Morgunblaðið - 25.11.2021, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. NÓVEMBER 2021
✝
Axel Krist-
jánsson fædd-
ist 20. nóvember
1928 í Reykjavík.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
12. nóvember
2021.
Foreldrar hans
voru hjónin Vil-
helmína Kristín
Örum Vilhelms-
dóttur húsmóðir
frá Siglufirði, f. 1904, d. 1976
og Kristján Karlsson forstjóri
frá Akureyri, f. 1893, d. 1981.
Axel átti tvö systkini, Ástu f.
1926, d. 2019 og Karl f. 1927,
d. 2016.
Axel giftist Þórunni Guðna-
dóttur húsmóður 10. apríl
1954. Þórunn var fædd 3. nóv-
ember 1928 og lést 2. júní
2018, dóttir hjónanna Sigríðar
Sigfúsdóttur Thorarensen ljós-
móður, f. 1894, d. 1982 og
Guðna Árnasonar verslunar-
stjóra, f. 1890, d. 1958. Þórunn
átti eina systur, Stefaníu, f.
1924, d. 1997.
Börn Axels og Þórunnar
eru: I. Guðni, jarðeðlisfræð-
ingur og forstöðumaður, f. 20.
júní 1955, kvæntur Svanfríði
Franklínsdóttur, skjalastjóra
og kennara. Börn þeirra eru:
Moreau og 2) Stefanía Ásta, f.
1999. IV. Sigríður tannlæknir,
f. 30. júlí 1964, gift Ragnari
Thorarensen, viðskipta- og
landfræðingi. Dætur þeirra
eru: 1) Ólöf, f. 1997, 2) Þór-
unn, f. 2000 og 3) Kristín, f.
2004.
Axel ólst upp í Reykjavík en
dvaldist öll sumur æsku- og
unglingsára hjá föðurbróður
sínum Jakobi, konu hans
Kristínu og dætrum á stórbýl-
inu Lundi við Akureyri og
bast föðurfólki sínu þar nán-
um, ævilöngum böndum. Hann
varð stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík 1948 og
cand. juris frá lagadeild Há-
skóla Íslands 1954. Hann starf-
aði hjá Útvegsbanka Íslands
1954 til 1987 sem lögfræð-
ingur, síðar yfirlögfræðingur
og síðast aðstoðarbankastjóri.
Eftir það starfaði hann sjálf-
stætt sem lögmaður, nánast til
æviloka, en var jafnframt í
starfi hjá Lánasýslu ríkisins
um nokkurra ára skeið. Axel
hafði ævilanga ástríðu fyrir
ferðalögum um óbyggðir Ís-
lands og veiðimennsku af ýms-
um toga og naut þess að geta
sinnt þessum áhugamálum sín-
um fram undir það síðasta.
Þau Þórunn bjuggu á Lokastíg
13 í 10 ár og Skeggjagötu 4 í
52 ár eða þar til Þórunn flutt-
ist á hjúkrunarheimilið Mörk
árið 2016, en þá flutti Axel í
Austurbrún 4.
Útför Axels fór fram 23.
nóvember 2021.
1) Egill Árni, f.
1985. Hann er
kvæntur Hólmfríði
Björk Sigurðar-
dóttur og eru
þeirra börn Axel
Árni og Edda
Katrín; 2) Þórunn
Eva, f. 1988. Hún
býr með Ólafi
Pálssyni og eru
þeirra dætur Sól-
ey Harpa og Rakel
Dögg og 3) Gyða Katrín, f.
1994. Hún býr með Agli Pét-
urssyni. II. Kristín sérkennari,
f. 27. júlí 1957, gift Sigurði
Haukssyni, tölvunarfræðingi
og flugumferðarstjóra. Synir
þeirra eru: 1) Daði, f. 1983.
Hann er kvæntur Ingunni Tan-
gen og eru þeirra börn Gunn-
ar, Herdís og Björg; 2) Helgi,
f. 1985. Hann er kvæntur Unu
Eydísi Finnsdóttur og er
þeirra sonur Sigurður Logi og
3) Axel, f. 1987. Hann býr með
Guðrúnu Helgu Sigurðar-
dóttur og eru þeirra dætur
Nína og Kristín. III. Karl
hæstaréttardómari, f. 1962,
kvæntur Margréti Reynis-
dóttur, stjórnunar-, markaðs-
og matvælafræðingi. Dætur
þeirra eru: 1) Sigríður, f.
