Heilsuvernd - 01.12.1946, Page 22

14
HEILSUVERND
við lækningu sjúkdóms er því fólgin i þessu þrennu:
a) Að taka fyrir orsakir sjúkdómsins — eða sjúkdóm-
anna, sem oftastnær fara margir saman, — með því að
breyta mataræði sjúklingsins og öðrum lífsvenjum á
viðeigandi hátt. b) Að bægja frá lionum öllum óhollum
áhrifum eða efnum, þar á meðal flestum lyfjuin, sem
yfirleitt eru annaðhvort óþörf eða skaðleg og sum bein-
línis liættuleg, sérstaklega ef þeim er ekki beitt af ýtr-
ustu nákvæmni og kunnáttu. c) Að aðstoða lækninga-
mátt líkamans með ýmsum ráðum: heitum og' köldum
böðum eða bökstrum, sólböðum, loftböðum, föstum,
líkamsæfingum o. s. frv., eftir þvi sem við á i hvert
sinn. En ráð þessi miða ýmist að því að hjálpa hreins-
unartækjum líkamans og örva þau og flýta þannig fyr-
ir tæmingu skaðlegra efna, sem oft hafa safnazt mjög
fyrir innan líkamans, eða að því að herða hann og auka
þannig viðnáms- og varnarþrótt lians gegn sýkingaröfl-
unum, og loks að því að hvíla hann og verja gegn skað-
legum ytri áhrifum, til þess að hann geti gefið sig ó-
skiptur að lækningastarfinu.
Náttúrulæknar liafa verið upp á öllum öldum. Og
náttúrulækningastefnan er jafngömul læknisfræðinni
sjálfri, því að „faðir læknisfræðinnar“, Grikkinn Hipp-
ókrates, var náttúrulæknir (400 árum f. Kr.). Náttúran
sjálf og glögg eftirtekt viturra manna voru liinir fyrstu
kennarar í læknisfræði, ekki sízt Hippókratesar. Ann-
ars var allri læknisfræði lengi vel mjög ábótavant og
er enn. Og einmitt það, bve hinni almennu liáskóla-
læknisfræði miðar seint að lækna sjúkdóma og útrýma
þeim, hefir gefið náttúrulækningastefnunni byr undir
báða vængi. Hinsvegar hefir árangur af starfi náttúru-
lækna orðið minni en ella fyrir þá sök m. a., að venju-
lega leita sjúklingar ekki til þeirra, fyrr en eftir að
hafa gefið upp alla von um bata með hinum venjulegu
lækningaaðferðum, en þá er það oft um seinan. Auk