Lindin - 01.03.1964, Blaðsíða 11

7
7
”Nei, ekki dauSur, Bwana. - En hann reif blað út
úr bók GuSs og át. Ég er svo hræddur Bwana."
Kristniboöinn hlú. "En Serfa. Hann deyr ekki af bví.
Og ef hann hefur eyöilagt Nyja testamenntiS bitt bá getur
þú fengiö nýtt."
"En þu skilur ekki, Bv;ana. ÞÚ skilur ekki." NÚ urSu
svörtu augun örvingluö og fylltust tárum.
MÞu skilur vel aö fyrst hundurinn þolir aS tyggja
nautsbein, þá hlýtur hann einnig. aS þola smá pappírssnepil,"
sagSi kristniboSinn. En Serfa hristi hausinn.
nÉg skal útskýra þaS, Bwana, þá hlýtur þú aS skilja.
ÁSur fyrr var eg mjög slæmur piltur. Þegar ég átti ávini,
hataSi ég hann og éskaSi aS drepa hann. Svo las ég bék
GuSs, og hún gerbreytti mér. NÚ elska ég évini mína, ég
fyrirgef honum og hjálpa honum, ég vil helzt fyrirgefa
öllum.11
"Haltu áfram, Serfan sagSi kristniboSinn, þegar
hirSirinn hætti.
"Hundurinn, Bwana, stéri veiSihundurinn, hefur nú
þessa blessuSu bék í maganum. Hann verSur goSur viS ljén
og hlébarSa. Hann mun leifa þeim aS taka kýrnar og sauSina."
Og Serfa brast í grát.
KristniboSinn hlé svo hátt aS margir afríkananna
á stöSinni kíktu forvitnum augum inn í heimavistina, til
þess aS sjá hvers vegna kristniboSinn vasri í svona géSu
skapi svona snemma morguns. Þeir byrjuSu einnig brátt aS
brosa, og veslings Serfa skildi ekkert í hvers vegna
þeir gátu hlegiS þegar lífiS var svona alvarlegt.
En eftir margar útskýringar og fullyrSingar tékst
aS fullvissa Serfa um aS þetta gerSi ekkert til -
þeim