Morgunblaðið - 10.08.2021, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. ÁGÚST 2021
✝
Sigurður Ólafs-
son fæddist 13.
janúar 1926 á
Varmá í Mosfells-
sveit. Hann lést 4.
ágúst 2021 á hjúkr-
unarheimilinu
Hraunvangi í Hafn-
arfirði.
Foreldrar hans
voru Halldóra S
Bjarnadóttir, f. 8.
október 1905 á Rófu
í Fremri Torfustaðahreppi V-
Hún., d. 11. júlí 1996, og Ásgeir
Egill Benedikt Hjartarson, f. 4.
febrúar 1909 í Búðardal, d. 7.
febrúar 1990. Kjörfaðir var Ólaf-
ur Jónsson, f. 24.3. 1903 á Klafa-
stöðum, d. 10. maí 1983. Sam-
mæðra systkini Sigurðar eru:
Sigrún Bjarney, f. 8. júní 1928, d.
1. september 2010, Guðmundur
Jón Birgir, f. 26. júní 1931, d. 12.
apríl 1972, Einar f. 27. desember
1935. Samfeðra bræður eru: Ás-
geir, f. 4. febrúar 1933, d. 24.
mars 1988, Rafn, f. 14. maí 1935,
d. 23. júní 2009, Atli, f. 25. júní
1937, Jóhann Maríus Kjartan, f.
25. janúar 1949, d. 13. janúar
1993.
Hinn 1. desember 1947 kvænt-
ist Sigurður Guðbjörgu Þorleifs-
dóttur, f. 1. desember 1924 í Nes-
kaupstað. Foreldrar hennar voru
Þorleifur Ásmundsson, f. 11.
Gísli Jóhannsson, f. 18. september
1950. Börn Þóru eru Jón Viðar og
Ingibjörg Helga Arnþórsbörn. 6)
Ingvar Eggert, leikari, f. 22. nóv-
ember 1963, maki Edda Arnljóts-
dóttir, f. 22. nóvember 1964. Börn
þeirra eru Áslákur, Snæfríður,
Sigurður og Hringur.
Sigurður gekk í Austurbæjar-
skóla og Gagnfræðaskóla Reykja-
víkur, Ingimarsskóla. Árið 1946
lauk hann loftskeytaprófi og síð-
ar meistaraprófi í símvirkjun.
Hann hóf störf hjá Landsímanum
sem síðar varð Póst- og síma-
málastofnun. Hann vann í loft-
skeytastöðinni á Rjúpnahæð til
síðari hluta 8. áratugarins. Sig-
urður og Guðbjörg ráku barna-
fataverslunina Glitbrá um árabil.
Að lokinni vinnu á Rjúpnahæð
tóku við afleysingar póst- og sím-
stöðvarstjóra á nokkrum stöðum.
Árið 1981 var hann ráðinn sem
póst- og símstöðvarstjóri í Borg-
arnesi og starfaði þar til ársloka
1995. Sigurður hafði þá starfað
hjá Póst- og símamálastofnun í 50
ár.
Í Borgarnesi var hann félagi í
Rótarýklúbbi Borgarness og
Oddfellowreglunni Akranesi og
síðar Hafnarfirði.
Útför Sigurðar fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag,
10. ágúst 2021, klukkan 15.
Streymt verður frá útförinni:
https://youtu.be/Qlygmz6jQNI
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
ágúst 1889, d. 10.
október 1956, og
María Jóna Ara-
dóttir, f. 4. maí
1895, d. 15. desem-
ber 1973, frá
Naustahvammi,
Norðfirði. Sigurður
og Guðbjörg eign-
uðust sex börn. Þau
eru: 1) Sigurborg,
fv. flugfreyja, f. 29.
janúar 1947, maki
Ljótur Ingason, f. 27. júlí 1942.
Þau eiga synina Sigurð Inga og
Kristján og fimm barnabörn. 2)
Svanhvít, fv. bókari, f. 8. sept-
ember 1949, maki Ragnar Jör-
undsson, f. 21. desember 1945.
