hann kynntist
indælli konu, Guðrúnu Snjólfs-
dóttur, og hófu þau búskap sam-
an, ferðuðust og nutu tímans sem
þau áttu saman, en hún féll frá
fyrir um sex árum og varð hann
þá afar eimana og oft óöruggur.
Dætur Guðrúnar reyndust hon-
um afar vel og minntist hann oft á
Hafdísi, og þær systur báðar, sem
hafa reynst honum afar vel og
eiga þær þakkir skildar fyrir vin-
áttu og hjálp sem þær veittu hon-
um, hafi þær kæra þökk. Hann
var búinn að óska þess að hann
yrði aldrei ósjálfbjarga, óskaði
þess að fá að fara áður en svo yrði.
Hann sem hafði séð um sig sjálfur
fram að páskum í vetur, það var
honum því mikið áfall að geta ekki
neinar bjargir sér veitt. Nú verða
símtölin ekki fleiri. Hann dvaldi á
Brákarhlíð í Borgarnesi síðustu
vikurnar og naut hann þess að fá
nokkur systkina sinna í heimsókn
á þeim tíma, við hjónin heimsótt-
um hann í síðasta skiptið á Brák-
arhlíð sunnudaginn 18. júlí, ég er
afar þakklát fyrir þá stund sem
við áttum hjá honum. Elsku Val-
geir, Unnur, Alexander og fjöl-
skyldur, við trúum að nú sé hann
kominn á betri stað og hitti ástvini
sem á undan eru farnir.
Magndís
Alexandersdóttir.
Guðbjartur
Alexandersson
✝
Björn Grímur
Jónsson fædd-
ist í Ærlækjarseli í
Öxarfirði 17. októ-
ber 1922. Hann
andaðist á Heil-
brigðisstofnun
Norðurlands á
Húsavík 18. júlí
2021.
Foreldrar hans
voru Jón Björnsson
frá Glaumbæ í S-
Þing. f. 5.9. 1891, d. 1.10. 1941,
og Arnþrúður Grímsdóttir frá
Tunguseli í Þistilfirði, f. 8.5.
1890, d. 26.9. 1971. Systkini
hans eru Kristín handverks-
kona og starfskona á leikskóla,
f. 19.1. 1920, d. 1.11. 2004, Stef-
án, bóndi í Ærlækjarseli, f. 6.6.
1921, d. 3.9. 2011, Grímur,
ráðunautur og bóndi í Ærlækj-
arseli, f. 25.8. 1925, d. 26.2.
1995, Karólína, grunnskóla-
ar, f. 13.1. 1958, maki Erla Sól-
veig Kristinsdóttir, börn þeirra
eru Snæfríður, Hlynur Orri og
Hafþór Ingi. Sambýliskona
Hlyns Orra er Natalía
Sigurðardóttir, sonur þeirra er
Unnar Bjarki. Sambýliskona
Hafþórs Inga er Svanhildur
Arna Óskarsdóttir. 4) Arna, f.
23.11. 1960, maki Sven Plas-
gård, börn þeirra eru Björn
Valter, Eyvind Bjarki og Krist-
ina Hrafnhildur. Sambýliskona
Björns Valters er Mikaela Hel-
ander, sonur þeirra er Vidar
Eiríkur. Sambýliskona Eyvinds
Bjarka er Hanna Kronström. 5)
Bjarki, f. 17.11. 1969, d. 9.7.
1971.
Björn bjó í Ærlækjarseli með
bræðrum sínum til 1957, þá
flutti hann til Kópaskers og
vann á bifreiðaverkstæði KNÞ
og síðan við vélgæslu í slát-
urhúsi KNÞ, sem síðar varð
Fjallalamb.
Útför Björns fer fram frá
Skinnastaðakirkju í dag, 30. júlí
2021, kl. 14.
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://mbl.is/andlat/.
kennari og bóndi í
Ærlækjarseli, f.
8.7. 1929, Guðrún
Margrét, húsmóðir
í Reykjavík, f. 3.12.
1931, og Kristveig,
húsmóðir á Akur-
eyri, f. 16.7. 1933.
