Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - mai 2022, Síða 8

Siglfirðingablaðið8
Þetta fréttist fljótt og bæjar­ og Reitguttar fóru að sækja
að okkur og okkar svæði. Við brugðum á það ráð að
ganga með grjót í vösunum og svara fyrir okkur án þess
að hika; vorum að verja okkar gullnámu sem gaf okkur
pening í bíó. Út af þessu vorum við kallaðir villimenn.
Steingrímur Kristins bjó við Mjóstræti, var eldri en við
og var okkar verndari sérstaklega í Bíóinu þar sem pabbi
hans var sýningarstjóri, þegar átti að jafna um okkur af
Eyrarguttum og strákum úr Reitnum sem oft blæddi úr
eftir grjótkast frá okkur.
Lífið í Villimannahverfinu, Sigló 1955-1962
(flutti þá á Hlíðarveg) Jóhann Ág. Sig.
Ég held að líf mitt á æskuárunum hafi eðlilega mótast
mest af vinahópnum, fyrir utan fjölskyldulífið. Pabbi var
framkvæmdastjóri SR og togaraútgerðar Elliða og Hafliða.
Mamma rak kvenfataverslun á Túngötu 1. Bæði upptekin
við sitt. Mikið var um veislur heima þegar togararnir voru
í landi, þá voru skipstjórarnir Gísli og Alfreð og konur
þeirra vinafólk og tíðir gestir. Auk þess oft OddurThor
og Guðrún, Erla og Ingimundur bæjarfógeti, Sigurður
loftskeytamaður o.fl o.fl. Við bjuggum þá á Túngötu 43.
Að mínu mati réði veislulíf foreldra minna innréttingu
íbúðarinnar. Þar var ein borðstofa og tvær stofur. Ekki var
hirt um að breyta annarri stofunni í svefnherbergi þrátt
fyrir plássleysi ­ að mínu mati. Ég var því látinn sofa á
ganginum í mörg ár. Svaf í einföldum svefnstól, sem
tekinn var saman á hverjum morgni og breytt í stól. Ég
þurfti því að búa um mig kvölds og morgna. Valtýr hafði
hins vegar sér herbergi. Held að afleiðingarnar blundi enn
í mér. Í seinni tíð hef ég alltaf haft þörf fyrir að hafa mitt
eigið ”space”.
Vöðvadýrkun og íþróttir
Það fór alltaf mikið fyrir Valtý á þessum árum, ég var
rólegri, vandist því, eða var kennt, að hafa mig hægan
og líta bara upp til hans. Valtýr hafði snemma áhuga á
að verða sterkur, orðið vaxtarrækt var held ég ekki til á
þessum tímum. Þegar ég fór í bað sem smá gutti (kannski
6 ára), man ég vel að hann hellti gjarnan yfir mig köldu
vatni og sagði að ég gæti ekki orðið Tarzan nema að þola
þetta. Lét mig hafa það, neyddur til þess án þess að vola.
Valtýr keypti sér líka Atlas vaxtarræktarbókina og gorma.
Við þjálfuðum skv. því. Við búum enn að þessum æfingum
úr bernsku.
Á síldarárunum var síld hífð úr bátunum og hellt í vagna
á „járnbrautar“teinum, sem síðan var ekið til stúlknanna
sem hausuðu og söltuðu. Hjól á öxlum undan þessum
vögnum voru tilvalin sem lyftingajárn. Þeim var því safnað
saman í mismunandi þyngdum bakvið heimili Gylfa og
Lýðs, austan við Túngötu 36. Við æfðum því lyftingar á
þessum árum, Að jafnhenda með annarri hendi var list
sem krafðist æfinga, leikni og krafts.
Það fór lítið fyrir fótboltaáhuga í mínum hóp. Hins vegar
einkenndist lífið af frjálsum íþróttum, þó með óbeinum
hætti. Við vorum mikið að vega okkur á köðlum, bæði úr
síldartórunum á Löngutöng og svo á lýsistönkunum ofan
(vestan) við Mjölhúsið. Einnig kom þrístökks, langstökks
og jafnfætisstökks æði í hópinn eftir að Viljhálmur
Einarsson náði sínum góða árangri árið 1956. Ég var þá
8 ára.
„Viltu koma út“
Lífið einkenndist annars
af árstíðunum. Á sumrin
gengum við á milli húsa í
hverfinu, bönkuðum hjá
félögum okkar og spurðum
„Viltu koma út”. Það var
aldrei spurning um að leika
sér inni, afar sjaldan alla
vega. Þannig var safnað
liði. Helstu félagar mínir
voru, Gylfi, Lýður, Ævar,
Friðbjörn, Humbi og Addi
villó. Því næst var fundið
út hvað gera skyldi og hver
ætti að vera foringinn.
Steingrímur Kristinsson og vinur hans og frændi Kiddi G.
á strönduðum borgaísjaka í Hvanneyrarkróki. Ekki er vitað
hver vinurinn í gatinu er.
Hjalti bróðir Svenna með æfingar á slá.