Morgunblaðið - 13.12.2021, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. DESEMBER 2021
✝
Kristbjörg
fæddist 3. apr-
íl 1933 á Múla-
stekk í Skriðdal á
Héraði. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir 5. desem-
ber 2021.
Foreldrar:
Kristín Ólín Ein-
arsdóttir og Sig-
urbjörn Árna-
björnsson bóndi.
Systkini: Jónína Stefanía,
Einar, Guðrún Helga og Þór-
ólfur fósturbróðir, öll látin.
Eiginmaður Kristbjargar
var Svavar Stefánsson frá
Mýrum í Skriðdal, mjólkurbús-
stjóri, hann lést 2013.
Þau léku saman í hljóm-
sveit; hún söng og spilaði á
gítar. Þau voru í hópi frum-
byggja Egilsstaða.
Dætur þeirra: Yst Ingunn
Stefánía, sálfræðingur og
ensku til Brighton á Englandi
og fór í blómaskreytinganám
til Bandaríkjanna.
Hún starfaði hjá Sparisjóði
Héraðsbúa, Landssímanum,
Skjalasafni Austurlands, á
skrifstofu Menntaskólans á
Egilsstöðum og síðast á hjúkr-
unarheimilinu Eir. Auk þessa
stofnaði Kristbjörg og rak
sína eigin blómabúð í nokkra
áratugi, „Stráið“, fyrst á
Egilsstöðum og síðar á Lauga-
veginum í Reykjavík.
Kristbjörg lagði áherslu á
mikilvægi menntunar og barð-
ist fyrir tilurð Menntaskólans
á Egilsstöðum.
Hún hafði gaman af dansi
og söng . Þau hjónin nutu þess
að dansa saman, spila fyrir
dansi og syngja í kór. Krist-
björg og vinkvennahópurinn
spiluðu bridge. Kristbjörg tók
þátt í stjórnmálum á Héraði
auk þess að starfa í kvenfélag-
inu Bláklukku.
Útför Kristbjargar fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag,
13. desember 2021, kl. 10, í
viðurvist allra nánustu ætt-
ingja vegna sérstakra að-
stæðna.
myndlistarmaður,
fyrrverandi sveit-
arstjóri, gift Sig-
urði Halldórssyni
lækni. Börn
þeirra: Kristbjörg,
Kristveig og Hall-
dór Svavar.
Birna Kristín,
áður hjúkrunar-
framkvæmdastjóri
á Eir, gift Kristni
Ingólfssyni tækni-
fræðingi. Börn þeirra: Svava,
Ásdís og Sigurbjörn.
Erla Kolbrún, prófessor við
HÍ, gift Gunnari Svavarssyni
verkfræðingi. Dætur þeirra:
Guðrún Mist og Melkorka.
Alma Eir læknir, gift Guð-
jóni Birgissyni lækni. Synir
þeirra: Magnús Már og Svav-
ar.
Kristbjörg tók einkarit-
araskólann og lærði skrif-
stofutækni, sótti sumarnám í
Á þessum desemberdegi, þegar
Kristbjörg hefur flutt sig yfir
móðuna til Svavars síns ástkæra
sem þar beið, hverfur hugurinn til
Egilsstaða þar sem ég, þá um tví-
tugt, kynntist henni fyrst, og var
þá að gera hosur mínar grænar
fyrir Erlu Kollu. Kristbjörg og
Svavar áttu yndislegt heimili á
Selásnum og undirbjuggu jólin
þar ávallt með miklum glæsibrag
og hátíðleika, skreyttu mikið og
lögðu mikið upp úr góðum smá-
kökum og íslenskum mat. Þar
kynntist ég rjúpum fyrst og laufa-
brauði og þessum líka dásamlega
hrísgrjónamöndlugraut með blá-
berjasultu, rúsínum, súkkulaði-
spæni og rjóma. Hann er enn á
borðum hjá okkur fjölskyldunni á
hverjum jólum. Margar skemmti-
legar hefðir sem þau héldu komu
trúlega úr Skriðdalnum þar sem
þau Svavar áttu bæði æskuheim-
ili. Þarna kynntist ég þeirra
sterku samheldnu fjölskyldu og
um leið Egilsstöðum og nágrenni
sem alltaf er jafn heillandi svæði.
