Klifur : fréttablað Sjálfsbjargar, landssambands fatlaðra - 15.12.1997, Blaðsíða 5

5
Klifur________________________________
skildi ekki hella í mig „nær ókeypis brenni-
víninu“.
Þegar við svo lentum varð ég að bíða þar
til allir voru komnir út og þá kom flugfreyj-
an til mín og sagði að ég þyrfti að bíða um
korter í viðbót því það væru svo margir sem
þurftu aðstoð einmitt núna. Einar var yfir sig
hneykslaður: „Hvað á þetta að þýða að láta
fatlað fólk húka inni í vél á meðan allir aðrir
gætu verið að versla! Hvers konar þjónusta
er þetta?“
Eftir að hafa náð í leigubíl, reyndist Ein-
ar hið mesta heljarmenni. Hann greip mig í
fangið og skutlaði mér inn í aftursætið. Svo
komum við á hótelið sem átti að vera að-
gengilegt, en það var nú svona og svona.
Rúmið var fremur lágt og herbergið allt
fremur þröngt. Salemið var sæmilegt, stoð
öðru megin og handfang á veggnum. Enginn
baðstóll, en plastikgarðstóll í staðinn. Þegar
ég bað Einar um að fá eitthvað bætt úr þessu
sagði hann: „Blessaður vertu, við förum nú
ekki að röfla yfir svona smámunum! Eg er
nú héma til að aðstoða þig.“
Svo var rokið í verslanamiðstöðina sem
var þarna í nágrenninu. „Við skulum nota
tímann til að skoða okkur um og átta okkur á
hvað er hvar.“ Mjög skynsamlegt og féllst ég
strax á það. Svo heim á hótel og eftir að hafa
borðað þar kvöldmat settumst við inn á bar-
inn og Einar fór að segja mér hvað hann væri
vanur að ferðast mikið með fatlaða.— „Síð-
ast í fyrra fór ég til Danmerkur, með sambýli
mikið fjölfatlaðra einstaklinga. Það var
hroðalegt að sjá suma þar, þú mátt nú bara
þakka fyrir að vera ekki eins og þeir sumir,
gersamlega ósjálfbjarga og ég verð nú að
segja það, ekki veit ég hvað það átti að þýða
að vera að fara með svona mikið fatlað fólk
til útlanda - þetta var svo þroskaheft að ég
efast um að þau hafi haft hugmynd um hvar
þau voru, aumingja fólkið!“
Hvar var ég lentur? Með hverjum var ég
lentur? Eg var gersamlega „lamaður", hvern-
ig maðurinn talaði um þá sem hann hafði
verið að aðstoða, því nú komu sögumar!
„Einn var svo vitlaus... Annar var svo ger-
samlega ósjálfbjarga að hann meig og skeit í
bleyju! Hugsaðu þér og ætlaðist svo til að
maður færi að skeina þá líka! Það var reynd-
ar þama ein kona sem sá um svona hluti,
enda datt mér ekki í hug að fara að eyði-
leggja mitt frí með svona kúkastandi.“ Svo
hló hann eins og tröll.
Einar var nú orðin vel slompaður og mér
leist ekki meira en svo á blikuna með að
hann aðstoðaði, en sagðist vilja fara að koma
mér í háttinn, enda búinn að vera erfiður dag-
ur. Hann kom svo með mér upp á herbergi,
hjálpaði mér úr fötunum, fram á klósett, þar
sem ég tæmdi blöðruna með þvaglegg (á
reyndar mjög erfitt með að gera það sjálfur,
en gat bara ekki hugsað mér að biðja hann
um aðstoð!).
Svo þegar allt var klárt og búið að bursta
með allt fullt af hálf bemm stelpum."
Dagurinn fór svo í að versla. Það er að
segja Einar verslaði bamaföt á barnabömin
og leikföng handa „nýja afastráknum". I
hvert sinn sem ég vildi fara í einhverja aðra
deild, sagði hann: „Slappaðu af maður, ertu
.V’:
Lagt afstað í hópferð innanlands frá Hátúni 12
tennumar, þá var að koma mér í rúmið. Til
þess þurfti að færa töluvert til í herberginu
og svo var öllu komið á sinn stað á ný, eða
svo hélt ég. Einar bauð góða nótt og sagðist
verða að drífa sig áður en það rynni alveg af
honum: „Sé þig á morgun."
Eg var orðinn svo þreyttur að ég
steinsofnaði strax, þrátt fyrir að vera í svona
ókunnu rúmi og í útlöndum í fyrsta skipti í
mörg ár!
Þegar ég vaknaði og leit á klukkuna var
hún orðin átta, best að fara að drífa sig á fæt-
ur. Eg ætlaði að teygja mig í símann á nátt-
borðinu — EN hann var ekki þar! Einar
hafði gleymt að setja hann aftur á sinn stað.
Allt í lagi, ég bíð bara eftir Einari hann hlýt-
ur að fara að koma, vill áreiðanlega komast í
morgunverðarhlaðborðið.
Leið nú og beið, ekki kom Einar. Klukk-
an varð níu, hún varð tíu, já ellefu og loksins
klukkan hálf tólf var barið á dyrnar og vinur-
inn kom inn, heldur framlágur.
„Ertu vaknaður? Eg taldi víst að þú vild-
ir sofa — ég veit hvað svona fatlað fóllk þarf
að sofa mikið, ætli það séu ekki lyfin sem þið
eruð alltaf að stoppa í ykkur?“
„Reyndar nota ég nær engin lyf, auk þess
sem ég er búinn að vera vakandi síðan klukk-
an átta í morgun, ég náði bara ekki í símann
til að vekja þig. Hvemig var annars í gær-
kvöldi?"
„Það var frábært, ég lenti á næturklúbbi
með njálg í rassgatinu? ÉG er rétt að verða
búinn, svo getum við farið í þessar leiðinlegu
tölvudeildir þínar.“ Hvað gat ég sagt. Þó svo
að ég hafi borgað fargjaldið fyrir hann var
hann svo sem ekki á launum hjá mér — eða
hvað?
Það var líka ansi þreytandi að ef hann lenti
í vandræðum með að skilja, þá var hann alltaf
kominn til mín að biðja mig að þýða fyrir sig.
„Ég er nefnileg miklu betri í dönsku, það er
að segja ef ég er alveg edrú — heyrðu komdu
héma á barinn smá stund svo ég nái mér
niður í enskunni." Reyndar var hann jafn lé-
legur í ensku fullur sem edrú, bara hann
sjálfur fattaði það ekki jafn vel fullur og hélt
að hann væri hreint á við innfæddan Breta.
Þegar við komum á hótelið brá hann sér á
barinn meðan ég spjallaði við stúlkuna í af-
greiðslunni. Ég spurði um leiklistarlífið í
borginni og fékk að vita að verið væri að
sýna Lé konung. Stúlkan sagðist geta útveg-
að okkur miða annað kvöld. — Frábært! Ég
sagðist mundi staðfesta þetta þegar ég væri
búinn að tala við aðstoðarmann minn, sem
nú kom til að sækja mig í kvöldmatinn.
Yfir matnum stakk ég upp á að við færunt
að sjá Lé konung. „Ertu vitlaus! Heldur þú
að ég ætli að fara að hanga yfir einhverri
Sjeikspír dellu heilt kvöld? Fattarðu ekki að
annað kvöld er síðasta kvöldið okkar héma
og ég ætla að taka þig með á almennilegan
næturklúbb með bemm stelpum og allt, þó