Morgunblaðið - 22.11.2021, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. NÓVEMBER 2021
✝
Jónína Sigríð-
ur Sigfúsdóttir
Bergmann fæddist
17. desember 1929
í Flatey á Breiða-
firði. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Grund í
Reykjavík 8. nóv-
ember 2021.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sig-
fús Hallbjarnarson
Bergmann, kaupfélagsstjóri í
Flatey, f. 16. ágúst 1887 í Her-
gilsey, d. 15. nóvember 1960, og
Emelía Jónsdóttir Bergmann
húsfreyja, frá Eyvindarstöðum í
Blöndudal, Austur-Húnavatns-
sýslu, f. 12. desember 1897, d. 7.
apríl 1988. Eftirlifandi bróðir
Jónínu er Hallbjörn S. Berg-
mann, f. 2. nóvember 1932. Sig-
fús og Emelía eignuðust einnig
tvö börn sem létust nýfædd.
Jónína giftist hinn 12. ágúst
1950 í Flateyjarkirkju Jóni Þor-
steinssyni, hæstaréttarlögmanni
og alþingismanni, f. 21. febrúar
1924 á Akureyri, d. 18. sept-
ember 1994. Foreldrar hans
voru hjónin Þorsteinn Jónsson,
f. 24. desember 1881, d. 25. apr-
íl 1966, og Guðrún Guðmunds-
dóttir, f. 17. júlí 1894, d. 2. maí
1977, sem bjuggu lengst af á
Akureyri.
Synir Jóns og Jónínu eru: 1)
Sigfús, f. 2. apríl 1951, kvæntur
Kristbjörgu Antonsdóttur, f. 12.
september 1954. Dætur þeirra
eru: a) Emilía Rós, f. 20. ágúst
Gagnfræðaskóla Reykjavíkur.
Tónlistaráhugi Jónínu kviknaði
snemma. Hún byrjaði ung að
spila á harmóníku á skemmt-
unum í Flatey og syngja í
kirkjukórnum. Jónína fékk pí-
anó í fermingargjöf og nam síð-
ar píanóleik hjá nokkrum af
fremstu píanóleikurum lands-
ins, m.a. Rögnvaldi Sigurjóns-
syni, Ragnari Björnssyni og
Margréti Eiríksdóttur.
Jónína og Jón bjuggu á Ak-
ureyri fram til 1955 er þau
fluttu til Reykjavíkur. Eftir að
Jón var kjörinn á þing fyrir Al-
þýðuflokkinn í Norðurlands-
kjördæmi vestra árið 1959 hófst
nýr kafli í lífi þeirra með ár-
legri sumarbúsetu á Blönduósi.
Eftir að þingmennsku Jóns lauk
1971 hófust þau handa við
endurbyggingu Bentshúss í
samstarfi við Hallbjörn, bróður
Jónínu, og frænkur þeirra sem
voru eigendur neðri hæð-
arinnar. Næstu 20 árin dvöldust
Jón og Jónína í nokkrar vikur á
hverju sumri í Flatey.
Jón og Jónína fluttu 1977 í
nýbyggt einbýlishús á Selbraut
5 á Seltjarnarnesi. Nokkrum ár-
um eftir að Jón lést flutti Jónína
í íbúð á Eiðistorgi 9. Hún spilaði
á flygilinn flesta daga og sótti
tónleika. Jónína átti góða ævi
fram til 90 ára aldurs en þá fór
heilsan að gefa sig. Jónína bjó
síðustu 17 mánuðina á hjúkr-
unarheimilinu Grund.
Útför Jónínu fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 21.
nóvember 2021, og hefst at-
höfnin klukkan 11. Gestir verða
beðnir að framvísa neikvæðri
niðurstöðu úr hraðprófi vegna
Covid-19 sem tekið er á við-
urkenndum stöðum og er ekki
eldra en 48 klst. gamalt.
1982. Maður henn-
ar er Atli Rafn
Björnsson, f. 8.
febrúar 1979, og
eru börn þeirra
Baldur Leó, f.
2011, Ágúst Kári, f.
2013, og Ástrós
María, f. 2020. b)
Anna Katrín, f. 9.
nóvember 1987.
