Morgunblaðið - 19.11.2021, Page 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. NÓVEMBER 2021
✝
Hrefna Gísla-
dóttir fæddist á
Hofsósi 27. ágúst
1921. Hún lést 5.
nóvember 2021 á
hjúkrunarheimilinu
Sólvöllum á Eyrar-
bakka.
Hrefna var dóttir
Önnu Þuríðar Páls-
dóttur, f. 1. janúar
1902, d. 23. desem-
ber 1986, og Gísla
Benjamínssonar, f. 8. júní 1891,
d. 19. mars 1976.
Systkini hennar voru Svafa, f.
10. desember 1924, d. 26. apríl
2021; Hjalti, f. 26. janúar 1930, d.
8. ágúst 2011; og Hólmfríður
Rósa (Lilla), f. 28. janúar 1944.
Hinn 16. júní 1951 giftist
Hrefna Ögmundi Hannessyni,
nám við Kennaraskóla Íslands og
útskrifaðist þaðan 1942. Eftir
námið kenndi hún í skóla St. Jós-
efssystra í Hafnarfirði 1942-1945
og einnig í Ísaksskóla 1945-1946.
Sumarið 1946 sigldi hún til Sví-
þjóðar og lærði handavinnu-
kennslu. Hrefna kenndi við
barnaskólann á Selfossi 1946-
1951, þar til hún flutti til Stóru-
Sandvíkur og tók þar við búi.
Hrefna bjó í Stóru-Sandvík 1951-
2009, á Selfossi til 2015 og svo á
hjúkrunarheimilinu Sólvöllum á
Eyrarbakka.
Útförin fer fram í dag, 19. nóv-
ember 2021, frá Selfosskirkju
klukkan 14 að viðstöddum nán-
ustu aðstandendum. Hægt verð-
ur að fylgjast með útförinni í
streymi í gegnum heimasíðu Sel-
fosskirkju.
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Minningarathöfn verður hald-
in síðar.
bónda í Stóru-
Sandvík í Flóa, f. 3.
apríl 1918, d. 28.
nóvember 1984.
Foreldrar hans
voru Sigríður Krist-
ín Jóhannsdóttir frá
Stokkseyri og
Hannes Magnússon
bóndi í Stóru-Sand-
vík. Synir Hrefnu
og Ögmundar eru
Gísli, f. 4. desember
1951, d. 29. september 2014,
Magnús, f. 21. mars 1955, og Ari
Páll, f. 17. nóvember 1956.
Hrefna ólst upp hjá foreldrum
sínum á Svalbarði á Hofsósi en
varði stórum hluta æskuáranna á
Ingveldarstöðum í Skagafirði hjá
föðursystur sinni. Hrefna flutti
til Reykjavíkur 1940 til að stunda
Elsku amma. Hvar eigum við
að byrja?
Við systkinin vorum svo heppin
að geta gengið að þér vísri í Sand-
víkinni þegar við vorum að alast
upp. Þú varst heimagangur hjá
okkur, tókst gjarnan á móti okkur
þegar við komum heim úr skólan-
um, hjálpaðir okkur við heimanám-
ið og gaukaðir að okkur ljúfmeti.
Hjá þér kom maður nefnilega aldr-
ei að tómum kofunum. Okkur þótti
afar vænt um þá hefð sem við héld-
um fast í allt þar til þú fórst á Sól-
velli en það var sunnudagskaffið í
Stóra húsinu og síðar í Grænu-
mörkinni á Selfossi. Þar svignaði
borðið af kræsingum á borð við
kleinurnar og pönnukökurnar þín-
ar sem voru reyndar víðfrægar.
Góðgætið hefði hæglega getað
mettað 10 manns en við borðuðum
aldrei nógu mikið að þínu mati. „Er
þetta svona vont?“ sagðirðu iðu-
lega þegar þér fannst við ekki taka
nógu vel til matar okkar. En lukk-
an var okkar því þú varst afbragðs-
kokkur. Siginn fiskur og eggja-
mjólk voru til að mynda réttir sem
maður fékk bara hjá þér og við
borðuðum af bestu lyst.
