Morgunblaðið - 10.08.2021, Side 21

hann kemur að á, mögulega hefur
það verið Fitjá. Vandinn er sá að
hann veit ekki hvernig hann á að
komast yfir ána, hann prófar að
vaða en kemst fljótt að því að það
er ógerlegt fyrir sex ára dreng.
Þegar hann fer aftur upp á bakk-
ann sér hann að þar stendur yfir
honum maður.
„Hvað ert þú að gera hér?“
spyr maðurinn, sem hefur líklega
verið vinnumaður á bænum.
Afi svarar: „Mig langaði að
komast hinum megin við ána.“
„Hvað ert þú að vilja þangað?“
spyr vinnumaðurinn.
„Ég ætla til afa míns og ömmu.
Heyrðu, veistu nokkuð hvar end-
inn á ánni er svo ég geti komist
fram hjá henni?“
„Endinn? Hvaða andskotans
vitleysingur ert þú að halda að
það sé endi á ánni?“ Síðan tók
vinnumaðurinn afa litla aftur á
bæinn og afi grét og grét, bæði yf-
ir því að vera svona vitlaus að
spyrja hvort það væri endi á ánni
en umfram allt grét hann því hann
fékk ekki að vera hjá fólkinu sem
hann elskaði mest: afa og ömmu.
Nú get ég ekki verið hjá afa
mínum. Manni sem ég hef alltaf
litið upp til, manni sem kenndi
mér að segja sögur, tala fallegt ís-
lenskt mál, kenndi mér á tölvu og
grammófón, að tefla og skemmta
sér og halda sér hraustum. Ég
syrgi þennan merka og góða
mann en ég gleðst jafnframt yfir
þeim fallegu minningum og þeim
kærleik sem hann skilur eftir hjá
fólkinu sem hann elskaði mest:
fjölskyldunni.
Sigurður Ingvarsson.
Elsku afi. Það var erfitt að vera
langt í burtu þegar ég frétti að
það væri stutt eftir. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa náð smá
stund með þér og ömmu áður en
þú kvaddir. Bara að sitja og fylgj-
ast með ykkar sterka og fallega
sambandi er ómetanlegt. Og þótt
þú værir orðinn smá þreyttur, þá
náðir þú að segja mér eina stutta
hetjusögu eins og þér einum er
lagið.
Frásagnir af hetjudáð
og jafnvel einhverju sem var bannað.
Leikrænir tilburðir og örlítið háð,
þú glottir út í annað.
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar,
Berglind.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. ÁGÚST 2021
✝
Gunnlaugur
Eiðsson fædd-
ist 5. júní 1954.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
5. júlí 2021. Hann
var sonur hjónanna
Eiðs Hermunds-
sonar, f. 1920, d.
2014, og Bergljótar
Eiríksdóttur f.
1917, d. 1992.
Systkini Gunnlaugs
eru Valgerður Fried, f. 1944,
Ljótur Magnússon, f. 1949, Guð-
rún Eiðsdóttir, f. 1952, og Her-
mundur Eiðsson, f. 1957.
Gunnlaugur ólst upp í Hvera-
gerði. Hann lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri
og var við nám í Kiel í Þýska-
landi og Háskóla Íslands í nokk-
ur ár. Ungur heillaðist hann af
fjöllum og firnindum og úti í
náttúrunni undi hann sér best.
Hann starfaði sem leið-
sögumaður á sumr-
in í um 30 ár. Frá
1977 ferðaðist hann
með Þjóðverja um
Ísland, mikið há-
lendisferðir. Hann
vann við kennslu og
sem sviðsmaður í
Þjóðleikhúsinu á
vetrum og síðustu
árin, meðan heilsan
leyfði, í IKEA.
Fyrri eiginkona
Gunnlaugs var Hilke Hubert, f.
1950. Með henni eignaðist hann
tvö börn, Glúm, f. 12.12. 1988,
og Sunnu, f. 9.8. 1991. Þau
skildu. Eftirlifandi eiginkona
hans er Edda Jónasdóttir, f.
1953.
Gunnlaugur átti við erfið
veikindi að stríða síðustu 15 árin
og dvaldi á hjúkrunarheimilinu
Eir í tvö ár, þar sem hann lést.
Gunnlaugur var jarðsettur í
kyrrþey 27. júlí 2021.
Augað mitt og augað þitt,
ó þá fögru steina
mitt er þitt og þitt er mitt,
þú veist hvað eg meina.
Trega ég þig manna mest
mædd af tára flóði,
ó, að við hefðum aldrei sést,
elsku vinurinn góði.
Langt er síðan sá eg hann,
sannlega fríður var hann,
allt, sem prýða má einn mann,
mest af lýðum bar hann.
Engan leit ég eins og þann
álma hreyti bjarta.