Þann 29. ágúst
1954 kvæntist
Björn Snæfríði
Helgadóttur, f.
14.12. 1926, d.
29.11. 2011, frá Hafursstöðum í
Öxarfirði og eignuðust þau
fimm börn, þau eru: 1) Jón, f.
5.12. 1953, maki Nína Þórs-
dóttir, dóttir þeirra er Margrét
Snæfríður. 2) Kristín Alda, f.
16.9. 1956, sambýlismaður Jan
Erik Bengtsson, synir hennar
og Slaheddine Ayedi eru Ómar,
Änis og Sami. Maki Ómars er
Malin Hedin, dætur þeirra eru
Selma og Kristin. 3) Helgi Við-
Elsku pabbi!
Líf þitt varði í næstum eina öld.
Fáum er svo langs lífs auðið en
samt er erfitt að sætta sig við að
þú skulir vera búinn að kveðja
þennan heim. Þú sem alla tíð hef-
ur verið til staðar í okkar lífi.
Á sama tíma erum við svo inni-
lega þakklát fyrir að hafa átt þann
besta föður og fyrirmynd sem
hægt er að hugsa sér í öll þessi ár.
Jákvæðari og geðbetri mann er
erfitt að finna. Sjaldan hefur þú
kvartað eða kennt í brjósti um
sjálfan þig þrátt fyrir að þú hafir
fengið þinn skerf af sorg og mót-
læti í lífinu.
Þú hresstir við allt og alla sem
voru í kringum þig og þín lífsspeki
var: „Að lifa lífinu lifandi á meðan
maður lifir.“
Þú kenndir okkur vinnusemi,
þrautseigju og styrkinn að gefast
aldrei upp hvað sem á dyndi. Þú
varst alltaf óhræddur og gast ver-
ið mikill glanni. Þú varst jafn-
framt traustur, glaður og
skemmtilegur en líka stríðinn,
lékst og tuskaðist mikið við okkur
krakkana þína en alltaf í góðu.
Þú varst líka góður afi, elskað-
ur af öllum barnabörnunum þín-
um tíu, sem nutu margra góðra
stunda með ömmu og afa í Mána-
felli. Þú náðir líka að eignast fjög-
ur barnabarnabörn.
Þú varst þúsundþjalasmiður og
ótrúlega tæknilega sinnaður og
gerðir við flestar vélar og tæki
sem biluðu á Kópaskeri og í nær-
sveitum. Þú gast lagað allt frá
miðstöðvum til armbandsúra. Þú
varst sérstaklega flinkur og hand-
laginn og síðustu 30 árin skarst þú
út og smíðaðir fjöldann allan af
listaverkum sem prýða mörg
heimilin. Klukkurnar þínar skiptu
fleiri tugum, fyrir utan ljósakrón-
ur, lampa, gestabækur og fleira.
Listinn er langur og öll eigum við
mikið af fallegum hlutum sem þú
hefur smíðað og skorið út.
Eitt af stóru áhugamálunum
þínum voru veiðar sem þú sinntir
með óþrjótandi áhuga, hvort sem
um var að ræða fisk- eða fugla-
veiðar. Þú fórst meira að segja á
elgsveiðar til Svíþjóðar, kominn
yfir nírætt.
Oft fengum við að fara með þér
á veiðar og eigum við margar góð-
ar minningar frá þeim tímum. Við
vorum þó oft þreytt þegar heim
var komið því þú varst óþreytandi
þegar um veiðar var að ræða og
áttir erfitt með að hætta. Þessar
ferðir gátu því orðið langar fyrir
okkur börnin.
Það sama gilti um berjatínslu,
þar var enginn þrautseigari en þú
og áttir þú alltaf nóg af berjum.
Þú varst líka meistari í harð-
fiskgerð og gafst mörgum fiskinn
þinn góða.
Þér þótti líka mjög gaman að
ferðast, fórst í margar utanlands-
ferðir og varst alltaf fyrstur
manna að skrá þig í ferðir eldri
borgara.
Þið mamma voruð sérstaklega
samrýnd og góð hjón og þegar
mamma greindist með alzheim-
ersjúkdóminn hugsaðir þú um
hana og sást til þess að hún gæti
búið heima, nánast til síðasta
dags.
