Feykir - 16.09.2020, Blaðsíða 8

fáir áhorfendur yfirleitt en RML
náði að halda landssýningu á
Hellu sem Mette finnst hafa
verið virkilega gott að náðist
þar sem hross komu fram eftir
vorsýningar. „Skagfirðingar
og Norðlendingar áttu dálítið
af hrossum í þeim hópi. Síðan
voru einhver smámót yfir
sumarið en líkt og Landsmótið
var Íslandsmótið fellt niður,
sem átti að vera í júlí. Maður
sá þetta nokkuð tímanlega
og var því ekki að gíra mín
keppnishross fyrir þau og fór
að huga að kynbótasýningum
í staðinn af því ég vissi að þau
myndi verða.“
Mette segir ræktun íslenska
hestsins í stöðugri framför
og staðan mun betri í dag en
gerðist fyrir fáum árum. „Já, það
er mikil framför. Fyrst þegar
maður byrjaði að fylgjast með
þessu var talið að hestur væri
annað hvort falleg bikkja eða
ljótur gæðingur. Núna sérðu að
hæst dæmdu hrossin eru bæði
mjög góð og gullfalleg, fullt
af stórglæsilegum hestum og
bestu hestarnir fallegri núna.“
Þrátt fyrir viðvarandi Covid
ástand í heiminum hefur sala
á hrossum síst minnkað á
þessu ári og telur Mette jafnvel
eftirspurnina hafa aukist. „Ég
held að fólk í heiminum sé að
átta sig á því og farið að hugsa
meira um sig sjálft þannig
að það er verið að fjárfesta í
hrossum. Þetta er líka þannig
íþrótt að þar er engin snerting
milli mann. Þú getur alltaf
verið í útreiðum og í tveggja
metra fjarlægð frá öðrum,“
segir hún og ekki hefur ásókn
í hestafræðideild Háskólans á
Hólum minnkað en þar starfar
hún sem yfirreiðkennari. „Það
er mjög góð aðsókn á hverju
ári. Ég myndi halda að um
helmingur þeirra sem sækir
um komist inn en við þurfum
að beita fjöldatakmörkunum.
Það þurfa allir að koma í
reiðpróf og þeir bestu úr þeim
komast inn. Umsóknir komu
aðeins seinna núna út af Covid,
enda fólk mjög óöruggt með
hvort það kæmist yfir höfuð
til Íslands, margir útlendingar
sem koma til Íslands til að
fara í inntökupróf, þannig að
við þurftum aðeins að seinka
prófunum til að fólk kæmist til
landsins en það mikil aðsókn
og mjög góðir nemendur sem
eru hjá okkur núna. Það kemur
bara vel út,“ segir Mette en
nærri 60 nemendur eru skráðir
í deildina nú.
Mette segir að væntan-
lega hljóti Happadís heiðurs-
verðlaun í haust en sýndar
voru þrjár hryssur undan
henni í sumar og er því komin
með fjölda sýndra afkvæma
og einkunnir til að fara í
heiðursverðlaun í haust.
Það er ekki bara Eygló sem
hefur haldið ræktunarstarfi
Þúfnahjónanna á lofti í sumar
því hæst dæmdi stóðhestur-
inn á þessu ári, Sólon frá
Þúfum, kemur frá þeim.
„Sólon hlaut hæstu einkunn,
8,90 í aðaeinkunn 8, 11 fyrir
hæfileika. Við seldum hann í
hittifyrra og er Guðmundur
Björgvinsson að ríða honum
núna en það eru Danir sem
eiga hann. Við erum búin að
sýna óvenju margt núna út af
Covidinu, fleiri kynbótahross
en við ætluðum. Ég held að við
höfum sýnt tólf hross frá okkur
sjálfum en sjö þeirra hafa ekki
verið sýnd áður. Þau fóru öll
yfir átta í aðaleinkunn sem eru
gömlu fyrstuverðlaunamörkin.
Það tókst mjög vel að vinna úr
því.“
Engin stórmót
Vegna Covid ástands í heim-
inum var ákveðið að fresta
Landsmót hestamanna, sem
fram átti að fara á Hellu
dagana 6.–11. júlí í sumar, til
ársins 2022. Þrátt fyrir ótryggt
ástand voru önnur minni
mót haldin en mikil óvissa í
kringum þau og sum þeirra
haldin á síðustu stundu. Mette
segir Skagfirðinga hafa náð að
halda flott íþróttamót á Hólum
í byrjun júní en svo voru þau
meira og minna felld niður út
af áhorfendatakmörkunum.
Kynbótasýningar teljast ekki til
íþrótta, heldur eru þau innan
búfjárræktar og því ekki settar
neinar skorður vegna Covid.