Þú varst alltaf mikið náttúru-
barn og hugsaðir um risavaxna
garðinn við Stóra húsið af mikilli
alúð. Tókst okkur systkinin með í
ótal fjöruferðir, sveppaferðir og
berjamó að hausti. Í stofunni var
að finna gersemar náttúrunnar
sem þú hafðir sankað að þér á
ferðum þínum, fjöldann allan af
steinum og kuðungum sem litlar
hendur höfðu gaman af að hand-
leika. Þegar þú fluttir úr sveitinni í
Grænumörkina þótti þér voða
vænt um að geta séð enn vel til
fjalla. Ingólfsfjallið blasti við úr
eldhúsglugganum og Grímsnesið
að hluta. Dyrnar voru alltaf opnar
í Grænumörkinni. Gott var að
skreppa þegar maður var í gati í
skólanum eða þegar beðið var eft-
ir æfingu og fá sér í gogginn eða
taka í spilastokkinn. Þegar við
vorum þrjú saman varð Manni
alltaf fyrir valinu.
Þú varst dýrmætur hluti af jól-
unum okkar og hafðir ógurlega
gaman af því að dansa í kringum
jólatréð, svo gaman að það var
haldið fast í þessa hefð þó að öll
börn á heimilinu væru löngu orðin
fullorðin. Þú varst alla tíð mjög
bókhneigð og gafst okkur gjarnan
bækur í jólagjöf. Önnu gafst þú til
að mynda allar Harry Potter-
bækurnar. Hrefna man eftir að
hafa hugfangin hlustað á þig lesa
upp úr Þjóðsögum Jóns Árnason-
ar þar sem álfar og huldufólk, tröll
og aðrar kynjaverur urðu ljóslif-
andi við lesturinn. Þú fórst svo
auðvitað með kvöldbænirnar með
okkur fyrir svefninn sem við
minnumst með hlýju.
Snúin og skrítin litla tá og
handa- og fótkuldi er eitthvað sem
við rekjum beinustu leið til þín.
Við systurnar höfum einnig velt
því fyrir okkur hvort flökkueðlið
sé frá þér komið. Þú varst víðförul
og ljósmynd af þér sitjandi á úlf-
alda er okkur sérlega minnisstæð.
„Getur verið að þetta sé amma
mín?“ hugsuðum við bergnumin.
Þú fórst í þína síðustu utanlands-
ferð árið 2014, þá hvorki meira né
minna en 93 ára gömul. En nú hef-
ur þú lagt upp í þína hinstu ferð
þar sem áfangastaðurinn er meira
framandi en nokkur annar sem þú
hefur áður heimsótt. Við kveðjum
þig með söknuði og óskum þér
góðrar ferðar, með þökk fyrir allt
og allt,
Hrefna, Anna og
Sverrir Pálsbörn.
Elsku amma. Takk fyrir að
vera svona góð amma fyrir okkur
öll barnabörnin. Þú hefur alltaf
verið til staðar í mínu lífi og ég er
ótrúlega þakklát fyrir það. Að
hafa átt svona góða ömmu í gegn-
um allt hefur gefið mér mikið,
bæði öryggi og þekkingu. Þú varst
líka til staðar þegar ég eignaðist
mitt fyrsta barn. Þá komstu oft í
bæinn og vildir hjálpa til. Þá hef-
urðu verið orðin 86 ára! En þú
vildir samt koma og gera eitthvað.
Ég man að þú passaðir Ástu í
stutta stund þegar ég fór í skól-
ann, þá var Ásta átta mánaða, og
þegar ég kom heim var hún búin
að læra að segja datt. Þú kenndir
henni það með því að láta bolta
detta aftur og aftur og segja datt.
Þú hafðir alltaf gaman af börnum
og ég á svo ótrúlega fallega mynd
af þér með Ragnari þegar hann
var bara ungbarn og þið horfið
með aðdáun hvort á annað.
Ég man eftir garðyrkjunni, að
hjálpa þér með beðin og að hugsa
um jarðarberin þín. Ég man að þú
eitraðir fyrir sniglunum með
pilsner, það fannst mér alltaf
fyndið. Þú varst svo góður kokkur
og ég elskaði að koma í heimsókn
til þín og fá góða köku eða mat, allt
sem þú gerðir í eldhúsinu var svo
gott. Ég á enn nokkrar uppskriftir
frá þér sem ég geri reglulega. T.d.
er Toblerone-ísinn á jólunum
ómissandi. Þú varst líka alltaf
dugleg að prófa eitthvað nýtt, þú
varst enn þá forvitin um nýja hluti
þótt þú værir komin yfir áttrætt.