Börn þeirra eru María, Guðbjörg
og Jörundur, barnabörn eru sex
og barnabarnabörn sjö. 3) María,
f. 25. september 1951, fv. starfs-
maður Pósts og síma, sambýlis-
maður Páll Sigurðsson, f. 12.
október 1953. Synir Maríu eru
Vilhjálmur Þór, Sigurður og Óli
Már Ólasynir. Barnabörn eru níu
og barnabarnabörn tvö. 4) Hall-
dór Ólafur, f. 17. maí 1953, fv.
forstjóri, maki Margrét H.
Hjaltested, f. 4. nóvember 1955.
Börn þeirra eru Davíð og Berg-
lind og dóttir Halldórs er Stef-
anía Ólöf. Barnabörn eru fjögur.
5) Þóra, f. 14. júlí 1954, fv. hóp-
stjóri bókara, maki Sigurður
Ég er eilíflega þakklátur fyrir
alúð og umhyggju sem foreldrar
mínir sýndu okkur systkinum.
Pabbi hét því löngu áður en hann
eignaðist nokkur börn að þeim
skyldi hann verða góður faðir.
Það er lán þegar einlæg góð-
mennska foreldra gagnvart börn-
um sínum flyst til næstu kynslóða.
Það hefur sannast í fari allra 58
afkomenda pabba og mömmu.
Pabbi var snillingur hugar og
handa. Hann var einkar hagur í
flestri iðn og reyndi að gera sem
mest sjálfur þegar hann var ung-
ur, s.s. bílaviðgerðir, hvers konar
smíðar, m.a. húsgagnasmíði, að
mála og lakka allt sem þurfti,
flísa- og dúkleggja, annast raf- og
pípulagningar og viðgerðir raf-
tækja. Þá voru mamma og pabbi
miklir unnendur garð- og skóg-
ræktar alla tíð. Hann miðlaði
lagni sinni til barna sinna af alúð,
skammaði hvorki né gagnrýndi,
heldur leiðbeindi, leyfði okkur að
vera með í öllu, sýndi okkur traust
og gaf okkur svo frelsi til að reyna
sjálf hin ýmsu verk.
Hann lagði rækt við hugann og
bætti upp langskólagönguna, sem
hann hafði óskað sér ungur, með
sjálfsnámi og hvers konar nám-
skeiðum í tungumálum, leiklist og
ræðumennsku svo eitthvað sé
nefnt. Hann hafði mikinn áhuga á
bókmenntum, listum og hvers
konar fræðslu. Keypti hann
ógrynni af bókum sem hann ætl-
aði jafnt sér og fjölskyldu sinni.
Hann vakti áhuga okkar á ræktun
hugans með sömu lagni og við
handverkin. Ég stend í ævarandi
þakkarskuld fyrir að vekja hjá
mér þann áhuga og ekki síst fyrir
að hafa skráð mig í nám, þegar ég
var fjarri við störf í Lúxemborg
17 ára gamall, sem varðaði leið
mína til náms og framtíðarstarfa.
Það var dýrmætt að eiga sam-
verustundir með honum síðustu
dagana. Þá vildi hann gera upp líf-
ið og tjá okkur hvað hann var
þakklátur og sumt sem honum
hafði sárnað í lífinu. Hann þakk-
aði fyrir það sem honum var mik-
ilvægast; góða eiginkonu og af-
komendur þeirra beggja. Þá var
hann einnig þakklátur öðrum sem
reynst höfðu þeim vel. Hann fékk
okkur til að hlæja mikið þegar
hann fór með vísurnar og sagði
brandara.
Blessuð sé minningin um góð-
an föður.
Halldór.
Hafðu þökk
Þín gullnu spor yfir ævina alla
hafa markað langa leið.
Skilið eftir ótal bros, bjartar minningar
sem lýsa munu um ókomna tíð.
(Hulda Ólafsdóttir)
Elsku tengdapabbi, takk fyrir
samfylgdina. Sjáumst síðar í sum-
arlandinu.
Þín tengdadóttir,
Margrét Hjaltested.
