Heilsuvernd - 01.10.1974, Síða 16

ÁRNI ÁSBJARJNARSON FORSTJÓRI
Grasaferö
Laugardaginn 3. ágúst ’74 var lagt upp í hina árlegu ferð frá
Heilsuhæli NLFÍ inn á hálendið til fjallagrasatínslu.
Við vorum 16 manns sem fórum að þessu sinni, og var ferðinni
hagað þannig að farið var norður Holtavörðuheiði og eins og leið
liggur norður í Blöndudal og þar fram veg þann er um Auðkúlu-
heiði liggur.
Frést hafði að gott grasaland væri í nágrenni vatna sem eru á
þessum slóðum. Við slógum tjöldum við eitt þessara vatna, og
að því búnu var farið að leita grasa, en því miður fundust ekki það
mikil grös þarna, að vert þætti að eyða okkar dýrmæta tíma í
frekari leit þar.
Árla næsta morgun, sem var sunnudagur, var sú ákvörðun
tekin að halda á kunnari slóðir, í nágrenni Hveravalla. Þar fund-
um við sæmilegt grasaland, og um kl. 10 á mánudag höfðum við
aflað nægra grasa til ársneyslu í hælinu, miðað við venju.
Við höfðum haft í huga, ef tími yrði til, að skreppa í Kerlingar-
fjöll og sjá hvemig Valdimar Örnólfsson og hans fólk hefði búið
um sig þar, og nú var lagt af stað þangað, eftir að Hveravellir
höfðu verið skoðaðir og þeir sem þess óskuðu höfðu farið í heitt
bað.
Vissulega er ánægjulegt að koma í Kerlingarfjallabyggðina.
Þar er sannarlega þörf starfsemi á ferðinni, sem örvar unga borg-
döðlur, gráfíkjur, rúsínur, hnetur, bananar, appelsínur eða epli. En
sumum kann að þykja slíkt of hversdagslegt.
Sælgætið er börnum engu síður hættulegt en tóbak og áfengi
fullorðnu fólki, og jafnvel að sumu leyti enn skaðlegra. Á slíkum
vörum, innfluttum og innlendum, ætti að stórhækka tolla og skatta,
ef það mætti verða til að draga úr neyslu þeirra. BLJ
136
HEILSUVERND