1996. Hún býr með Aymeric
„Viltu viskí?“ – var það fyrsta
sem tengdafaðir minn Axel
Kristjánsson sagði þegar við
hittumst fyrst á gamlársdags-
kvöldi 1991. Ég hafði kviðið
óskaplega fyrir að hitta hann og
hafði verið í felum hjá Siggu
dóttur hans í kjallaranum á
Skeggjagötu 4 í nokkra mánuði.
Sennilega var tengdafaðir minn
jafn kvíðinn og ég. Alltént vor-
um við báðir fljótir með fyrsta
glasið og eftir það kjaftaði á
okkur hver tuska. Það var ótrú-
lega margt sem sameinaði okk-
ur fyrir utan það að þykja viskí
gott. Báðir með ferða- og jeppa-
dellu. Báðir frá Siglufirði og
báðir áttum við ættir okkar að
rekja til Akureyrar. Vilhelmína
mamma hans og Svanlaug
amma mín höfðu verið góðar
vinkonur og hafði Axel meira að
segja búið með foreldrum sínum
og systkinum í eitt ár í húsi afa
míns á Laugavegi 34a þar sem
ég bjó þegar við Sigga kynnt-
umst. Örlögin spinna oft falleg-
an vef. Ég leit strax upp til
Axels. Hár, glæsilegur á velli,
afburða vel gefinn, vel menntað-
ur, skemmtilegur og vel gerður
í flest alla staði. Axel var samt
ekki fullkominn frekar en nokk-
ur annar. Hann hafði sína galla
eins og við öll höfum. Hann
sagði stundum við mig að það
væri svo gott að vera með mér
af því að við værum báðir má-
tuglega vitlausir. Þetta þótti
mér ákaflega vænt um að heyra
og auðvitað var þetta hárrétt
hjá honum. Betri tengdaföður
og betri afa fyrir börnin mín
hefði ég aldrei getað fengið.
Gjafmildari en sjálfur jóla-
sveinninn hvort heldur við mig
eða börnin mín. Hann var örlát-
ur á alla sína hluti og ég mátti
fá allt lánað sem ég þurfti frá
fyrsta degi. Hvort heldur sem
það voru bækur, útilegugræjur
eða jeppinn. Og rispur á jepp-
ann. Iss, jeppar eru til þess að
nota þá sagði hann. Axel opnaði
perlur Íslands fyrir mér. Sum-
arið 1992 fór ég í fyrstu há-
lendisferðina með honum á
patrolnum hans. Við fórum
Gæsavatnaleið og þvílík upplif-
un fyrir mig sem aldrei hafði
farið neitt um hálendið. Næstu
þrjátíu árin fórum við í margar
ferðirnar hvort heldur lengri
eða styttri. Á hverju vori í fjölda
ára fórum við í bústað á Snæ-
fellsnesinu til þess að komast á
vélsleða á jökulinn. Það eru
dásamlegar minningar sem við
öll, sem eftir stöndum, eigum
um samvistir við Axel og Tótu.
Því að baki góðum manni stend-
ur oftast góð kona. Að baki Ax-
els stóð Tóta eða Þórunn
Guðnadóttir tengdamóðir mín
sem lést fyrir rúmum þremur
árum. Þau höfðu þá verið saman
í 64 ár. Hún var stóra ástin í lífi
Axels. Það var gaman að sjá
hversu gott og ástríkt þeirra
hjónaband var. Axel var forfall-
inn skotveiðiáhugamaður og
sennilega á hann lengsta feril
allra í hreindýraveiðum hér á
landi frá 1963 til 2020 eða 57 ár.
Fyrst fór hann með vinum sín-
um, síðar meir bættist Karl son-
ur hans með í ferðirnar og enn
síðar afastrákarnir, Egill Árni,
Daði, Helgi og Axel. Í haust
varð hann að sleppa í fyrsta
skiptið að fara á hreindýr því
þrekið var búið. Það var vel við
hæfi að þá kom fyrsta langafa-
barnið með í staðinn, Gunnar
Daðason.
