Fréttablaðið - 05.03.2022, Blaðsíða 24

Þau skutla
mér upp á
sjúkrahús
og þar sem
hann
liggur
þarna og á
erfitt með
mál lítur
hann á mig
og segir:
„Ég myndi
aldrei gera
þetta fyrir
þig.
Sandra Hlíf Ocares segir
marga undrast að hún hafi
valið Sjálfstæðisflokkinn út
frá velferðarmálum. Sandra
er einstæð móðir alin upp af
einstæðri móður og upplifði
mikla vanlíðan á unglings-
árum. Sandra þekkir málefni
barna vel vegna áralangs
starfs fyrir Barnaverndar-
nefnd Reykjavíkurborgar en
þar tók hún við sem formaður
aðeins 29 ára gömul.
Sandra er einkabarn for-
eldra sinna en föður sínum
kynntist hún minna, enda
skildu leiðir þeirra áður en
dóttirin kom í heiminn.
„Ef við horfum út frá okkar
gildum og samfélagslegum reglum
var pabbi ekki að öllu leyti góður
maður,“ segir Sandra einlæg í upp-
hafi samtals okkar. Hún vill þó ekki
fara mikið nánar út í það. Sagan sé
ekki bara hennar, heldur fjölskyldu
hennar og hans, Julio Cesar Ocares
Romo, sem féll frá árið 2015.
„Hann var í háskólanámi í Chile og
að vinna fyrir ríkið þegar Pinochet
náði völdum. Þar af leiðandi var
hann sendur í pyntingarbúðir sem
hann náði að flýja,“ en Julio f lúði
ásamt fleirum yfir Andesfjöllin, fyrst
til Argentínu og svo til Perú.
„Þaðan fara þeir til Kanada, Dan-
merkur og svo hingað til lands,“ en
hann var einn úr hópi flóttamanna
sem komu til Akureyrar árið 1979
og fékk hann starf í Slippnum, þá
27 ára gamall.
„Hann hefði verið drepinn hefði
hann ekki f lúið. Þetta voru bara
aftökur,“ segir Sandra. „Pabbi var
glæsilegur maður, dökkur yfirlitum
með svart hár,“ lýsir Sandra og bætir
við að eins hafi herramennskan
vakið eftirtekt þar sem hann opn-
aði hurðir og dró fram stóla fyrir
dömurnar. „Ég og mamma höfum
hlegið að því að þær voru allar sjúk-
ar í hann, skvísurnar,“ segir Sandra í
léttum tón en foreldrar hennar hitt-
ust fyrst í Sjallanum, móðir hennar
18 ára og faðir hennar áratug eldri.
Ég hef alveg þurft
að hafa fyrir lífinu
Sandra ólst upp á Akureyri hjá móður sinni og ömmu og afa. Faðir hennar sem flúið hafði pyntingarbúðir í Chile var ekki langt undan en hafði þó ekki mikil afskipti af uppeldi hennar. Það stöðvaði
hana þó ekki í að fljúga til Suður-Ameríku og annast hann á dánarbeðinum ásamt systur sinni enda segir hún markmiðið að einhverju leyti vera að verða betri en foreldrar okkar. FRÉTTABLAÐIÐ/VALLI
Björk
Eiðsdóttir
bjork
@frettabladid.is
„Þau voru bara saman í nokkra
mánuði og hættu saman á meðan
hún var ólétt að mér.“
Faðir hennar bjó þó áfram fyrir
norðan næstu tvo áratugi, gifti sig
og á Sandra systur sem er aðeins ári
yngri en hún og bróður sem er sex
árum yngri.
„Pabbi var ekki mikið til staðar
þó að hann væri á sama svæði. Ég fór
þó alveg í heimsóknir og tengdafjöl-
skylda hans reyndist mér rosalega
góð og tók mér sem einni af fjöl-
skyldunni.“
Árið 1989 flutti föðurfjölskyldan
til Chile, faðirinn, eiginkona hans
og tvö yngri systkini Söndru. Þar
bjuggu þau í nokkur ár og var lítið
um samband á meðan.
Sandra á enn texta sem faðir
hennar skrifaði til hennar þegar hún
var nýfædd. Textinn er á spænsku
og hún lét þýða hann þegar hún var
komin til vits og ára.
Með annað yfirbragð en mitt fólk
„Textinn var að ákveðnu leyti fal-
legur og hann sagðist elska mig en
gerði sér strax grein fyrir því að hann
myndi ekki sinna mér mikið. Hann
var líklega raunsær en ég man að það
var erfitt að lesa þetta,“ segir Sandra
sem viðurkennir að hafa upplifað
svolitla reiði. „Ég varð reið yfir því
að hann skildi ekki sinna mér betur.
