Morgunblaðið - 22.12.2021, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 2021
✝
Páll Skúlason
fæddist í
Hnífsdal 8. desem-
ber 1945. Hann
lést á Landspít-
alanum 14. desem-
ber 2021.
Foreldrar hans
voru Skúli Her-
mannsson, f. 5. maí
1918, d. 1. janúar
1959, og Helga
Pálsdóttir, f. 19.
september 1917, d. 29 október
2012. Systkini Páls eru Guðrún
Kristín, f. 3. apríl 1940, d. 23.
janúar 2018; Hermann Krist-
inn, f. 24. mars 1943, d. 18. júní
2001; Guðfinna, f. 7. október
1952, og Helga Guðbjörg, f. 31.
mars 1955.
Páll giftist Jóhönnu Ein-
arsdóttur 28. mars 1970, börn
mæðraskólann á Ísafirði árið
1968. Þau fluttu á Akranes árið
1969 þar sem Páll fór að læra
bifvélavirkjun frá Iðnskólanum
í Reykjavík, seinna lærði hann
pípulagningar, sem hann vann
við alla tíð.
Páll og Jóhanna byggðu sér
hús árið 1975 á Furugrund 15
sem þau hafa búið í til dagsins
í dag.
Páll var virkur félagi í Kiw-
anisklúbbnum á Akranesi til
fjölda ára, síðustu ár vann
hann við viðhald Pálshúss í
Hnífsdal og að endurgera
Stundvís, sem var bátur afa
hans Páls Pálssonar, ásamt vin-
um og ættingjum. Þar áttu þau
Páll og Jóhanna margar góðar
stundir.
Útför hans fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 22. des-
ember 2021, klukkan 14.
Hlekkir á streymi:
https://youtu.be/KvwDr-021qQ
https://www.mbl.is/andlat
þeirra eru: 1)
Helga, f. 15. janúar
1970, maki Valur
Þór Einarsson.
Börn: Máni Þór,
Darri Már, Breki,
Malín og Rökkvi.
2) Einar Árni, f.
17. júní 1972, maki
Sigrún Sveins-
dóttir. Börn: Páll
Sindri, Hákon Ingi,
Heiðrún Una,
Bjartur Daði og Jóhann Orri.
Barnabörn: Hera og Theodór
Ingi. 3) Elísabet Ösp, f. 28.
ágúst 1981. Börn: Emil Þór og
Tinna María. Maki Sólberg Ás-
geirsson, f. 27 mars 1981.
Páll fæddist í Hnífsdal og
bjó þar fyrstu ár ævinnar.
Hann kynntist Jóhönnu þegar
hún kom til náms við Hús-
Elsku besti pabbi minn. Ég
veit ekki hvar ég á að byrja, hvað
ég á að segja. Síðustu dagar hafa
verið óraunverulegir, martröð
sem ég er að bíða eftir að vakna
upp af. Ég get ekki skilið af
hverju þú varst tekinn frá okkur
og frá elsku mömmu, algjörlega
fyrirvaralaust. Það bara hlýtur að
hafa vantað einn laghentan þarna
uppi sem getur allt og vílar ekkert
fyrir sér heldur gengur í allt sem
þarf að gera.
Ég er svo þakklát fyrir þig og
okkar samband, þakklát fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og
börnin mín. Það var sko alveg
sama hvað það var, þú varst alltaf
boðinn og búinn. Við gátum alveg
stundum verið pirruð hvort á
öðru, en það er kannski af því að
við erum svolítið lík. Ég hef all-
nokkrum sinnum heyrt frá þér:
„Ég hef nú oftast nær rétt fyrir
mér,“ og það var líka bara alveg
rétt.
Þú kallaðir son minn, hann
Emil Þór, uppeldisson þinn þar
sem við bjuggum hjá ykkur um
tíma þegar hann var lítill, ykkar
samband hefur þar af leiðandi
alltaf verið einstakt. Þið hélduð
báðir með Liverpool og það voru
nú ófáir leikirnir sem þið horfðuð
á saman. Þú varst svo stoltur af
honum og hlakkaðir til að fara
norður með mömmu til að fagna
útskriftinni hans.
Dóttir mín hún Tinna María
var einnig mjög náin þér, henni
fannst svo notalegt að koma í dek-
ur á Furugrundinni þar sem allt
mátti. Þegar ég spurði þig hvort
hún mætti koma í pössun þá sagð-
ir þú alltaf að ég þyrfti ekki að
spyrja því hún væri alltaf velkom-
in hvenær sem væri.
