Dagrenning - 01.01.1941, Qupperneq 16

706 DAGRENNING
vonina. Skilyrðin fyrir ánægju
eru tvenn, og liggja p>au í vorurn
innra og ytra manni. I>að er
heimskulegt að segja við p>ann,
sem er aðframkominn af hungrií
“Vertu samt glaður.” En eins og
J>að er víst, að J>að eru til ytri
skilyrði, sem mynda ánægju og
hamingju, f>á er J>að einnigáreið-
anlegt,- að hið innra sámræmi
liugarfarsins er undirstaðan undir
hina sönnu ánægju og hamingju.
Ef vér kappkostum að færa
okkur í nyt J>au skilyrði, sem
liggja til grundvallarfyriránægju
en spornum á móti f>ví, að hún
leiðist afvega, J>á inun hamingjan
dvelja hjá oss.
Þetta ættu unglingar að gera
sér skiljanlegt.
Svall og drykkjuskapur, að
sitja inn á veitingahúsum (enda
J>ótt maður neyti ekki áfengis)
óregla, leti, munaðarfíkn, sjálfs-
elska o. s. frv, Allt eru J>etta
tálmanir fyrir ánægjuna 'og óvinir
hennar; en iðni, sparsemi, reglu-
semi, hluttaka í annara kjörum,
hjálpsemi og kærleikur til með-
bræðra vorra, er sú uppsprettu-
lind, sem ánægjan J>róastbestvið.
Allt upp jetib.
Sæmundur hafði lagt nokkra
dollara, sem hann J>urfti ekki að
brúka í svipinn, inn í banka til
geymslu. Svoliðu tvö ár að hann
Jmrfti ekki á J>essum peningum
að halda. En J>að kom að J>ví, að
Sæmundur J>urfti peningana og
fer J>ví til bankastjórans og segist
ætla að taka J>etta lítilræði af pen-
ingum, sem liann eigi par geym-
da.
“Þú átt enga peninga hér,”
sagði bankastjórinn snúðugur og
afundinn. ‘Renturnar hafa étið
upp höfuðstólinn fyrir löngu, og
J>ú ert nú í skuld við bankann,’’
Ekki skortir efnin.
“Ætlar J>ú að giftast [>essum
allslausa iðjulevsingja, borðmann-
inum pínum? A hverju ætlið pið
svo að lifa framvegis?”
“Það verða engin vandræði
fyrir okkur með J>að. Brynjólfur
skuidar mér svo mikið nú, að við
getuin lifað á J>ví mörg komandi
ár. Það eru ekki allir karlmenn,
sem hafa hugsun á að búa [>annig
í haginn fyrir sig.”
••€?>!«<*••