Morgunblaðið - 21.09.2021, Síða 19

verkunum eins og í nokkuð
þekktum verkum hennar Geð-
læknar í partíi og Geðlæknar í
jarðarför. Oft mátti þekkja frægt
fólk í portrettverkum hennar og
hafði hún þá gaman af að kanna
hvort við þekktum persónuna á
myndinni.
Allt fram á síðasta dag var
Gígja að vaxa og dafna sem lista-
maður og einstaklingur.
Heiðarleikinn var Gígju í blóð
borinn og hún sagði það sem
henni fannst umbúðalaust.
Listaverkin hennar Gígju,
ásamt minningu um góða og
bjarta konu, munu lifa áfram í
hjörtum þeirra sem voru svo lán-
samir að kynnast henni.
Við kveðjum Gígju með sökn-
uði og þakklæti.
Hvíl í friði.
Við sendum Ástu, Bolla, börn-
um þeirra og barnabörnum,
ásamt öðrum aðstandendum,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og hlýjar hugsanir.
Fyrir hönd starfsfólks íbúðar-
kjarnans í Starengi 6,
Eva Dögg Júlíusdóttir.
Stjórn og starfsfólk Listahá-
tíðarinnar List án landamæra
votta ástvinum Gígju Guðfinnu
Thoroddsen innilegustu samúð.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að starfa með Gígju á vett-
vangi hátíðarinnar allt frá árinu
2006 og þökkum fyrir hennar
stóra framlag til hátíðarinnar og
íslenskrar myndlistar. Fráfall
hennar er mikill missir fyrir ís-
lenskt menningarlíf.
Gígja Guðfinna Thoroddsen,
sem gekk undir listamannsnafn-
inu Gía, var valin listamaður há-
tíðarinnar árið 2017 en þar á und-
an hafði hún tekið þátt í hátíðinni
frá því árið 2006 þegar hún hélt
einkasýningu í miðborg Reykja-
víkur. Sjálfsmynd Gígju prýddi
forsíðu dagskrárbæklings hátíð-
arinnar árið 2006 þar sem hún
túlkaði sjálfa sig sem pönkara
með bláan hanakamb og aftur
prýddu verk Gígju allt dagskrár-
efni hátíðarinnar árið 2017.
Gía stundaði nám hjá Hring
Jóhannessyni listmálara í Mynd-
listaskóla Reykjavíkur 1975,
Vallekille-lýðháskólanum í Dan-
mörku 1975 og sótti þriggja mán-
aða teikninámskeið í Árósum
1976 og leiklist hjá Helga Skúla-
syni leikara 1977. Gía hélt einka-
sýningar og tók í samsýningum.
Verk hennar eru í eigu aðila líkt
og Safnasafnsins, Landspítalans,
Krabbameinsfélagsins, Friðar-
setursins Höfða og fyrrverandi
og núverandi borgarstjóra í
Reykjavík. Meðal einkasýninga
GÍU var sýning á Safnasafninu á
Svalbarðsströnd árið 2016 og
hlutu verk hennar mikið lof.
Verk Gíu hafa sterka skírskot-
un í listasöguna, samtímann og
samfélagið. Mörg verka hennar
byggjast á hennar eigin reynslu
að vera kona og þess að vera not-
andi geðheilbrigðiskerfisins. Hún
gerði málverk og teikningar með
fjölbreyttu myndefni, m.a. af
þekktu fólki úr samtímanum og
mannkynssögunni. Gía notaðist
við óhefðbundna liti í málverkum
sínum á borð við gull, silfur og
kopar.
Það er með mikilli virðingu og
þakklæti sem við kveðjum Gígju
Guðfinnu Thoroddsen. Blessuð
sé minning þessarar einstöku
listakonu.
Núverandi stjórn og starfsfólk
votta innilega samúð, jafnframt
fyrir hönd fyrrverandi stjórnar-
fólks, forstöðufólks og starfsfólks
hátíðarinnar frá árinu 2006 og til
dagsins í dag.
