Mosfellingur - 11.03.2022, Blaðsíða 24

Hæ Dagga, kölluðu börnin úr
öllum áttum er við Dagbjört,
eða Dagga eins og hún er ávallt
kölluð, fengum okkur göngutúr í bænum
einn góðviðrisdaginn. Það sést langar
leiðir að Dagga hefur unun af því að vera
í návist barna, hún hefur lengi sinnt
yngstu kynslóðinni hér í bæ bæði sem
stuðningsfulltrúi og sem forstöðumaður
Frístundasels.
Í dag sinnir hún drekaskátunum hjá
skátafélaginu Mosverjum ásamt því
að veita félaginu forstöðu. Náttúran er
þeirra leikvöllur og börnunum er kennt
að tengjast orkunni sem í henni býr.
Dagbjört fæddist í Reykjavík 7. desember
1973. Foreldrar hennar eru þau Guðrún
Kristinsdóttir bókari og Brynjar Vatnsdal
Dagbjartsson smiður.
Dagbjört á tvo bræður, þá Dagbjart Krist-
in f. 1971 og Þorleif Jón f. 1978.
Lékum okkur í skóginum alla daga
Dagbjört ólst upp í Hafnarfirði en fjöl-
skyldan fluttist búferlum til Svíþjóðar þegar
hún var sex ára. Þau bjuggu fyrst í Helsing-
borg en svo byggðu foreldrar hennar sér
hús í miðjum skóginum á Hallandsásn-
um.
„Við systkinin lékum okkur frjáls í skóg-
inum alla daga með fullt af villtum dýrum
í kringum okkur. Ég upplifði mig svolítið
eins og Ronju Ræningjadóttur þegar hún
strauk að heiman. Afi okkar, Kristinn Halls-
son kom oft í heimsókn til okkar í tengslum
við fundi. Hann kom iðulega með stútfull-
ar ferðatöskur af alls kyns góðgæti eins og
Cheerios, harðfiski og öðrum íslenskum
gersemum.
Ég gekk í skátana og lærði að lifa í nátt-
úrunni, elska hana og virða. Náttúran hefur
síðan verið minn griðastaður og þangað fer
ég til að endurnæra mig. En með aldrinum
verð ég að viðurkenna að það er samt alltaf
gott að sofa í rúminu heima líka,“ segir
Dagga og brosir.
Of þrjósk til að láta það gerast
„Sumarið 1985 fór ég til Íslands
í fyrsta sinn síðan við fluttum og
þá uppgötvaði ég hvað landið er
frábrugðið Svíþjóð. Allt hraunið frá flug-
vellinum, fossarnir, fjöllin og lítið af trjám.
Ég fékk að sjá Geysi gjósa það sumar og þá
vaknaði ást mín á íslenskri náttúru.
Ég gekk í skóla í Svíþjóð öll mín grunn-
skólaár og flutti svo heim til Íslands 1989 en
þá var ég búin að koma hingað nokkur sum-
ur til að vinna. Ég var vel talandi á íslensku
en hafði hvorki lært íslenska réttritun né
málfræði. Það gekk því pínu brösulega í
íslenskuáföngunum í Fjölbrautaskólanum í
Breiðholti. Ég féll þó aldrei, var einfaldlega
of þrjósk til að láta það gerast.“
Keyptu sér húsbíl
Dagga er gift Páli Sigurði
Magnússyni vélfræðingi sem
lengst af hefur starfað við sjó-
mennsku en starfar í dag hjá Lambhaga.
Þau eiga tvær dætur, Andreu Dagbjörtu f.
1998 og Guðrúnu Ísafold f. 2000
„Foreldrar okkar Palla kynntust í skát-
unum og við líka svo ósjálfrátt snýst líf
okkar mikið um skátastarf. Við höfum líka
gaman af því að ferðast og síðastliðið sumar
keyptum við okkur húsbíl sem við skírðum
Benna. Við erum dugleg að fara í göngutúra
og skoða okkur um, að njóta frekar en að
þjóta er okkar.“
Starfið var bæði gefandi og krefjandi
Dagga hefur starfað hjá ýmsum fyrirtækj-
um í gegnum tíðina, hún var í gróðurhúsa-
vinnu í Hveragerði, var leikskólastarfsmað-
ur í Hafnarfirði og svo var hún bókari og
sölufulltrúi hjá rafverktaka annars vegar og
bólstrara hins vegar. Hún var stuðningsfull-
trúi í Lágafellsskóla og tók síðan við stöðu
forstöðumanns Frístundaselsins.
„Eftir að ég hætti í skólanum þá fór ég
að starfa hjá Bandalagi íslenskra skáta sem
verkefnastjóri dagskrár- og fræðslumála,
það starf var rosalega gefandi en líka krefj-
andi. Þar kynntist ég Ólafi Proppé fv. rektor
Kennaraháskólans og hann hvatti mig til
þess að fara í háskólanám sem ég og gerði.
Ég tók diplómanám í viðburðastjórnun við
Háskólann á Hólum og fyrst ég var komin
á bragðið þá tók ég leiðsögumanninn í
Leiðsöguskóla Íslands.“
Grunnurinn er alltaf sá sami
„Skátastarfið í Svíþjóð var svolítið frá-
brugðið því sem er hér þótt grunnurinn sé
í raun alltaf sá sami. Að upplifa ævintýri og
takast á við áskoranir í hópi vina sem þú
treystir.
