Morgunblaðið - Sunnudagur - 01.08.2021, Page 19

1.8. 2021 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19
ég, en ég er brosmildari eins og
Bandaríkjamenn,“ segir hún og
brosir.
Oft að frjósa á næturnar
Hannah segir umferðina stundum
hafa verið erfiða og því hafi þau
gjarnan valið aðra vegi en hringveg-
inn. Þau notuðu líka tímann til að
fara í gönguferðir á hálendinu, sem
þau segja standa upp úr.
„Við gengum mikið í Land-
mannalaugum og Skaftafelli, en þar
vorum við í viku. Svo var virkilega
fallegt í Vík,“ segir Hannah og segir
þau hafa gist í tjaldi hverja nótt í
ferðinni, fyrir utan fyrstu dagana í
sóttkvínni.
„Við vorum fyrir austan í sólinni
ásamt mörgum Reykvíkingum sem
voru að elta sólina. Það var alltaf
pláss fyrir okkar litla tjald samt,“
segir Hannah og segist stundum
hafa öfundað Íslendingana sem voru
í hlýjum húsbílum eða fellihýsum.
„Það var oft kalt á næturnar!“
skýtur Niko inn í.
„Já, sérstaklega uppi á hálendinu.
Við vöknuðum kannski um miðjar
nætur alveg að frjósa.“
Kom einhvern tímann upp sú
staða að þið hugsuðuð: hvað er ég að
gera hér?
„Nei, aldrei,“ segir Niko.
„Ég held ég myndi ekki koma aft-
ur með hjól, bara vegna þess að
veðráttan hér er svo erfið. Næst
kem ég með bakpoka og geng um
hálendið.“
Þau þurftu að lifa sparlega og
reyndu að eyða bara um fimmtán
hundruð krónum á dag í mat, í
mesta lagi tvö til þrjú þúsund.
„Stundum gengum við framhjá
veitingastöðum og urðum smá öf-
undsjúk,“ segir hún og hlær.
Eins og klyfjaðir asnar
„Þetta er í fyrsta sinn sem við kom-
um til Íslands. Við hjóluðum að
mestu allan tímann en einstaka
sinnum tókum við rútu, ef við þurft-
um að komast í gegnum göng til
dæmis,“ segir Hannah.
„Við fórum mjög hægt yfir,“ segir
Niko og Hannah segir þau ekkert
hafa verið að flýta sér.
„Við erum ekki alveg eins og
margt annað hjólafólk sem pakkar
mjög létt á hjólin sín. Við erum
meira eins og klyfjaðir asnar,“ segir
Hannah og hlær.
„Við erum með skákborð og dag-
bækur með í för og okkur finnst
best að stoppa lengi á hverjum stað.
Við hjóluðum eitthvað daglega en
vildum líka hafa tíma til að hugleiða,
stunda jóga, lesa, ganga og kjafta
saman,“ segir Hannah og segir að
því fylgi mikil frelsistilfinning að
ferðast um með allt sem maður þarf.
„Ferðin var ekki aðeins hugsuð
sem ferðalag heldur var þetta einn-
ig innri vegferð. Það er í raun mikil-
vægara en hversu marga kílómetra
við lögðum að baki.“
Hvað lærðuð þið á þessari veg-
ferð?
„Það er erfitt að setja það í orð.
Við byrjuðum í Reykjavík í júní-
byrjun og nú erum við komin aftur
hingað. Þetta er sama borgin með
sama fólkinu og því er borgin kunn-
ugleg, en samt svo öðruvísi en áður.
Þegar ég hugsa um manneskjuna
sem ég var þá, þá þekki ég hana
varla. Ég held að staðir eða athafnir
geti breytt manni og á leiðinni próf-
uðum við nýjar aðferðir við hug-
leiðslu. Ég myndi kalla þetta um-
breytingu frekar en lærdóm. Ég
finn stóran mun á mér til hins
betra,“ segir hún og Niko tekur
undir það.
„Landslaginu hér fylgir einmana-
leikatilfinning sem ég hef aldrei
fundið fyrir áður. Hér er svo mikið
víðerni og hægt að sjá svo langt og
svo fámennt. Það breytir manni,“
segir Hannah.
Bara pínulítið mannfólk
Nú er ferðin á enda og ekkert eftir
nema koma sér suður með sjó og
pakka hjólunum niður.
„Ég er svolítið leið að þetta sé síð-
asti dagurinn. Okkur langar kannski
að skoða eldgosið áður en við fljúg-
um heim á morgun,“ segir hún og
spyr blaðamann hve lengi gosið
muni vara.
Hann svarar: „Tvær vikur, tvo
mánuði, tvö ár, eða tuttugu. Hver
veit!“
„Já, það er þetta með náttúruna,
við erum bara pínulítið mannfólk og
vitum ekki neitt!“
Við segjum þetta gott enda kaffið
orðið kalt, en blaðamaður spyr að
lokum hvort þau ætli að koma aftur.
„Hundrað prósent, um leið og við
höfum safnað smá pening!“
Að hjóla eftir hringveginum gat oft verið erfitt, enda völdu þau Hannah og Niko oft aðra vegi. Hálendið var í uppáhaldi hjá parinu en þau gengu mikið, bæði í Skaftafelli og Landmannalaugum.
’
„Ferðin var ekki að-
eins hugsuð sem
ferðalag heldur var þetta
einnig innri vegferð. Það
er í raun mikilvægara en
hversu marga kílómetra
við lögðum að baki.“
Niko og Hannah dvöldu á tjaldstæðum og oft var gott að ylja sér við eld þegar kalt var í veðri.