Þú varst með ótrúlegt minni,
mundir t.d. hvenær allir eiga af-
mæli, hringdir í alla vini og ætt-
ingja á afmælisdaginn þeirra.
Varst mjög frændrækinn og
fylgdist vel með hvað allir voru að
gera.
Þú varst lúmskur húmoristi,
góður, gafst þéttingsföst og góð
knús. Elsku pabbi.
Þú varst mikill nákvæmnis-
maður og það skipti þig miklu
máli að segja satt og rétt frá. Þú
hafðir ekki mikið álit á óheiðar-
legu fólki. Veit að þú áttir oft erf-
itt með að bíta á jaxlinn en þú
gerðir það samt og varðst mýkri
og mýkri með tímanum.
Við fengum algjört hláturskast
á afmælisdaginn þinn þar sem þú
sýndir mér hjónasæluna sem þú
hafðir bakað. Ég hafði lesið upp
fyrir þig uppskrift daginn áður
þar sem átti að vera ein krukka af
rabarbarasultu, þú fórst auðvitað
eftir því en krukkan hlýtur að
hafa verið frekar stór þar sem
sultan flæddi um allt.
Þú varst ekki mikið í heimilis-
störfum hér á árum áður en upp á
síðkastið varstu farinn að vera
ansi lunkinn í eldhúsinu. Oftar en
ekki var manni boðið í hægeldað
lambalæri og svo var nú aldrei
neitt mál fyrir þig að skella ein-
hverju í „fræjarann“ ásamt ýmsu
öðru. Þú bakaðir mikið af rúg-
brauði og dreifðir því hingað og
þangað, held að ansi margir séu
búnir að bragða á brauðinu hans
Palla Skúla, sem var það besta.
Þú hugsaðir líka vel um
mömmu og stjanaðir við hana í
bak og fyrir, hún saknar þín alveg
óskaplega mikið. Við reynum að
hugsa vel um hana en það er auð-
vitað enginn eins og þú. Missirinn
er mikill fyrir elsku mömmu.
Vonandi sefur þú vel í sumar-
landinu, ég elska þig, pabbi minn.
Þangað til næst.
Þín
Elísabet Ösp.
Elsku pabbi.
Hafi ég einhvern tíman þráð að
geta horfið inn í stóra, hlýja faðm-
inn þinn … þá er það núna.
Hafi ég einhvern tíma þurft á
því að halda að þú kreistir mig svo
fast að ég missti andann um
stund … þá er það núna.
Héðan í frá verð ég hinsvegar
að láta mér duga að lygna aftur
augunum og rifja upp í huganum
alla ástina sem fólst í þessum
þéttu faðmlögum. Faðmlögum
sem sögðu svo miklu meira en
nokkur orð.
„Þú ert alveg eins og hann
pabbi þinn“ er sú setning sem ég
hef sennilega heyrt hvað oftast í
gegnum tíðina. Og satt best að
segja hefur þetta í mínum huga
alltaf verið ómetanlegt hrós. Eða
svona næstum því. Það var einna
helst þegar okkur sinnaðist sem
ég þvertók fyrir að hafa erft þver-
móðsku þína og þrjósku – taldi
mér trú um að ég væri sko mun
sveigjanlegri í samningum. Hin
síðari ár hef ég þó lært að gangast
við þessum eiginleikum í eigin fari
og ákveðið að þeir væru í raun ná-
skyldir þrautseigjunni sem ein-
kenndi þig alla tíð.
Sumar myndirnar sem fara í
gegnum hugann – nú þegar leiðir
skilur um stund – kalla óneitan-
lega fram bros. Aðrar djúpa að-
dáun og virðingu. En allar óend-
anlega væntumþykju.
Hann var alla jafna rólyndis-
maður … nema ef hans lið Liver-
pool var að spila. Þá gat blóð-
þrýstingurinn farið langt yfir
hættumörk. Honum náði hann
svo niður með því að leysa kross-
gátur eins og enginn væri morg-
undagurinn, baka rúgbrauð í
tugatali sem hann gaf vinum og
vandamönnum eða smíða, endur-
byggja, laga og dytta að.
Hann var ættaður frá Hnífsdal
– og þar leið honum best. Síðustu
árin undi hann sér best á þessum
heimaslóðum sínum við að endur-
byggja Pálshús; sem afi hans átti.