Fyrsta heimsóknardaginn á Sel-
ásnum þegar ég var rétt kominn
inn úr dyrunum og hjónin höfðu
úthlutað mér herbergi, eins langt
frá herbergi Erlu og hægt var á
efri hæð, kippti Svavar mér út á
verönd niðri og rétti mér skóflu
um leið og hann spurði hvort ég
gæti aðstoðað sig aðeins á meðan
Kristbjörg útbyggi matinn. Þegar
við komum fyrir hornið blasti við
stærðar hola neðst í túnfletinum
og Svavar sagði: „Jæja, hér þurf-
um við að koma fyrir sundlaug,“
sem sat samanrúlluð á bakkanum.
Það var þetta sem sérstaklega
einkenndi Kristbjörgu og Svavar,
þ.e. ódrepandi framkvæmdagleði,
vinnusemi og seigla til að gera það
sem þurfti og þau langaði til og
svo ótakmarkað flæði af kærleik
til allra manna og dýra. Krist-
björg minntist oft á geiturnar sem
hún sá um á Múlastekk, rjúpna-
ferðir föður síns Sigurbjarnar á
heiðarnar í misjöfnu veðri, sögur
af Tóta, Einari og Gunnu og af
tunglbjörtum vetrarnóttum sem
hún nýtti til lestrar. Kristbjörg
var einstakur kokkur og enginn
gerði betri kjötsúpu og lambalæri
en hún. Hún var einstakur sam-
ferðamaður okkar fjölskyldunnar
og skilur eftir sig bara góðar
minningar í mínum huga. Megi
hún njóta gleði áfram í nýjum
heimi.
Gunnar Svavarsson.
Elsku amma.
Nú fékkstu loksins að fara til
afa eftir langa bið og við vitum að
hann hefur tekið vel á móti þér
með sínum einstaka dillandi hlátri
og hlýja faðmlagi. Mikið erum við
þakklát fyrir að hafa átt þig að og
við munum alltaf eiga minninga-
banka og myndir að sækja í.
Það sem kemur fyrst upp í hug-
ann er gestrisnin. Hjá ykkur afa
voru veislurnar ófáar og alltaf jafn
höfðinglegar. Þú vildir gjarnan
vera „nýmóðins“ með flott salöt og
ferskmeti sem ekki endilega voru
hefðbundin fyrir þína kynslóð og
borðskreytingarnar voru eins og
hjá kóngafólki. Þú hafðir einstak-
an metnað við humarveislurnar og
hannaðir þína eigin framreiðslu-
tækni með hvítlaukssmjöri sem
þú kenndir okkur barnabörnun-
um af natni. En það var ekki bara
gaman að koma í veislurnar til
ykkar afa heldur var ekki síður
gaman að kíkja óvænt í kaffi þar
sem alltaf mátti treysta á að fá að
spjalla við ykkur um heima og
geima yfir flatbrauði og kleinum.
Að mennta sig var þér afar
mikilvægt og þú lagðir hart að
okkur barnabörnunum að standa
okkur í námi. Þú kenndir okkur að
æfingin skapar meistarann, það
var t.d. strangur agi við sund-
kennsluna í garðinum hjá ykkur
afa á Selási þegar við vorum börn
og ekkert væl tekið gilt, 20 ferðir
bringusund í roki og rigningu við 7
ára aldur var ekkert skrítið. Þú
kenndir okkur mikilvægi sjálfs-
virðingar, að standa með okkur
sjálfum, láta ekki vaða yfir okkur
og hafa metnað í að ná langt í námi
og starfi. Þú hafðir líka sjálf gríð-
arlegan metnað í að gera allt vel
sem þú tókst að þér, bæði í vinnu
og fyrir fjölskylduna.
Þú vildir alla tíð vera fín í
tauinu og vel til höfð, jafnvel bara
til að fara út í Bónus að kaupa í
matinn. Og alltaf í háum hælum.