Það var erfitt hlutverk en þú
tókst því með jafnaðargeði, ást og
þolinmæði eins og öllu öðru í líf-
inu.
Við kveðjum þig með söknuði
elsku pabbi og varðveitum allar
góðu minningarnar í hjörtum okk-
ar. Við vitum að þér líður vel núna,
laus úr fjötrum gamals líkama og
kominn til elsku mömmu og
Bjarka bróður. Við trúum að þar
hafi orðið miklir gleðifundir.
Börnin þín,
Jón, Kristín Alda, Helgi
Viðar og Arna.
Af mörgu er að taka þegar
minnast skal Björns Jónssonar
frá Mánafelli. Hann var maður
margra mannkosta þó hann hafi
aldrei hreykt sér af neinu enda
ekki hans stíll. Ég kynntist honum
fyrst þegar ég kom með Jonna í
fyrsta sinn í Mánafell. Hann tók á
móti mér með sinni einlægu, hæg-
látu hlýju og lét mér finnast ég
velkomin án þess að fjölyrða um
það. Það kom fljótt í ljós hversu
mikilli manngæsku hann bjó yfir.
Hann var einstaklega barngóður
og barnabörnin hændust að hon-
um. Hann hafði þann sið á meðan
hann var í vinnu, að fá sér blund í
sófanum í hádeginu, á meðan
hann hlustaði á fréttirnar. Og
væru barnabörn í heimsókn var
ekki óalgengt að tvö eða þrjú
fengju sér smá lúr ofan á afa. Það
raskaði aldrei ró hans, þau voru
alltaf velkomin. Aldrei sá ég Björn
skipta skapi, hann bjó yfir þolin-
mæði, þrautseigju, æðruleysi og
umburðarlyndi gagnvart öllu;
mönnum og málefnum. Í dag pre-
dika alls kyns lífsstílsfræðingar
um núvitund, það að vera sjálfum
sér nægur og láta hverjum degi
nægja sína þjáningu. Þetta eru
allt saman eiginleikar sem Björn
bjó yfir, án þess að velta því fyrir
sér að til væru sérstakar kenning-
ar um þetta. Hann var bara svona.
Nýtni og nægjusemi var hon-
um í blóð borin, enda alinn upp í
stórum systkinahópi. Hann missti
föður sinn ungur og systkinin
þurftu að hjálpa til við búskapinn.
Honum féll aldrei verk úr hendi.
Hann stundaði skotveiði, veiddi
fisk og tíndi egg. Hann reri lengi á
opna bátnum Sæfara og gerði út á
grásleppu. Hann tíndi ber á með-
an hann gat staðið í fæturna og
eiginlega lengur, því eftir að hann
þurfti að styðjast við hækjur þá
hafði hann þann háttinn á að láta
sig detta ofan á góða þúfu, tíndi
allt sem hann náði í og hífði sig svo
upp á hækjunni. Svo ræktaði hann
kartöflur, gulrætur, rabarbara,
rófur og jarðarber. Þegar barna-
börnin komu í heimsókn á sumrin,
var alltaf byrjað á að kíkja á jarð-
arberin til að gá, hvort ekki væru
einhver orðin rauð. Líf hans sner-
ist mikið um að afla matar og þeg-
ar börnin voru farin að heiman tók
það þau Snæju svolítinn tíma að
átta sig á að þau gætu kannski
dregið aðeins í land með það.
Björn var snillingur í að gera við
hluti. Það var haft á orði að ef
Björn gæti ekki gert við bilaðan
hlut þá væri hann ónýtur. En
hann gat líka verið launstríðinn.
Eitt sinn var hann spurður hvers
vegna hann væri svona flinkur
viðgerðarmaður. „Það er vegna
þess að ég þurfti að skrúfa allt
saman, sem Jonni skrúfaði í sund-
ur,“ sagði hann glottandi. Þegar
hann lét af störfum fór hann að
skera út og náði mikilli færni og
listfengi í því og gripir hans voru
eftirsóttir. Annað helsta áhuga-
mál Björns var að spila bridds,
sem hann gerði alveg undir það
síðasta. Þegar hann var kominn á
sjúkrahúsið á Húsavík, mikið
veikur og gat ekki farið fram úr,
sagði hann við hjúkrunarfólkið:
„Þið megið nú alveg hóa í mig, ef
það vantar fjórða mann.“ Björns
verður sárt saknað af fjölskyldu
og vinum, en minningin lifir um
góðan mann, sem gerði heiminn
betri fyrir okkur.