Kær tengdafaðir minn er búinn
að kveðja eftir langa og farsæla
ævi, 95 ára. Við vorum búnir að
þekkjast lengi. Ég flutti í Hólm-
garðinn með minni fjölskyldu
1953 og hann með sína fjölskyldu
sama ár og í sama hús. Ég var þá
sjö ára svo þetta er ansi langur
tími. Svo seinna kvæntist ég dótt-
ur hans. Það er margs að minnast
á þessum tíma. Mér er minnis-
stæð ein af mörgum heimsóknum
hans og Guðbjargar til okkar
Svanhvítar á Laugarbakka í Mið-
firði fyrir 40 árum. Sigurður var
Húnvetningur í móðurætt sína og
var hjá afa sínum og ömmu flest
árin frá fæðingu til sjö ára aldurs.
Þessi fyrstu ár hans voru mjög
föst í minni og ótrúlegt hvað hann
mundi. Í þessari heimsókn fórum
við tveir ríðandi að Torfustaða-
húsum þar sem amma hans og afi
bjuggu. Þetta voru bara tóftir,
heiðabýli sem löngu var farið í
eyði. Við settumst þar niður og
Sigurður fór að segja mér frá
löngu liðnum mönnum og konum
sem bjuggu á bæjum sem blöstu
við okkur. Hann mundi nöfn
margra þeirra og afdrif. Hann
mundi fjármörkin hans afa síns og
sagði mér sögur af sínum ævin-
týrum, t.d. þegar hann fór að leita
uppruna regnbogans. Ótrúlegt
minni. Mér er þessi ferð sérstak-
lega minnisstæð. Við Svanhvít
fórum með þeim hjónum oft í
ferðalög innanlands og oftast á
bernskuslóðir Guðbjargar til
Neskaupstaðar. Við fórum einnig
mjög minnisstæða ferð til Spánar
2017. Það var margt brallað á
löngum tíma og hægt að segja frá
mörgu. Læt þetta nægja. Að lok-
um vil ég þakka mínum kæra
tengdaföður samfylgdina öll þessi
ár.
Ragnar Jörundsson.
Það eru forréttindi að vera 55
og 53 ára og eiga afa.
Þangað til núna.
Mikið eigum við eftir að sakna
hans. Hann og amma eru búin að
vera fastur punktur í tilverunni
alla okkar tíð. Þau eru eitt. Svo
innilega samrýnd og fallegustu
hjón sem við höfum þekkt.
Afi var ekki maður margra
orða en þegar hann talaði hlustaði
maður. Hann kenndi okkur að
fara vel með bækur, kynnti okkur
bókmenntir, las fyrir okkur Pass-
íusálm nr. 51 eftir Stein Steinarr,
meðal annars. Við gleymum aldr-
ei glettninni í augum hans þegar
hann las ljóðið því þetta er jú
glettið ljóð og afi hafði mikinn
húmor.
Afi var loftskeytamaður og
vann mikið, oft á næturvöktum
þannig að hann þurfti að sofa á
daginn og amma reyndi að passa
upp á að við trufluðum hann ekki.
Það hefur örugglega oft verið erf-
itt með þrjá grislinga sem létu í
sér heyra, Ingvar móðurbróður
okkar og okkur systurnar.
Á Hólmgarði 49 var oft mikið
líf og fjör, ungir sem gamlir, fjöl-
skyldan og vinir. Á jólunum var
oft þröng á þingi, allir saman inni í
stofu sem ekki var ýkja stór mið-
að við mælikvarða nútímans.
Amma á fullu í eldhúsinu og afi,
alltaf jafn rólegur, á spjalli inni í
stofu. Stundum var hann á vökt-
um yfir hátíðirnar og minnisstætt
er þegar öll stórfjölskyldan safn-
aðist saman fyrir framan loft-
skeytastöðina á Rjúpnahæð á
gamlárskvöld og þar skutum við
upp flugeldum og nutum útsýn-
isins og samverunnar.