Eftir að ég flutti til landsins þá var það í
skátunum sem ég eignaðist vini en ekki í
skólanum og þá vini er ég enn í tengslum
við.
Ég var búin að búa hér í Mosó í tvö ár
þegar Gunnar Atlason fékk mig til að koma
og aðstoða sig við yngstu skátana því þeim
hafði fjölgað mikið. Hálfu ári síðar fór hann
í önnur störf innan félagsins og ég tók því
yfir með þau yngstu og er þar enn. Núna
kallast þau drekaskátar en hétu áður ylf-
ingar.“
Gaman að hitta börnin á förnum vegi
„Það eru nokkur hundruð börn sem
hafa komið við hjá mér í skátastarfinu.
Mörg hver eru komin með fjölskyldu sjálf
og sum þeirra starfa enn með okkur. Það er
svo gaman að hitta börn á förnum vegi sem
eru ekki lengur hjá okkur, þau heilsa manni
alltaf og jafnvel knúsa.
Fyrir nokkrum árum tók ég sæti í stjórn
Mosverja og varð svo aðstoðarfélagsforingi
en í dag starfa ég sem félagsforingi og hef
verið það síðastliðin fimm ár. Félagsforingi
er formaður stjórnar félagsins en með mér í
stjórn eru sjö flottir sjálfboðaliðar sem deila
með mér ábyrgðinni. Þá eru ekki taldir upp
allir hinir foringjarnir sem starfa í félaginu,
þetta væri sko ekki hægt án þeirra, þau eru
á aldrinum 15-60 ára og öll jafn ung og
frábær.“
Þau gera ekki greinarmun á fólki
Ég spyr Döggu út í börnin. „Börn eru svo
einlæg og hreinskilin, það skiptir þau engu
máli hvernig fólk er klætt eða hversu flott-
an bíl maður á. Þau gera ekki greinarmun
á fólki eftir útliti heldur líta til hins innri
manns og ef þú ert með gott hjarta þá færðu
kærleikann frá þeim og virðinguna.
Börn þurfa að fá að vera forvitin og detta
í mölinni og meiða sig, fara í drullupoll,
klifra í trjám og læra að pissa úti. Þau þurfa
einfaldlega að fá að njóta en ekki þjóta.
Foreldrar gleyma þessu oft í amstri dagsins
því það er allt of mikið að gera hjá þeim,
vinnan, ræktin, félagslífið og áhugamálin.
Stærri hús, flottari bíll, þetta kostar pen-
inga og þá þarf að vinna meira sem þýðir
minni tími fyrir börnin, þessi tími kemur
ekki aftur og sumir foreldrar átta sig á þessu
allt of seint, því miður,“ segir Dagga alvarleg
á svip.
Við lærum á lífið sjálft
„Í skátunum kennum við börnunum að
upplifa, takast á við áskoranir og setja sér
markmið. Við lærum á lífið sjálft, hvernig
við gerum það besta úr okkur sjálfum því
öll geta tekist á við stærstu áskoranirnar
í hópi vina sem þau treysta. Náttúran er
okkar leikvöllur því þar tengjumst við svo
vel orkunni sem í henni býr.
Það má í raun segja að í huga og hjarta
sérhvers barns býr sá kraftur sem þarf til að
breyta heiminum, svo einfalt er það,“ segir
Dagga að lokum.
Við lærum á lífið sjálft,
hvernig við gerum það besta
úr okkur sjálfum því öll geta
tekist á við stærstu áskoranirnar
í hópi vina sem þau treysta.
MOSFELLINGURINN
Eftir Ruth Örnólfsdóttur
ruth@mosfellingur.is
HIN HLIÐIN
Eftirminnilegasta ferðalagið? Skáta-
útilega í Dalakoti þar sem ég kynntist
manninum sem varð svo maðurinn minn,
barnsfaðir og besti vinur.
Hvernig dekrar þú við sjálfa þig?
Notaleg náttúrulaug í óbyggðum.
Fjallganga eða fjöruferð? Fjallganga
á mosfellsku fellunum.
Áttu gæludýr? Já, hef alltaf átt ketti
og á núna tvo.
Það besta við Ísland? Náttúran
og fegurðin.
Hver er þín óvenjulegasta lífsreynsla?
Að sofa í tjaldi í skrúðgarði í Monaco á
skátamóti með Mosverjum.
Draumaborgin? Borgir heilla mig ekki
nema fjallaborgir eða álfaborgir.
Hvað myndir þú taka með þér á
eyðieyju? Vini og eldfæri.
Á brúðkaupsdaginn árið 2003, Dagbjört, Páll
Sigurður, Andrea Dagbjört og Guðrún Ísafold.
Börn eru svo einlæg og hreinskilin
Dagbjört Vatnsdal Brynjarsdóttir leiðsögumaður og viðburðastjóri er félagsforingi Skátafélagsins Mosverja
vigdís færir dagbjörtu forsetamerki
- Mosfellingurinn Dagbjört Vatnsdal Brynjarsdóttir24
Myndir: Ruth Örnólfsdóttir og úr einkasafni.
fyrsta skátamótið 1984