Maður hennar er
Gísli Örn Kjart-
ansson, f. 21. mars 1983, og eru
börn þeirra Jón Emil, f. 2017,
og Karítas Anna, f. 2021. 2) Jó-
hannes Gísli, f. 1. apríl 1963. 3)
Þorsteinn, f. 14. september
1964. Fyrrverandi kona hans er
Julan White, f. 20. ágúst 1968,
og eru börn þeirra: a) Sóley Jul-
an, f. 25. maí 1992, og er maður
hennar Benjamin Cooley, f. 4.
desember 1987, b) Jónína Julan,
f. 22. ágúst 1994, og c) Víkingur
Julan, f. 21. desember 1997.
Fósturbörn Þorsteins eru Alex-
andru J. Ciunga, f. 27. maí
2002, og Maria J. Ciunga, f. 28.
október 2003. 4) Jón Gunnar
Jónsson, f. 10. apríl 1968. Fóst-
ursonur Jóns og Jónínu er Tóm-
as G. Guðmundsson, f. 14. júní
1962, kvæntur Evu Bliksted
Jensen, f. 4. september 1960.
Dóttir þeirra er Nína Björk, f.
22. ágúst 1997.
Jónína ólst upp á heimili for-
eldra sinna á efri hæð Bents-
húss í Flatey. Hún stundaði nám
við barnaskólann í Flatey, Hér-
aðsskólann á Laugarvatni og
Jónína, amma mín, fæddist í
dimmasta skammdeginu í des-
ember árið 1929 í Bentshúsi í
Flatey á Breiðafirði. Skömmu
áður hafði Sigvaldi Kaldalóns,
læknir og tónskáld, flutt frá
eynni og þar var læknislaust.
Því var ljósmóðir sótt á báti alla
leið inn á Skarðsströnd. Amma
ólst upp á ástríku myndarheim-
ili foreldra sinna í Bentshúsinu.
Faðir hennar var kaupfélags-
stjóri, ættaður úr Breiðafirðin-
um, og móðir hennar kvenskör-
ungur úr Húnavatnssýslu.
Amma var stolt af uppruna sín-
um og þekkti ættir sínar vel.
Gestrisni og myndarskapur
voru henni í blóð borin. Heim-
ilið í Bentshúsi var mjög gest-
kvæmt, stóð öllum opið og nutu
þess margir. Þannig var það
einnig hjá ömmu Jónínu og afa
Jóni. Amma var framúrskarandi
gestrisin og rausnarleg. Hvort
sem um var að ræða veislur eða
hversdaglegt kaffi var dúklagt
borð með postulíni, kristalsglös-
um og silfurborðbúnaði til stað-
ar.
Amma var stolt húsmóðir
sem stýrði heimili þeirra afa
með miklum myndarbrag, en
það taldi auk hennar og eig-
inmanns fimm syni þegar mest
var. Hún þoldi hvorki óreiðu né
óreglu og gerði kröfu um að all-
ir mættu í kvöldmat á réttum
tíma. Amma var sjálf afar
stundvís en hún hafði eldhús-
klukkuna sína alla tíð stillta
fimm mínútum á undan réttri
klukku. Hún tók sér aldrei frí-
dag eða lagðist veik en hún kom
karlaveldinu á heimilinu á óvart
eitt sinn með því að fara í verk-
fall á kvennafrídaginn 1975. Þá
hafði hún þó eldað fyrir fram of-
an í mannskapinn og sett mat-
inn í ísskápinn.
Amma var hrein og bein og
sagði hlutina gjarnan eins og
þeir voru. Hún var með afbrigð-
um dugleg og drífandi en að
hennar mati voru margir illa
haldnir af leti og seinir til
verka. Amma hikaði ekki við að
fara sjálf upp í stiga og mála
þakið á Selbrautinni þegar þess
þurfti. Í eitt skiptið ætlaði afi að
vera traust hjálparhella og
halda við stigann en þegar
ömmu varð litið niður hafði afi
hallað sér upp að stiganum og
fengið sér blund. Þá var það
ömmu líkt að vera mætt sam-
dægurs norður til Akureyrar
þegar ég fæddist. Hún ætlaði að
fá sér far með flutningabíl í há-
deginu en eftir fortölur frá afa
lét hún duga að fljúga með
kvöldvélinni.
Amma var glæsileg kona,
smekkleg og fylgdist alla tíð vel
með með nýjustu tísku, hvort
sem var í fatnaði, húsbúnaði eða
matargerð. Hún var mikil dama
og hjá henni voru manna- og
borðsiðir í hávegum hafðir.