Þannig tekur hver kynslóðin
við af annarri. Síðustu vikurnar
var Axel orðinn langþreyttur á
eigin líkamlegu getuleysi. Hugs-
unin og minnið var jafn skýrt
sem áður en líkaminn var alveg
farinn. Fyrir útivistarmann sem
hafði yndi af ferðalögum var það
eins og að vera dæmdur í ein-
angrun að geta ekki lengur farið
neitt. Þess vegna sagði hann að
það væri komið nóg. Hann vildi
fara. Hann var búinn að sjá nóg
og upplifa nóg. Nú vildi hann
fara og hitta Tótu sína aftur. Og
þegar hann veiktist fyrir tæpum
mánuði síðan þá afþakkaði hann
öll sýklalyf. Hann tók þá hetju-
legu ákvörðun að vilja deyja. Ég
kveð tengdaföður minn og afa
barnanna minna með söknuði en
jafnframt gleði að hann skuli nú
vera kominn til Tótu sinnar.
Maðurinn deyr en minningin um
hann lifir í hjörtum okkar sem
hann snart á sinni lífsleið.
Ragnar Thorarensen.
Tengdafaðir minn Axel Krist-
jánsson vitnaði oft í upphafsorð
snilldarverks Halldórs Laxness,
Fegurð himinsins: „Þar sem
jökulinn ber við loft hættir land-
ið að vera jarðneskt, en jörðin
fær hlutdeild í himninum, þar
búa ekki framar neinar sorgir
og þess vegna er gleðin ekki
nauðsynleg, þar ríkir fegurðin
ein, ofar hverri kröfu.“ Þessi orð
sýnast eiga svo vel við núna að
honum gengnum því í þeim
sameinast tvennt sem var svo
ríkt í skaphöfn hans: Aðdáunin
á texta skáldsins og ástríðan
fyrir náttúru Íslands.
Þegar ég hugsa um heimili
tengdaforeldra minna á ég auð-
velt með að ímynda mér að ég
sé sest í stofuna og horfi í
kringum mig. Þar var ekki
íburður en umhverfið einkennd-
ist allt af menningu í bestu
merkingu þess orðs. Fagurbók-
menntum, myndlist, óperutón-
list og svo mörgu fleiru. Axel
tengdafaðir minn þekkti heims-
bókmenntirnar eins og lófann á
sér og var sama hvort rætt var
við hann um Hemingway,
Hamsun, Steinbeck eða aðra. Af
íslenskum bókmenntum unni
hann þó líklega mest ljóðum
Jónasar Hallgrímssonar og bók-
um Halldórs Laxness. Þegar
hann var síðast hjá okkur um
jól hafði ég til gamans sett sam-
an spurningakeppni sem fólst í
því að ég las upp ýmsar tilvitn-
anir úr íslenskum bókmenntum.
Hann kunni svör við þeim öllum
og gjarnan fylgdi ítarlegur fróð-
leikur. Axel var líka mikill
tungumálamaður og lét stund-
um tilvitnanir á latnesku flakka.
Hann sagði svo gjarnan sögur
af því að þegar hann sem ung-
lingur las um hetjudáðir heim-
skautafarans Roalds Amund-
sens sem komst fyrstur manna
á Suðurpólinn. Axel hafði svo
gaman að segja frá keppni
Amundsen og Robert Scott að
við mæðgurnar vorum alveg
heillaðar. Ef til vill hafa þessar
frásagnir með öðru mótað
sjálfsmynd hans á unga aldri því
líf hans og yndi var að ferðast
um ótroðnar slóðir óbyggða Ís-
lands. Þau hjónin voru líklega
með þeim fyrstu sem ferðuðust
fótgangandi með kort og
hyggjuvitið að leiðarljósi þá leið
sem nú er merkt í bak og fyrir
og kölluð Laugavegurinn. Fjöl-
skylda hans naut líka góðs af
þessum útivistaráhuga því Axel
var fyrst og síðast fjölskyldu-
maður. Þegar ég og maðurinn
minn fórum að rugla saman
reytum okkar þá hafði móður-
systir mín Gígja, sem þekkti til
tengdaforeldra minna, á orði við
mömmu að málum væri vel
skipað því að þegar annað fólk
hefði farið til útlanda og komið
börnunum fyrir hefðu Tóta og
Axel troðið börnum og farangri
í bílinn og lagt upp í langferðir
um hálendi Íslands. Það er erf-
itt að skilja það í dag hvernig
hægt var að ferðast með allan
hópinn dögum saman og þurfa
að hafa kostinn með sér því að
þá var ekki hægt að stoppa á
veitingastöðum eða vegasjopp-
um til þess að seðja hungrið.
