Heilsuvernd - 01.12.1946, Blaðsíða 10

Lausnin á gátu sjúkdómanna.
Fram að síðustu árum hsfir það ekki þótt hlýða, að
alþýðumenn eða aðrir en læknar legðu orð í belg um
heilbrigðismál eða læknisfræðileg mál. Þau hafa þótt
algsr sérmál lækna, og próflærðum læknum einum fært
eða sæmilegt um þau að fjalla.
En nú hafa í ýmsum löndum komið fram vel menntaðir
menn aðrir en læknar, sem ræða og rita um heilbrigðis-
málin, gefa út rit og bækur um þessi efni og það af þeirri
þekkingu, að læknar mættu þykjast vel sæmdir af.
En mörgum læknum er þetta þyrnir í augum. Þeir
kunna því illa, að aðrir þykist vita jafnvel eða betur en
þeir. Spinnast út af þessu deilur, þar sem læknar standa
nokkuð höllum fæti, ekki sízt vegna þess, að þeir eru
sjálfir innbyrðis ósammála um veigamikil atriði heil-
brigðismálanna. „Dissentiunt medici“, segir gamalt lat-
neskt orðtæki. „Læknar eru ekki á einu máli“. Auk
þess er læknisfræðin alltaf að breytast. Margt af því, sem
áður var talið óræk vísindi, er nú álitið rangt.
Einn þeirra manna, sem mikill styrr stendur nú um,
er A.RE WAERLAND, sem ég sagði nokkuð frá í síðasta
hefti. Waerland hefir verið fundið það til foráttu, a&
hann hafi ekki tekið próf í læknisfræði. Þetta er rétt. Og
ástæðan er sú, að hann ætlaði sér aldrei að verða læknir
og þurfti því ekki á prófstimpli að halda. En í hálfa öld,
eða frá tvítugsaldri, hefir hann lagt stund á læknisfræði
og manneldisrannsóknir. Hann hefir varið allri starfsævi
sinni í það að komast að hinu sanna um orsakir sjúk-
dóma. Og hann þykist hafa leyst þá gátu.
Eftir þennan langa náms- og rannsóknarferil er Waer-