Viljinn - 01.12.1958, Síða 15

-15
lómas?látum -okkur falla á kné og biðjast fyrir,
sagði faðirinn=
Og Tómas varð æ þyngra um hjartað. Honum fannst sem
hann gæti ekki beðið nú. En samt krupu þeir- Paðirinn
bað.Og drengurinn fann það glögt,að hann hafði hryggft
föður sinn, Þeir stóðu upp frá bænagiörðinni, Augun
föðursins runnu í tárum. Og Tómas grét líka.
Tómas,sagði faöirinn. Það eru þau náttúrulög til,
sem segja,að óhlýðni fylgir þjáning. Þetta tvennt er
óaðskiljanlegt.Þú hefir verið óhlýðin og breytt illa,
^|ómas,og hér á heimili mínu stend eg í sömu afstöðu
Wil þín og Guð stendur í til heimsins.
Við skulum þess vegna hafa þetta svonas Þú ferð
upp á efsta lofts-herbe.rgið.Þar á eg að búa um þig á
gólfinu.Við skulum færa þér mat þangað um matmálstínir-
ana,og þú hefir verið okkur lifandi lygi í þrjá daga
ag skalt vera þar jafn lengi - í þrjá daga og þrjár
nætur.
Tómas sagði ekkert. Peðgarnir f.óru upp á efstalofts-
herbergið. Búið var um,og faðirinn lét drenginn vera
þar einan,en fór sjálfur ofan.
Það leið að kvöldverðatíma. Faðir .og móðir settust
að borði. En hugsuðu svo um baunið sitt,að þau misstu
alveg matarlystina. Þau gengu því næst inn £ daglegu
stofuna til þess að vera þar um kvöldið. Faðirinn tók
blað,en honum var mjög erfitt að geta lesið.Hann
þurrkaði gleraugun sín,en samt fannst honum að hann
gæti ekki lesið.loks sá hann,að. hann hélt blaðinu
öfugt. Móðirin reyndi að sauma,enþað gekk ekki heldur.
Svona leið tíminn.Klukkan sló tíu.
Ætlaðu ekki að fara að hátta? sagði hún.
Ekki enn þá.Ætlar þú?
Nei,eg ætla að vera uppi enn um stund.
Klukkan varð ellefu.Þau fóru þá að hátta,en gátu
ekki sofnað.
Hví sefur þú ekki? spurði hún.
Hvernig vissir þú,að eg ekki svæfi? Og því sefur
þú ekki?
Eg get það ekki,eg hugsa svo um hann Tómas.
Og klukkan sló tólf og eitt og tvö. En þau sofnuðu
ekki.
Eg gec ekki staðist þetta lengur,sagði hann loks.