Nína Þórsdóttir.
Elsku Björn afi. Nú hefur þú
kvatt þessa jarðvist eftir stutt
veikindi. Ég var alveg handviss
um að þú myndir verða 100 ára
enda varstu svo hress langt fram
á tíræðisaldurinn. En við ráðum
víst litlu um hvenær við fæðumst
eða deyjum. Ég er þakklát fyrir
að hafa fengið að hitta þig og gefa
þér koss á kinn og faðmlag rétt
áður en þú kvaddir þennan heim.
Það koma upp margar góðar
minningar þegar ég lít til baka.
Við systkinin vorum oft í pössun
hjá ykkur ömmu þegar við vorum
yngri og þá er mér efst í minningu
skemmtilegu sögurnar sem þú
sagðir okkur fyrir svefninn og vís-
urnar sem þið amma kennduð
okkur; Afi minn fór á honum
Rauð, Sigga litla systir mín og svo
framvegis. Þú kenndir okkur líka
að spila veiðimann og Svarta Pét-
ur ásamt fleiri spilum sem ég man
ekki nafnið á núna. Ég man sér-
staklega vel eftir svarta blettin-
um sem þú teiknaðir á nefið á
okkur ef við töpuðum Svarta
Pétri og hlátrasköllunum sem því
fylgdi.
Þegar ég var orðin eldri fór ég
stundum ein í heimsókn til þín og
við sátum lengi að spjalli við eld-
húsborðið í Mánafelli, oft á tíðum
voru umræðuefnin frekar heim-
spekileg. Við ræddum til dæmis
dauðann og hvað kæmi á eftir
honum en nú ert þú líklega búinn
að leysa þá ráðgátu. Kannski
hvíslarðu því einhvern tímann að
mér í draumi. Þú hafðir líka ein-
staklega gaman af að segja mér
frá bókum sem þú varst að lesa og
varst iðulega búinn að segja mér
frá öllum söguþræðinum áður en
ég vissi af svo ég þurfti ekki að
hafa fyrir því að lesa þær sjálf.
Fleira sem kemur upp í hug-
ann þegar ég hugsa um nýlegar
minningar með þér er skemmti-
legi dagsrúnturinn okkar í Mý-
vatnssveit og svo þegar ég, þú og
Systa fórum eitt sinn á Hafurs-
staði á veiðar og ætluðum aldrei
að geta kveikt upp í grillinu til að
elda aflann. Það var mikið hlegið
og gantast þennan dag enda
varstu lúmskur húmoristi. Ég á
margar veiðiminningar um þig,
hvort sem það er á sjó eða landi,
og er þakklát fyrir að hafa fengið
að taka þátt í þessu áhugamáli
þínu, sem þú hafðir mikla unun af.
Það var oft erfitt að fá þig til að
stoppa og það mátti helst ekki
fyrr en öll ílát voru yfirfull. Ég hef
sjálfsagt erft eitthvað af þessari
þrjósku frá þér.
Þú varst einstaklega flinkur í
útskurði og ég á mörg listaverk
eftir þig. Ég hef stundum sagt að
ef ég gæti valið einn veraldlegan
hlut sem ég mætti bjarga úr elds-
voða þá væri það lampinn sem þú
skarst út og gafst mér í jólagjöf.
Þvílík listasmíði!
Það eru svo margar fleiri
minningar sem væri hægt að
segja frá hér en ég læt duga að
rifja þær upp með sjálfri mér og
fjölskyldunni. Takk fyrir allt
elsku afi minn, ég vona að þér líði
vel hvar sem þú ert. Ég veit alla-
vega að þú ert á góðum stað í
faðmi Snæju ömmu og Bjarka
litla.
Þín
Snæfríður.
Björn Grímur
Jónsson