Stjórn og starfsfólk Listar án
landamæra 2021,
Steinunn Guðný
Ágústsdóttir,
Ásta Sóley Haraldsdóttir,
Margrét Pétursdóttir,
Guðríður Ólafs- og
Ólafíudóttir,
Jónína Rósa Hjartardóttir,
Margrét M. Norðdahl,
Jóhanna Ásgeirsdóttir,
Davíð Freyr Þórunnarson.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. SEPTEMBER 2021
✝
Þorsteinn Vals-
son rafmagns-
verkfræðingur
fæddist 9. sept-
ember 1967. Hann
lést á Landspít-
alanum 8. sept-
ember 2021.
Foreldrar hans
voru Þráinn Valur
Ingólfsson húsa-
smíðameistari, f. 9.
september 1941, og
Anna Pála Þorsteinsdóttir, f. 19.
mars 1947. Systkini Þorsteins
eru Vala Bára, f. 29. mars 1970,
Ingólfur, f. 24. október 1981, og
Valur, f. 13. nóvember 1982.
Þorsteinn kvæntist 2. ágúst
1997 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Mínervu Gísladóttur, f. 4.
júlí 1973. Hún er dóttir hjón-
anna Gísla Sæmundssonar
smiðs, f. 25. desember 1947, og
Snjólaugar Kristinsdóttur, f. 31.
júlí 1946.
lauk þar rafmagnsverkfræði.
Þorsteinn hóf sinn starfsferil
á Sauðárkróki hjá Byggingafyr-
irtæki Knúts með skóla. Hann
vann svo um tíma hjá Rafsjá og
hóf svo störf hjá rafmagnsverk-
stæði KS og með þeirri vinnu
starfaði hann einnig sem
héraðslögreglumaður á Sauð-
árkróki þar til hann fluttist til
Reykjavíkur. Lengstan hluta
ævi sinnar starfaði hann sem
rafmagnsverkfræðingur hjá
Rafteikningu sem sameinaðist
svo í verkfræðistofuna Verkís
þar sem hann vann til síðasta
dags.
Þorsteinn átti fjölbreytt
áhugamál, á yngri árum var
hann virkur í björgunarsveitar-
og skátastarfi á Sauðárkróki.
Einnig var hann mikill áhuga-
maður um Formúlu 1. En fátt
átti hug hans líkt og körfubolti,
sem hann stundaði á meðan
heilsan leyfði.
Útför Þorsteins fer fram í
Seljakirkju í dag, 21. september
2021, og hefst athöfnin klukkan
13.
Börn Þorsteins
og Mínervu eru: 1)
Anna Pála, f. 2.
apríl 1995, sam-
býlismaður henn-
ar er Guðmundur
Ingi Hammer
Kjartansson, f. 11.
júní 1993. 2) Gísli
Þráinn, f. 21. mars
1997, sambýlis-
kona hans er Sara
Atladóttir, f. 10.
ágúst 1999. 3) Snjólaug, f. 6.
maí 2002.
Þorsteinn ólst upp á Sauð-
árkróki og lauk hefðbundinni
skólagöngu þar. Hann stundaði
nám við Fjölbrautaskóla Norð-
urlands vestra og hlaut þar raf-
virkjamenntun. Hann fluttist
svo suður og kláraði tæknistúd-
ent við tækniskólann í Reykja-
vík. Fjölskyldan fluttist til Dan-
merkur þar sem hann hóf nám
við háskólann í Álaborg og
Elsku yndislegi Þorsteinn minn,
ég er svo stolt að hafa getað kallað
þig eiginmann minn. Nú var tíminn
þinn kominn að kveðja þessa jarð-
vist, takk fyrir öll árin, ævintýrin og
fallega lífið okkar saman. Við bjugg-
um okkur til fallegt heimili og eign-
uðumst þrjú falleg og yndisleg börn
sem ég mun hugsa vel um þar til við
hittumst á ný. Við ræddum oft um
kveðjustundina á þeim árum sem
við vorum í þessu erfiða verkefni.
