Borgfirðingabók - 01.12.2009, Síða 67

67Borgfirðingabók 2009
vissulega ennþá margar stundir dagsins frjálsar til þess að hverfa
inn í einkaheim ævintýra og leikja, þar sem hægt var að gleyma
sér ótruflaður af áhyggjum og veseni fullorðna fólksins. Öruggasti
tíminn til þeirra eftirsóttu hugðarefna var í hvíldartímanum eftir
hádegismatinn í tjaldinu. Eftir að hrotur fóru að heyrast var öruggt
að ótruflaður gat maður horfið á vit einhvers þess sem mest fangaði
huga og sköpunargleði hverju sinni. Það var bundið við aðstæður
og umhverfi á þessum eða hinum staðnum, þar sem verið var að
heyja hverju sinni, hvert viðfangsefnið var. Þar gat hentað vel lagað
moldarflag til vegagerðar eða pollur að sulla í ásamt ýmsu fleiru.
Einn af allra bestu stöðunum var Mjóulágarlækurinn fyrir neðan
Stekkjarmóann. Hann rann þar í gegn um engjarnar sem venjulega
voru slegnar annað hvert ár. Það var lífsnautn sem ómögulegt var að
standast að leggjast niður á lækjarbakkann í sól og hita og gleyma sér
við að skoða þau ævintýri sem ávallt mátti finna á lækjarbotninum í
nýjum og nýjum búningi hverju sinni. Brunnklukkur og púpur léku
aðalhlutverk innan um og undir smásteinum og litlum torfhnausum
sem stundum var með gætni hróflað við. Þá hófst írafár og asi þessa
samfélags og leit að nýju jafnvægi undir nýjum kringumstæðum
sem aldrei brást eftir nauðsynlegan aðlögunartíma. Þetta sjónarspil
skreyttu síbreytilegir reitir og skuggar sem mynduðust á lækjarbotnin-
um undir leikstjórn sólar og vatns. Það var ekkert óvenjulegt að kalla
þyrfti bæði oft og hátt til þess að raska mætti þessum vökudraumum
svo að nýta mætti mann til einhvers viðviks sem nytsamara þótti. Þó
gat það komið fyrir.
Það var í einu slíku tilfelli að hvorki þurfti hróp né köll til þess
að athyglin beindist frá þessum ævintýraheimi og að hversdagslega
alvöruheiminum umhverfis. Þá tók að berast að eyrum einhver áð-
ur óþekktur ómur eða örveikt hljóð sem styrktist hægt og hægt.
Brunnklukkur og botngróður gleymdust um leið og ég gerði mér
ljóst að þetta gat ekki verið vinur minn, lækjarniðurinn, því að ég
gjörþekkti öll hans gjálfur og tónbreytingar í dúrum og mollum.
Athyglin beindist nú öll að því að leysa þessa óvæntu og framandi
gátu. Venjuleg vélarhljóð nútímans voru óþekkt í íslenskri sveit á
þessum tíma, því að þá voru tækin ekki þar á ferð sem æra eyrun
í dag. Þeim mun meira var næmið fyrir öllum þeim hljóðum sem
daglegt umhverfi bjó ekki yfir. Eina tækið sem ég hafði þá heyrt
hljóð koma úr, fyrir utan skilvinduna heima, var heimilisrafstöðin