Amma var ávallt létt í lund og
ljúf og kvartaði aldrei undan
neinu, nema minnistapi síðustu
árin. Hún var mannblendin og
það var skemmtilegt að vera í
kringum hana.
Amma Jónína var fastur
punktur í tilveru minni. Hjá
henni stóðu dyrnar ávallt opnar
og þar var gott að vera. Hún
sýndi barnabörnunum ómælda
ást, hlýju og væntumþykju og
færði okkur rausnarlegar gjafir.
Amma hvatti okkur áfram í
hverju því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Þegar við systur
vorum báðar í tónlistarnámi
mætti amma til að mynda á alla
nemendatónleika hjá okkur og
var kaffiboð hjá henni fastur
liður að tónleikum loknum líkt
og ekkert væri sjálfsagðara.
Það voru sannkölluð forréttindi
að eiga hana að.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Anna Katrín Sigfúsdóttir.
Margs er að minnast þegar
kvödd er mikil og góð vinkona
og dásamleg manneskja eins og
amma á Nesi var.
Amma var mikil tónlistar-
kona. Hún þráði ung að læra á
píanó. Fyrstu árin lærði hún á
orgel þar sem ekki var til píanó
á heimili hennar í Flatey. Hún
fékk svo sitt langþráða píanó í
fermingargjöf og þá hófst löng
vegferð hjá ömmu og píanóinu
sem stóð þar til heilabilun náði
yfirhöndinni í lífi hennar fyrir
rúmum tveimur árum. Þessi
vegferð veitti henni mikla
ánægju en kostaði einnig innri
átök og fórnir. Árum saman
æfði hún sig marga klukkutíma
á dag. Eftir að hún flutti til
Reykjavíkur 25 ára gömul hóf
hún píanónám fyrir alvöru og
lærði hjá Ragnari Björnssyni,
Rögnvaldi Sigurjónssyni og
lengst af hjá Margréti Eiríks-
dóttur. Hún lagði sig alla fram
við námið, á sama tíma og hún
kom öllum strákunum sínum til
manns og sinnti heimilinu af
einstökum myndarskap.
Amma spilað aldrei opinber-
lega en naut þess að spila á
flygilinn heima í stofu nánast
alla daga ársins. Hún hlustaði á
tónlist heima við daglega og
sótti reglulega tónleika. Hún
sótti meðal annars tónleika hjá
Sinfóníuhljómsveit Íslands í yfir
60 ár. Helst vildi hún fara á tón-
leika þegar píanóið var í aðal-
hlutverki og flutt voru verk eft-
ir Beethoven og Chopin, en það
voru hennar uppáhaldstónskáld.
Amma fylgdist vel með og var
áskrifandi að tónlistartímarit-
unum Gramophone og Piano um
árabil og hafði sérstakan áhuga
á að fylgjast með ungum og
upprennandi píanóleikurum.
Amma á stóran þátt í því
hver ég er í dag. Ég á óteljandi
minningar af okkur saman,
margar tengjast tónlistinni sem
við áttum sameiginlega. Við fór-
um saman á fjöldann allan af
tónleikum innanlands og utan,
helst til að hlusta á fræga pí-
anóleikara. Hún studdi mig af
alhug í gegnum allt mitt tónlist-
arnám og eins þegar ég hóf feril
minn sem flautuleikari. Hún
mætti á flestalla tónleika mína
frá því að ég var lítil stelpa að
hefja nám á flautu og þar til
fyrir rúmum tveimur árum þeg-
ar hún kom síðast á tónleika hjá
mér. Í barnæsku minni hélt hún
myndarleg kaffiboð eftir flesta
tónleika sem ég lék á. Amma
vílaði ekki fyrir sér að mæta til
London á tónleika hjá mér,
þræða Harrods og Selfridges í
leit að fínum tónleikaskóm fyrir
ömmustelpuna og þá dugði ekk-
ert minna en Prada.
Frá námsárum mínum hér
heima er tónstigahelgin mikla
mér alltaf minnisstæð. Þá var
ég 13 ára og hafði eitthvað
trassað að læra tónstigana mína
og var að renna út á tíma. Þá
flutti ég bara til ömmu yfir eina
helgi og hún sat yfir mér og
hjálpaði mér að læra þetta allt.
Á milli æfinga bar hún í mig
mat og kökur og handleggirnir
voru baðaðir í heitu vatni og
nuddaðir eftir átökin. Þetta
hófst og hafa tónstigarnir ekki
vafist fyrir mér síðan þá. Hún
kynnti mig fyrir tónlist J.S.