Mette segir að þar fyrir utan séu
Mette tók meistarapróf félags tamningamanna árið 2013 fyrst kvenna. Prófið fór fram
á Hólum í Hjaltadal.
mörkuð úti. Þá þurfti
auðvitað að ná þeim og
þá komu krakkar í góðar
þarfir. Svo þurfti að gá
að lambfénu á túninu og
við skröltum með pabba
og í dag dáist ég nú að
þolinmæðinni í honum
blessuðum. Ég var nefnilega
sennilega frekar þver
og ákveðinn krakki. Ég
varð t.d. að fara sjálf yfir
bæjarlækinn, ekki láta halda
á mér, og ekki láta leiða
mig. Þetta hefði verið allt
í lagi ef ég hefði ekki haft
svo stuttar lappir að það
var bara á tveimur stöðum
sem ég komst yfir sjálf.
Annar staðurinn var fyrir
ofan fjárhús og hinn lengst
niður á túni og blessaður
maðurinn lét sig hafa það að
rölta þessar aukaleiðir með
krakkagerpið í eftirdragi.
Ekki dáist ég minna að
mömmu. Hún fékk nefnilega
fyrstu þvottavélina þegar
ég var u.þ.b. sex ára. Fram
að því var allur þvottur
þveginn í þvottabala eða
suðupotti! Og við vorum ekki
snyrtilegustu börn í heimi.
Pabbi var gífurlegt idol og
þegar hann markaði lömbin
klíndist blóð í buxurnar
hans. Þá var náttúrulega
eina leiðin fyrir mig og
systur mína til að lúkka eins
og alvörubændur að taka
afklippurnar af eyrunum og
klína þeim í okkar buxur.
Og í minningunni er eins og
þetta hafi gerst í gær.
- - - - - -
Ég skora á nágranna
minn, Guðrúnu Gróu
Þorsteinsdóttir á Reykjum
Hrútafirði, sem næsta
áskorendapenna.
Stundum lætur maður
hugann reika til þess tíma
þegar maður var krakki.
Í þá daga var umferðin á
þjóðvegi eitt svo lítil að
kýrnar voru reknar eftir
veginum á morgnana niður á
tún og sóttar aftur á kvöldin
til mjalta.
Að vera kúasmali þótti
nú frekar eftirsótt starf.
Við lölluðum systurnar
á eftir kúnum í fylgd
heimilishundsins sem hét
Lappi. Hann var gulbrúnn
loðinn bangsi sem ég man
ekki lengur hvaðan kom en
hann var ósköp blíður og
góður greyið en hafði þó
þann ókost að hafa ógurlega
gaman af því að elta bíla.
Þegar við vorum að reka
kýrnar niður á vegi og
heyrðist í bíl þá truflaðist
hann alveg af gleði og
hringsnerist eltandi skottið
á sér á miðjum veginum þar
til bíllinn var kominn það
nálægt að hann gat hlaupið
gjammandi í hann.
Reyndar hafði þetta tvo kosti,
annar var sá að bílstjórarnir
urðu yfirleitt skelfingu lostnir
yfir þessum hringsnúandi
loðbolta og lúsuðust því
framhjá hundi, börnum og
beljum. Hinn kosturinn, sem
okkur þótti öllu betri, var sá
að þeir sem voru að koma
sunnan að, semsagt nýkomnir
framhjá Staðarskála, áttu til
að stoppa og gauka að okkur
nammi.
Árin liðu og Lappi fór í
sumarlandið og nýir hundar
komu í hans stað. Pabbi
fékk a.m.k. tvisvar sinnum
hunda frá Fossseli sem
voru gulkolóttir á litinn og
rosalega vitlausir greyin. Að
minnsta kosti byrjuðu allar
smalamennskur á kallinu:
„Hnoðri!!!!! Hnoðri!!!!!“ og
enduðu þannig að maðurinn
var orðinn gjörsamlega
raddlaus.
Eftirminnilegasti hundurinn
minn og sá fyrsti sem ég
man eftir var samt Vaskur.
Hann var svartur og ég
held því fram að ég muni
ennþá hvernig hann leit út
þó ég hafi bara verið þriggja
ára eða þar um bil. Hann
gegndi náttúrulega aldrei
pabba en passaði vel upp á
okkur krakkana. Einu sinni
var ég í frekjukasti uppi í
fjárhúsum af því að ég vildi
ekki koma heim og elskuleg
systkini mín gáfust upp á
mér. Þá fór hann heim og
vældi við eldhúsgluggann
þangað til mamma fór út og
elti hann uppeftir og náði í
frekjudolluna sína.
Það var virkilega gaman að
vera krakki í sveitinni.
Við drösluðumst úti með
pabba alla daga.
Lömbin voru lengi vel
ÁSKORENDAPENNINN
Hafdís Brynja Þorsteinsdóttir á Hvalshöfða
Eins og gerst hafi í gær
UMSJÓN
Soffía Helga Valsdóttir
Hafdís Brynja. MYND AÐSEND
8 35/2020