Lindin - 02.05.1956, Qupperneq 11

41
Að lokum sagði Halli, að hann gœti engan mun heyrt, þegar Smith
gæfi fyrirskipanir eða Brandur. Halli hafði auðvitað oft heyrt í
Smith því eftir að hátalararnir komu glumdu skipanimar um allan
hæinn. Svo var það einn sólskinsmorgun, þegar Brandur vissi að
Smith mundi mota míkrafóninn með löngu snúrunni og spóka sig í
góða verðrinu úti á vfcLlinum, að þeir ákváðu að láta til skarar
skríða. Halli fór upp á þak heima hjá sér, £aðan sá hann ógreini-
lega út á ævingar?*öllin. Brandur hélt aftur á móti inn í her-
búðirnar og út á æfingarvöll. 0g rétt var það sem hain hafði grun-
að. Á miðjum vellimim stóð Smith blýsperrtur og gaf fyrirskip-
anir og svo önnum kafinn var hann að hann tók ekki eftir sakleys-
islegum ketti sem labbaði í rólegheytum út á æfingarvöllin og inn
í skúrinn, og stökk £ar upp á skiptiborðið og koiji sér jpannig fyrir,
að hann gat talað í hinn míkrafóninn og ýtt á takkan sem kúplaði
honum í samband. Einnig gat hann litið út um gluggan og gylgst
með öllu, sem gerðist þar.
Síðan beið hann rólegur eftir hentugu tækifæri, sem kom von
bráðar.
"Lyftir vinstri færi," öskraði Snith. Brandur rauf sambandið
og stillti á míkrafóninn hjá sép. Bætti hann síðan við með rödd
Smiths: '’Lyftið hinni löppinni líka."
Þetta hafði óheillavænlegar afleiðingar í för með sér. Flestir
hermennirnir fóru á hausinn, nokkrir lögðust á bakið og teigðu
báða afturskánkana upp í loftið, en einn sem hafði verið leikfim-
iskennari stóð á höndum.
"Hvers konar fíflaskapur," þrumaði Smith í hátalarann, Brandur
Var búinn að gefa honum samband aftur. "Reynið að drattast á fætur."
Og Brandur bætti aftur við: "Hoppið upp í loftið og verið £ar í
10 sekúntur." Hermennirnir fóru allir að hoppa og fíflast. Smith
Varð öskuvöndur. Og þegar Brandur gaf honum samband aftur öskraði