Eftir því sem árin færðust yf-
ir og um hægðist hjá Axel naut
ég þess í ríkum mæli að eiga
með honum gæðastundir þar
sem við spjölluðum um heima
og geima. Hann þreyttist ekki á
því að hrósa manni og var svo
einlæglega þakklátur fyrir allt
sem gert var fyrir hann.
En nú er komið að leiðarlok-
um og við samfögnum sjálfstæð-
um og ferðaglöðum manni að
vera laus úr viðjum farlama lík-
ama. Ég mun sannarlega sakna
hans en gleðst við tilhugsunina
um að þau Tóta, stóra ástin
hans, séu saman á ný.
Margrét Reynisdóttir.
Síminn hringir einu sinni,
tvisvar, og svo svarar glaðvær
rödd: „Sæll Egill minn, Árni
minn, Guðnason minn, vinur
minn!“ Þetta var hann afi minn
og vinur, Axel Kristjánsson,
glæsimenni sem eftir var tekið,
allt fram á síðasta dag. Nú er
hann lagður af stað í sitt hinsta
ferðalag eftir langa og farsæla
ævi. Þegar að því er komið að
minnast afa nokkrum orðum,
kemur mér fyrst í hug vísa
Hannesar Péturssonar sem afi
hélt svo mikið upp á, um fölnuð
störin á flánni, þessi vegamót
lífs og dauða sem við komum öll
að fyrr eða síðar.
Afi hefur víst vitað um hríð,
að hann var kominn að vaðinu á
ánni. Þó var líkast því, að hann
myndi aka jafn örugglega á
sinni fjallabifreið yfir þessa á,
eins og aðrar ár, sem hann hef-
ur fengist við. En svo kom, að
ekki varð undan vikist. Afi var
kristalskýr í höfðinu fram á síð-
ustu stundu, frábær sögumaður
og mundi allt. Líkaminn var
hins vegar farinn að gefa sig og
ákvað hann sjálfur, að nú væri
komið gott. Ég sé hann ljóslif-
andi fyrir mér í huganum aka
varlega út á vaðið á mórauðri
jökulánni, og yfir þangað, sem
enginn sér til.
Afi kynntist hálendi og
óbyggðum Íslands ungur að ár-
um, þá sem sumarstarfsmaður í
landmælingum. Hann smitaðist
strax af þeirri fjalla- og æv-
intýraþrá, sem ekki er auðvelt
að losna við. Fljótlega átti veiði-
skapur hug hans allan, og ber
þar hæst hreindýraveiðarnar
sem hann stundaði frá árinu
1963, allt til ársins 2020. Úr
fengnum eldaði amma mín svo
undantekningarlaust veislumat.
Alla ævi var afi þeirrar gæfu að-
njótandi að geta fullnægt bæði
fjalla- og veiðiþrá sinni og
ferðast um landið, jafnt sumar
sem vetur, ýmist í félagsskap
fjölskyldu og afkomenda, eða
góðra vina.
Þegar við frændur mínir vor-
um komnir til vits og ára, bauð
afi okkur með í veiðiferðirnar.
Afi hafði næmt skyn á hina
fögru veröld náttúrunnar, sem
veiðiskapur getur opnað mönn-
um, og hafði þannig varanleg
áhrif á viðhorf okkar til veiði og
ánægjunnar af henni. Hann
kenndi okkur öll skrýtnu ör-
nefnin: Gestreiðarstaðakvíslin,
Klettstían og Blámannshattur-
inn, og sagði okkur sögurnar,
sem við sem eftir lifum höldum
á lofti. Þetta voru góðar ferðir í
félagsskap góðra vina, sem ég
met svo mikils og þakka að leið-
arlokum.
Elsku afi. Það er margs að
minnast. Ég þarf sem betur fer
ekki annað, en að minnast vin-
áttu þinnar, til þess að gleðjast.
Allt hefur þó sinn tíma, og ekki
má gleyma því, sem þú hefur
alltaf sagt: „Gerðu það, sem þú
getur og hefur gaman af. Láttu
hitt vera.“ Eftir þessum spak-
mælum lifðir þú, og ég mun
gera þau að mínum.