Einn guð veit ég elskaði hann
af öllum reit míns hjarta.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt, hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa )
Takk fyrir samfylgdina elsku
Gulli minn. Við sjáumst aftur.
Þín að eilífu,
Edda.
Ég átti einu sinni litlabróður,
sem var kallaður Gulli. Við vorum
góðir vinir, lékum okkur saman
og fórum í rannsóknarferðir í og
kringum Hveragerði, oftast með
Svenna leikbróður okkar.
Tíminn leið, litli bróðir óx úr
grasi, fór að læra svifflug og
skoða heiminn.
Honum var margt til lista lagt,
það sýndi sig í svifflugmódelum
sem hann setti saman og málaði
og þegar sem unglingur sýndi
hann sérstaka hæfni í að mála
með olíulitum.
Hann var vel vaxinn, ljóshæð-
ur, brosleitur og fékk margar
augnagotur frá píunum. Mér
fannst hann líkjast Charlton He-
ston og var pínulítið öfundsjúkur.
Einn góðan veðurdag kynnti
Gulli mig fyrir Hilke Hubert, frá
Worpswede í Þýskalandi. Það
varð brúðkaup. Þau settust að í
lítilli risíbúð við Lindargötu, það-
an á ég á margar og góðar minn-
ingar. Brattur stiginn upp og litla
forstofan, full af gönguskóm og
heppilegum yfirhöfnum til fjalla-
ferða. Þar inn af litla stofan, með
útsýni þar sem hægt var að spá í
væntanlegt veðurfar með því að
horfa til Esjunnar.
Hilke rak nuddstofu og Gulli
var leiðsögumaður. Hér var rétt-
ur maður á réttum stað. Gulli
hafði lesið jarðfræði og var því
vel fróður og eftirsóttur af er-
lendum ferðamönnum, sér í lagi
Þjóðverjum. Í frístundum stund-
uðu þau hjónin fjallgönguferðir
um land allt, sumar jafnt sem vet-
ur, og tóku gríðarlegt magn
slædsmynda. Gulli var m.a. beð-
inn að koma til Þýskalands til að
sýna landslagsmyndir sínar og
hlaut mikið lof fyrir.
Fjölskyldan stækkaði, Glúmur
og Sunna litu dagsins ljós. Gulli
hafði alla tíð sterk bönd til
Hveragerðis og litla fjölskyldan
var tíður gestur á Skeggstöðum.
Auk þess hafði Gulli mikinn
áhuga á sögu Hveragerðis. Það
liggja eftir hann bæði ritgerðir
og samantektir á miklum fróðleik
um tilkomu þorpsins, bæjarbúa
og umhverfið allt.
Ef þetta væri skáldsaga hefði
þessi litla fjölskylda lifað ham-
ingjuríku lífi til æviloka. En því
miður er þetta ekki skáldsaga.
Gulli átti við Bakkus að stríða og
fór verulega halloka. Svo kom að
því að Hilke gafst upp og flutti
með börnin til Worpswede.
Um skeið var hann leiksviðs-
maður hjá Þjóðleikhúsinu og
kunni mjög vel við sig í því um-
hverfi. Og það var um það leyti
sem hann kynntist Eddu Jónas-
dóttur, eftirlifandi eiginkonu
sinni, og þau fluttu saman upp í
Grafarholt.
Nú fór að bera á því að það var
ekki bara sálin í bróður mínum
sem var í ólagi. Niðurstaðan var
m.a. sú að hann greindist með
sjúkdómin Schurg-Strauss. Það
hallaði á brattann og litli bróðir
lét á sjá. Síðustu árin bjó litli
bróðir á hjúkrunarheimilinu Eir
við góða umönnun.
Tóta og ég vottum Eddu,
Glúmi, Sunnu og öðrum ástvinum
samúð okkar.
Ég vil ljúka þessu með því að
þakka Guðrúnu systur okkar og
Páli manni hennar fyrir allt sem
þau hafa gert fyrir Gulla. Og svo
verð ég auðvitað að þakka Gulla
fyrir frábærar æskustundir, te
með kandís og órofa vináttu.
Stóribróðir,
Ljótur, Þórunn (Tóta)
og fjölskylda.
Gulli minn, bróðir og vinur.
Þetta kvæði las ég fyrst þegar við
vorum saman í Menntaskólanum
á Akureyri. Ég las það oft og á
einhvern hátt fannst mér það
lýsa okkar sambandi. Meira að
segja hugsaði ég að þetta yrðu
mín eftirmæli um þig ef þú færir
á undan mér. Og þannig fór. Ég
sakna þín sárt.
Hvíslar mér hlynur
hár í skógi
sögu sviplegri.