Við munum bara ekki eftir því að
hafa séð þig í lágbotna skóm. Þú
hafðir líka einstakt auga fyrir fal-
legum samsetningum og það sást
til dæmis á blómaskreytingunum
þínum, veisluborðunum, áletrun,
gjafainnpökkun og fallega heim-
ilinu ykkar.
Við biðjum að heilsa afa elsku
amma okkar og við treystum því
að þið vakið núna saman yfir okk-
ur og stórfjölskyldunni allri.
Þín
Kristveig, Kristbjörg og
Halldór Svavar.
Elsku amma, nú hefur þú kvatt
okkur og ert horfin yfir móðuna
miklu. Ef við þekkjum afa rétt þá
hefur hann eflaust beðið þín þar
og tekið þér fagnandi með opnum
örmum. Það var dagljóst fyrir
okkur hvað þið voruð samrýnd og
samtaka í öllu sem þið tókuð ykk-
ur fyrir hendur. Þið settuð alltaf
fjölskyldu ykkar, börn og barna-
börn ofar öðru. Okkur systkinum
eru matarboðin og veislurnar sem
þið hélduð ákaflega minnisstæðar.
Þú hafðir einstaka hæfileika í
blómaskreytingum og lagðir alltaf
svo mikið upp úr fallega uppdúk-
uðu borði og veislumat. Einatt tók
afi síðan upp harmonikkuna og þú
leiddir söng með fallegu undirspili
frá afa. Nú þegar jólin eru á næsta
leiti þá minnumst við þess sér-
staklega hvað það var gott að
kíkja til ykkar og fá ömmukökurn-
ar og skinkuhornin, hittast með
stórfjölskyldunni og skera út
laufabrauð og svo var það allt
toppað auðvitað í jólaboðinu ykkar
á jóladag þar sem borðið svignaði
undan kræsingum.
Minningarnar sem við eigum
frá þeim tíma sem við áttum hjá
ykkur í Selási á Egilsstöðum á
sumrin með frændsystkinum okk-
ar eru ómetanlegar og eiga eftir
að ylja okkur lengi um hjartaræt-
ur. Þú lagðir alltaf mikið upp úr
því að við legðum okkur fram í öllu
sem við tókum okkur fyrir hend-
ur, sýndum dugnað og bættir svo
við „en mikilvægast er að vera
góður“.
Elsku amma takk fyrir allt.
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans
fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver
und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
(Hugrún)
Svava, Ásdís og Sigurbjörn.
Elsku amma okkar var yndis-
leg og hlý kona sem hugsaði alltaf
vel um okkur bræður þegar við
vorum litlir. Okkur langar að
kveðja hana með nokkrum orðum.
Við munum okkar fyrstu jól í
Ameríku þegar afi og amma komu
í heimsókn til okkar í Vermont.
Þau komu með skötu, rjúpu, laufa-
brauð, malt og appelsín og kon-
fekt og við héldum okkar fyrstu ís-
lensku jól erlendis.
Það var svo margt skemmtilegt
sem við gerðum saman. Ferðalög-
in hvort sem er innanlands til
Egilsstaða þar sem þau bjuggu
mestan hluta ævi sinnar eða er-
lendis og þá er efst í huga ferðin til
Garda-vatnsins á Ítalíu og til
Madeira.
Nú líður að jólum og hefðirnar
kringum jólin eru ógleymanlegar;
skinkuhornin, laufabrauðið og
ekki síst að reyta og svíða rjúpur
en amma Kristbjörg kenndi okkur
að verka rjúpuna á réttan hátt.
Þegar allt var klárt fyrir jólin sett-
um við skóna okkar við arininn og
Skyrgámur gleymdi okkur aldrei.
Við höldum í allar þessar hefðir.
Amma var mikil blómakona og
rak blómabúð á Egilsstöðum og
síðar í Reykjavík. Það sást alltaf
hvað hún var glöð og hamingju-
söm þegar hún var umkringd fal-
legum blómum. Það var það sem
amma elskaði mest.