Nú lifir þú í öllum þeim góðu
minningum sem við, afkomend-
ur þínir, um þig eigum og ekki
verða frá okkur teknar. Ég trúi
því að nú hafir þú fundið ömmu
aftur, að þið séuð saman inni á
Kýlingum, amma að tína fífur
og þú að taka ljósmyndir, eða að
skíða niður Jökulhálsinn á fal-
legu vorkvöldi. Við hittumst svo
aftur á hinum eilífu veiðilendum,
á Vesturöræfum, í þoku á Jökul-
dalsheiði, eða í vetrarstillum á
Eyvindarstaðaheiði. Og veiði-
gleðin mun ríkja ein.
Góða ferð, afi minn, vinur
minn. Megir þú hvíla í friði.
Egill Árni Guðnason.
Frá því um mitt ár 1964
bjuggu þau í Norðurmýrinni á
Skeggjagötu 4, samanber kvið-
linginn: Skarphéðinn hét karl
sem gekk á Vífilsfell á mánu-
dagsmorgni með skeggið í flóka,
og Hrefna átti Kjartan og Guð-
rún átti Bolla. Þetta voru Þórunn
Guðnadóttir (1928-2018) húsmóð-
ir og Axel Kristjánsson (1928-
2021) lögfræðingur, börn þeirra
fjögur og Sigríður Sigfúsdóttir
(1894-1982), ljósmóðir og móðir
þeirra systra Þórunnar og Stef-
aníu (1924-1997), móður minnar,
öðru nafni Tóta og Bebba. Tóta
og Axel, vaxandi barnahópur og
Sigríður amma mín höfðu áður
búið á Lokastíg 13.
Það er erfitt að gera sér í
hugarlund, nú þegar Axel er
horfinn á braut, hvaða gjör-
breytingar hafa orðið á íslensku
þjóðfélagi frá því á sjöunda ára-
tug 20. aldar. Sveitamenningin
var ekki liðin undir lok og í
heild sinni var landið enn ekki
bílfært, samanber illvíg straum-
vötn á Suðausturlandi. Þessi
veröld var lofsungin í heimild-
arkvikmynd Ósvalds Knudsen,
Sveitin milli sanda (1964). Axel
og fjölskylda voru feikidugleg
að ferðast um Ísland. Jeppa-
slóðar voru þræddir og vöð á
ám notuð með varúð. Þetta var
áður en stórvirkjanir og há-
spennulínur umbyltu ásýnd há-
lendisins.
Það er villandi að einskorða
túlkun á ævi Axels og ástríðum
hans við veiðiskap, fjölskyldulíf
og ferðamennsku. Hann var
nautnamaður, hvort sem var á
mat eða drykk. Hann drakk í
sig tónlist af áfergju, og hafði
unun af því að fara í bíó. Þar
voru hæg heimatökin þegar
Austurbæjarbíó átti í hlut. Við
frændsystkinin fórum oft í bíó.
Ein þeirra kvikmynda sem við
sáum snemma á sjöunda ára-
tugnum var Hatari! (1962) með
John Wayne og Hardy Kruger í
aðalhlutverkum um villidýra-
veiðar í Afríku: þarna birtist
heimsmynd Axels ljóslifandi:
bílar, dýr, hægrisinnuð pólitík.
Þau Tóta voru dugleg að sækja
tónleika, hvort sem var í Aust-
urbæjarbíói eða í Háskólabíói.
Axel var fagurkeri og smekk-
maður. Það birtist skírt í hljóm-
plötunni sem var leikin á
Skeggjagötu á aðfangadags-
kvöldi áður en glíman hófst við
rjúpur, brúnaðar kartöflur,
rjómasósu, rauðkál, rísrönd, og
stafla af jólagjöfum. Þetta var
Decca-hljómplata frá árinu 1961
þar sem Leontyne Price söng
jólalög og Wiener Philharmon-
iker önnuðust undirleik undir
stjórn Herberts von Karajan.
Matarmenning auðkenndi
heimili Axels og Tótu. Matgleði
sveif yfir vötnunum. Maður
hlakkaði til þess að borða. Tóta
olli manni sjaldan vonbrigðum
og Axel ekki heldur á hráefn-
issviðinu, hvort sem um var að
ræða kjöt af rjúpu, gæs eða
hreindýri. Tengdafaðir hans,
Guðni Árnason (1890-1958), var
löngum í forsvari fyrir matar-
deild Sláturfélags Suðurlands.
Því þótti góður og hollur matur
sjálfsagður hlutur þar á bæ.