Bach en eitthvað leist mér ekki
á hana til að byrja með en þá
greip amma til sinna ráða og
síðan þá hefur Bach verið eitt af
mínum uppáhaldstónskáldum.
Með hjartans þökk fyrir allt
það góða sem þú kenndir mér.
Hvíl í friði elsku amma mín.
Emilía Rós Sigfúsdóttir.
Það eru sönn forréttindi að
hafa þekkt Jónínu frænku mína
og vinkonu alla ævi. Frá því ég
man eftir mér var alltaf kaffi-
boð á sunnudagseftirmiðdögum
á Selbrautinni hjá Jónínu og
Jóni manni hennar, með okkur
mömmu, langömmu Emelíu og
Möggu systur Jóns.
Ég átti djúp og sterk tengsl
við Emelíu langömmu og Jón-
ínu. Þetta voru sterkar, hlýjar,
greindar og skemmtilegar kon-
ur. Eftir því sem ég eltist og
varð fullorðin dýpkaði vinátta
okkar Jónínu enn frekar. Við
áttum regluleg „deit“ á kaffi-
húsum og veitingastöðum þar
sem nákvæmlega allt var til um-
ræðu. Hvort sem það voru
stjórnmál, trúarbrögð, dægur-
menning, eða uppáhaldið okkar,
óperur, þá kom maður aldrei að
tómum kofunum hjá þessari
elsku frænku minni. Ekki bara
hafði hún búið sér og manni sín-
um glæsilegt heimili og alið upp
fyrirmyndarsyni, heldur nálgað-
ist hún öll umræðuefni og mál-
efni með skilningi, eðlislægri
forvitni og víðsýni. Það var svo
gaman að spjalla við hana og ég
held að allir á Mokka hafi snúið
sér við þegar við uppgötvuðum
okkar sameiginlegu og einlægu
ást á Mariu Callas. „Nei í al-
vöru! Þú líka?“ barst út á Skóla-
vörðustíginn. Næstu jól og af-
mæli gengu Callas-geisladiskar
og -dvd-diskar á milli okkar vin-
kvennanna. Okkar djúpa teng-
ing og einlæga vinátta er nokk-
uð sem ég mun búa að alla ævi.
Ég mun sakna Jónínu minnar
það sem eftir er, hún var ein-
stök. Ég fæ þér aldrei fullþakk-
að fyrir allt, elsku Jónína mín.
Hvíldu í friði.
Lízella.
Það var mikil upplifun og æv-
intýri að kynnast Jóni Þor-
steinssyni og Jónínu Bergmann
þegar ég var unglingur. Þau
tóku mér ávallt vel en við Jón
Gunnar höfum verið nánir vinir
síðan í MR og samtíða miklu
fyrr og æ síðan. Þau voru sann-
kallað fjölskyldufólk og stolt af
afkomendum sínum, Jóa, Fúsa,
Nóna, Steina og Tomma sínum
og svo öllum barnabörnunum
sem Fúsi og Kibba sáu mest um
að framleiða af dugnaði og feg-
urð. Stolt var hún Jónína af
strákunum sínum og elskaði þá,
dáði og hvatti óspart til dáða og
lét þá líka heyra það, stundum
„vel“ ef þurfti. Ég hafði mjög
gaman af að heimsækja Jónínu
á um sex ára tímabili þegar
Nóni var erlendis að sinna fjár-
málamörkuðum í New York og
svo í Hong Kong, löngu fyrir öll
bankahrunin, þau komu síðar.
Þá var ég að kaupa fyrir Nóna
eitt og eitt málverk á málver-
kauppboðum og víðar. Og fór
svo með þau til Jónínu sem
geymdi þau „fyrir strákinn“ …
Jónínu fannst oft málverkin góð
og ég man sérstaklega eftir
mynd eftir Kristínu Jónsdóttur,
keypt hjá Fold, og líka verki
sem er fyrsta þekkta olíumál-
verk Muggs. En þetta er fyrir
20 eða fleiri árum. Hún var al-
veg heilluð af þessum myndum
enda falleg verk, sannkallaðir
molar. Jónína gat verið svolítið
stríðin og gerði nú stundum
góðlátlegt grín að Nóna sínum,
en það var allt trúnaðarmál
okkar Jónínu og er enn og verð-
ur.