Við vorum alltaf mjög samrýnd og
náin. Það reyndi vel á sambandið
okkar í þessi fimm ár sem við börð-
umst við þennan illvíga sjúkdóm, en
okkur tókst með elju og þrautseigju
að klára þetta til enda. Svo hinn 8.
september kom dagurinn sem við
vorum búin að kvíða mikið fyrir og
auðvitað stóðum við okkur eins og
hetjur þá líka. Síðustu mínúturnar
okkar saman töluðum við um allt
sem við gerðum í gegnum lífið þegar
þú dróst síðasta andardráttinn í
faðmi mínum, þá minningu mun ég
eiga í hjarta mínu til æviloka. Nú ert
þú kominn til allra þeirra sem eru
líka farnir í sumarlandið og ert laus
undan öllum þjáningum. Minning
þín mun lifa í hjarta mínu til ævi-
loka, þar til við hittumst á ný.
Elska þig ástin mín, þín eigin-
kona
Mínerva.
Elsku pabbi okkar, nú hefur þú
kvatt þetta líf eftir fimm ára baráttu
við veikindi. Nú sitjum við hérna og
yljum okkur við allar góðu minning-
arnar sem munu lifa með okkur. All-
ar góðu samverustundirnar á þeim
ótal stöðum sem við höfum kallað
„heima“. Allir stærðfræðitímarnir
koma helst upp í hugann, þar sem
við sátum við eldhúsborðið og þú
áttaðir þig ekki á því hvernig okkur
tókst ekki að skilja þessi einföldu
reikningsdæmi. Allir klukkutíma-
rnir sem við sátum saman fyrir
framan sjónvarpið flesta sunnudaga
að horfa á Formúlu 1. Einnig eru
jólin ofarlega í huga okkar systkin-
anna þar sem við tókum fram púslið
og hlustuðum á þín uppáhaldslög. Á
aðfangadag varst þú fyrstur á fætur
til að hefja undirbúning að jólamatn-
um og ekki má gleyma setningunni
sem kom ár hvert: „Ég sé um mat-
inn milli jóla og nýárs og mamma
ykkar milli nýárs og jóla.“ Við erum
einnig þakklát fyrir hjónaband ykk-
ar mömmu, þið kennduð okkur mik-
ið og voruð klárlega sköpuð hvort
fyrir annað.
Síðustu fimm ár voru erfið, það
var erfitt að sjá veikindin taka yfir
og urðu þau miðpunktur lífs okkar í
langan tíma. En það sem við erum
þakklát fyrir er að hafa fengið þessi
fimm ár, allir dagarnir sem við átt-
um, hliðin á þér uppi á spítala að tala
um lífið og það sem var nýjast í
fréttum. Í hvert skipti sem við kom-
um í heimsókn sagðirðu alltaf
„segðu mér eitthvert slúður“ og þá
hófust klukkustunda samræður um
slúðrið. En á endanum var þetta
komið gott; eins eigingjarn og mað-
ur gæti verið þá var tími til kominn
að sleppa takinu. Við trúum því að
þú sért kominn á betri stað í sum-
arlandinu þar sem þú getur aftur
spilað körfubolta og borðað allan
þann góða mat sem þú getur í þig
látið. Elsku pabbi, við munum passa
upp á mömmu og við höldum minn-
ingu þinni á lífi. Við elskum þig og
munum sakna þín meira en orð fá
lýst.
Anna Pála, Gísli Þráinn og
Snjólaug.