Margar góðar minningar
tengjast samverustundum með
afa í sælureitnum þeirra ömmu til
40 ára, kartöflugarðinum. Afi,
ásamt ömmu, var að mæla, setja
niður, stinga upp, hreinsa til, bera
á og rækta upp tré og alltaf var
amma búin að taka til alls konar
góðgæti í nesti. Svo sátum við á
teppi og nutum samveru við nátt-
úru og hvert annað. Afi hafði ein-
staklega góða og staðfasta nær-
veru og það færðist alltaf ró og
friður í sálina að vera í návist hans
og ömmu.
Við fluttum út á land þegar við
vorum átta og tíu ára, fluttum á
æskuslóðir afa sem hafði búið sem
barn hjá ömmu sinni og afa á
Torfustaðahúsum í Vestur-Húna-
vatnssýslu. Honum leið greinilega
vel hjá þeim og talaði einstaklega
vel um þann tíma þótt ekki hafi
verið mikið um efnisleg gæði. Afi
hafði skemmtilega sagnagáfu og
lifnaði allur við þegar hann sagði
frá. Þarna bjó hann í torfhúsi,
kuldinn var oft mikill og fátækt en
hjartahlýjan sem hann upplifði
hjá ömmu sinni og afa bætti allt
annað upp. Það er gott að eiga
góðan afa og góða ömmu. Við
þekkjum það.
Afi var alltaf stoltur af sínu
fólki og var ekkert feiminn að
segja það. Hann og amma eiga 58
afkomendur og hann þreyttist
ekki á að tala um hvað það væri
mikil gæfa.
Við vonum að hann hafi alltaf
vitað hve stoltar við vorum af hon-
um og hve óstjórnlega heppnar
við höfum verið að fá að hafa afa í
okkar lífi.
Nú er amma eftir og helmingur
hennar farinn, því þau voru svo
sannarlega sem eitt. Elsku amma.
María (Maja) og Guðbjörg
(Gugga) Ragnarsdætur.
Árið tvö þúsund, þegar afi var
sjötíu og fjögurra, fékk amma
hann til þess að lofa því að þau
myndu lifa það að sjá mig og
Hring bróður, yngstu barnabörn-
in, fermast. Þegar svo kom að
fermingaraldri Hrings ákvað sá
stutti að fermast ekki. Hvort það
var með ráðum gert til þess að afi
og amma lifðu lengur veit ég ekki,
en nú eru samt átta ár liðin frá
ákvörðun Hrings, tuttugu og eitt
ár frá loforði afa og níutíu og fimm
ár frá fæðingu hans.
Níutíu og fimm – það er enginn
smáræðis aldur. Fjórföld ævi mín.
Samt töluðum við saman eins og
jafnaldrar. Var það vegna þess
hve ungur í anda hann var eða
vegna þess hve gömul sál ég er?
Líklega hvort tveggja. Við nafn-
arnir vorum góðir vinir og hringd-
um ósjaldan hvor í annan – hann
oftast til að biðja mig að fletta ein-
hverju upp á netinu, fróðleik eða
orðum í orðabók – og ég til að láta
hann segja mér sögur. Afi var
góður sögumaður og rosalega
minnugur. Undir það síðasta,
þegar sjónin var nær alveg farin
og heyrnin mjög slæm, voru
minnið, sögurnar og húmorinn
enn óbrigðul. Síðasta sagan sem
hann sagði mér var um afa hans
og ömmu. Þetta var 1932, afi var
sex ára og bjó hjá afa sínum og
ömmu í Torfustaðahúsum í Lín-
akradal. Einn daginn er hann
sendur í pössun fram í Fitjárdal.
Á bænum fær afi svo mikla
heimþrá og vill komast aftur til
afa og ömmu þannig að hann
ákveður að strjúka. Hann ætlar
að ganga alla leið til Torfustaða-
húsa sem hafa líklega verið um tíu
kílómetra leið í burtu. Hann er
ekki búinn að ganga lengi þegar
Sigurður Ólafsson
✝
Björn Jónasson
fæddist á Ak-
ureyri 20. maí 1946.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
teigi, Hrafnistu í
Reykjavík 29. júlí
2021.
