Heilsuvernd - 01.12.1946, Side 40

32
HEILSUVERND
mikilli aðdáun og virðingu og' hann. I hans augum er
lifið mikill helgidómur. Þessi kynni mín af honum hafa
sannfært mig um, að hann er maður hámenntaður, og
sú menntun hefir rutt sér braut beint til hjaríans. Hann
vill að lífið nærist á lifi, og i krafti þeirrar næringar
vill hann verja lífið fyrir árásum óvina þess. Hann er
með augað á kjarna heilbrigðismálanna, það er ábyggi-
legt. Með því hefir hann reist sér aðalsmark, sem ekki
verður máð af skildi hans.
Are Waerland gerir Jónas Kristjánsson
heiðursfélaga í „Allnordisk Folkhálsa“
(Úr bréfi frá J. Kr. til B. L. J.).
Stokkhólmi 23. mai 1946.
Hinn 22. maí er liðinn, og ég hefi hlustaS á fyrirlestur Waer-
lands með hrifningU og aðdáun, en þó ekki án kinnroSa, eins og
síSar verSur vikið að. Hvert sæti var skipaS i hinum stóra sal,
sem tekur um 2 þúsund áheyrendur, og fjöldi hafði orðið frá
að hverfa. Meginþorri þessa fólks var ungt fólk, innan við
miðjan aldur og tæplega fullorðið. Létu menn aðdáun sína ó-
spart í ljósi, enda var fyrirlesarinn oft spaugsamur og hafði
áheyrendur algerlega á valdi sinu.
Ég fékk sæti á fremsta bekk við hlið frú Waerland. En að
síðustu kallaSi fyrirlesarinn mig til sín upp á ræðupallinn, og
þú getur því nærri, hvort ég fór ekki hjá mér, þegar hann kall-
aði mig „Islands Arbuthnot Lane“ og festi í barm mér gullnælu
með merki félagsins „Allnordisk Folkhálsa“, sem tákn þess, að
ég væri gerður þar að heiðursfélaga. Sem betur fór var ekki
ætlast til, að ég segði neitt, og ég held að „publikum“ hafi ekki
séð, hvernig ég roðnaði út undir eyru eins og feiminn skóla-
drengur. Ég sagði heldur ekki margt, en benti á íslenzka flagg-
ið, sem sómdi sér vel þarna á meðal hinna Norðurlandafánanna,
og var mikið klappað fyrir fánanum okkar.