Lindin - 01.03.1964, Blaðsíða 13

9
9
Þeir voru auSvitaS velkomnir. Larsson skipstjóri
var vingjarnlegur maSur, sem fannst gaman a?> fá heimsókn.
Yngvi kom auga á harmónikkuna sem lá á borSi úti í horni.
"Ætlaröu aS leyfa okkur aö heyra ofurlítiS?”
"Ju, meö anægju skal óg spila fyrir ykkur drengir
mínir.” Larsson skipstjóri tók fram nikkuna og spennti
ólarnar á sig, fór liprum fingrum yfir nóturnar og dró
út belginn.
nHva6 viljiö þitS heyra?”
”Vals,,? svaraSi Yngvi.
GÚsti roSnaSi í andliti. Hann horfSi niSur í gólfiS.
Hann skammaSist sxn fyrir frænda sinn.
Larsson skipsstjóri dró saman belginn, leysti af
sór ólarnar og setti dragspiliö á sinn staö. Hann leit
alvarlega á Yngva og svo byrjaöi hann.
”ÞÚ vilt heyra vals drengur minn. Það get óg ekki
spilaö lengur. Þetta dragspil er vígt til þjónustu Guös.
Þess vegna, skiluröu, spilar Larsson skipstjóri ekki
lengur valsa, aöeins andlega söngva. Ég ætla aö leyfa
þer aö heyra söguna svo atS þú skiljir betur:
Ég var tuttugu og fimm ara og var á stórum flutnings-
báti sem sótti villt dýr til Afríku. Þetta var hættulegur
farmur, en skipstjórinn fókk góða borgun fyrir og tók
þess vegna áhættuna. Þaö var snemma morguns. Vindurinn
haföi aukizt örlxtiö og viö sigldum fullum seglum.
Ég haföi haft vakt um nóttina og atti nú aö leggja
mig, en mór fannst aö óg ætti fyrst aö taka nokkur lög
á nikkuna mína. Ég horföi yfir hafiö í átt til lands,
heimalandsins, því atS þaö er ekkert land betra en þaö
land þar sem maöur hefur slitiö barnaskom sínum. Paó var