Foreldrar Björns
voru Ingunn Anna
Hermannsdóttir
húsmóðir, f. á
Skútustöðum í Mý-
vatnssveit 20. ágúst 1921, d. 4.
janúar 2010, og Jónas Pálsson,
fv. rektor KHÍ, f. í Rípurhreppi í
Skagafirði 26. nóvember 1922,
d. 23. ágúst 2014. Þau slitu sam-
vistir árið 1982. Blóðfaðir
Björns var Sigurður Pálsson, f. í
Kolagröf í Skagafirði 1. sept-
ember 1922, d. 19. janúar 2017.
Systkini Björns eru: 1) Her-
mann Páll Jónasson, f. 18.11.
1951, búsettur í Reykjavík; 2)
Finnbogi Jónasson, f. 20.1. 1953,
Sofia Sóley, f. 17. desember 2002,
Elías Andri, f. 1. september 2005,
og Ómar Páll, f. 14. september
2009. 2) Bryndís, f. 17. febrúar
1978, forstöðumaður. Maki Eirík-
ur Fannar Torfason, f. 12. mars
1980, tölvunarfræðingur. Börn
þeirra eru Hekla, f. 4. ágúst 2013,
og Flóki, f. 8. janúar 2017.
Björn ólst upp á Kársnesi í
Kópavogi stærstan hluta sinna
barnæskuára og stundaði nám
við Kópavogsskóla og Kárs-
nesskóla. Að því loknu lauk Björn
námi í rafvirkjun við Iðnskólann í
Reykjavík en starfaði stutt í því
fagi. Á fullorðinsárum bjó Björn
ýmist í Kópavogi, Garðabæ eða
Hafnarfirði. Mestan hluta starfs-
ævi sinnar starfaði hann sem
verslunarmaður, lengi vel í JL-
húsinu, því næst BB byggingar-
vörum og fagnaði svo 20 ára
starfsafmæli í Byko um svipað
leyti og hann hætti þar sökum
aldurs og veikinda í janúar 2020.
Útför Björns fer fram frá
Lindakirkju í dag, 10. ágúst
2021, og hefst athöfnin klukkan
13.
d. 6.1. 2011, var bú-
settur í Reykjavík; 3)
Gunnar Börkur Jón-
asson, f. 17.10. 1955,
kennari við Háteigs-
skóla, búsettur í
Hafnarfirði, maki
Ingibjörg Dóra Han-
sen innanhúss-
arkitekt; 4) Kristín
Jónasdóttir, f. 7.2.
1958, félagsfræð-
ingur og skrifstofu-
stjóri við nemendaskrá Háskóla
Íslands, búsett í Reykjavík.
Hinn 30. mars 1972 giftist
Björn Hrafnhildi Guðrúnu Önnu
Sigurðardóttur mennta-
skólakennara, f. 26. september
1943, d. 11. ágúst 2006. Björn og
Guðrún skildu árið 1983. Börn
þeirra eru: 1) Jónas Páll, f. 18.
ágúst 1972, framkvæmdastjóri.
Maki Soumia Islami Georgsdótt-
ir, f. 22. desember 1975, fram-
kvæmdastjóri. Börn þeirra eru:
Nú er elsku faðir minn, Björn
Jónasson, búinn að kveðja okk-
ur eftir erfið veikindi. Móðir
mín, Guðrún Sigurðardóttir,
kvaddi okkur fyrir nákvæmlega
15 árum og mig langar því til að
minnast þeirra beggja hér.
Pabbi og mamma voru um-
hyggjusamir foreldrar og lifðu
mikið fyrir börnin sín, mig og
yngri systur mína Bryndísi og
síðar barnabörnin.
Æskan í Garðabænum var
góð. Pabbi var duglegur að spila
ýmsa leiki við okkur systkinin,
meðal annars skák, krikket og
badminton. Þórsmörk var í
uppáhaldi hjá pabba. Pabbi tók
alltaf með badmintonspaða í
ferðalög og þar kveikti hann
áhuga minn á spaðaíþróttum og
óhætt að segja að það hafi haft
mikil áhrif á líf mitt.
Móðir mín og faðir voru ólík.