En svo man ég líka eftir að hafa ekki
sóst neitt rosalega í að vera í kringum
hann þegar ég var yngri. Ég var með
annað yfirbragð en mitt fólk, enda
mamma ljóshærð með blá augu, og
yngri systkini mín mömmu megin
líka. Ég var á einhvern hátt alltaf
leitandi. Það var eins og það vantaði
einhvern smá hluta af mér.“
Sandra ólst upp hjá móður sinni
og voru þær mikið hjá foreldrum
hennar. „Amma og afi komu mikið
að mínu uppeldi og líka eldri systir
mömmu. Ég var því mjög rík og fékk
þarna tvær aukamömmur. Ég var
mjög dekruð og fékk mikla ást og
hvatningu. Amma var alltaf að setja
mig í hvít föt svo það sæist hvað ég
væri dökk, henni fannst ég svo guð-
dómleg.“
Mikil vanlíðan á unglingsárum
Móðir Söndru kynnist svo manni,
Kristjáni Má, og hófu þau sambúð
þegar Sandra var níu ára. „Hann
gekk mér í föðurstað, samt í raun
ekki fyrr en ég var orðin unglingur
af því ég var svo leiðinleg við hann.
Ég hafði fengið að stýra mér svo
mikið sjálf og þarna voru mér í raun
í fyrsta sinn sett einhver mörk. En
hann er algjörlega magnaður og
þegar ég horfi til baka sé ég að
hann var alltaf til staðar fyrir mig og
haggaðist ekki. Sem gerði það svo að
verkum að þegar ég varð unglingur
og upplifði mikla vanlíðan var hann
mín stoð og stytta en hann er sál-
fræðingur,“ segir Sandra sem fór
að kalla Kristján pabba þegar hún
var um 16-17 ára. „Hann er náttúr-
lega pabbi minn, enda hver er skil-
greiningin á því að vera foreldri? Ég
lít bara svo á að ég sé heppin, ég á
tvo pabba.“
Sandra segist hafa verið erfiður
og týndur unglingur. „Mér leið illa
og varð þunglynd og ég sé það
seinna að það tengist því að ég er
með mikið ADHD sem greindist
ekki fyrr en ég var 18 ára. Ég vildi
ekki lyf enda fordómafull gagnvart
þeim en umræðan var allt önnur og
neikvæðari á þessum árum,“ segir
Sandra sem ákvað svo að prófa lyfin
á fullorðinsárum og segir þau hafa
breytt lífi sínu.
„Þegar ég hugsa til baka þá var
fjölskyldan mín algjörlega mögnuð í
þessum aðstæðum. Stóð þétt saman
og tók á þessu í sameiningu.“
Stjúpfaðirinn var meðvitaður um
að Sandra þyrfti samtalsmeðferð
sálfræðings og í framhaldi f lutti
hún til Reykjavíkur til að sækja
hana. „Ég var hjá sálfræðingi viku-
lega í þó nokkurn tíma og leigði mér
herbergi ein. Ég kjaftaði mig svo inn
í Kvennaskólann enda alltaf ákveð-
in í að mennta mig. Ég fékk frjálsa
mætingu vegna þessarar vanlíðanar
en sinnti náminu illa.“
Fékk ekki að útskrifast
Sandra keppti í Morfís fyrir hönd
Kvennaskólans en fann sig greini-
lega aldrei alveg og segir mennta-
skólavinina vera frá Menntaskól-
anum á Akureyri þar sem hún var
fyrstu tvö árin.
„Viku fyrir útskrift er ég svo köll-
uð upp til Ingibjargar skólastjóra
sem segir að mig vanti tvær einingar
upp á að útskrifast. Þegar ég hugsa
til baka þá finnst mér þetta bara
illa gert, vitandi þann vanda sem ég
var í, að finna ekki út úr þessu,“ segir
Sandra en mynd af henni prýðir
útskriftarbók árgangsins í Kvennó,
svo langt var undirbúningur kom-
inn. En hún kláraði stúdentinn engu
að síður, en í fjarnámi frá VMA.
Sandra segist oft hugsa um tíma
sinn í Kvennó og minnist sér-
staklega sögukennarans Ragnars
Sigurðssonar. „Saga var það leiðin-
legasta sem ég vissi um og ég svaf
í nánast öllum tímum hjá honum.
En hann var sá eini sem pikkaði það
upp að mér liði illa. Það skiptir svo
miklu máli að kennarar sjái krakk-
ana,“ segir Sandra og það er augljóst
að upprifjunin tekur enn á.
Ég ætlaði inn í þetta nám
Söndru langaði að læra spænsku
vegna uppruna síns og fór utan í
spænskunám sumarið 2002. „Ég var
þá búin að sækja um í lögfræðinám
sem var að hefjast við Háskólann í
Reykjavík og hafði farið á fund með
deildarforseta til að tryggja inn- 
24 Helgin 5. mars 2022 LAUGARDAGURFRÉTTABLAÐIÐ