Samfélagið var mótað af þessari
grundvallarskoðun og trú á
drenglyndi, heiðarleika, dugnað
og lífsgleði. Axel var holdtekja
þessara lífsgilda og sönnun þess
að þau gætu ræst. Hann var
einn af máttarstólpum sam-
félags sem ég hefði lýst sem
yndislegum ævintýraheimi sem
barn og unglingur. Megi aðrir
fylgja fögru fordæmi hans.
Skúli Sigurðsson.
Svo lengi sem ég man eftir
mér hef ég þekkt Axel Krist-
jánsson. Hann og faðir minn
störfuðu saman lungann af
starfsævinni í lögfræðideild Út-
vegsbanka Íslands. Áður höfðu
þeir verið samskóla í lagadeild
Háskólans og þar áður í sama
árgangi í Menntaskólanum í
Reykjavík. Í þeim árgangi var
einnig Þórunn Guðnadóttir sem
síðar varð eiginkona Axels.
Nokkuð snemma á minni lífs-
leið fór ég að venja komur mín-
ar í Útvegsbankann í sömu er-
indagjörðum og viðskiptavinir
hans. Hér var þó sá munur á að
ég sótti ekki fjármuni í sjóði
bankans heldur vasa föður míns.
Þá hitti ég fyrir Axel og í mín-
um huga var viðmót hans ávallt
það sama. Hann var hávaxinn
og grannur, alltaf fínn í tauinu,
snaggaralegur og með kímniblik
í augum. Eftir þessu glæsi-
menni, og ég vil segja dálitlum
töffara, var tekið og það gustaði
af honum hvar sem hann fór.
Hans aðalsmerki voru skemmti-
legheit og afar góð nærvera.
Ég kynntist Axel betur síðar
á lífsleiðinni, þegar ég og Karl
sonur hans hófum saman nám
við lagadeildina haustið 1985, en
allt frá þeim tíma höfum við
Karl verið bæði vinir og sam-
starfsmenn. Á námsárunum og
síðar kom ég oft á Skeggjagöt-
una til Þórunnar og Axels og
naut gestrisni þeirra hjóna og
framúrskarandi matseldar Þór-
unnar. Eftir því sem árin liðu
urðu samskipti mín og Axels
meiri og gjarnan símleiðis þar
sem við gátum gengið í smiðju
hvor hjá öðrum. Þá sagði Axel
mér oft sögur af bæði pabba
mínum og afa í föðurætt sem
Axel þekkti vel. Ég mun sakna
þessa því lifandi frásögn hans af
skemmtilegum uppákomum hjá
þeim löngu látnu feðgum var
nánast fyrir mig eins og að fá að
hitta þá fyrir aftur í skamma
stund. Með þessu varð til þráð-
ur milli okkar Axels sem aldrei
slitnaði og nú horfi ég á eftir
góðum vini sem ég þakklátur
kveð eftir löng kynni.
Axel hafði mikið yndi af
ferðalögum um óbyggðir Íslands
og hann var einn af þeim sem
átti frumkvæði að sportveiðum
á hreindýrum hér á landi fyrir
rétt tæpum 60 árum. Fyrir ára-
tug síðan fékk ég veiðileyfi á
hreindýr án þess að hafa mikla
burði til slíkra veiða. Ég leitaði
til Axels og hann lét mér í té
eitt af sínum bestu vopnum.
Jafnframt fylgdi hann mér í
próf til að fá að halda til veið-
anna og væntanlega var eina
skýringin á því að ég stóðst þá
prófraun með naumindum að
riffillinn af gömlum vana, vegna
eiganda síns, gat ekki hitt langt
frá markinu. Ekki var hægt að
fá betri mentor en Axel til að
hjálpa viðvaningnum.
Þegar Axel hafði látið af
störfum fór hann að láta þjóð-
félagsmál til sín taka og þá með
því móti að rita stuttar og hnit-
miðaðar greinar í þetta blað.
Þar var hann óhræddur við að
setja fram skoðanir sínar og
fylgja þeim eftir af rökfestu.
Hann var fundvís á þau málefni
sem miklu skiptu á hverjum
tíma og eftir skrifum hans var
víða tekið og þau höfðu áhrif.
Þar vil ég nefna að til þeirra var
meðal annars vitnað í leiðurum
þessa blaðs.
Ég og Úlla eiginkona mín
vottum fjölskyldu Axels okkar
dýpstu samúð við fráfall hans.
Minning Axels mun lifa.
Benedikt Bogason.
Axel
Kristjánsson