Elsku amma okkar. Við vitum
að Svavar afi mun taka á móti þér
með fallegum blómvendi og við
munum alltaf hugsa til þín þegar
við sjáum falleg blóm. Minningin
um þig lifir að eilífu í hjarta okkar.
Magnús Már og Svavar.
Elsku amma mín, orð eru fá-
tækleg til að lýsa þakklæti mínu
og tilfinningunum í þinn garð.
Alla tíð hef ég verið montinn af
því að fá að eiga Kristbjörgu sem
ömmu mína, því hún var einstök
persóna og hafði ákveðna per-
sónutöfra sem auðvelt er að vera
stoltur af. Hún var harðdugleg
með mikinn metnað, góðhjörtuð,
stórglæsileg og var alltaf til stað-
ar.
Ég minnist ömmu minnar með
ást, stolti og virðingu. Án hennar
væri ég ekki sú manneskja sem ég
er í dag og átti hún stóran þátt í
því að móta mig í gegnum ævina.
Hún gerði mig að sterkari og betri
einstaklingi með sínum styrk,
kærleika, trú og seiglu. Sú gjöf er
ómetanleg og er ég henni því
ævinlega þakklát.
Án þess að hugsa mig tvisvar
um get ég sagt að hún er sú allra
besta fyrirmynd sem hægt er að
hugsa sér. Sama hvað stóð til þá
var hún alltaf glæsileg, vel til höfð,
í sínu fínasta dressi, í háum hæl-
um og tilbúin til þess að takast á
við verkefni dagsins með bros á
vör, sama hvað bjátaði á og lét
ekkert stoppa sig.
Amma var hörkutól sem stóð
alltaf fyrir sínu, hún var gullfalleg
að innan sem utan, kærleiksrík,
snjöll og lýsti upp hvaða herbergi
sem var þegar hún steig inn.
Yndislegar minningar koma
upp í hug minn þegar ég hugsa til
baka um þær góðu stundir sem við
áttum saman í gegnum ævi mína.
Þar á meðal eru utanlandsferðir
til Portúgal og Madeira en ég man
eftir því hvað það var gott að vera í
návist hennar og lærði ég af þér,
elsku amma, hvað það er mikil-
vægt og yndislegt að geta lifað í
núinu, notið hverrar stundar, ver-
ið þakklátur fyrir það sem maður
hefur og farið vel með það sem
maður á. Í paradísinni á Madeira
þá fórum við út að borða á einum
fínasta veitingastað blómaeyjunn-
ar við klettana og vorum að dást
að fegurðinni sem umlauk okkur.
Við sáum hjón sem voru að gifta
sig á klettinum á móti okkur og
horfðum við aðdáunarverðum
augum á athöfnina á meðan við
borðuðum. Á þeirri stundu sagði
ég við þig staðráðin, að ég ætlaði
að gifta mig þarna á þessum kletti
og stend ég við það enn þann dag í
dag.
Þar sem ég veit hvað ást ykkar
afa var óendanlega mikil, þá sé ég
þig nú fyrir mér við hlið hans, þið
komin saman á ný í faðmlög og
verðið óaðskiljanleg héðan í frá.
Ég mun aldrei gleyma þeim
lífsgildum sem þú kenndir mér,
elsku amma, og hugsa ég nú fal-
lega til ykkar afa sem eruð sam-
ankomin á ný umvafin ást og kær-
leika í paradís.
Ást, þín
Melkorka.
Ég kynntist Kristbjörgu fyrst
fyrir alvöru þegar ég dvaldi hjá
fjölskyldunni um tveggja vetra
skeið til að líta eftir tveimur
yngstu dætrum þeirra, Erlu Kollu
og Ölmu. Eldri dætur þeirra tvær,
Ingunn og Birna, voru í skóla og
foreldrarnir báðir í vinnu utan
heimilisins. Kristbjörg var gift
föðurbróður mínum Svavari Stef-
ánssyni og hafði ég því þekkt hana
alla mína tíð en þarna kynntist ég
henni raunverulega. Þessa vetur
sem ég var hjá þeim höfðu þau
komið sér upp fallegu heimili að
Selási 3 á Egilsstöðum. Ég man
þegar ég var lítil hvað mér fannst
Kristbjörg alltaf fín og falleg,
enda var hún það, og ekki var
laust við að ég öfundaði dætur
hennar fyrir að eiga svona unga
mömmu. Þau hjón reyndust mér
bæði einstaklega vel og ég lærði
margt af dvöl minni þessa vetur
hjá fjölskyldunni. Kristbjörg var
afar snyrtileg og vandvirk og allt
sem hún gerði var mjög vandað.