Samhliða því henti hann sér í að
endurnýja bátinn Stundvís, sem
einnig hafði verið í eigu afa Páls.
Ef marka má nafnið á fleyinu þá
hefur nákvæmnin, vandvirknin og
reglan verið honum í blóð borin;
erfst kynslóð fram af kynslóð. Öll
hans verk voru listavel unnin. En
hann var líka að mörgu leyti sér-
vitur og vanafastur; safnaði síðu,
hvítu skeggi á hverjum vetri sem
hann rakaði svo af sér á sumar-
daginn fyrsta – og hver dagur hjá
honum hófst á hafragraut með
vestfirskum aðalbláberjum út á.
Berjum sem hann tíndi sjálfur
með mannbrodda á fótunum í
snarbröttum vestfirskum hlíðun-
um. En umfram allt var pabbi
minn bónbesti og umhyggjusam-
asti dugnaðarforkur sem hægt er
að hugsa sér. Maður sem var
elskaður – ekki bara af fjölskyldu
sinni og vinum heldur öllum vin-
um okkar, barna hans, líka.
Sárastur er samt söknuður
mömmu – konunnar sem hann
bar á höndum sér alla tíð. Kon-
unnar sem hefur vegna veikinda
þurft að treysta á ást hans og
heilindi meira en nokkru sinni
fyrr. Því trausti brást hann aldr-
ei.
Elsku pabbi. Þrátt fyrir að ég
komist ekki með tærnar þar sem
þú hafðir hælana í dugnaði, hjálp-
semi og umhyggju fyrir hverjum
þeim sem á vegi þínum varð, þá
máttu vita að þú hefur alltaf verið
– og munt alltaf verða – fyrir-
mynd mín í flestu. Þú ert það sem
hvetur mig til að gera sífellt bet-
ur.
Ástarþakkir fyrir allt.
Góða ferð „heim“.
Þín dóttir,
Helga.
Elsku pabbi, ég sakna þín svo
mikið að ég get ekki lýst því. Við
höfum sennilega aldrei verið eins
nánir og síðustu ár, alltaf hægt að
leita til þín um ráð og ef þú gast
ekki útskýrt hvernig ég ætti að
gera í síma þá komstu bara á
nóinu. Við systkinin hugsum vel
um mömmu eins og þú ert búinn
að gera svo vel síðustu ár, hafðu
ekki áhyggjur af því, elsku pabbi.
Það var svo margt sem við áttum
eftir að gera saman en það verður
að bíða þangað til ég kem til þín.
Ég ætla ekki að hafa þetta fleiri
orð, hvíldu í friði.
Þinn sonur,
Einar Árni.
Einar Árni Pálsson.
Afi Palli var einn af mikilvæg-
ustu manneskjum í mínu lífi. Afi
var nánast alltaf með allt á hreinu
og gat í flestum tilfellum svarað
manni ef maður vildi spyrja
gamla um eitthvað.
Alltaf fannst mér ótrúlegt hvað
hann gat munað allt, eins og til
dæmis afmælisdaga, hann var
alltaf með þá alla á hreinu og gat
munað afmælisdaga hjá öllu því
fólki sem hann þekkti. Hann
þurfti sko ekkert Facebook til að
vita hvenær fólk ætti afmæli,
sagði hann það nú nokkrum sinn-
um við mig.
Afi var einstaklega handlaginn
og alltaf gat maður treyst á að afi
gæti lagað eitthvað fyrir mann og
kennt manni allskonar hand-
bragð í leiðinni. Oftar en ekki
kom hann til bjargar ef eitthvað
þurfti að skrúfa saman eða skipta
um hjá mömmu.
Afi kenndi mér margt, allt frá
því hvernig ætti að halda á skipti-
lykli eða skrúfjárni, kenna mér
eitthvað um bíla, hvernig á að
gera hnúta eða bara halda með
Liverpool. Það voru nú margir
leikirnir sem við horfðum á saman
á Furugrund, elsku afi, og mun ég
vera þakklátur fyrir þær stundir
að eilífu.
Hjá afa og ömmu á Furugrund,
var maður alltaf velkominn og það
var alltaf til eitthvert kruðerí eða
nýbakað brauð með smjöri og
sultu. Maður fór alla vega aldrei
svangur þaðan.