Elsku besti Þorsteinn. Við gátum
ekki beðið um betri tengdapabba en
þig. Alltaf jafn rólegur, yfirvegaður
og góður. Ef við áttum í vandræð-
um með eitthvað, hvað sem er, þá
gátum við alltaf leitað til þín. Hvort
sem það tengdist skólanum, íbúðar-
kaupum eða einfaldlega að setja
upp ljós. Okkur þykir ótrúlega vænt
um þig og erum þakklát fyrir allar
skemmtilegu stundirnar sem feng-
um með þér. Elskum þig.
Guðmundur og Sara.
Nú hefur Þorsteinn bróðir okkar
þurft að lúta í lægra haldi fyrir ill-
vígum sjúkdómi sem hann barðist
hetjulega við síðustu ár. Það er sárt
að þurfa að kveðja hann svona
snemma.
Síðustu ár hafa verið erfið fyrir
Þorstein, en sama hvað á gekk var
alltaf notalegt að hitta hann. Hann
var hvers manns hugljúfi sem hafði
afar þægilega nærveru. Alltaf var
stutt í brosið og ljúfmennskuna sem
hann fékk í vöggugjöf.
Nú er hann farinn frá okkur en
eftir sitja minningar um ljúfan
bróður sem okkur þótti öllum svo
óendanlega vænt um.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Vala Bára, Ingólfur og Valur.
„Viltu kaupa fiskirotara?“ Þetta
er byrjunin á fyrstu en ekki síðustu
sögunni um Þorstein frænda okk-
ar. Hann hafði fengið kústskaft
„lánað“ heima hjá sér, sagað það
niður, borað göt í endana og þrætt
spotta í gegn til að gera handfang.
Svo gekk hann milli húsa á Forn-
ósnum með bros á vör og seldi.
Þetta var í kringum 1975 og stykk-
ið kostaði 25 krónur. Heima hjá
Muna og Dóru var þessi fiskirotari
til í mörg ár og sagan sögð af hand-
lagna uppátækjasama frændanum
í húsinu á ská á móti.
Það var samheldinn hópur
systkinabarna sem ólst upp á Sauð-
árkróki og Hofsósi, mörg á svip-
uðum aldri og samverustundir
margar. Þorsteinn hélt oft uppi
stuðinu, hann kunni endalausar
auglýsingar og söng þær fyrir okk-
ur við mikla kátínu viðstaddra,
ásamt því að kunna heilu áramóta-
skaupin utan að. Við vorum mörg
saman í skátunum og þar var ým-
islegt brallað. Nokkur okkar héldu
svo áfram í Björgunarsveitina. Síð-
an voru það öll afmælin, ferming-
arveislurnar og Hofsósferðir til
ömmu og afa. Á þessum árum
myndaðist vinátta okkar í milli sem
heldur enn og gerir sorgina enn
meiri. Við höfum grátið og syrgt
hér á Íslandi, í Danmörku, Noregi,
Svíþjóð og Ítalíu. Syrgt frænda
okkar og vin Þorstein Valsson, sem
barðist eins og hetja við krabba-
mein í meira en 5 ár.
Svo liðu árin og Þorsteinn varð
rafvirki og síðar rafmagnsverk-
fræðingur, eftir nám í FNV,
Tækniskólanum og í Álaborg í
Danmörku. Á yngri árum vann
hann við smíðar, rafvirkjun og sem
héraðslögregluþjónn. Hann kynnt-
ist konunni sinni henni Mínervu á
þessum árum og þau eignuðust
þrjú yndisleg börn sem hann var
alltaf svo stoltur af. Þá var hann
vinamargur og vel liðinn, enda sér-
lega vingjarnlegur og hlýr, svo ekki
sé minnst á skemmtilegur. For-
eldrum sínum var hann góður son-
ur. Hann var elstur í systkinahópn-
um, stóri bróðir Völu, Ingólfs og
Vals. Dásamlegur bróðir, þó að
hann hafi reyndar pínt Völu sína
stundum í æsku – með fantabrögð-
um sem hann lærði af Vöndu
frænku sinni.
