Viljinn - 01.01.1947, Blaðsíða 10

- 10 -
hina hliðina, hagræddi sér þagilega, og eð augaabliki liðnu
svaf hann aftur.
Þegar hann loks vakaaði, beindust augu hans strax
að klukkunni, og hann æpti éttasleginn: ”20 mínútur yfir 8!"
Hann gat varla trúað sínum eigin ejcrxm augum. Gat þettn verið
rétt? Nú stökk hann fram úir rúminu í miklum flýti, opnaði
hurðina út að stiganum og hlustaði; en það heyrðist ekkert
hlj6ð þarna að neðan. í flýti f<5r hann í fötin og hraðaði
sér niður stigann; en það var of seint. Stóra klukkan niðri
sýndi nákvasmlega sama tíma eins og litla klukkan uppi í her-
berginu hans. Nú var honum Ijðst, að faðir hans, móðir og 1
litla systir sátu öll í lostinni og voru þegar komin vænan
spöl frá bænum. Það var alveg eins og klukkan segði: "Þú
hefir gott af þessu, af því að þú ert svo Xatur og óhlýðinn."
"Og eg sem vildi endilega fara til ömmuj" hvíslaði
hann með grátstaf í kverkunum. Hann var rétt að því kominn
að gráta, þó hann væri þetta stór; en - néi, það skýldi hann
þó ekki gera, 1 miklum flýti fór hann að þvo sér og laga sig
til. Svo gekk hann um stofurnar; en hvað honum fannstþar
kyrrt og tÓmlegt! Búið var að taka dúkinn af borðinu,'allt
var lagt til hliðarj Að síðustu opnaði Marteinn eldhúsdyrnar,
og sá þá, sér til mikillar ánægju, föður-ömmu. sína, sém stóð
og var að gefa hænsnumum. , n
"Amma!" hrópaði hann, "er/virkilega satt, að pabbi,
mamma og María séu farin á unöan mér?"
"Já, drengur minn; bæði macma þín og María vöktu þig,
en þú vildir ekki fara ‘’a fætur."
Föður-amma hans sagði ekki meira; en- Morteihn skamm-
aðist sín mikið! Hann gat ekki.komið upp einu orði, því hann
var niðurlútur af skömm. Hann vissi fjarska vel, að hann .
hafði oft sofið yfir sig, og ag af þeirri ástæðu hafði hahn
oft komið of seint í skólann, eins og einkanahókin hans bar
Ijósan vott um. En það versta af öllu var þÓ, að tii þessa
hafði hann ekki kært sig um að b&ta sig. 1 dag fann hanh.i
fyrsta sinn hversu slæmur og latur strákúr hann var, og hann
skammaðist sín fyrir það. ' Hann gat ekki horft í'. augu' sinnar
elskuðu föðurömmu, þegar hún'nú virti hann 'fyrir sér með al-
varlegu augnatilliti; en hún sagði.ekki eitt einasta ásökunar-
orð við hann. . . • .
Marteinn fylgdist ekki með henni inn, en stóð kýr í
V I L J I N N