Þér var umhugað um fjölskyld-
una, ég man að þú hringdir alltaf
reglulega í mig til að heyra hvað
væri að frétta. Þú hlýtur að hafa
haft eitthvert skipulag á því hvern
þú værir búin að hringja í og hver
væri næstur. Þú hringdir t.d. einu
sinni í mig þegar ég var í mála-
skóla úti á Spáni, það þótti mér
vænt um.
Elsku amma, ég sakna þín og
ég veit að þinn tími var kominn en
það er alltaf erfitt að kveðja. Ég
elska þig.
Þín
Katrín (Kata).
Elsku amma í Sandvík er nú
horfin á braut. Þó svo að vitað hafi
verið í nokkurn tíma hvert stefndi
og stundin hafi verið tímabær þá
er söknuðurinn og sorgin engu að
síður sár. Ég á henni svo margt að
þakka og það sama má segja um
mjög marga af hennar óteljandi
niðjum og samferðafólki.
Grunnurinn að traustu og góðu
sambandi okkar ömmu var eink-
um lagður þegar ég bjó hjá henni í
sveitinni í Sandvík í fjögur sumur
frá 11 ára aldri. Ég vann í sveit-
inni, mjólkaði, gaf á garða, sneri
úr slægjunni og rakaði í múga – og
ég fékk að kynnast og vera með
ömmu hvern einasta dag. Þó svo
að heimili mitt hafi verið í 5 km
fjarlægð frá sveitinni man ég ekki
til þess að ég hafi nokkurn tímann
farið heim allt sumarið. Það var
ómetanleg reynsla að vinna í sveit
hjá Ara Páli frænda mínum og
bónda í Sandvík, en mín helsta
gjöf frá þessum árum var þetta
nána samband sem mótaðist á
milli okkar ömmu. Amma var ekki
amman sem sagðist elska mann,
kleip í kinnar og gaf knús; hún var
staðföst og hreinskiptin og sýndi
sína ást og væntumþykju aðallega
í því sem hún gerði; með því að
gefa mér hitapoka í rúmið eftir
langa daga af bakbrjótandi sveita-
vinnu og dekra mann með því að
þvo af manni og gefa manni enda-
laust magn af alls konar mat.
Eftir þetta var samband okkar
alltaf náið og kært. Í um 20 ár, eða
allt þar til að amma fór að missa
heyrnina, leið ekki sú vika að við
töluðumst ekki við í síma og töl-
uðum oft lengi. Það var gott að tala
við ömmu hvað sem bjátaði á. Hún
lagði hart að mér að ég stundaði
mitt nám og stofnaði fjölskyldu.
Þegar ég hugleiddi að taka pásu
frá háskólanámi áður en ég færi í
mastersnám þvertók hún fyrir það;
auðvitað tæki ég enga pásu.
Varðandi barneignir hvatti hún
okkur hjónin til dáða, hún sagði
óteljandi oft „ekki bíða of lengi“
eða „eftir hverju er að bíða?“.
Löngu áður en barneignir voru
komnar í myndina áttaði ég mig á
því hversu mikilvægt það væri
fyrir mig að mín börn myndu
kynnast henni og að hún kynntist
þeim. Það var líka eitt af því sem
við ræddum og ég er ekki frá því
að það hafi komið aukinn kraftur í
barneignahvatningarnar eftir þær
samræður. Þegar þriðja barnið
okkar fæddist bjuggum við í Sviss.
Amma lagði á sig ferðalag, 93 ára
gömul, til að hitta nýfædda barna-
barnabarnið. Ung í anda, flott, lið-
ug og svo hress að hún skellti sér á
trampólínið í garðinum með eldri
börnunum og skreið svo með þeim
um gólf í leikjum. Það var mér af-
ar dýrmætt að sjá ný tengsl milli
hennar og minna barna myndast
og byggjast upp.