Hugur Jónínu var alltaf í
Flatey á Breiðafirði enda fædd-
ist hún þar og ólst upp í því
mikla stórveldi sem Flatey var
þá. Og faðir hennar var stór-
grósser og allt í öllu í Flatey á
þeim tímum. Ég var ungur mað-
ur mörg sumur í Flatey og mik-
ið ræddum við Jónína um Flat-
ey og ákveðin straumhvörf urðu
þegar hún ákvað að fara ekki
þangað fyrir nokkuð mörgum
árum. Ég náði ekki að hitta
Jónínu síðari árin og veit að hún
átti erfiðan tíma í veikindum
sínum.
Ég tel mig gæfumann að hafa
kynnst Jónínu og þakka henni
fyrir að taka mér ávallt vel, og
allan fróðleikinn og lífsráðin
sem hún gaf mér. Sem ég hef
reynt að fara eftir.
Ég vil að lokum votta allri
stórfjölskyldunni innilega sam-
úð frá mér, Sirrý konu minni og
dóttur okkar Ragnheiði Björk.
Blessuð sé minning Jónínu
Bergmann.
Ari Gísli Bragason.
Látin er í hárri elli frænka
mín Jónína Sigfúsdóttir Berg-
mann. Við Jónína vorum systk-
inabörn, en Emelía móðir henn-
ar og Þorsteinn faðir minn voru
systkin, fædd og uppalin á Ey-
vindarstöðum í Blöndudal í
Austur-Húnavatnssýslu. Þar
bjuggu þá afi okkar og amma,
Jón Jónsson og Ósk Gísladóttir.
Ósk var 22. af 23 börnum þeirra
Gísla Ólafssonar og Elísabetar
Pálmadóttur.
Emelía eða Emma frænka
eins og hún var kölluð í fjöl-
skyldunni var elst þeirra sex
Eyvindarstaðasystkina. Hún
fluttist snemma úr sveitinni og
giftist Sigfúsi Bergmann Hall-
björnssyni sem lengi var kaup-
félagsstjóri í Flatey á Breiða-
firði. Þar átti því Jónína sitt
bernsku- og æskuheimili. For-
eldrar mínir bjuggu aftur á
móti á æskuslóðunum og var því
langt á milli fjölskyldnanna og
samgangur nánast eingöngu
bréflega. Ég man því fyrst eftir
Jónínu þegar ég var sex ára
gamall. Það var árið 1944, þegar
hún kom í heimsókn til okkar
með Emmu móður sinni og
Hallbirni bróður sínum. Að
ferðast frá Flatey alla leið norð-
ur í Húnaþing var á þessum
árum líkt og að ferðast til út-
landa í dag.
Árið 1950 giftist Jónína Jóni
Þorsteinssyni, lögmanni og síð-
ar alþingismanni. Hófu þau bú-
skap á Akureyri þar sem Jón
rak lögmannsstofu. Haustið
1953 settist ég í landsprófsdeild
Menntaskólans á Akureyri. Jón-
ína hafði frétt af mér, hafði
fljótlega samband og varð ég
tíður gestur á heimili þeirra
hjóna. Einhverju sinni barst í
tal að ekki væru kennarar í MA
yfir sig hrifnir af færni minni í
stærðfræðinni. Jónína, sem allt-
af var lausnamiðuð, sagði þá við
Jón að hann hefði bara gott af
að rifja upp fræðin en hann var
raunar meira en meðalmaður á
því sviði. Og honum tókst að
troða nægilegri visku í hausinn
á stráknum þannig að það
nægði til að standast próf.
Haustið 1958 hélt ég til náms
til Þýskalands en Jón og Jónína
voru þá flutt til Reykjavíkur.
Ég átti heimili á Blönduósi á
þeim árum og var oft á ferðinni
í fríum. Ósjaldan gisti ég hjá
þeim hjónum og naut þeirra fá-
dæma gestrisni. Þegar ég svo
að loknu námi þurfti að fjár-
magna atvinnutækin var ekki
verra að þekkja einhvern sem
var kunnugur í þeim frumskógi
sem bankakerfið var á þeim
tíma. Og þegar við hjónin höfð-
um stofnað heimili og fórum að
fjölga mannkyninu urðu þau
Jón og Jónína okkur samstiga í
því ferli þrátt fyrir nokkurn ald-
ursmun. Þau urðu fjölmenn
barnaafmælin í Stóragerðinu á
þessum árum.