Það var sama hvað það var, mat-
argerð, bakstur, prjóna- og
saumaskapur, allt var þetta frá-
bærlega fallega unnið. Hún var
mjög jákvæð manneskja. Aldrei
voru nein vandmál sem ekki var
hægt að leysa og aldrei kvartaði
hún yfir neinu. Hún var „algjör
nagli“. Á fullorðinsárum dreif hún
sig í öldungadeild Menntaskólans
á Egilsstöðum og tók þar m.a.
áfanga í bókfærslu. Til Bretlands
fór hún hluta úr vetri og settist
þar á skólabekk. Hún lét sér ekk-
ert fyrir brjósti brenna og fram-
kvæmdi það sem henni datt í hug.
Kjarkurinn var alveg óbilandi.
Svavar var henni betri en enginn
og studdi hana í einu og öllu. Hún
rak blómaverslun í bílskúrnum
heima á Selási á Egilsstöðum og
þegar hún flutti til Reykjavíkur
setti hún á stofn blómaverslun
sem hún rak í nokkur ár. Hún
hafði mikinn metnað fyrir hönd
dætra sinna og hvatti þær til
náms. Þau hjón voru afar sam-
rýnd og aldrei kom Svavar svo
heim úr vinnunni að hann byrjaði
ekki á að kalla á Kristbjörgu sína.
Þau voru miklir höfðingjar heim
að sækja og alltaf var jafn nota-
legt að koma til þeirra. Þau voru
einstaklega barngóð bæði tvö og
þótti dætrum mínum mjög vænt
um þau.
Ég vil að lokum þakka Krist-
björgu fyrir allt gamalt og gott og
sendi fjölskyldunni mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Ólöf Zophoniasdóttir.
Fallin er frá góð vinkona mín,
Kristbjörg Sigurbjörnsdóttir.
Margs er að minnast og hlýjar
minningar koma upp í hugann.
Við Magnús áttum margar góðar
og eftirminnilegar stundir með
þeim hjónum, Svavari og Krist-
björgu, um langt árabil. Leiðir
lágu fyrst saman fyrir um 40 árum
þegar elsti sonur minn tók saman
við yngstu dóttur þeirra hjóna.
Það var einstakt gæfuspor fyrir
hann og ekki leið á löngu þar til
kynni mín við þau hjón hófust sem
aldrei hefur borið skugga á. Krist-
björg var einstök og til fyrirmynd-
ar í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. Hún sýndi mér alltaf
mikla umhyggju og tryggð sem ég
er og verð ávallt þakklát fyrir.
Ég votta dætrum hennar og
fjölskyldum innilega samúð um
leið og ég kveð góða vinkonu.
Fegraðu umhverfi þitt
með gjöfum.
Stráðu fræjum
kærleika og umhyggju.
Og þín verður minnst
sem þess sem elskaði.
Þess sem bar raunverulega umhyggju
fyrir fólki.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Ragna Magnúsdóttir.
Kristbjörg
Sigurbjörnsdóttir
Þungur þanki vokir yfir
rökvísu skrefi
úr kvæði í hirtan garð,
rósir og sætkennd grös,
rætur í iðrum jarðar
kvíslast um vandfundin orð …
En ef grannt er hlustað
má greina þögn þína, móðir,
í ljóðrænum hjartslætti heimsins
sem umlykur herbergi vor.