Þorsteinn var glaðlyndur, með
jafnaðargeð og erum við sammála
um að muna ekki eftir að hafa hitt
hann án þess að hann brosti, jafn-
vel þó að hann væri orðinn mjög
veikur. Þannig birtist hann okkur
systkinabörnunum, sem gleði- og
stríðnisbolti og alltaf stutt í húm-
orinn. Við teljum að þetta geðslag
hafi hjálpað honum mikið í veikind-
unum. Í því sambandi má ekki
gleyma Mínervu en henni viljum
við þakka einstaka umhyggju. Hún
er búin að berjast með Þorsteini
þessi 5 ár og hefur staðið eins og
klettur við hans hlið.
Við frændsystkinin í Páluhúsi
kveðjum nú Þorstein, þennan ynd-
islega mann sem okkur þykir svo
vænt um. Við sendum Mínervu og
börnunum, þeim Önnu Pálu, Gísla
og Snjólaugu, ásamt tengdabörn-
um og tengdaforeldrum, okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Elsku
Anna Pála frænka okkar, mikið
hefur verið á þig lagt á undanförn-
um árum, þetta er þyngra en tár-
um taki. Þér, Völu, Ingólfi, Val og
fjölskyldum sendum við einnig
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd systkinabarnanna í
Páluhúsi,
Vanda Sigurgeirsdóttir.
Það er með miklum trega sem
við nánir vinnufélagar Þorsteins
Valssonar setjum á blað minning-
arorð um hann Steina okkar Vals.
Hann hafði alltaf verið heilsu-
hraustur þegar hann veiktist fyrir
rúmum fimm árum af illvígum
sjúkdómi. Hann tókst á við þá erf-
iðu áskorun af einstakri hugprýði
og æðruleysi fram á síðasta dag.
Þorsteinn byrjaði sem sumar-
starfsmaður hjá Rafteikningu árið
2001 en þá var hann í námi í raf-
magnsverkfræði í háskólanum í
Álaborg. Að námi loknu kom hann
aftur til Rafteikningar, sem seinna
varð hluti af Verkís, og vann með
okkur allan sinn starfsferil eftir
það. Þorsteinn varð meðeigandi í
Verkís árið 2008. Hann starfaði
fyrst og fremst í jarðvarmaverk-
efnum, í byrjun fyrir Orkuveitu
Reykjavíkur í Nesjavallavirkjun og
síðan einnig frá upphafi við upp-
byggingu Hellisheiðarvirkjunar og
aðstoð fyrir ON við rekstur beggja
virkjananna. Verkefnin hans voru
mjög fjölbreytt þar sem reynsla
hans, þekking og eljusemi nýttust
vel bæði hérlendis og erlendis. Nú
þegar hans nýtur ekki lengur við er
stórt skarð höggvið í okkar hóp.
Steini var sérlega traustur og
góður félagi og alltaf hægt að reiða
sig á hans framlag, hvort sem það
var vinnutengt eða í því sem við
köllum „mjúku málin“. Í verkefna-
vinnu ávann hann sér traust og var
eftirsóttur af viðskiptavinum og
ekki síður af vinnufélögunum, sem
einnig sóttust eftir félagsskap hans
og jákvæðni. Félagslega var Þor-
steinn mjög sterkur, tók iðulega
þátt í viðburðum utan vinnutíma og
var duglegur að rífa okkur sem
unnum í hans nærumhverfi upp af
stólunum til að fá sér smá hress-
ingu í kaffihorninu. Aldrei var
skortur á umræðuefnum, hvort
sem það var formúlan, körfubolti
eða bara eitthvað sem tengdist
vinnunni eða fjölskyldunum. Alltaf
var stutt í brosið og hláturinn hjá
Steina, alveg fram á síðustu heim-
sóknir hans til okkar.