Pabbi hugsaði um smáatriðin og
skipulag en mamma var meiri
sveimhugi, metnaðarfullur
kennari og bjó yfir yfirburða-
þekkingu á enskri tungu. Þau
áttu það sameiginlegt að þau
voru bæði fölskvalaus, hlý og
heiðarleg. Bæði höfðu þau
áhuga á tónlist og höfðu gaman
af því að sækja tónleika. Þau
höfðu mikinn metnað fyrir hönd
barna sinna og voru mjög áfram
um að við systkinin myndum
ganga menntaveginn. Mamma
og pabbi skildu þegar ég var tólf
ára. Sambandið á milli þeirra
var þó oftast gott og voru þau
samstíga sem foreldrar.
Mamma og pabbi voru sterk-
ar persónur hvort á sinn hátt.
Mamma var mjög vönd að virð-
ingu sinni, fastheldin, kurteis og
hæglát. Undir niðri bjó hún
samt yfir miklum metnaði, bæði
faglega og fyrir hönd barnanna
sinna og var stórhuga og keppn-
ismaður í eðli sínu.
Pabbi var mjög hreinskilinn
eins og mamma en óð meira
áfram og sagði það sem hann
var að hugsa og var ákveðinn.
Pabbi var líka metnaðargjarn
um að sinna vinnu sinni vel og ef
eitthvað var ekki til inni í búð-
inni sem viðskiptavininn vantaði
þá fannst honum það ómögulegt.
Hann var því vanur að fara í
símann og panta vöruna hjá
heildsala og fá hana samdægurs,
ekki mátti klikka á að þjónusta
viðskiptavininn.
Pabbi passaði barnabörnin sín
oft og var fastagestur á heim-
ilinu. Hann sótti sérstaklega í að
aðstoða Elías Andra sem er fjöl-
fatlaður og mikill sjarmör og þeir
fögnuðu alltaf hvor öðrum þegar
þeir hittust. Pabbi heimsótti mig
líka reglulega í vinnuna í Tenn-
ishöllina og lá ekki á skoðunum
sínum yfir því sem þurfti að gera
þar en hjálpaði líka oft til. Mér er
minnisstætt að hann horfði mikið
á mig keppa á tennismótum þeg-
ar ég var unglingur og einnig
jafnvel þegar ég var fullorðinn
og þótti mér þá stundum nóg
um. Það kom til dæmis fyrir að
ég fékk á mig bolta sem var al-
gjörlega vonlaust að ná og þá
átti pabbi það til að kalla til mín:
„Af hverju hleypur þú ekki á eft-
ir boltanum strákur?“ Við pabbi
náðum árið 2006 að verða saman
Íslandsmeistarar í tennis í tví-
liðaleik öðlinga 30 ára og eldri og
pabbi var mjög hreykinn af þess-
um árangri með syni sínum.
Ég er þakklátur fyrir um-
hyggjusama foreldra. Ég vildi
að þau hefðu fengið að lifa leng-
ur en ég veit að þau voru bæði
stolt af börnum sínum og barna-
börnum og það var það sem
skipti þau mestu máli.
Takk fyrir allt elsku pabbi og
mamma.
Jónas Páll Björnsson.
Ástkæri tengdapabbi, minn-
ingarnar streyma yfir okkur
fjölskylduna nú þegar þú hefur
kvatt jarðvistina. Þú umvafðir
okkur mikilli ást og snertir okk-
ur djúpt. Þú varst ávallt boðinn
og búinn að hjálpa okkur hvar
og hvenær sem er. Ég minnist
lambahryggjarins sem þú eld-
aðir af alúð fyrir okkur fjöl-
skylduna og hversu yndislegt
var að koma til þín í bröns þar
sem þú settir á borð allt það ein-
faldasta en samt það besta. Þú
varst nægjusamur maður og
það þurfti lítið til að gleðja þig.
Það ríkti alltaf mikill friður
heima hjá þér og okkur fjöl-
Björn Jónasson
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr
minningargreinum til birt-
ingar í öðrum miðlum nema
að fengnu samþykki.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og við-
eigandi liður, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Minningargreinar