„Óx mér við hlið
ei fyrir löngu
burkni blaðmjúkur.“
Drakk hann að morgni
mungát nætur,
geisla um hádag heiðan;
hugði hann sól
og sumarástir
vara ævi alla.
Kom hin haustkalda/hélugríma,
skalf þá veikstilka vinur:
„Svikið hefur mig
sól í tryggðum.
Nú mun ég bana bíða.“
Brosti ég
að hans barnslyndi,
mundi ég eigin æsku.
Falla munu blöð þín
bleik til jarðar,
en víst mun stofn þinn standa.
Leið nótt,
lýsti nýr dagur,
huldi héla rjóður.
En vininn minn
veikstilka
sé ég aldrei aftur.
Drúpir dimmviður
dökku höfði,
dagur er dauða nær.
hrynja laufatár
litarvana
köldum kvistsaugum.
(Jóhann Sigurjónsson)
Þín systir,
Guðrún.
Nú er Gulli mágur minn allur
eftir langvarandi og erfið veik-
indi.
Ég hitti Gulla fyrst að sumri til
1975 er hann kom í stutta heim-
sókn til Lundar í Svíþjóð, þar
sem ég og Guðrún systir hans,
minn verðandi lífsförunautur,
bjuggum um hríð. Vel fór á með
okkur, en ég man helst eftir há-
vöxnum og bjarthærðum „strák“.
Seinna urðu samskipti okkar
meiri og reglulegri hér á landi.
Hann kom oft í heimsókn og
var aufúsugestur, því hann hafði
frá ýmsu að segja og hægt að
ræða við hann um allt milli him-
ins og jarðar. Ekki minnkaði
samgangurinn eftir að við vorum
báðir komnir með konu og börn.
Hans líf og yndi var fjalla-
mennska af öllu tagi, svo sem
klifur, gönguferðir og skíðaferð-
ir. Hann fann líka fjölina sína sem
leiðsögumaður um fjöll og firn-
indi Íslands.
Við fórum gjarnan saman í
gönguferðir og á skíði og voru þá
Mosfells- og Hellisheiði vinsælar,
svo og Bláfjöll. Mér er sérstak-
lega minnisstæð ferð sem við fór-
um tveir á Fimmvörðuháls og
Eyjafjallajökul. Gulli var vel
útbúinn, í sérhönnuðum hnésíð-
um göngubuxum, skóm og peysu
við hæfi og bar myndarlegan
bakpoka og ýmsan annan búnað.
Ég var í bómullarskyrtu og
flauelsbuxum og með tvo litla
pokaskjatta. Þarna sá ég fyrst
hvernig útbúa skal sig til fjalla-
ferða. Þá fékk ég að heyra af ferð
hans á Fimmvörðuháls með
Hilke verðandi eiginkonu og
móður barna hans, þar sem hann
varð að grafa þau í snjóskafl
vegna blindhríðar. Þótti mér
mikið til koma. Seinna lokkaði
hann mig með sér í ýmsar fleiri
gönguferðir, meðal annars á
Heklutind.
En Gulli hafði sinn djöful að
draga, Bakkus, sem hann átti í
stöðugri baráttu við gegnum ár-
in. Sá djöfull gerði honum ýmsa
skráveifu, m.a. missti hann fjöl-
skylduna úr höndum sér.
En fleiri áföll áttu eftir að
dynja yfir. Fyrst má e.t.v. telja
leggjarmein, sem hafði töluverð
áhrif á getu hans til fjallaferða.
Seinna bættust við illvígir ólækn-
andi sjúkdómar, sem smátt og
smátt skertu almenna getu hans.
Fyrir um 13 árum hitti Gulli
eftirlifandi eiginkonu sína, Eddu
Jónasdóttur, sem gekk með hon-
um gegnum súrt og sætt til hans
skapadægurs.
Gulli dvaldi á hjúkrunarheim-
ilinu Eir síðustu tvö árin. Honum
hrakaði jafnt og þétt og missti
hann m.a. hreyfigetu og máltján-
ingu.
Þessar brotakenndu minning-
ar af mági mínum eru engan veg-
inn hugsaðar sem lýsing á ævi
Gulla. Ég fer e.t.v. ekki hárná-
kvæmt með öll atriði, en það
skiptir ekki mestu máli, heldur
að hvati þessara skrifa er sökn-
uður eftir góðum dreng, sem ég
hafði mikil og ánægjuleg sam-
skipti við í áratugi.
Ég vil að lokum votta ættingj-
um og öðrum aðstandendum
mína innilegustu samúð.
Páll Reynisson.