(Jón Laxdal Halldórsson)
Minningar um fyrstu kynni af
Jóni Laxdal færa þögn. Í mesta
lagi skætingslegt bros, jafnvel
glott. Örfá orð, tuldur. Lítil
tenging og kynnin mörkuð af
Jón Laxdal
Halldórsson
✝
Jón Laxdal Hall-
dórsson fæddist
19. júlí 1950. Hann
lést 12. nóvember
2021.
Útför Jóns Laxdal
var gerð 27. nóv-
ember 2021.
sögum. Frásögn
af sönglestri með
hljómsveitinni
Bjössunum, frá-
sögn um bók-
verkið Flugur
eftir Jón, frásögn
af afstöðu Jóns til
fyrirbærisins: At-
vinna. Áður en
maður kynntist
Jóni heyrði mað-
ur frásagnir.
Hann var þekktur áður en til
fyrstu kynna kom.
Ekki að hann hafi verið
skrýtinn, hann var þvert á móti
töffari. Sjálfsöruggur og með
stíl. Bar sig vel á sviði, hvort
sem er sjálfur eða með Norð-
anpiltum. Hávaxinn, mjósleginn,
hæglátur (oftast nær). Gáfaður,
vel lesinn, skýr, með gott vald á
orðum. Með sterkt skynbragð á
formum og fagurfræði innan
myndlistar, hárnákvæmur þeg-
ar kom að því að hengja upp
verk og ganga frá sýningum.
Skóp listheim sinn af vand-
virkni, með húmor og innsæi.
Ljóð hans og kveðskapur
byggðu á þeirri tegund af kjarki
sem loddi við hann. Hann las sín
kvæði og annarra, nánast söng
línurnar og bar fram hendingar
með ógleymanlegum, hljóm-
miklum hætti. Enginn stóð hon-
um á sporði. Og svo orti hann
allt að því dróttkvætt. Torræðar
myndir af ofurhversdagsleika
og stundum tilbreytingarleysi.
Veröld þar sem hljómur orða,
merking þeirra og inntak end-
urskópu Akureyri eins og Jón
sá hana og samferðamenn sína.
Við kynntumst Jónsa af al-
vöru í kringum 2003. Smám
saman vék einfaldaða myndin af
honum fyrir nokkuð brosleitum
manni sem maður heilsaði og
tók tal við á förnum vegi. Oft
sagt fátt, en alltaf eitthvað
skemmtilegt eða broslegt. Ein-
hvers staðar innan úr nafnlaus-
um nóttum úr Gilinu berst talið
að heimspekinámi við HÍ. Í eitt-
hvert þeirra skipta rann upp
fyrir manni hvað það var sem
olli því að Jónsi reif niður bæk-
ur og blöð og skóp eitthvað
nýtt. Þá skildi maður að Jónsi
var talsvert meira en erkimynd
af listamanni. Svo vitnað sé í
einkunnarorð Stofuljóða Jóns,
sem eru eignuð Schopenhauer:
Félagsskapur er eins og eld-
urinn, það má orna sér við hann
úr hæfilægri fjarlægð. Þegar
Jón var til í að tala hlustaði
maður. Því bæði gat hann gefið
heilræði en einnig var hann
sjálfur ágætur hlustandi.
Líkt og dagvinna hans bar
með sér, samhliða myndlistar-
starfinu, var Jón ekki níhilisti
heldur húmanisti og mannvinur.
Það sem myndlistin bar með
sér, samhliða dægurverkefnum,
var að Jón vann ekki bara með
form og orð. Hans verkefni var
úrvinnsla og sneri að efniviðn-
um: Pappír og prenti. Úrvinnsl-
an úr bókum, blöðum og um-
fram allt pappír, ekki síst
pappír úr dagblöðum, snerist
um fagurfræði, innihald og sam-
bandið þar á milli. Sem lista-
maður stóð hann með sjálfum
sér, alla tíð.
Við þá iðju var stuðst við
þagnir, eyður, bil frekar en að
vera margyrtur. Því það veit
tíminn að til er nóg af orðum.
Fjölskyldu hans og vinum
vottum við samúð.
Hjálmar Stefán
Brynjólfsson og Jóna
Hlíf Halldórsdóttir.