Þvílík gjöf sem það er fyrir ung-
an dreng, ungan mann og síðar
föður að hafa átt slíka manneskju
að. Fyrir það verð ég ævinlega
þakklátur. Fyrir vikið kann ég
enn þá betur að meta samband
minna barna við ömmur sína og
afa. Ég er svo innilega glaður að
sjá svipað samband í mótun á milli
minna barna og ammanna þeirra
og ætla mér að hlúa að því sem
best ég kann.
Takk amma mín fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig. Alla hvatn-
inguna, tryggðina, kærleikann, og
innrætingu á góðum gildum. Ég
elska þig og ég sakna þín.
Ögmundur Hrafn Magnússon.
Hrefna Gísladóttir
- Fleiri minningargreinar
um Hrefnu Gísladóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝
Guðrún Hildur
Friðjónsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 6. júlí 1934.
Hún lést skyndi-
lega á endurhæf-
ingardeild Eirar í
Grafarvogi hinn 6.
nóvember 2021.
Foreldrar hennar
voru Friðjón
Steinsson kaup-
maður í Reykjavík,
fæddur á Mýrum í Miðfirði
11.6. 1904, d. 1.6. 1941, og
Guðrún Hjörleifsdóttir hús-
móðir, frá Efri-Steinsmýri í
Meðallandi en flutti síðan til
Eyrarbakka, f. 28.6. 1908, d.
20.6. 1986. Guðrún Hildur var
fjórða í röð sjö systkina. Systk-
ini hennar eru Valgarður, f.
22.5. 1930, d. 21.2. 2015, Mar-
grét Erla, f. 3.5. 1931, d. 12.5.
2015, Steinar, f. 11.11. 1932, d.
26.11. 2002, Friðjón Gunnar, f.
11.6. 1937, d. 17.2. 2016, Elísa
Hjördís, f. 18.9. 1938, d. 8.9.
1941, og Friðdís Jóna, f. 1.12.
1940. Systkini Guðrúnar sam-
feðra eru Sigurbjörg G. Alda
Friðjónsdóttir, f. 1926, og Sig-
1993, og Guðmundur Stefán
Jóhannsson, f. 5.10. 1998.
Langömmubarn er Ármann
Frosti Helgason, f. 25.9. 2019,
sonur Svanhildar og Helga
Þórs Þorsteinssonar.
Guðrún Hildur bjó sín fyrstu
ár á Langholtsveginum ásamt
foreldrum og sjö systkinum,
aðeins sjö ára gömul missti
hún föður sinn úr lungnabólgu
og mamma hennar varð ekkja
33 ára með sjö börn, yngsta 6
mánaða og elsta 11 ára. Þrem-
ur mánuðum síðar knúði sorg-
in dyra enn á ný því næst-
yngsta systirin Elísa Hjördís
varð fyrir herbíl á Langholts-
veginum. Þessi ástvinamissir
setti mark sitt á líf fjölskyld-
unnar en þau reyndu eftir
fremsta megni að styðja við líf
móður sinnar og fóru snemma
að vinna fyrir sér. Lífsbaráttan
var hörð og hjálpuðu bræðurn-
ir móður sinni við að fara með
þvottinn á handvagni í þvotta-
laugarnar í Laugardal.
Guðrún byrjaði ung að vinna
fyrir sér, passaði börn og vann
í mjólkurbúð á Langholtsveg-
inum, fór á síldarvertíð á
Siglufirði með Dísu systir sinni
en lengst af sínum starfsferli
vann hún í Rammagerðinni í
Hafnarstræti.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Áskirkju í dag, 19. nóvember
2021, klukkan 11.
urgeir Jensen
Friðjónsson, f.
1928.
Guðrún ólst upp
í Kleppsholti. Hún
bjó fyrstu árin á
Grund við Lang-
holtsveg og síðar
Selvogsgrunni.
Hún giftist 1960
Guðmundi Herði
Jóhannssyni, þau
skildu. Hún eign-
aðist tvö börn 1) Kristín Guð-
rún Jóhannsdóttir, f. 4.1. 1955,
faðir hennar er Jóhann Ingi-
marsson, f. 23.7. 1926, d. 10.1.
2016. Kristín giftist Einari
Þorkelssyni, f. 14.9. 1937, d.