Ef það var kvöldmatur á Furu-
grund og afi var að elda, var nú
oftast soðin ýsa með kartöflum og
heimabakaða rúgbrauðinu hans
afa og smjöri. Þegar ég fékk að
gista var ávallt tilbúinn hafra-
grautur með smá sykri og að-
albláberjum úr Hnífsdal í morg-
unmat þegar maður vaknaði fyrir
skóla.
Afa fannst ekkert betra en að
vera í Hnífsdalnum sínum með
ömmu Jóhönnu. Ég fann alltaf
hvað honum leið vel þegar ég tal-
aði við hann í símann þegar hann
var í Hnífsdal. Ég held nefnilega
að honum hafi fundist hann vera
lítill strákur aftur þegar hann var
kominn í Pálshús í kringum allt
frelsið og rólegheitin í dalnum, og
auðvitað geta farið aðeins út á sjó
á gamla bátnum Stundvís sem afi
og Gummi frændi gerðu upp sam-
an spýtu fyrir spýtu, nema kjöl-
urinn sem var endurnýttur.
Takk fyrir allt, elsku afi, og
hvíldu í friði. Ég lofa þér því að ég
skal hugsa vel um ömmu eins og
þú gerðir.
Kveðja, þinn Emil Þór eða upp-
eldissonurinn þinn eins og þú
kallaðir mig nú oft.
Emil Þór Guðmundsson.
Páll Skúlason mágur minn er
allur. Hann er búinn að vera hluti
fjölskyldu minnar í áratugi, eða
allt síðan Jóhanna systir mín sett-
ist í Húsmæðraskólann á Ísafirði
fyrir rúmlega hálfri öld. Þar ófu
örlaganornirnar þeim þann kær-
leiksveg sem síðan hefur verið
fetaður.
Palli var alla tíð mjög vinnu-
samur og duglegur og var mikið í
mun að sjá heimili sínu góðan far-
borða. Hann hafði lært bifvéla-
virkjun í Reykjavík en eftir að
hann flutti á Skagann nam hann
pípulagnir sem síðan varð lífs-
starf hans.
Fyrstu árin leigðu þau Jó-
hanna íbúð á Vesturgötu á Akra-
nesi en seinna byggðu þau sér hús
í Furugrund 15 þar sem heimili
þeirra hefur staðið í áratugi. Þar
ólu þau upp börnin sín þrjú.
Heimili þeirra var alltaf mjög hlý-
legt og fallegt og þar bar allt vitni
um dugnað og smekklegheit Jó-
hönnu og fullkomnunaráráttu
Palla í öllum frágangi. Í eldhúsinu
hjá þeim var yndislegt að setjast
niður í kaffi og spjall. Og eldhúsið
áttu þau saman, því alla tíð kom
Palli þar sterkur inn með sína sér-
rétti, bæði í mat og bakstri. Hans
sérgrein voru líka vestfirsku rétt-
irnir sem ekki voru þó allir vin-
sælir inni á heimilinu, sérstaklega
ef fnykurinn benti til varasamrar
verkunar.
Því Palli var að Vestan með
stórum staf. Það þurfti ekki langt
spjall til að verða var við það stolt
og tryggð sem hann bar til æsku-
stöðva sinna við Djúpið. Hin síð-
ari ár átti Hnífsdalur og arfleifð
ættar hans þar hug hans allan og
ófáar stundirnar fóru í að hlúa að
og endurbyggja veldi forfeðr-
anna. Fyrir vestan, í endur-
byggðu Pálshúsi, leið honum og
Jóhönnu vel og þar áttu þau sínar
bestu stundir eftir að erilsömu
lífsstriti var svolítið ýtt til hliðar.
Fráfall hans er Jóhönnu systur
minni erfitt því hann var klettur-
inn og ómetanlegur stuðningur í
erfiðum veikindum hennar. Að-
ventan er langt gengin og jólin
fram undan, þau verða fjölskyld-
unni erfið. Jóhönnu og börnunum
þeirra, Helgu, Einari Árna og El-
ísabetu Ösp, bið ég blessunar
Guðs um alla framtíð.
Þóra Einarsdóttir.
Það var aldrei lognmolla í
kringum Pál Skúlason, eða Palla
frænda eins og við kölluðum hann
alltaf. Hann var stór persónuleiki
sem tók sitt pláss líkt og margir
forfeður og frændur hans sem ól-
ust upp í Hnífsdal við Ísafjarðar-
djúp í stöðugri nálægð við ægivald
hafsins. Þannig hikaði kann ekki
við að lýsa skoðunum sínum á
mönnum og málefnum – þó svo að
það kynni stundum að gera sam-
ferðamenn hans fráhverfa honum.