Ekki verður minnst á Jónínu
án þess að nefna tónlistina. Á
því sviði hafði hún mikla ástríðu
og sérstaklega fyrir píanóinu,
sem hún lék á fram á síðustu ár.
Hún átti reyndar ekki langt að
sækja tónlistaráhugann því að
hann var bókstaflega inn-
brenndur í þau Eyvindarstaða-
systkin. Ég minnist þess varla
að hafa hitt Jónínu án þess að
rætt væri um tónlist. Stolt var
hún og ánægð með afkomendur
sína en þó sérstaklega þegar
arfberar tónlistarinnar sýndu
sig, sem þeir hafa heldur betur
gert.
Kæra frænka, ég veit að á
öðru tilverustigi munt þú lifa
áfram í músíkinni og þá auðvit-
að með Eyvindarstaðaættingj-
unum. Þar er sko ekki í kot vís-
að. Farðu vel!
Hængur Þorsteinsson.
Jónínu hef ég auðvitað þekkt
alla tíð því hún var gift Jóni
móðurbróður mínum löngu áður
en ég fæddist. Fyrstu minning-
ar eru frá því að við fórum í
heimsókn til þeirra í Miðtún og
svo man ég líka eftir að hafa
heimsótt fjölskylduna á Blöndu-
ósi þar sem Jónína og Jón
dvöldu að sumarlagi meðan Jón
var þingmaður Norðurlands
vestra. Þegar tengdaforeldrar
hennar, afi minn og amma,
fluttu frá Akureyri á Hrafnistu í
Reykjavík sinnti hún þeim vel
og bauð þeim oft í sunnudags-
mat. Þegar móðir mín þurfti að
liggja á spítala í nokkrar vikur
vegna meðgöngu var ég sendur
í fóstur til Jónínu inn í Njörva-
sund og undi hag mínum vel.
Alltaf var gott að borða og kök-
ur með kaffinu. Þótt ég væri
bara átta ára vandist ég þarna á
að fara einn á bókasafnið í Sól-
heimum og tók við það áralangt
ástfóstur. Jónína var mikil hús-
móðir og þegar mamma var þrí-
tug viðraði Margrét móðursyst-
ir mín áhyggjur af því við
Jónínu að mamma myndi ekki
ráða við veisluhöldin. Jónína
eyddi því tali en tók að sér að
sjá um smurbrauðið í veislunni
og höfðu veislugestir varla
smakkað annað eins góðgæti.
Gestrisni Jónínu var með ein-
dæmum og þó að gustaði af hús-
móðurinni fann maður alltaf að
maður var velkominn. Eftir að
Jónína og Jón fluttu í Stóra-
gerði og við bjuggum í Safa-
mýrinni heimsótti ég þau reglu-
lega þó að erindið væri ekki
annað en að spjalla við Jónínu
og setjast inn í herbergi og lesa
Árna í Hraunkoti. Páll bróðir
minn varð líka nokkrum árum
seinna heimagangur hjá Jónínu.
Hann stóð í blaðaútgáfu með
Jóhannesi Gísla og Tomma og
Þorsteinn og Jón Gunnar stóðu
líka í blaðaútgáfu með sínum
vinum. Ekki dró það úr traffík-
inni á ritstjórnarskrifstofunni
að Jónína sá um að allir hefðu
þar nóg að bíta og brenna.
Seinna þegar þau Jón fluttu á
Seltjarnarnesið átti skáklistin
hug ungra manna og þá var
auðvitað sjálfsagt að skákmót
væru haldin heima hjá þeim.
Magga frænka og Jónína náðu
vel saman og mömmu þótt gott
að sækja stuðning til Jónínu.
Man ég eftir því þegar mamma
var í aðhaldi að Jónína vildi fá
hana vikulega vestur á Nes til
vigtunar. Hlakkaði mamma til
þessara heimsókna þó að ekki
gætu þær talist líkar mágkon-
urnar. Jónína var rösk og
ákveðin og þótti mér það nokk-
ur tilbreyting frá því hæglæti
sem ríkti á mínu heimili. Ég var
líka hrifinn af því hvað Jónína
var góður bílstjóri en á hennar
heimili var Saab í mestu uppá-
haldi. Ég sá minna af Jónínu í
seinni tíð en það var alltaf gam-
Jónína S.
Bergmann