Lindin - 01.03.1964, Blaðsíða 10

6
baSst hátíSlega afsökunar en um leiíS missti hann bókina
út úr höndunum og til allrar óhamingju féll hún á stóra
blekbyttu og velti henni um koll og litaöi hvíta pappírinn,
sem kallinn var að skrifa á, og ljósröndóttu buxurnar
og hvítu skyrtuna fallega himinbláum lit.
0O0
Veslings Serfa.
”Bwana. Bwana. ÞaS hefur komiö hræöilegt fyrir.
Hvaö á ég aö gera?
Hiröirinn Serfa kom hlaupandi á harða spretti um
kristniboösstööina en fann hvergi Bwana Jonatan. "Bwana,
hvar ertu?"
Loks fann hann hann á skólanum. Kristniboöinn átti
mjög annríkt meö a5 undirbúa heimavist fyrir 30 svertingja
sem var fljótlega von á til skólans.
'•Bwana. Bwana: Hva5 á ég aö gjöra? Getur þú ekki
hjálpaö mér?”
Hiröirinn féll móöur og másandi á knén, hann skalf
og baö.
"Svona, svona, Serfa. ÞÚ barft áreiöanlega ekki
að vera svona æstur. En eg get ekki hjálpað þér fyrr en
þu segir mer hvað er að.n Hfenn klappaði vingjarnlega á
kollinn á hirðinum.
"Það er hundurinn minn, Bwana, stóri varðhundurinn.
Hann hjálpar mér að gæta sauðanna. Það er mjög góður
f j árhundur, Bwana.”
”Er hann dauður?”