17.9. 2019, dætur þeirra eru
Elísa Hildur Einarsdóttir, f.
2.3. 1990, Eydís Rún Ein-
arsdóttir, f. 30.7. 1993, Guðrún
Alfa Einarsdóttir, f. 11.7. 1998.
2) Jóhann Steinar Guðmunds-
son, f. 23.8. 1961, faðir hans er
Guðmundur Hörður Jóhanns-
son, f. 25.8. 1930, d. 4.12. 1981.
Jóhann er kvæntur Fjólu Írisi
Stefánsdóttur, f. 4.12. 1965,
börn þeirra eru Svanhildur
Guðrún Jóhannsdóttir, f. 30.10.
Það var gaman að eiga hana
mömmu fyrir mömmu, ég man
fyrst eftir þegar við bjuggum á
Selvogsgrunni hjá ömmu ásamt
Valla og Dísu. Á sumrin átti hún
það til að fara með mig labbandi
að heiman í sjósund frá fjörunni
sem nú er Sundahöfn. Hún vann
í Rammagerðinni í Hafnarstræti
17, síðan 19, og ég hljóp út á
strætóstöð þegar strætó Klepp-
ur var væntanlegur og mikið
þótti mér gaman að sjá hana eft-
ir langan vinnudag. Ramma-
gerðin var hennar vinnustaður í
rúmlega 30 ár og fór ég að vinna
þar líka þannig að við vorum
mikið saman. Það var ævintýra-
legur staður þar sem þekktustu
listmálarar landsins komu við,
prjónakonur til að selja lopa-
peysurnar og flestir ferðamenn-
irnir, hún var í öllum deildum og
endaði í postulínsdeildinni með
Guðríði sem var eigandi ásamt
Jóhannesi. Þetta var eins og ein
stór fjölskylda, bæði eigendur,
börnin þeirra og starfsfólk.
Mamma kynntist Guðmundi í
strætó þegar hann vann hjá SÍS
í Hafnarstræti og þau kynni
enduðu með hjónabandi. Þau
leigðu íbúð á Lynghaga og síðan
Kambsvegi þar sem foreldrar
hans bjuggu ásamt systur hans
og mági með sín börn. Þar var
mikill samgangur á milli hæð-
anna þriggja og við fyrst til að
fá sjónvarp þar sem allir söfn-
uðust saman og það voru
ógleymanlegar stundir. Það var
engin bíll á heimilinu en það
stoppaði þau ekki í að fara í úti-
legu og það var farið frá BSÍ
með okkur börnin með tjald og
útilegubúnað til Þingvalla og
fleiri fallegra staða.
Mamma og Guðmundur slitu
samvistir. Við Jói bjuggum með
henni og alltaf voru vinir mínir
velkomnir og hittumst við oftast
heima fyrir böll og þegar ég
flutti tók Jói við með sína vini.
Við ferðuðumst um landið sam-
an, hún fór með mér á skíða-
námskeið 1979 í Kerlingarfjöll-
um þar sem ég kynntist
manninum mínum.
Hún flutti aftur á Langholts-
veginn þegar hún keypti hús
með Jóa og Fjólu þannig að hún
byrjaði og endaði þar og leið vel
með Laugardalslaugina í ná-
grenninu og fór í sundleikfimi
með eldri borgurum. Helgi Hó-
seasson mótmælandi var á horn-
inu með spjöldin sín og stökk
hún oft með kaffibolla handa
honum og hann stökk í Rangá
og keypti handa henni konfekt-
kassa. Síðustu árin fylgdist hún
vel með erlendum fréttastöðvum
og landsleikjum í handbolta og
fótbolta missti hún ekki af.
Nægjusöm var hún og sauma-
vélin oftast uppi þar sem gard-
ínum og fötum var breytt.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Ómar Ragnarsson/
Gísli á Uppsölum)
Það verður sárt að hafa hana
ekki með sér dags daglega, hún
tók hlutunum af æðruleysi og
ætla ég að hafa það að leiðarljósi
í minningu hennar.
Kristín Guðrún
Jóhannsdóttir.
Þá hefur blessunin hún amma
Didda kvatt þessa tilvist. Mikið
á ég eftir að sakna hennar því
hún hefur verið stór hluti af
mínum uppvexti, enda búið í
sama húsi og ég nánast frá því
að ég hætti með bleyju.