Gunnlaugur, á uppvaxtarár-
um mínum dáðist ég takmarka-
laust að þér. Í hvert skipti sem
ég kom til Íslands hlakkaði ég til
þess að hitta þig. Þú gafst þér
alltaf tíma fyrir mig og fannst
upp á mörgum leikjum. Ég man
þegar var átta ára gamall og þú
kenndir mér karate og samtímis
lékum við okkur með kastala. Í
annað skipti er ég var 12 ára
spiluðum við Monopol í setustof-
unni og fórum síðan í bíó og
sáum hryllingsmynd sem var
alls ekki ætluð börnum og ég
fékk martraðir af nornunum sem
spunnu vef sinn úr blóði. En það
gerði ekkert til – ég elskaði þig
fyrir að hafa mig með. Löngu
seinna sem fulltíða maður skil ég
hversu mikla þolinmæði þú
sýndir mér. Það er ekki alltaf svo
auðvelt að skemmta börnum.
Eftir því sem árin liðu fækk-
aði heimsóknum mínum til þín
og þú varst ekki lengur sú fast-
astjarna í tilveru minni sem þú
áður varst og ég er hryggur yfir
því hvaða leið þú valdir í lífinu.
Það sem ekki breytist er vænt-
umþykja mín á þér, sem mun
haldast til æviloka.
Gunnlaugur, þú munt alltaf
eiga alveg sérstakan stað í
hjarta mínu og ég mun sakna þín
mikið.
Illugi Ljótsson.
Gunnlaugur
Eiðsson
skyldunni leið alltaf svo vel á
yndislega sófanum sem þú varst
alltaf stoltur af að eiga í ótal
mörg ár.
Þú hafðir alltaf tíma til að
styðja við okkur og tilbúinn að
eyða öllu fríinu þínu í að passa
upp á barnabörnin þín. Ég er
endalaust þakklát fyrir allt það
sem þú gerðir fyrir okkur fjöl-
skylduna. Þú stóðst með okkur í
einu og öllu, áhugamálunum og
öllu því sem við stóðum fyrir. Þú
varst með sterka ábyrgðartil-
finningu gagnvart okkar fatlaða
dreng, Elíasi Andra, augastein-
inum þínum, og ástin þín gagn-
vart honum skein í gegn. Það
lýsir vel samskiptum ykkar hér
að Ómar Páll, okkar litli, hafði
orð á því þegar þú komst í heim-
sókn með kleinurnar þínar og
djús og gafst Elíasi alla athygl-
ina: „Afi, það eru líka fleiri en
Elías hér.“ Samband ykkar Elí-
asar var einstakt og söknuður-
inn verður mikill fyrir Elías
Andra þó að hann geti ekki tjáð
sig um það.
Elsku Bjössi, ég er svo þakk-
lát fyrir okkar góðu kynni og
sérstaklega fyrir tímann sem
við áttum saman síðastliðin ár,
við náðum að kynnast alveg upp
á nýtt og eignuðumst minningar
sem munu ylja mér um hjarta-
rætur til eilífðar.
Hvíldu í friði elsku afi og
tengdapabbi, við munum sakna
þín sárt. Megi Guð og englarnir
umvefja þig, við elskum þig.
Soumia, Sofia Sóley,
Elías Andri og Ómar Páll.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÞÓREY MJALLHVÍT H. KOLBEINS
kennari,
sem lést 17. júlí, verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju fimmtudaginn 12. ágúst
klukkan 13.
Ragnar Baldursson Dagný Ming Chen
Lára S. Baldursdóttir Atli Geir Jóhannesson
Halldór Baldursson Hlíf Una Bárudóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Okkar ástkæra
INGIBJÖRG ÝR PÁLMADÓTTIR
barnakennari,
Hvassaleiti 58,
sem lést 23. júlí, verður jarðsungin frá
Háteigskirkju föstudaginn 13. ágúst
klukkan 13. Streymt verður frá athöfninni og hlekk á streymið
má nálgast á mbl.is/andlat.
Ragnhildur Rós Indriðadóttir Skarphéðinn G. Þórisson
Pálmi Indriðason Anna Halldórsdóttir
Helgi Indriðason
Ólafur Skúli Indriðason Helga Ágústsdóttir
Jón Skúli Indriðason Sigríður Jóhannsdóttir
Dagný Bergþóra Indriðad.
Ásmundur Indriðason Jóhanna Þyri Sveinsdóttir
Erna Indriðadóttir Andrés Svanbjörnsson
Ingibjörg Ýr, Indriði, Þuríður, Björn Þór, Birta Líf, Katrín
Helga, Jóhann Skúli, Kristín Ýr, Jón Freyr, Frosti, Reimar,
Valva og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og samúð við
andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
HÖSKULDAR ERLENDSSONAR,
húsgagnasmíðameistara og tollvarðar.
Ásta Kröyer
Hilmar Höskuldsson Ástrós Guðlaugsdóttir
Erlendur Höskuldsson Sunneva Svavarsdóttir
Ásta Rún
Jón Ingi
Svavar
Hrafnhildur Fjóla