Við vinnufélagarnir vottum Mín-
ervu, börnunum og fjölskyldunni
allri innilega samúð okkar. Minn-
ingin um góðan dreng mun lifa.
Fyrir hönd vinnufélaga á Verkís,
Haukur Geir Guðnason,
Snæbjörn Jónsson.
Við kveðjum í dag kæran vinnu-
félaga okkar Þorstein Valsson. Þor-
steinn hóf störf hjá Rafteikningu,
sem síðar varð Verkís, í byrjun árs
2002 eftir að hafa lokið meistara-
gráðu í rafmagnsverkfræði frá há-
skólanum í Álaborg. Fyrstu verk-
efni hans hjá fyrirtækinu voru
hönnunarverkefni vegna stækkun-
ar Nesjavallavirkjunar og upp frá
því og allan hans starfsferil var
starfið tengt jarðvarmavirkjunum á
einn eða annan hátt. Kom hann
m.a. að undirbúningi og uppbygg-
ingu Hellisheiðarvirkjunar, Þeista-
reykjavirkjunar og virkjana í Ken-
ýa og í Tyrklandi. Sérsvið Þorsteins
voru einkum prófanir og gangsetn-
ingar virkjana og var hann orðinn
einn af reyndustu sérfræðingum
Verkís á þessum sviðum. Þorsteinn
gerðist einn af eigendum Verkís ár-
ið 2008.
Þorsteinn var einstakt ljúfmenni
og traustur starfsmaður sem auð-
velt var að leita til og starfa með.
Meðan á veikindum stóð kom hann
reglulega í heimsókn til að upplýsa
um stöðu sína og ræða við sam-
starfsfélaga. Hann var ávallt æðru-
laus, glaður og bjartsýnn á fram-
haldið þótt ljóst væri að baráttan
var erfið. Hans verður sárt saknað
á sviðinu.
Fyrir hönd orku- og iðnaðar-
sviðs Verkís sendum við fjölskyldu
Þorsteins innilegar samúðarkveðj-
ur.
Páll og Borghildur.
Þorsteinn Valsson
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
BIRNA FRIÐGEIRSDÓTTIR,
Gunnólfsgötu 18, Ólafsfirði,
lést á Heilbrigðisstofnuninni á Siglufirði
16. september. Útförin fer fram frá
Ólafsfjarðarkirkju föstudaginn 24. september klukkan 14.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á dvalar- og
hjúkrunarheimilið Hornbrekku, Ólafsfirði.
Sigurður Guðmundsson
Valgerður Sigurðardóttir Rúnar Guðlaugsson
Guðmundur Sigurðsson Sigurborg Gunnarsdóttir
Friðgeir Sigurðsson Ragnhildur Skúladóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGIBJÖRG GUNNHILDUR
JÓSAFATSDÓTTIR,
Imba Jós,
Sauðármýri 3, Sauðárkróki,
lést fimmtudaginn 16. september á
Lyflækningadeild Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri.
Útför Imbu fer fram frá Sauðárkrókskirkju mánudaginn
27. september klukkan 14.
Björgvin Jósafat Sveinsson
Gunnar Bragi Sveinsson Sunna Gunnars Marteinsdóttir
Atli Freyr Sveinsson Ingibjörg Jenný Leifsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur sonur okkar, bróðir, barnabarn,
frændi og kær vinur okkar allra,
HÖRÐUR ÞORSTEINSSON,
Vættagili 24,
Akureyri,
lést þriðjudaginn 14. september í faðmi
fjölskyldunnar. Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn
27. september klukkan 13. Athöfninni verður streymt á
facebook-síðunni Jarðarfarir í Akureyrarkirkju - beinar
útsendingar.
Þorsteinn Hjaltason Hrafnhildur Björnsdóttir
Hjalti Þorsteinsson
Ingibjörg Þorsteinsdóttir
Björn Daníelsson Fjóla Guðmundsdóttir
frændfólk og vinir