Segja má að Palli hafi komið
inn í líf okkar vorið 2014 þegar
hann festi kaup á Pálshúsi í Hnífs-
dal í félagi við Helgu dóttur sína
og Guðmund Karl Bergmann,
systurson sinn. Húsið hafði þá
verið að mestu leyti í eigu ætt-
arinnar frá því að það var byggt
árið 1897.
Þeir frændur, Palli og Gummi,
hófust strax handa við endurbæt-
ur á húsinu. Ekki létu þeir þær
framkvæmdir duga heldur réðust
þeir í endurbyggingu Stundvíss.
Stundvís var trilla sem Páll Páls-
son, afi Palla og útgerðarmaður í
Hnífsdal, átti. Hún hafði þá legið í
niðurníðslu árum saman hjá
Byggðasafni Vestfjarða. Með ein-
stakri þolinmæði, elju, útsjónar-
semi og krafti náðu þeir frændur
að endurbyggja Stundvís. Og
áfram var haldið. Rústir gamla
„skíthússins“ á Brekkunni risu úr
öskustónni – urðu aftur að húsi
sem fékk hið virðulega nafn Varð-
veislusetur menningarminja. Þá
blasti við stórt vandamál. Hvernig
átti að sjósetja Stundvís? En hjá
sumum eru vandamál ekki til – að-
eins lausnir. Á undraskömmum
tíma höfðu þeir frændur útbúið
myndarlega vör í flæðarmálinu og
smíðað og komið fyrir öflugu spili
til að draga trilluna upp.
Palli hafði alltaf haft miklar
taugar til Hnífsdals og með
hverju árinu sem leið urðu ræt-
urnar sterkari. Honum til mikillar
gleði fór Jóhanna hans líka að una
sér betur og betur í dalnum. Við
hjónin vorum í miklum og góðum
samskiptum við Palla og Jóhönnu
þegar þau dvöldu í Pálshúsi. Palli
var mjög frændrækinn og með
eindæmum glöggur þegar kom að
afmælisdögum. Það brást ekki
síðustu árin að hann hringdi í okk-
ur á afmælisdögum okkar og sona
okkar. Við reyndum að svara í
sömu mynt og heyrðum bæði tvö í
honum á afmælisdaginn hans
þann áttunda desember síðastlið-
inn. Þá var hann hress og kátur og
ekki grunaði okkur að þetta yrði
síðasta samtalið.
Elsku Jóhanna okkar, Helga,
Einar og Elísabet, tengdabörn og
aðrir afkomendur. Innilegar sam-
úðarkveðjur til ykkar allra.
Karl Kristján Ásgeirsson og
Guðlaug Jónsdóttir
(Kalli og Didda).
Er það ekki markmið okkar
allra í lífinu að vera góðar mann-
eskjur? Þannig var Páll Skúlason,
góð manneskja. Fráfall hans var
ekki tímabært fyrir þá sem elsk-
uðu hann og dáðu. Hann átti svo
margt eftir að gera og njóta;
skoða landið sem hann hafði aldr-
ei tekið sér tíma til því hann var
alltaf að vinna, hjálpa öðrum.
Frændi lagði mikla rækt við
uppruna sinn. „Hvar ertu?“
spurði ég. „Ég er heima, í Páls-
húsi í Hnífsdal,“ svaraði hann. Þar
hafði hann af mikilli eljusemi og
ósérhlífni endurbætt æskuheimil-
ið og ásamt með Guðmundi syst-
ursyni og Kalla frænda endur-
smíðað Stundvís, bát gamla Páls.
Hann viðhafði fögur orð um sam-
vinnu þeirra frænda og afrakst-
urinn ber því glæsilegt vitni. Þeir
eiga þakkir skildar fyrir vel unnið
verk.
„Hvar ertu núna?“ „Ég er í
berjamó!“ – Frænda féll aldrei
verk úr hendi. Og það var aldrei
lognmolla í kringum hann. Hann
var ræðinn og sagði gjarnan sög-
ur af sínu nánasta fólki og ekki
síður fjarskyldum. Hann var
hreinskiptinn og heiðarlegur og lá
ekkert á skoðunum sínum.