Amma var aldrei hrædd við
að fara um ótroðnar slóðir – allt-
af var hún til í allskonar hluti
sem ömmur kannski eru ekki
endilega til í. Kannski naut ég
pínulítið góðs af því að vera eini
strákurinn af barnabörnunum
svo að ýmislegt var brallað.
Man t.d. eftir því að ekki alls
fyrir löngu þurfti ég að æfa mig
fyrir bílprófið og dreif mín því
mig upp í Yarisinn og við af stað
– án allra æfingaakstursmerkja.
Óþarfi að vera að flækja málið
eitthvað! Fannst reyndar pínu
töff að amma rúntaði á litla bíln-
um sínum út um allar trissur
þar til hún var komin vel yfir
áttrætt. Og gaf vel inn … snuð-
aði kúplinguna og af stað!
Amma vann lengi í Rammagerð-
inni og hitti marga skrautlega
listamenn sem vöndu komur sín-
ar þangað. Var hún þess vegna
mikill vinur Stefáns „Stórvals“
frá Möðrudal og Kjarvals sem
reyndar teiknaði hana og sendi
myndina í leigubíl þangað sem
hún bjó þá. Stolt af því.
Hún var alltaf í góðu skapi og
stutt í grínið. Ég man þegar
amma var nýbúin að fá falskar
tennur en þá var ég svo hrædd-
ur við það að sjá hana tannlausa.
Auðvitað notfærði hún sér það
og átti það til að láta mér bregða
af og til, okkur báðum til mik-
illar gleði.
Að koma í heimsókn til ömmu
var alltaf fjör og var mikið
spjallað um allt milli himins og
jarðar, þegar ég kvaddi hana var
mér aldrei leyft að fara tóm-
hentur heim því alltaf gaf hún
mér sniðuga gjöf til að taka með
mér. Það var alltaf opið hús fyr-
ir mig og vini mína þegar við
komum heim úr skólanum og
bakaði amma oft vöfflur eða
hjónabandssælu fyrir okkur.
Hún kynnti mig einnig fyrir
besta vini mínum á sínum tíma
en þá var hann nýfluttur í hverf-
ið og var að æfa sig í fótbolta.
Amma kemur þá að honum og
spyr hvort hann vanti ekki fé-
lagsskap og sendir mig til hans.
Ég er mjög þakklátur ömmu
fyrir allt sem hún gerði fyrir
mig.
Amma kenndi mér bænirnar
til að fara með á hverju kvöldi –
blessuð sé minning hennar.
Guðmundur Stefán
Jóhannsson.
Amma var einstök og hress-
asta kona sem við höfum kynnst.
Sama hvað á gekk fann hún allt-
af leið til að komast áfram og
alltaf var stutt í hláturinn. Það
besta sem við systurnar gátum
gert þegar við vorum litlar var
að biðja um að gista hjá ömmu.
Þegar við gistum hjá ömmu gát-
um við gert svo margt skemmti-
legt. Við getum ekki talið þau
skipti sem hún fór með okkur í
Laugardalslaug þar sem hún
kenndi okkur að kafa og synda.
Hún átti til alls konar dót sem
við gátum leikið okkur með en
stundum var einfaldlega nóg að
hjálpa henni að vökva plönturn-
ar. Amma átti alltaf til bingókúl-
ur og fór með okkur hvert sem
var ef við báðum um það. Hún
gerði bestu hjónabandssæluna
og við máttum alltaf hjálpa til
við baksturinn en þurftum þó
alltaf að vaska upp eftir okkur.
Við eigum ömmu svo margt að
þakka og hún mun minna okkur
á hvað það er mikilvægt að gera
smá grín að lífinu þó að á móti
blási.
Ömmu Diddu verður sárt
saknað.
Ljósið þitt skært á himni skín
til allra sem þú snertir.
Megi alheims englar umlykja þig
og verma sólargeislum.
(Elísa Hildur Einarsdóttir)
Elísa Hildur Einarsdóttir,
Eydís Rún Einarsdóttir,
Guðrún Alfa Einarsdóttir.
Guðrún Hildur
Friðjónsdóttir