Frændi var kannski dálítill of-
urhugi sem ungur maður; ég man
er ég sat aftan á mótorhjóli hans
og hann keyrði á ofsahraða, að
mér fannst þá, á malarvegi frá
Ísafirði út í Hnífsdal. Ég man líka
er hann hnýtti snærisspotta upp í
Kubb, hest sem Helgi Björns átti,
og flengreið honum berbakt eftir
Bakkaveginum svo eigandinn
hafði aldrei séð annað eins. Hann
var mér fyrirmynd og þeir Her-
mann voru mér, sem átti fjórar
eldri systur, mjög dýrmætir sem
slíkir eins og allt hans fólk, fjall-
myndarlegt og vel gert.
„Systkinasynir,“ leiðrétti hann
þegar mér varð á að segja
systkinabörn.
Páll Skúlason var greiðvikinn
maður svo vægt sé sagt. Þegar við
hjón hófum búskap og þurftum
pípulagningamann var kallað í
frænda. Mér er minnisstætt þeg-
ar hann kom einhverju sinni og
við kysstumst, að eldri börnum
mínum ásjáandi sem settu upp
undrunarsvip. Þannig var það
alltaf, þétt faðmlag og koss á kinn.
Frændi var alltaf boðinn og búinn
að koma og græja það sem þurfti
og þegar kom að sumarbústað-
alífinu var sama upp á teningnum.
Alltaf kom hann, hvenær sem var
og hvernig sem viðraði. En fyrst
var það kaffibollinn! „Það er alltaf
gert,“ sagði hann. „Hvernig
stendur á því að þú ert alltaf að
byggja í grenjandi rigningu,“
sagði hann einhverju sinni og
glotti. Og þegar hitalögn var lögð
í bústaðargólfið hastaði hann á
mig ef ég vandaði mig ekki nóg
því hann gaf engan afslátt á gæð-
um. Enda varð byggingarfulltrú-
anum að orði þegar hann tók út
verkið hans: „Ég hef bara aldrei
séð annað eins.“ Ég hringdi
hreykinn og flutti frænda frétt-
irnar. Hann brá sér lítt en sagði:
„Byggingarfulltrúinn á Vestur-
landi vildi nú veita mér fegurð-
arverðlaun.“ Hann miklaðist ekki
og gerði allt af alúð og samvisku-
semi. Í heimsókn okkar hjóna í
Pálshús sl. sumar nutum við gest-
risni hans og Jóhönnu. Á hlaðinu
stóð nýr húsbíll sem þau höfðu
hugsað sér til frekari ferðalaga.
Af þeim verður ekki.
Nafna míns er sárt saknað en
minning um góðan dreng lifir með
okkur. „Orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.“
Páll Ólafsson.
Ekki bjóst ég nú við þessu
þrátt fyrir að þú hafir nokkrum
sinnum sagt: „Ég fer nú alveg að
drepast!“ Ég tók þessu allavega
sem gálgahúmor en ekki brá mér
að heyra hvað þú sagðir við
sjúkraflutningamennina í þinni
hinstu för.
Hvar á ég að byrja með minn-
ingarorð mín? Þú ert búinn að
þekkja mig lengur en ég þig. Ég
man allavega ekki eftir því þegar
þú varst að skipta um bleyju á
mér. Ég er 59 ára en fyrst man ég
eftir þér þegar ég er um fjögurra
ára á Ljósvallagötu 24, síðan á
Skriðustekk 6 og í Pálshúsi. Það
verður síðan húsið sem við kaup-
um saman árið 2014 en höfðum
mörgum árum áður tekið þátt í
endurbótum á því. Þetta hús átti
eftir að vera okkar ær og kýr
ásamt trillunni hans afa. Okkur
þótti báðum ofurvænt um þessa
hluti og sömuleiðis hvorum um
annan. Núna finnst mér eins og
ég hafi misst pabba minn í annað
Páll Skúlason HINSTA KVEÐJA
Afi var góður karl og ég
elskaði hann svo mikið og
hann eldaði svo góðan mat
og mér fannst svo gaman
að vera í pössun hjá afa og
við gerðum svo margt
skemmtilegt saman og afi
er besti afi sem ég hef upp-
lifað og hann er besti afi í
öllum heiminum og ég
elska hann svo mikið. Ég
elska þig afi.
Gleðileg jól afi besti!
Þín
Tinna María.